Two Worlds Recenzja

Two Worlds – gra cRPG stworzona przez polską firmę... Czy można ją nazwać przełomową, stawiającą rodzimą produkcję gier komputerowych w innym, lepszym świetle? To właściwie każdy z nas z osobna powinien ocenić we własnym zakresie. Lecz można w tej ocenie pomóc, nieprawdaż?

Bohaterem całej historii jest mężczyzna, może i zwykły, a może i nie do końca. Zaplątuje się on w dziwne zdarzenia. Znika mu siostra , w miastach zaczepiają go dziwne postacie, zakapturzone osoby. Naszym głównym celem będzie odnalezienie siostrzyczki, a przy okazji rozwiązanie zagadki otaczającej ją.

Two Worlds jest grą cRPG, więc na początku tworzymy sobie postać. Lecz napotykamy ograniczenie – nie możemy wybrać postaci kobiecej. Myślicie, że to źle? Ciężko powiedzieć, ale jest to z góry narzucone przez późniejszą fabułę, do której pasuje postać męska. Wybieramy więc wygląd twarzy naszego bohatera, włosy, zarost. Niestety we wszystkich jest on wyjątkowo brzydki lub sprawia wrażenie, jakby miał przewlekłe zatwardzenie. Po przejściu przez ten mrożący krew w żyłach etap, zaczynamy grę. Widok jest TPP, czyli kamera jest umieszczona za plecami bohatera. Można ją przybliżać, oddalać. Działa ona raczej sprawnie, nie wnika w obiekty, nie gubi bohatera. Nasza postać może biegać, skradać się, sprintować, skakać, pływać, a nawet jeździć konno. Ale o tym jeszcze później. Posiadamy dwa paski, które są już raczej znane: życie i mana. Spadają one standardowo, gdy otrzymamy obrażenia, rzucimy czar. Bohater leczy się sam z siebie, lecz tylko przy schowanej broni i trwa to dość długo. Do szybszej regeneracji są potrzebne eliksiry, rośliny i inne przedmioty. W lewym dolnym rogu ekranu znajdziemy także pasek skrótów. Właściwie jest ich kilka w tym samym miejscu, ale ten, który jest na wierzchu, ustawiamy za pomocą odpowiednich przycisków (domyślnie F7 – F10). Zawierają one ikony kilku umiejętności czynnych, trzech czarów oraz skrótów do przedmiotów takich jak eliksiry. W ekwipunku mamy do dyspozycji trzy miejsca na broń. Jeżeli coś tam umieścimy, możemy potem w grze bez problemu przelączać się pomiędzy nimi. Jest możliwość także ustawienia na pasku skrótów jednej czynności (lub przedmiotu), która zostanie wykonana po wciśnięciu prawego przycisku myszy.

Poza tym możemy na ekranie otworzyć "okno" mówiące o nas wszystko. Dzięki tamtejszym zakładkom łatwo przemieszczamy się między ekwipunkiem, księgą czarów, umiejętnościami, statystykami i mapą. Ta ostatnia, poza tym, że zaznaczone są tam miasta, jaskinie i teleporty, jest równocześnie interaktywnym dziennikiem. Kiedy wybierzemy któreś z zadań, mapa wyśrodkuje się nad świecącym punktem, do którego należy się dostać, aby otrzymać trochę punktów doświadczenia. Wśród statystyk znajdziemy informacje o naszej popularności u różnych frakcji w skali od zera do dziesięciu, z krótkimi opisami, ilość zabitych przeciwników, czy aktywowanych teleportów i kapliczek. Posiadamy cztery cechy: siłę, kondycję, intelekt i zręczność. Pierwsza odpowiada za zadawane obrażenia oraz udźwig, druga za ilość posiadanego życia, trzecia za ilość punktów many, czwarta za pancerz i obronę. Za punkty umiejętności podwyższamy poziom skilli, które już znamy. Dzielą się one na magię, walkę wręcz oraz łucznictwo. Mogą być także czynne oraz bierne. Autorzy oprócz standardowych umiejętności takich jak walka oburącz, wprowadzili także kilka ciekawych, jak np. kopanie piachem w przeciwnika w celu oślepienia go na krótką chwilę.

Ekwipunek postaci łączy znane nam elementy z innych gier. Jest podzielony na komórki i każdy przedmiot zajmuje ich określoną ilość (np. Diablo). Mamy ograniczenie udźwigu, który zależy od siły. Bardzo dobrym elementem jest porównanie statystyk przedmiotów. Gdy zabierając sprzęt z jakiegoś ciała lub u siebie w ekwipunku, najedziemy myszką na broń lub zbroję, wyświetlają nam się statystyki tejże oraz aktualnie noszonej, co jest bardzo wygodne przy rozstrzyganiu, co bardziej się opłaca wziąć. Każda zbroja ma swój numer zestawu i znajdując element tego samego zestawu możemy go ulepszyć poprzez przeciągnięcie i puszczenie jednego na drugi (przedmiot podświetla się na zielono, gdy jest to możliwe), podwyższając jego klasę oraz statystyki. Ciekawym elementem ekwipunku jest kociołek do przyrządzania eliksirów. Mając składniki, możemy sobie coś uwarzyć. Zabawa polega na tym, że przepisów praktycznie nie ma i trzeba eksperymentować. Naszą własną miksturę można nazwać i sprawdzić, czy nie jest trucizną. Swoją droga, wiele stworów może nas zatruć. Zmniejsza to stopniowo ilość naszego życia, dopóki się nie uleczymy.

