

Spiderversum rozpoczęło się nie najlepiej i to dosyć delikatne stwierdzenie. Mnóstwo chaosu – wynikającego ze zdecydowanie za długich i często nic niewnoszących dialogów, wielu Spider-Manów z różnych wymiarów oraz nikłych wyjaśnień przedstawionej sytuacji – nie pomagało w odbiorze opowieści. Finał eventu zaczyna się lepiej, lecz czy można mówić o bardzo dobrym tytule?
Historia o Tkaczach i Dziedziczących dobiega końca. Wydaje się, że ci drudzy mają ogromną przewagę i nawet połączone siły Spider-Manów nie są w stanie tego zmienić. Pojawia się jednak nadzieja dla Pająków.
Spiderversum od początku ma problem z ogromem wszystkiego. Tak postaci i niepotrzebnych dialogów, jak i licznych niedopowiedzeń wynikających z konstrukcji fabuły. Naturalnie niedopowiedzenia mogą być interesujące i w większym stopniu zaangażować czytelnika niż wykładanie wszystkich kart na stół, lecz w tym przypadku było ich – niedopowiedzeń – za dużo. W nowym albumie już na początku dostajemy parę odpowiedzi na nurtujące nas pytania, dzięki czemu kontynuowanie historii jest mniej bolesne. Jednak uzyskanie wyjaśnień w pełni odsłania inną, jeszcze poważniejszą wadę – cały event związany ze Spiderversum to tak naprawdę prościutka historyjka, która przez natłok charakterów i swoisty bełkot o Dziedziczących, Tkaczach i wymiarach próbuje udawać coś więcej niż nieskomplikowaną nawalankę. Niestety z marnym skutkiem.