Daleka północ Avistanu nie należy do najłatwiejszych miejsc do życia, zwłaszcza gdy mieszka się na rubieżach, jakimi są Skaliste Wyspy [ang. Ironbound Islands], gdzie nieprzyjazny klimat, wysokie klify i niespokojna toń uniemożliwiają prowadzenie bardziej spokojnego i dostatniego życia. Nic więc dziwnego, że często młodzi Ulfeni, ludzie północy, opuszczają rodzinne strony, by zdobyć bogactwa oraz zaznać przygody, by mieć o czym opowiadać swojej dźiatwie. Podobnie było z Jendarą, która, opuściwszy archipelag, stała się korsarzem, przemierzając szerokie wody Avistanu.

"Achaja"... Pamiętam, że od wieki wieków na nią czyhałam, jak i na wiele innych pozycji zresztą. Niemniej, ta seria miała wyjątkowego pecha, bowiem na swoją kolej czekała dobre dziesięć lat... Ale, może to i lepiej? W ten sposób mogłam nie tylko więcej zrozumieć, ale i bardziej docenić kunszt Ziemiańskiego.

Magiczny świat, przesycony wręcz antyczną kulturą, nie zachowujący swojego pierwotnego kształtu lecz ciągle się zmieniający, wciągnął mnie na długie godziny. I choć kręciłam nosem na "Pomnik cesarzowej Achai", to jednak muszę przyznać, że recenzja Ati wzbudziła we mnie iskierkę nadziei, że nie wszystko zostało – moim i tylko moim zdaniem, oczywiście – zaprzepaszczone. Hmmm, więc może nie powinnam zwlekać z sięgnięciem po zwieńczenie tej trylogii? Zdecydowanie, nie. Widział ktoś moją kartę biblioteczną?

"Achaję" powinien znać każdy szanujący się miłośnik fantastyki, szczególnie tej polskiej, rodzimej. Jest to historia księżniczki, która przez dworskie knowania trafia do niewoli, później staje się wojowniczką, rewolucjonistką, leśnym potworem i… Długo by wymieniać, bowiem tytułową Achaję spotkały chyba wszystkie nieszczęścia świata, aby w końcu stać się najpotężniejszą cesarzową w historii Arkach i zmienić losy całego świata. Trylogia "Achai" na długo zagościła na szczytach list bestsellerów oraz w sercach większości czytelników. Seria "Pomnik Cesarzowej Achai" to z kolei kontynuacja rozgrywająca się tysiąc lat po jej śmierci...

Czytaj dalej...

Na straganie, w dzień targowy,
takie słyszy się rozmowy:

Noire Panthere: Vit, miejże litość. Poniedziałek. Rano. A ty mnie wyciągasz z łóżka, BEZ kawy i jeszcze targasz tutaj? Ludzi jak mrówków, do tego gdzieś widziałam gadające ary. Chyba pójdę sobie na nie zapolować, jakaś rekompensata za brak kawy się należy...

Vitanee: Noire, już zapomniałaś? Obudź się! "Dumka na dwa głosy", coś ci to mówi? Nie po to zarywałyśmy noce, snując nasze plany przejęcia władzy na Game Exe, byś teraz obijała się w łóżku!

N: Chyba zażyłyśmy zbyt wiele tych podejrzanie kolorowych grzybków od Gandalfa. Ale tak, masz rację...

Rozgląda się po otoczeniu z przymrużonymi ślepiami, szukając czegoś, co nada się na podest.

No cóż. To właź na tamtą beczkę, ja tu przypilnuję handlarza, żeby za bardzo nie kozaczył. Jak mądry, to nie będzie kusił, bym naostrzyła pazury na jego skórze. [Zainteresowani? Zapraszamy do rozszerzenia!]

Jakoś nigdy nie potrafiłam zrozumieć fenomenu MOBA czy inszych multiplayerów. Jak dla mnie – nie ma nic lepszego od gry w pojedynkę tudzież z towarzyszami oferowanymi przez samą grę, pijąc przy tym kawę, bez frustracji powodowanej przez poczynania współgraczy.

Na LoLa tudzież inszego WoWa zawsze patrzyłam spod byka, w przeciwieństwie do redakcyjnego kolegi Wolvertino, który w trakcie długich podróży (mających na celu zdobycie najróżniejszych smakowitych kąsków dla Was – czytelników) natrafił na "Infinite Crysis". Cóż mu pozostało, jak nie wskoczenie w skórę superbohatera i opisanie wrażeń z bety?

