Fandom to termin, który może przywoływać różne myśli, jak i emocje. Dla zwykłych maluczkich oznacza bandę dziwaków. Dla jego członków może być wręcz honorową odznaką, mówiącą iż pasje, które przez wielu (w tym najbliższych) są uznawane za co najmniej dziwne, nadają sens sporej części ich życia. Jakby na to nie patrzeć, zarówno ja, pisząc te słowa, jak i wy, którzy je czytacie, w jakimś stopniu jesteśmy członkami fandomu. Jest to ruch, który skupia wokół siebie zaskakująco dużo ludzi, a ci często prowadzą szeroko zakrojone działania celem tego, by demonstrować i propagować swoje zamiłowania. A skoro tak, to jest to środowisko, które mimo dość krótkiego okresu istnienia, także dysponuje zaskakującą i pełną wydarzeń historią. Zaś osobom zainteresowanym zgłębieniem tej opowieści przyszedłem opowiedzieć co nieco o dziele Tomasza Pindla, zatytułowanym "Historie fandomowe".

Zapewne znalazło by się kilku chętnych do tego, aby móc cieszyć się z DLC do "Baldur's Gate 2" w wersji Enhanced Edition. Co więcej, dodatek zatytułowany "Reflections Of Myth & Valor" przeznaczony jest zarówno do pierwszej, jak i drugiej odsłony gry. Dodajmy niezbyt wygórowaną cenę i wydaje się, że pora wznieść okrzyk radości. Cóż, lepiej się z tym wstrzymać, bowiem Beamdog poszedł śladem innych wydawców.

Tempest Rising – gra zrodzona z nostalgii, czy niska gra na nostalgii graczy?

Twócy Tempest Rising nie ukrywają, że ich tytuł inspirowany jest słynnymi RTS-ami z zamierzchłych lat. Ich wzorem budujemy bazy w świecie podzielonym na trzy frakcje (z czego jedynie dwie są obecnie jako grywalne), odkrywamy okrytą mgłą wojny mapę, przejmujemy neutralne punkty i walczymy o zasoby. Produkcja Slipgate Ironworks próbuje odtworzyć klimat lat 90. i 2000., ale czy to wystarczy, by odnieść taki sam sukces, co pradawni przodkowie? Niestety, trudno nie zauważyć, że Tempest Rising zmaga się z pewnymi problemami.

Jak miewa się Strinova w połowie kwietnia? Czyli fanowski raport za ostatnie półtorej miesiąca.

Słowem przypomnienia tym, którzy nie znają (i niech żałują!) tego tytułu od studia iDreamSky: Strinova to wieloosobowa strzelanka z dziewczynami anime. Gra jest relaksująca i wymagająca zarazem, a również bez wątpienia pozostaje jedną z najsłodszych strzelanek, które są dostępne na rynku. Czego chcieć więcej od życia, gdy ma się bojowe ślicznotki? Zarazem nie mamy doczynienia z kolejną gacha mobilką przeniesioną na blaszaki. Pełna recenzja tutaj -> recenzja "Strinovy". Tymczasem zapraszam do przeglądu ostatnich wydarzeń.

Kontynuacja nie zawsze idealnie podtrzymuje ducha pierwowzoru, nawet w ramach jednej trylogii. Czasem jednak wynika to z naturalnego rozwoju wydarzeń.

"Pariasem", pierwszym tomem "Trylogii Przymierza Stali", byłem niezwykle zachwycony. Cóż mnie w nim urzekło? Przekonał do siebie udanym klimatem dark fantasy, jako żywo przywodzącym na myśl legendarną "Czarną Kompanię". Świat przesycony mrokiem i niejednoznacznością, fantastyka z magią owianą tajemnicą, nieraz budzącą grozę. Tak, byłem zachwycony i z niecierpliwością oczekiwałem tomu drugiego pod tytułem "Męczennik". Jak się z tym teraz czuję?

Odpowiem, że dwojako. Liczyłem na więcej. Pierwszy tom sprawnie dozował szczegółowość świata przedstawionego i akcję. W kontynuacji zaś dzieje się tak niekoniecznie, dostrzegam rodzaj dłużyzn. Pojawiają się intrygi polityczno-religijne, a może raczej po prostu polityczne, gdyż religia w tym świecie jest tylko jednym z narzędzi tej pierwszej, podobnie jak kształtowanie narracji i kreowanie poprzez niej rzeczywistości. Dużo tu również motywów batalistycznych, niewątpliwa konsekwencja wydarzeń poprzedniej części i wyborów głównego bohatera.

