W swojej ofercie Non Stop Comics przeplata tytuły powszechnie znanych autorów z dziełami twórców zdecydowanie bardziej niszowych. Do tych drugich należy chociażby Julien Lambert, który mimo zdobycia Fauve Polar SNCF na festiwalu Angouleme 2019 pozostawał anonimowy w naszym kraju.

Pierwsza odsłona "Miasta Wyrzutków" opatrzona podtytułem "Mężczyzna, który gromadził rupiecie" zadebiutowała na polskim rynku na początku 2020 roku. Lambert opowiada o Jacques'u Peuplierze, nietypowym detektywie odnajdującym różnorakie przedmioty na życzenie klientów. Odnalezienie naszyjnika niejakiej Vanessy nie nastręcza mu trudności, bo jako jedyny w mieście potrafi rozmawiać ze starymi przedmiotami, które mniej lub bardziej ochoczo pomagają mu w poszukiwaniach. Kłopoty zaczynają się, gdy odbiera precjoza członkowi gangu rządzącego miastem. Aby ujść z życiem, musi odszukać zaginioną krewną głowy mafijnej rodziny, zmierzyć się z ludźmi-muchami i szalonym naukowcem, a jego drogi przetną się także z grupką nastoletnich uliczników.

Informacja prasowa

W lutym Non Stop Comics wyda cztery tytuły. Dwa z nich już trafiły do sprzedaży, a są to kontynuacje serii "Nomen Omen" (urban fantasy dla młodzieży) oraz "Jazz Maynard" (sensacyjny kryminał noir). Następne dwa to kolejne tomy "Odrodzenia" (mroźna opowieść grozy) i "Fear Agenta" (pulpowe sci-fi).

Poniżej kalendarz premier:

Poza Herkulesem Poirotem i Miss Marple, ikonicznymi postaciami powieści detektywistycznych, Agatha Christie powołała do życia także duet poszukiwaczy przygód – Tommy'ego i Tuppence.

Młodzi bohaterowie różnią się wiekiem i statusem społecznym od wspomnianych ikon wykreowanych przez królową kryminału, ale na tym rozbieżności się nie kończą. Przede wszystkim opowieści poświęcone tejże dwójce są na ogół znacznie bardziej dynamiczne od tych z małym Belgiem lub starszą panią w rolach głównych. Krótko – Agatha Christie odbija w nich od kryminału bardziej w kierunku powieści sensacyjnych, choć pogmatwana zagadka nadal stanowi istotną składową.

To była zwyczajna noc. Cisza, spokój, głęboki sen... Młoda dziewczyna o blond włosach, odziana w czarną wieczorową sukienkę, również zasnęła tej nocy, lecz miała już nigdy się nie obudzić. O świcie pobite i posiniaczone ciało Ruby Keene spoczywało w bibliotece domu pułkownika Bantry'ego, rzucając nieme oskarżenie na sposób prowadzenia się emerytowanego weterana.

Tak rozpoczyna się "Noc w bibliotece", komiksowa adaptacja powieści Agathy Christie o tym samym tytule. Na miejsce zbrodni przyjeżdżają komisarz Melchett i inspektor Flem. Obaj śledczy muszą przywyknąć do obecności starszej Jane Marple, bliskiej znajomej państwa Bantry, prowadzącej dochodzenie na własną rękę.

"Sandman" to dzieło wybitne, które w pełni zasłużyło na miano jednego z najpopularniejszych komiksów w historii. Jednak, jak to zwykle bywa, decyzja o kolejnych opowieściach w uniwersum spotkała się zarówno z zadowoleniem fanów, jak i protestem wobec bezczeszczenia klasyka. W takich sytuacjach nawet nadzór artystyczny pierwotnego twórcy trudno potraktować jako gwarant podtrzymania jakości.

W przypadku kontynuacji dzieła Neila Gaimana mowa o zbiorczym wprowadzeniu zatytułowanym po prostu "Sandman Uniwersum" do aż czterech cyklów – "Śnienie", "Dom Szeptów", "Lucyfer" i "Księgi Magii". Owo wprowadzenie to komiks bardzo krótki (48 stron) i jedynie rozpoczynający kilka wątków stojących u podstaw wymienionych serii. Z tego względu omawiany "Sandman Uniwersum. Śnienie: Ścieżki i wpływy" to już znacznie bardziej rozbudowana opowieść.

Jeszcze dekadę temu mało komu przyszłoby do głowy, że Green Arrow dołączy do grona najbardziej rozpoznawalnych herosów ze stajni DC Comics, chociaż postać Olivera Queena powstała raptem dwa lata po Batmanie.

Duża w tym zasługa serialu "Tajemnice Smallville", w którym Zielona Strzała pojawiał się gościnnie i wystąpił łącznie w kilkudziesięciu odcinkach. W 2012 roku Robin Hood z DC Comics otrzymał własną produkcję, która liczy sobie już osiem sezonów i za sprawą ogromnej popularności przyczyniła się do powstania kolejnych telewizyjnych tytułów, m.in. "Flasha" czy "Supergirl".

