Elfy

Elfy to dość popularna rasa humanoidów na Golarion, choć obecnie znajduje się u schyłku swej świetności. Ich kultura osiągnęła szczytową formę tysiące lat temu i od tamtego momentu chyli się ku upadkowi, gdyż populacja nie jest w stanie ponownie się rozmnożyć. Uznawane są za mistrzów mocy tajemnych, zwinnych wojowników oraz zdolnych artystów, a przede wszystkim osobniki o silnej więzi z matką naturą.

Ich przeszłość ciągnie się przez wiele tysiącleci wstecz i nawet przedstawiciele tej rasy nie są w stanie dokładnie określić swoich początków. Przed nastaniem Ery Mroku i kosmicznym kataklizmem, elfy zajmowały ogromne obszary terenów zielonych, jednak z czasem populacja ludzi poczęła dynamicznie rosnąć, a lasy zaczęły nawiedzać niebezpieczne bestie. Próbowano z tym walczyć, jednak przewaga liczebna i wysoki wskaźnik urodzeń wśród ludzi spowodował, że musiano dać za wygraną, gdyż utrata pojedynczego elfickiego osobnika była warta 10 ludzkim istnieniom. Wraz ze zbliżającą się nieuchronnie katastrofą, elficcy możnowładcy musieli podjąć decyzję, by przekroczyć magiczne wrota w Kyonin, ich królestwie, prowadzące do ich ojczyzny, odległej krainy znanej jako Sovyrian. Nieliczni pozostali na kontynencie, z czasem dziczejąc lub schodząc do podziemi. Część pozostała w kyonińskiej stolicy – Iadarze, otaczając ją zasłoną iluzji, by chronić królewski pałac, swoje bogactwa oraz Sovyriański Kamień łączący ten świat z ziemią ich ojców.

Z czasem opuszczone przez uciekinierów budynki zostały rozkradzione i przystosowane do życia przez resztę ras. Jednym z nich był Treerazer, demon na usługach Cyth-V'suga, Demonicznego Władcy Grzybów i Pasożytów. W krótkim czasie czart splugawił knieję i wyczuł potęgę Sovyriańskiego Kamienia, chcąc przekierować jego moc ku Otchłani, dzięki czemu hordy demonicznych istot mogłyby zalać Golarion. Próby naruszenia struktury artefaktu odbiły się echem w samym Sovyrian, czego efektem było natarcie elfickich wojowników. Oddziały te wspomogły opiekunów Iadaru i wspólnie odparły otchłanny pomiot, zmuszając Treerazera i jego popleczników do usunięcia się do południowych gęstwin. Powrót do macierzy wzbudził w elfach tęsknotę za lasami i naturą, z którą ongiś mieli bardzo dobry kontakt, a krajobraz zmienionego przez wieki kontynentu wydał im się piękny, w efekcie postanowiły ponownie zasiedlić dawne ziemie. Po części im się to udało. Niegdysiejsze ruiny i miejsca kultu zostały odzyskane dyplomacją bądź siłą, choć był to jedynie niewielki procent tego, co swego czasu elfy uznawały za własne. Było ich po prostu zbyt mało w porównaniu do krótkowiecznych, acz płodnych ludzi, którzy wiedli prym na tych terenach.

Obecnie elfy wciąż utrzymują politykę izolacji, choć jest ona bardziej liberalna. Niski przyrost naturalny oraz coraz większe naciski ze strony innych narodów wymagają od możnych Kyonin, by zainteresować się sprawami obszaru Morza Wewnętrznego. Jednym z ważnych kroków w tym kierunku było stworzenie Greengold, będącego jedynym legalnym miejscem w całym kraju dostępnym dla obcych ras. Jest to jednak małe posunięcie w przypadku wiecznie zmieniającego się świata ludzi, do którego stateczne elfy nie są przystosowane.

Przedstawiciele tej rasy to piękne istoty o szczupłej budowie ciała, poruszające się z wielką gracją. Są zazwyczaj o kilka centymetrów wyższe od ludzi. Posiadają wydłużone, szpiczaste uszy, skierowane do góry. Ich cechą charakterystyczną, poza wspomnianymi uszami, jest fakt braku białka oka. Przybierają one żywe kolory, od niebieskiego, po fioletowe, zielone czy bursztynowe. Dzięki większym źrenicom do ich oczu dociera więcej światła, za sprawą czego są w stanie widzieć dalej i bardziej wyraźnie, również w nocy.

Elficka długowieczność jest tematem wielu legend i baśni. Choć inne nacje nie są w stanie powiedzieć, ile dokładnie żyją osobnicy tej rasy, wiadome jest, że ich wiek liczony jest w setkach lat. Należy pamiętać, że długowieczność nie wiąże się z nieśmiertelnością i wiele elfów zginęło od miecza czy magii, jednak mało kto, jeśli ktokolwiek, widział naturalną śmierć tych istot. Znaczna część osobników, których wiek przekroczy kilkanaście stuleci, udaje się w podróż na inną planetę, plan bądź wymiar, by tam powoli połączyć się ze wszechświatem. Można byłoby się zastanawiać, dlaczego więc przedstawiciele tej rasy za sprawą swojej długowieczności nie są krezusami, władcami narodów czy po prostu panami świata. Wszystko to związane jest z faktem, że elfy w inny sposób niż reszta nacji mierzą życiowe spełnienie. Bogactwo czy władza są tylko niewygodną koniecznością w dążeniu do wyższego celu, jakim w ich mniemaniu jest honor, sztuka, magia czy uzyskanie oświecenia. W przeciwieństwie do innych rozumnych stworzeń, nie czują one potrzeby pozostawienia po sobie jakiejś spuścizny dla świata w ludzkim rozumieniu tego słowa. Wszakże jaki jest sens pozostawiania po sobie materialnych rzeczy, skoro ma się pewność, że będzie się żyło jeszcze kilka setek lat po ich starciu w proch.

Jeśli chodzi o elficki panteon, to ich bogowie skupiają się bardziej na Sovyrian niż Golarion. Z tego powodu wielu kapłanów uważa, że ich rola w regionie Morza Wewnętrznego jest znikoma przez ograniczoną boską opatrzność. Ich wiara, w przeciwieństwie do większości ras, ma bardziej wymiar panteistyczny, utożsamiający naturę i otoczenie za boską obecność. Największą popularnością wśród bóstw panteonu cieszy się Calistria, bogini pożądania oraz zemsty, głównie z tego powodu, że jej kapryśny charakter często odzwierciedla zmienne nastroje tej rasy. Druga w kolejności znajduje się Wielka Marzycielka, Desna, bogini snów, gwiazd i podróżnych.

Różnorodność podtypów elfów jest bardzo szeroka, gdyż mają one tendencję do nabierania cech swojego otoczenia. Proces uwidocznienia się wyraźnych własności należy do czasochłonnych, zwykle zabierając okres długości jednego ludzkiego pokolenia. Najczęściej wymieniane rodzaje elfów to:

• wodne elfy posiadające oskrzela i błony, żyjące na dnie oceanu,
• pustynne elfy o ciemnej karnacji, przemierzające piaski południa,
• mroczne elfy zamieszkujące podziemne labirynty Mrocznych Ziem,
• śnieżne elfy o bladej cerze, przebywające pośród gór Korony Świata,
• szare elfy kryjące swoje oblicza za maskami, uznające siebie za spadkobierców tajemnic Imperium Azlantów,
• dzikie elfy kolonizujące dżunglę Mwangi, uznawane za najmniej cywilizowane.