W naszym menu mamy także okienko z czarami. Aktualnie przy sobie aktywnych możemy mieć trzy, dzielą się one na pięć szkół magii: cztery żywiołów i piątą nekromancję. Możemy do nich także dodawać dopalacze – specjalne karty, które dodane do zaklęcia zwiększają jego obrażenia, zmniejszają koszt many itp. A żeby było jeszcze ciekawiej, możemy tworzyć jeden czar przez łączenie kilku kart tego samego zaklęcia, dzięki czemu efekt będzie znacznie lepszy. Wszystkie zaklęcia jakie znajdziemy po drodze są przechowywane w polach odpowiedniej szkoły magii, ale używać możemy tylko tych należących do szkół magii, którymi nasza postać potrafi się posługiwać.

Walka w grze jest raczej prosta w wykonaniu. Wszystko ogranicza się do klikania myszą i wybierania czasem umiejętności. Leczenie także jest proste. Gdy jesteśmy ranni, możemy włączyć ekwipunek i wypić spokojnie miksturę, gdyż będąc w nim, gra jest zatrzymana. Ułatwia to niestety walkę. Są jednak elementy, które nam potyczki nie ułatwiają. Atakując grupę, nie możemy liczyć na to, że tłukąc jednego, reszta będzie stała i się przyglądała. Nikt też nie wzdraga się przez atakiem w plecy. Zmorą mogą także być łucznicy, którzy często trafiają, a gdy strzelą kilkoma strzałami naraz, zabijają nas na miejscu. Niestety u różnych zwierząt i potworów nie zauważyłem różnicy w działaniu. Wszyscy od razu podchodzą i atakują, stojąc potem obok siebie lub naokoło nas. Nie uciekają, nie okrążają nas.

Łucznictwo w Two Worlds jest dość proste. Obrażenia zależą od rodzaju strzał, łuk definiuje tylko czas naciągania i zasięg. Jeśli nie jesteśmy wybitnymi snajperami, możemy ustawić opcję autocelowania przy strzałach z łuku (pamiętacie stare Gothicki?). Miejsce, w które celujemy nie ma znaczenia, bo gra oblicza tylko czy trafiliśmy, czy nie. Im lepiej wycelowaliśmy, tym bardziej zielony jest celownik. Strzały nigdy się nie kończą, więc jeśli masz dużo czasu, możesz bez problemu zabić każdego, wskakując na dowolne podwyższenie.

Rzucanie czarów możemy mieć umieszczone pod PPM, na pasku umiejętności. Rzucanie jest wtedy prostsze i szybsze. Na wysokim poziomie, czary mogą zadawać bardzo duże obrażenia, lecz przydają się podczas walki bronią. Możemy rzucić kulę ognia i stwory odskoczą na chwilę, co pozwoli nam na wyprowadzenie ataku. Niektóre potwory są wrażliwe na magię, co pomaga nam dodatkowo. Najbardziej przydaje się w walce z duchami. Po zabiciu zwierząt lub potworów, w nocy w tym miejscu mogą pojawić się duchy, które są wyjątkowo trudnymi przeciwnikami, jeśli nie dysponujemy czarami.

Świat gry jest spory. Przejście z jednego końca na drugi zajęłoby nam z pół godziny. Na szczęście w różnych lokacjach są rozmieszczone teleporty, którymi można się łatwo przenosić. Musimy je jednak najpierw uaktywnić. Mamy także dostępne, po wykonaniu zadania, kamienie teleportacyjne, którymi możemy się przenosić z dowolnego miejsca do dowolnego teleportu. Lecz kamień zostaje na ziemi i trzeba wrócić, by mieć go z powrotem. Świat jest bardzo bogaty w roślinność. Rośnie wiele krzaków, drzew a także traw. Lasy wyglądają naturalnie, są gęste i tworzą klimat. Tekstury traw i równin są tak dobre, że wydaje się, jakbyśmy szli po prawdziwych. Grafika w grze wydaje się być lepsza niż np. w Oblivionie. Nic się nie świeci nienaturalnie i pomimo gorszych efektów wizualnych, jest dużo lepsza, naturalniejsza. Co jest ciekawe, gra się przy dobrych efektach w ogóle nie wiesza, nie zgrzyta. Widocznie kod został lepiej zoptymalizowany. Biegnąc lub jadąc sobie drogą, nie można się powstrzymać przed skręceniem w mijaną ścieżkę, zajrzeniem na pobliski cmentarz lub wejściem do jaskini. Jest ich sporo w grze i mają własną mapę. Pomimo tego, że główny wątek fabuły nie jest za długi, często bierze się wszystkie możliwe zadania w mieścinach na uboczu, do których skręciło się z głównej drogi. Można powiedzieć, że w grze idzie się jak po pniu, skręcając ciągle w różne odnogi, a czasem nawet się cofając. Wydłuża to i umila grę. Przy drogach często stoją bandyci, którzy chcą od nas pieniędzy za przejście lub od razu atakują. W ich obozach można często znaleźć skrzynie, które po otwarciu wytrychem, ukazują nam ciekawe rzeczy. Skrzynie mają zamki o różnym stopniu skomplikowania i potrzeba do nich umiejętności. Początkowym skillem można otworzyć prawie każdą skrzynię, lecz szansa otwarcia trudnych jest znikoma. W grze jest bardzo dużo przedmiotów. Zbroje dzielą się na zestawy, które razem do siebie pasują. Tych zestawów jest kilkaset i każdy prezentuje się na bohaterze bardzo dobrze. Widać wiele szczegółów, pasków, zadrapań, które sprawiają, że noszone zbroje są przepiękne. Broni też jest dosyć sporo i mają wiele rodzajów. Można je ulepszać znalezionymi klejnotami, które zwiększają ich obrażenia.

