Shezzar i Dziewięć Bóstw

Autorstwa Faustillusa Juniusa, Podkustosza Starożytnej Teologii i Paleonumerologii Biblioteki Cesarskiej

Pozycja, którą cieszy się Shezzar w panteonie religii Cyrodiil jest często błędnie interpretowana. Ma on, tak jak tysiąc innych bogów, znaczącą liczbę wyznawców w Cesarskim Mieście. Shezzar jest szczególnie czczony na Coloviańskim Zachodzie, choć nazywany jest tam Shorem, jako że Zachodni Królowie wyznają religie Nordów.

Mgliste związki Shezzara z Bóstwami (często nazywany jest ich Zaginionym Bratem) biorą początki w historii Św. Alessji, tak zwanej Królowej Niewolników Cyrodiil, założycielce pierwszego Cesarstwa Cyrodiil. W najwcześniejszych cyro-norskich opowieściach ze Śródlądzia Shezzar walczył przeciwko Ayleidom (Elfom Śródlądzia) po stronie ludzkości. Potem, z jakiegoś nieznanego powodu, znika ze sceny historii (być może by pomagać ludziom gdzie indziej), a pozbawieni jego przywództwa ludzie na powrót ulegają podbojowi Ayleidów, którzy czynią ich niewolnikami.

Niewola ta trwa wiele pokoleń. Odizolowani ludzie w końcu zaczynają czcić panteon ich panów albo przynajmniej asymilują tak wiele elfickich praktyk religijnych w swoje tubylcze tradycje, że zanika różnica między nimi.

W roku IE242, pod przywództwem Alessji, jej kochanka półboga Morihausa Oddechu Kyne oraz niesławnego Pelinala Białorękiego ludzie Cyrodiil organizują powstanie. Kiedy Skyrim użycza swoich armii Królowej Niewolników z Południa, rewolucja kończy się sukcesem. Krótko po tym armie Alessji zdobywają Wieżę z Białego Złota i wkrótce ogłasza się ona pierwszą Cesarzową Cyrodiil. Znaczyło to tym samym, że musiała ona zostać również Arcykapłanką Akatosha.

Akatosh był bogiem Aldmerów, a poddani Aleksji nie byli jeszcze gotowi wyrzec się wiary w panteon elfów. Znalazła się więc w bardzo trudnym położeniu politycznym. Musiała utrzymać swoje przymierze z Nordami, ale (w tym samym czasie) sprzeciwiali się oni jakiemukolwiek czczeniu elfickich bóstw. Z drugiej strony, nie mogła zmusić swoich poddanych do powrotu do panteonu Nordów, gdyż groziło to kolejną rewolucją. Z tego względu poczynione zostały ustępstwa i cesarzowa Alessja stworzyła nową religię – Osiem Bóstw: elegancką, starannie dobraną kombinację obu panteonów: Nordów i Aldmerów.

W wyniku tego Shezzar musiał się zmienić. Nie mógł już być żądnym krwi i przeciwnym Aldmerom wodzem z przeszłości. Nie mógł również zniknąć, gdyż w takim wypadku Nordowie wycofaliby swoje poparcie dla jej panowania. W końcu stał się duchem, który kieruje każdym ludzkim przedsięwzięciem. Mimo, że była to tylko kiepsko zawoalowana, pomniejsza wersja Shora, Nordom to wystarczyło.

Jeśli chodzi o to, dlaczego Tiber Septym nie próbował ożywić Shezzara podczas swoich wojen z Dominium Aldmeri, możemy tylko spekulować, że w tym czasie wspomnienia szaleństw Zakonu Alessji (Smoczego Przełomu, Wojny Cnót, klęski na Bagnach Gelnumbrii) tylko zaszkodziłoby jego kampanii o cesarską koronę.