Historia

I. Stworzenie Świata

Na początku był chaos. Świat spowijała ciemność, strach i przerażenie. Wtedy to właśnie z mroku powstali Bogowie i pokonali Demony Ciemności. Wygnali je do wymiaru zła i sprowadzili światło i porządek tam, gdzie przedtem nie było nic. Jednakże Demony były wściekłe na Bogów i poszukiwały dróg ku równinom właśnie stworzonym przez Bogów.

Z ziarna zasianego przez Bogów życie rozkwitało na tysiącach światów. Jednakże wkrótce potem, śmierć zaczęła trawić te plony, gdy Demony Podziemia zaczęły odnosić zwycięstwa niszcząc te niebiańskie cuda.

Dlatego właśnie Bogowie z własnej krwi stworzyli Serce Ancarii, aby zjednoczyć wszystkie żyjące stworzenia i zamknąć dostęp do równin.

Ogień, ziemia, woda, powietrze i przestrzeń spłynęły do Kamienia Świata, fundamentu wszelkiego istnienia.

Zesłane Demony powstały przeciw Bogom i zapragnęły Kamienia Świata.

Jednakże ścieżki prowadzące do świata żywych pozostawały zamknięte. Rozsiały więc zwątpienie, biedę, głód i nieszczęście pośród stworzeń boskich i wypełniły ich serca żądzą wojny, zniszczenia i nieograniczonej władzy...

II. Armia Serafii

Kiedy Władcy Demonów pogrążyli niebiańskie istoty w chaosie, a Czarodziejki Ciemności nauczyły się używać krwi niewinnych do otwierania bram piekieł, demoni narybek zalał świat swoimi hordami.

W bitwach trwających eony, Bogowie zostali wyparci a Serce Ancarii znalazło się w niebezpieczeństwie wpadnięcia w ręce Władcy Demonów. Wówczas Zofia, Bogini Wojny poświęciła się stawiając czoło Worganarowi, najwyższemu z Demonów. Jednakże, gdy ten się cieszył wierząc, że Serce Świata będzie w jego zasięgu, z krwi Zofii zrodzili się nowi wojownicy: Serafie.

Serafie użyły swoich niebiańskich mocy, aby zniszczyć Worganara i jego popleczników i zawiodły demony z powrotem do piekła, tam skąd przybyły.

Wtedy to, gdy pokój wydawał się być na wyciągnięcie ręki, Serafie zostały ustanowione obrończyniami Złotego Serca. Rozbiły je na pięć części i ukryły je w najodleglejszych zakątkach królestwa.

Niestety, obdarzone błogosławioną mocą i mające przewagę w walce, stały się aroganckie i zarozumiałe. Przy swoim braku umiaru i wyniosłej duszy, zaniedbały obrony elementów i dlatego zostały one odkryte i skradzione przez mroczniejszy gatunek zawsze żądnych władzy Elfów, przez Mroczne Elfy.

III. Serafie Obecne

Elfy, najdumniejsze z niebiańskich stworzeń walczyły przeciwko swym żądnym władzy braciom i siostrom ciemności. Mroczne Elfy jednakże, obecnie w posiadaniu magicznych elementów, użyły krwi, ognia i zarazy by zawładnąć ta szlachetną rasą.

Ostatni raz Bogowie wysłali swoją Armię Serafii, aby zapobiec rzezi. Jednakże wzmocnione przez magię elementów przepływającą obecnie swobodnie przez cały Ankaryjski świat kapłanki Matriarchini Mrocznych Elfów zebrały ogromne żniwo wśród Serafii i jedynie kilka przeżyło.

Wybawienie dla śmiertelnych przybyło pod postacią Krasnoludów z Gnarlingen, które później zostały Krasnoludami fortecy Gnarlstat. Uzbrojeni w swoje brodate topory ci dumni wojownicy wyrąbywali w pień Mroczne Elfy i zmuszali je do odwrotu. Podczas tych walk trzy z pięciu elementów zostały odnalezione i zabezpieczone.

Serafie zostały zniszczone, nie było armii, a jedynie kilka opiekunek światła powróciło do swego niebiańskiego pochodzenia i ofiarowało się opiece Bogów.