W Polsce uzbrojony w łuk komiksowy bohater także poczyna sobie coraz śmielej. Fani mogą sięgnąć po pozycje wydane w ramach "Wielkiej Kolekcji Komiksów DC", serię wydawaną w ramach "DC Odrodzenie" albo recenzowany album autorstwa Jeffa Lemire'a i Andrei Sorrentino. Ten ostatni to pierwsze tak okazałe wydanie poświęcone postaci Green Arrowa na rodzimym rynku.

Poznajcie Bobbi Morse, agentkę SHIELD działającą pod pseudonimem "Mockingbird", która po powrocie do życia zyskała paranormalne zdolności. Podejrzewam, że wcześniej o niej nie słyszeliście, a przynajmniej nie czytaliście żadnych historii z jej udziałem – w przypadku Marvela to zawsze dobry prognostyk. Mniej rozpoznawalne czy bardziej przyziemne postaci dostają lepsze – kameralne, pomysłowe, świeże – opowieści.

Chelsea Cain już od początku kreśli sytuacje dalekie od sztampy, akcja rozpoczyna się bowiem od wizyty w klinice SHIELD. To okazja do zajrzenia w do tej pory nieeksplorowane rejony wielkiej organizacji, jak również do zejścia na najciekawsze piętro superbohaterskich historii. Zamiast o ratowaniu świata, czytamy o zwyczajnej kontroli medycznej, choć wynikającej z nadnaturalnych zjawisk i prowadzącej do fantastycznego absurdu. Scenarzystka bawi się różnymi dziwnościami, które wespół z ironiczną bohaterką nadają całości lekki, humorystyczny ton.

Swoją znajomość z dziełami Roberta Kirkmana określiłbym mianem trudnej. Jako fan postapokaliptycznej konwencji doceniam początkowe stadia "The Walking Dead" i niektóre pomysły w "Oblivion Song", ale jednocześnie niepomiernie drażni mnie wydłużanie serii, na co zapewne wpływ mają serialowe ekranizacje i zarazem zobowiązania wobec wytwórni filmowych. Niestety piąty tom "Outcast. Opętanie" wpisuje się w ten trend.

Po ostatnich wydarzeniach Kyle Barnes został zmuszony, by porzucić dotychczasowe życie i ukryć się wraz z najbliższą rodziną na odludziu. Podobny los spotkał skompromitowanego wielebnego Andersona. Chociaż obaj panowie mają w gruncie rzeczy ten sam cel, to używają zgoła odmiennych środków, aby go osiągnąć.

Z recenzenckiego obowiązku dodam, że "Inwazja" zawiera zeszyty #25-36, przez co to najobszerniejszy z dotychczasowych albumów. Mogłoby się zdawać, że to wystarczająco dużo miejsca do sensownego popchnięcia fabuły w ciekawe rejony, rozwinięcia postaci i powiązania ze sobą wątków orbitujących wokół tzw. Scalenia i samego faktu istnienia demonów. Niestety niemożliwe jest pisanie o komiksie w samych superlatywach.

Zapytany w środku nocy o tytuły najlepszych kryminałów obok "Psa Baskerville'ów" czy "Długiego pożegnania" bez zastanowienia wymienię między innymi "Morderstwo w Orient Expressie" Agathy Christie. Literacki klasyk, który doczekał się niezliczonych adaptacji na potrzeby innych medium, niedawno ukazał się także w wersji komiksowej za sprawą wydawnictwa Egmont.

Zimą 1937 roku detektyw Herkules Poirot, najbardziej rozpoznawalna postać wykreowana przez królową kryminału, podróżuje słynnym Orient Expressem ze Stambułu do Calais. Zaspa śnieżna powoduje zatrzymanie się pociągu z dala od cywilizacji. Rankiem podróżujących czeka jednak większa niespodzianka – amerykański krezus nazwiskiem Ratchett został wielokrotnie dźgnięty sztyletem i zmarł na skutek odniesionych obrażeń. Poirotowi nie pozostaje nic innego jak zaprząc do pracy małe szare komórki.

Joann Sfar zabiera czytelnika w podróż do malowniczej Odessy, gdzie chwilowo zatrzymała się niezwykła grupa klezmerów, czyli muzyków grających na weselach, bar micwach bądź innych uroczystościach. Przyjaciele otrzymali pierwsze poważne zlecenie i mają grać przez całą noc w bogatym domu na przyjęciu z okazji wyjazdu seniorki pewnego rodu do Erec Izrael. Pozostaje zatem zapytać, czy i tym razem wartka akcja wciąga już od pierwszej strony, a sposób opowiadania powoduje, że kibicujemy bohaterom jeszcze długo po zakończeniu lektury? Zdecydowanie tak.

Mimo że od wydarzeń opisanych w pierwszej części opowieści – "Podbój wschodu" – nie minęło dużo czasu, bohaterowie stali się świetnym, doskonale zgranym zespołem, a my zaczynamy traktować ich jak rodzinę – trochę niesforną, momentami skłóconą, ale w krytycznych chwilach zawsze stojącą za sobą murem. Ponownie śmiech i rubaszność przeplatają się ze smutkiem i wzruszeniem, a czytelnik ma okazję spojrzeć na ten niezwykły, miniony świat oczami ludzi, dla których czasy przed II wojną światową stanowiły codzienność.