"Infinite Crisis" to darmowa produkcja MOBA (Multiplayer Online Battle Arena) studia Turbine Entertainment. Gra oparta jest na licencji DC Comics, co oznacza, że przyjdzie nam w niej wcielić się w znane postacie superbohaterów. Historia rozgrywa się w uniwersum DC Multiverse. Jest to świat składający się z wielu planet, gdzie nagle dochodzi do zderzenia się ze sobą równoległych wymiarów...

Czytaj dalej...

Witamy serdecznie w kolejnej odsłonie Filozofii Dnia Siódmego!

Powoli, z mozołem, koło za kołem, udało nam się ponownie wprawić w ruch najlepszą alternatywę dla niedzielnego marazmu – cykl felietonów, w którym nasi redaktorzy zapewnią trochę gimnastyki dla Waszych neuronów oraz strawy dla ducha innej niż niedzielny schabowy.

Dzisiejszy wieczór upłynie pod znakiem błyskawic, widmowej czaszki z wężem w pysku i podobnych, bestsellerowych koncepcji. Audrey, nasza fantastyczna specjalistka od filologii, poczęstuje Was najpierw dogłębną analizą tego Jak Voldemort uciekał przed śmiercią. Językoznawstwo i słowotwórstwo to prawdziwa magia, co tekst udowadnia bezsprzecznie. Drugie danie, to wspaniałe remedium na prozę dzisiejszej aury – Narodziny Czary Mary, czyli jakie są baśnie w XXI wieku.

Niebo w... filozoficznej, metaforycznej gębie. Jedziem!

W Internecie pojawiła się informacja o zamknięciu walutowego domu aukcyjnego, co ma nastąpić we wtorek 18 marca o godzinie 11:00. Oczywiście, jest to wstępny termin, który w każdej chwili może ulec zmianie, dlatego wskazane jest monitorowanie strony, gdyby to nastąpiło. W czasie dokonywania poprawki nie będzie przerwy technicznej.

Macie ochotę na grę typu MOBA, ale będącą czymś zupełnie świeżym, a zarazem pozwalającym uronić wspominko-łezkę? To świetnie się składa, bo właśnie ruszyła otwarta beta Infinite Crisis, w której możecie wcielić się w bohaterów z uniwersum DC Comics. Jesteście ciekawi, o co chodzi? Zapraszam do rozszerzenia, gdzie znajduje się trochę więcej informacji i zwiastun.

Ciekawiło was kiedyś, co knuje wielki i potężny Nazin w zakamarkach swojej najwyższej, południowej (mariackiej!?) wieży? Co porabia Wiktul, gdy nie zarządza swoimi wszędobylskimi mackami z centralnego pałacu? Jak to się dzieje, że Cou wciąż bezkarnie szerzy pajęczą wiarę? Z jakimi demonicznymi sukkubami Medivh zamyka się co wieczór w swoich komnatach?

W jaki sposób poSępna Ati zaskarbia sobie serca licznych wydawców? Jakież intrygi snuje Hassan' o imperialnych zakusach? Ile dusz na uwięzi ma przewoźnik Charon? Na co wyrośnie młody adept sztuk magicznych – Hrywi? Kim jest tajemniczy wędrowiec Jezid z sąsiednich krain? Dlaczego kocia pani Noire Panthere znosi ogromne ilości krwistych udźców do podziemnych katakumb?

Cassomir to drugie, zaraz po stolicy Opparze, największe miasto Taldoru. Swoją pozycję zawdzięcza dogodnej lokalizacji u ujścia rzeki Sellen do Morza Wewnętrznego, stając się istotny portem handlowym między południowymi krajami a kontynentalnymi państwami. A gdzie handel, tam licznie powstają tawerny idealne dla poszukiwaczy, by powspominać dawne boje, wojaże i zdobyte skarby.

Jednak gdy pewien przyjaciel, Taergan Flinn, nie dociera na miejsce spotkania dawnych druhów, poszukiwacze przygód podejmują dochodzenie w tej sprawie. Nie minie dużo czasu zanim zorientują się, że znajdują się w centrum dość makabrycznej historii ponurej posiadłości.

Tak się też złożyło, że i ja trafiłem do tego grona piątkowiczów. W zeszłym tygodniu Wiktul uraczył nas kilkoma recenzjami kilku gier planszowych i karcianek. O planszówkach mógłbym mówić dość długo, bo wiele się ich rozegrało. Jednak ten wątek pozostawię sobie na później.

W dzisiejszej odsłonie cyklu chciałbym powrócić do macierzy i poruszyć czysto eRPeGowy temat – wykorzystanie miniaturek w sesjach. Tekst Miniaturowy dylemat przedstawia kilka moich doświadczeń, przemyśleń i zasłyszanych opinii na temat tych akcesoriów.