IV. Królestwo Aarnum'a I

Tysiąc lat później, Zofia, Królewska Kapłanka i Obrończyni warownych klasztorów Serafii, pozostawia opiece swego syna, Aarnum'a I ,klasztor Icecreek Dale.

Aarnum: człowiek dziki i porywczy, który dorastał w świecie, gdzie mordercze reguły Orków i Mrocznych Elfów wpływały na los krain i niewoliły mieszkańców, tęsknił za pokojem.

Niestety osłabione i zdziesiątkowane Serafie odmówiły mu pomocy. Aarnum ucieka do leśnej twierdzy w Tyr-Fasul, położonej na ziemiach Elfów, gdzie zbiera armię składającą się z żądnych przygód żołnierzy i rycerzy. Pozbawia władzy Królewską Kapłankę, a z pomocą swych oddziałów i Krasnoludów z Gnarlstat zbiera armię, która na ankaryjskich równinach przejmuje od Mrocznych Elfów Zamek Mhurag-Nar.

Zmienia nazwę zamku na Braverock, ustanawia swoją władzę jako prawowitego króla i odmawia Serafiom jakichkolwiek wpływów wewnątrz granic swego małego królestwa.

Synowie Aarnum'a żelazną ręką rozszerzają wpływy Królestwa. Rycerze, zbiry i bandy kryminalistów przemierzają ziemie, polując i zabijając Orków, Ogry i Mroczne Elfy.

V. Morza Krwi

Morgast, drugi syn Aarnum'a I, udowadnia, że jest zwyczajnym brutalem i rozszerza prześladowania włączając w nie wiedźmy, czarodziejki i magów, równie dobrze jak wędrownych minstreli czy innych podróżujących ludzi. Pomiędzy będącym stolicą Zamkiem Braverock, a warownymi klasztorami buduje fortecę Thundercliff, niedługo znaną jedynie jako Crow's Cliff. Powodem tego są tysiące wron i kruków żerujących na huśtających się zwłokach wzdłuż makabrycznych alej pełnych szubienic, szafotów i grobów, które rozciągają się aż od siedziby Morgast'a.

W tym samym czasie Mroczne Elfy knują okrutną zemstę. Przy pomocy trucizn i podstępu przenikają z północy do katakumb twierdzy Gnarlstat gdzie wybijają wszystkie Krasnoludy. Masakry nie przeżył żaden Krasnolud, ani mężczyzna, ani kobieta, ani dziecko. Zabarykadowane w twierdzy Mroczne Elfy budują na ruinach Gnarlstat fortecę Zhurag-Nar i stąd zaczynają władać północno-wschodnimi równinami Ancarii.

VI. Pustynne Pustkowia

Orkowie, którzy niegdyś zamieszkiwali wszystkie równiny Ancarii, zostali wyparci na wschód i południe. Podczas gdy byli w równej części niewoleni i zabijani przez Mroczne Elfy na wschodzie, hordy Orków rozproszone przez królewskie oddziały aż po jałowe pustkowia Khorad-Nur na południu zarządzały zasobami ledwie starczającymi na nędzną egzystencję. Mimo tego, surowe warunki sprawiały, że Orkowie stawali się coraz twardsi. Hordy rozwinęły kult wojownika a brutalna siła stała się niezbędnym czynnikiem w wymagającym życiu Orka. To tak jak dla kontrastu, dworskie zwyczaje są przedstawiane w Królestwie na dworach szlacheckich.

Orkowie szybko nauczyli się jak przetrwać na pustkowiach, i zaczęli produkować broń i zbroje w swych kuźniach w wioskach i górskich siedzibach.

W wiekach, które nadejdą, południe królestwa narażone jest na ciągłe napady Orków, których wzrastająca potęga przyciąga inne chciwe stworzenia: Ogry, Gobliny i Trolle, chcące dołączyć do oddziałów Orków.

VII. Wojny Sukcesyjne

Rozłam zaczął zagrażać Królestwu za panowania króla Vladimir'a VI. Dwory szlacheckie DeMordrey, bezpośrednich potomków Morgast'a, Oblividon na wschodzie i Mascarell na południowym zachodzie współzawodniczyły w sukcesji do tronu i podzieliły królestwo na oddzielne, samowystarczalne baronie, których jedynym obowiązkiem było posłuszeństwo jedynie królowi.