Nie popisało się GSC na premierę, ani przez pół roku po niej. Stalker 2 pod względem technicznym porażką był i pozostaje. Niesmak jednak potęgował brak komunikacji pomiędzy studiem a graczami. Populacja tych ostatnich zresztą zaczęła się rażąco wykruszać, na co wskazują dane ze SteamDB.

Oto pierwsza jaskółka, ale z ogłaszaniem wiosny się wstrzymajmy. Stalker 2 dostało wreszcie mapę drogową problemów, którymi w tym kwartale GSC Game World zamierza się zająć. Co nas czeka?

W dniach 5-6 kwietnia w Bydgoszczy odbył się Konwent Multifandomowy Bykon w siódmej z kolei odsłonie, tym razem pod tytułem "Liga Złoczyńców". Był to też drugi rok, na którym byłem, by zdać z tego wydarzenia relację – zatem, jak tam było?

Jak roku temu, tak i teraz, tworząc relację przyjąłem podejście obserwacji uczestniczącej. Żadna to sztuka skoczyć na event, obfotografować dwa duże zdarzenia, dobrze skadrować paru cosplayerów i po pół godzinie pisać już tekst o imprezie. Podchodzę do tego następująco: opowiem co możecie przeżyć, będąc zwykłym uczestnikiem, bo sam jako taki starałem się zachowywać. Fotografia – niech odzwierciedla co widzę, siedząc czy stojąc w danym miejscu. To jest też okazja, aby zajrzeć tam, gdzie zwykle relacje się nie wgłębiają. Uh, drobna osobista dygresja, która wpłynęła na moją podróż – jak mnie chwycił katar/zatoki w sobotę z rana, tak nie zszedł jeszcze do teraz (stan na 11.04) – będzie miało to lekkie odniesienie do relacji.

Śląsk. Kraina węgla, klusek i fantastycznych opowieści. W ramach mej ostatniej podróży kopalnie zastałem zamknięte, a na kluski zwyczajnie nie wystarczyło mi czasu. Niemniej, miałem okazję na posmakowanie tamtejszej magii, jako że przyszło mi odwiedzić Śląskie Dni Fantastyki, które w swych progach ugościło III Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Batorego w Chorzowie. Dotarcie na teren konwentu szczęśliwie nie sprawiło większych trudności. Choć brak bezpośredniego połączenia pociągiem trochę doskwierał, przezwyciężenie tego było dość proste i niedługo później mogłem zostawić bagaże pod czujną opieką, by następnie rozpocząć eksplorację wszystkiego, co event miał do zaoferowania. A jakie wrażenia? Czytajcie i przekonajcie się!

"The Killing Antidote", czyli kolejna zombie-rozwałka. Zaraza przemienia ludzi w potwory, a dziennikarka-freelancerka Jodi próbuje odkryć genezę tej katastrofy i znaleźć antidotum. Będę zupełnie szczery, że po prostu chciałem zobaczyć, co za dziwactwo "znów" – no, trochę czasu od publikacji tego tytułu już minęło – Steam dopuścił do swojego zasobu oferty. Myślałem, że się pośmieję i zaraz usunę z dysku, względnie obsmaruję w złośliwej recenzji. A jest zgoła inaczej.

Sam jestem w temacie anime zupełnie nowy, więc się nie wywyższam. Jednak mogą tu zabłądzić również ludzie w ogóle niezwiązani zanadto z tym gatunkiem twórczości, więc nie chcę ich "straszyć", a także pragnę poczynić małe założenia wstępne. Anime mają generalnie dość dziwne poczucie humoru, a niewieści biust (nazywany w nich nieco dosadniej) vel oppai budzi niezdrowy entuzjazm... Tymczasem High School DxD czerpie ponadto z kategorii Ecchi (jap. "lubieżny") i Harem. W skrócie oznacza to, że jest wiele oppai, a główny bohater marzy o własnym haremie.

Drugą rzeczą do wyjaśnienia na początek jest zaś moje podejście do niniejszego tekstu. Od ostatniego sezonu serialu minęło już jakieś 6-7 lat. Zatem nie widzę uzasadnienia, żeby rozbijać ten tekst na kilka recenzji. Obejmie on więc całość czterech sezonów plus OVA, czyli materiały dodatkowe (w tym dodatkowe odcinki). Uważam więc, że nie ma sensu robić tego tekstu w klasycznej formie recenzji dla każdego z sezonów, dzięki czemu można w nim nieco głębiej pogrzebać – tak więc uwaga, bo będzie gęsto od spoilerów fabularnych.