W miastach jest dosyć dużo mieszkańców, a w większych sporą część stanowią handlarze. Może być ich nawet kilkudziesięciu, dlatego jest u kogo wybierać sprzęt. Jest także trochę przechodniów, lecz z nimi nie ma za ciekawej rozmowy. Są także osoby dające nam zadania. Podczas rozmowy tło za naszą postacią rozmywa się, co sprawia, że wyraźne są tylko osoby rozmawiające. Ze względu na cykl dnia i noc, który w grze występuje, po zmroku handlarze znikają z ulic i znalezienie jakiegoś jest trudne. Jeśli nie znajdziemy, trzeba czekać do rana z możliwością potargowania się. W miastach też najczęściej są nauczyciele, którzy uczą nas za pieniądze nowych umiejętności.

W grze można jeździć konno, a także pływać. Konie można znaleźć w obozach bandytów, u orków lub dostać w nagrodę. Są ich różne rodzaje. Mogą być klasyczne ciski, kasztanki, karosze, lecz są także konie orkowe, które wyglądają wspaniale. Wychudzone, z czerwonymi oczami i w kolczastej zbroi. Bardzo miłe urozmaicenie. Nie grzeszą one jednak inteligencją. Jadąc możemy łatwo wpaść na drzewo lub płot i się zaklinować. Występują błędy polegające na blokowaniu się na niewidzialnych przeszkodach w pobliżu prawdziwych. Przejazd przez bramę miasta jest praktycznie niemożliwy. Koń staje we wrotach i można przejechać przesuwając się jedynie krok po kroczku. Lecz gdy nauczymy się koniem sterować, to jest to szybki i wygodny środek transportu. Można z niego także walczyć, lecz narażamy go na śmierć. Gdy jest zagrożony, ucieka kawałek, ale możemy przyzwać go gwizdnięciem.

W grze można także pływać. Potrzebna jest nam do tego wyższa umiejętność, gdyż inaczej będziemy niemiłosiernie wolni. Nie można także pływać w zbrojach płytowych. Po świecie porozsiewane są kapliczki, które odnawiają nam życie lub manę, wystarczy do nich tylko podejść.

Muzyką zajął się Harold Faltermeyer i zespół AmberMoon. Wreszcie polska gra załapała się na pomoc muzyków z górnej półki. Ten pierwszy tworzył muzykę między innymi do filmu "Gliniarz z Beverly Hills".

Zbliżając się do końca tego „eseju” podsumuję błędy, jakie napotkałem w grze. Koń blokuje się bez przerwy, postać czasem potrafi się zaklinować itp. Na szczęście do gry wychodzą łatki, które z pewnością poprawią wiele niedociągnięć. Ostatnio wyszedł patch 1.5, który poprawił wygląd twarzy oraz ich mimikę. Poprawiono system handlu, zabieranie pzredmiotów, kilka rzeczy mechanicznych jak np. ręczne celowanie magią oraz wiele innych rzeczy. Wydaje mi się, że wróży to dobrze grze.

Podsumowując, Two Worlds to gra z niezbyt bogatym wątkiem głównym, lecz mnogością wątków pobocznych. Bardzo dobry, żyjący świat, pełen roślinności, zwierząt, ludzi. Miast jest kilka, lecz są także wioski i gospody przydrożne. Grafika nie jest powalająca, jednak jest bardzo ładna, naturalna i wyjątkowo szczegółowa. Mnogość wyposażenia i rzeczy drobnych sprawia, że jest w czym wybierać. Jest kilka smaczków, takich jak kopanie piachem w oczy, orkowe konie czy duchy. Są ciekawe umiejętności, pełna ryzyka alchemia i ulepszanie przedmiotów. To wszystko sprawia, że można uznać Two Worlds za dobrą produkcję. A że jest ona polską produkcją, to może i lepiej?