W rodzinie Vladimir'a DeMordrey'a Mroczne Elfy znalazły aliantów i wspólnie rzucili na Królestwo cień intryg i zabójstw, które doprowadziły między innymi do upadku dwory Oblividon, Ransenmar i Wielefeld.

Rządy terroru Vladimir'a rozszerzały się jednak dalej. Prześladowania magów nie ograniczyły się jedynie do obszarów samej Baroni DeMordrey'ów, a polowanie na renegatów objęło całe Królestwo. Po wstawiennictwie baronowej Magdaleny Mascarell, Vladimir wstrzymał prześladowania i egzekucje, a czarodziejki odesłał w najodleglejsze rejony mrocznych bagien na wschodzie. Tutaj musiały wieść nędzną i niebezpieczną egzystencję.

Ceną za ten akt łaski było poślubienie przez Magdalenę DeMordrey syna Vladimir'a, Alexor'a, który wkrótce potem w napadzie furii śmiertelnie uderzył pannę młodą.

VIII. Krwawe Rządy

Książe Valorian, bezpośredni następca Aurnum'a I, został zesłany na banicję przez Alexor'a I i dorastał na wygnaniu w warownym klasztorze Icecreek Dale. Pewnego dnia podczas przejażdżki konnej ratuje z rąk grupy żołnierzy DeMordrey'a Laralasa'ę, Mówcę Elfów z Tyr-Hadar'u. Podczas tego zajścia Valorian jest bliski śmierci, lecz udaje mu się jej uniknąć dzięki uzdrawiającej mocy Elfów, które pielęgnowały go by wrócił do zdrowia w Lebensbaum, niedaleko wioski Timberton.

Jego dzielna interwencja wzruszyła serce Laralasa'y, która się w nim zakochała. Valorian odkrywa w Elfach odważnych aliantów. Przy pomocy Elfów i Serafii z Icecreek Dale odnosi sukces w obaleniu Alexor'a I w Bitwie pod Faerries Crossing i zdobywa koronę dla siebie.

Valorian kończy rządy terroru i oswobadza Serafie.

Czarodziejki mogą powrócić do Królestwa i są wprowadzane na dwór,a Serafie jako część odbudowy odzyskują status Paladynów i nie podlegają już dłużej żadnej ziemskiej jurysdykcji na obszarach Królestwa.

Valorian nie chce małżeństwa z Laralasa'ą, dlatego poślubia bratanicę Alexor'a I, Moridya'ę DeMordrey, aby osiągnąć pokój z dworem DeMordrey'ów.

IX. Wielki Pokój

Wnuk Valorian'a zostaje królem Aarnum X. Jego władza opiera się na ustanowionym systemie handlu i podatków, który rozprzestrzenia się na wszystkie zakątki Królestwa.

Elfy z Tyr-Hadar'u wysyłają do Królestwa leśnych biegaczy by wspomóc królewskich tropicieli, podczas gdy Serafie zabezpieczają pokój i zarządzają wymiarem sprawiedliwości.

Stosunki z dworem DeMordrey'ów są umacniane przez nowe przymierza. Vladimir DeMordrey jest obecnie Wielkim Marszałkiem Koronnym i zwierzchnikiem sił zbrojnych, posiadającym najlepiej wyszkolone i najpotężniejsze oddziały.

Młody Baron DeMordrey z powodzeniem chroni Królestwo, przez umacnianie w majestacie Króla miasta Bravewall. Jednakże decyzja ta pozostawia bez ekonomicznego znaczenia Gloomoor, Highmarsh i Moorbrook, które odtąd pozostają kompletnie izolowane i pozbawione opieki Królestwa.

Syn Aarnum'a, Książe Valor, walczy obecnie na południu Królestwa z dokuczliwymi Orkami. Młody Książe nie wybrał jeszcze kandydatki na żonę, jednakże pośród najpiękniejszych i najbardziej pożądanych kobiet w Królestwie znajdują się Lady Druusa DeMordrey i Lady Varia z Hedgenton'u.