Mockingbird

Poznajcie Bobbi Morse, agentkę SHIELD działającą pod pseudonimem "Mockingbird", która po powrocie do życia zyskała paranormalne zdolności. Podejrzewam, że wcześniej o niej nie słyszeliście, a przynajmniej nie czytaliście żadnych historii z jej udziałem – w przypadku Marvela to zawsze dobry prognostyk. Mniej rozpoznawalne czy bardziej przyziemne postaci dostają lepsze – kameralne, pomysłowe, świeże – opowieści.

Chelsea Cain już od początku kreśli sytuacje dalekie od sztampy, akcja rozpoczyna się bowiem od wizyty w klinice SHIELD. To okazja do zajrzenia w do tej pory nieeksplorowane rejony wielkiej organizacji, jak również do zejścia na najciekawsze piętro superbohaterskich historii. Zamiast o ratowaniu świata, czytamy o zwyczajnej kontroli medycznej, choć wynikającej z nadnaturalnych zjawisk i prowadzącej do fantastycznego absurdu. Scenarzystka bawi się różnymi dziwnościami, które wespół z ironiczną bohaterką nadają całości lekki, humorystyczny ton.

Pierwszoosobowa narracja pozwala czytelnikowi zrozumieć Bobbi i szczerze ją polubić. Agentka z dystansem podchodzi do superbohaterskich zadań i swojego prywatnego życia, dzięki czemu świetnie sprawdza się w roli komentatorki wydarzeń. Do tego Cain postawiła na triki narracyjne przypominające serię "Hawkeye" – są wstawki z "Morświna codziennego" (pokładowego medium informacyjnego), zabawne oznakowania postaci, niepoważne legendy o Trójkącie Bermudzkim czy instrukcja "jak wchodzić z buta". Wszystko to utrzymane w komediowej konwencji, a inne pomysły na opowiadanie, jak brak chronologii, sprawiają z kolei, że komiksowi nie brakuje też elementu zaciekawiającego – kryminalnej zagadki.

"Mockingbird" to koktajl kilku gatunków: komedii, kryminału i akcji wzbogaconych tematyką superhero. Chociaż Cain dobrze prezentuje układankę z niedorzecznymi zdarzeniami, to do głównych atutów jej serii należą płynne dialogi i ironiczna narracja. Bobbi nawet zwykłą rozmowę z lekarzem potrafi uczynić barwną, a w misjach ma za partnerów agenta Huntera i Hawkeye'a – obaj są sympatyczni i zabawni, aczkolwiek w ciętych konwersacjach nie stanowią dla Mockingbird trudnego wyzwania (i to prędzej oni znajdują się w opałach). Rozrywkowemu charakterowi komiksu odpowiadają ilustracje z jasną, pogodną kolorystyką. Katarzyna Niemczyk przejrzyście zobrazowała pomysły Cain i zadbała o to, by album był przyjemny dla oka, zarówno w zwyczajnych scenkach, jak i podczas starć.

Końcowe wrażenie psują zeszyty "New Avengers" #13-14, które nigdy nie powinny się znaleźć w "Mockingbird". Ich obecność wynika z wczesnego skasowania samodzielnego cyklu o Bobbi – na każdy z tomów powinno przypadać pięć zeszytów, a że seria skończyła się na ośmiu, to dodano dwa o Mścicielach (polskie wydanie zawiera obydwa tomy). Co prawda decyzji można bronić tym, że fragmenty "New Avengers" dotyczą okoliczności, w jakich bohaterka wróciła do życia, ale nie miejcie złudzeń – agentka SHIELD tak naprawdę jest na dalszym planie. Poza tym to już inna Mockingbird, pozbawiona dowcipu i przebojowości. Fabuła zeszytów skupia się na walce Avengers z nazistowskimi wrogami. Początki konfliktu zostają przywołane w krótkim streszczeniu, a zakończenia nigdy nie poznajemy. Scenariusz napisał Brian Michael Bendis z okresu, gdy tworzył nudną superbohaterszczyznę bez polotu, zaś ilustracje są ponure i nijakie.

"Mockingbird" to jeden z powiewów świeżości w zalewie typowych pozycji Marvela. Szkoda, że seria nie dostała dłuższego życia, szczęście w nieszczęściu, że twórczynie zdołały godnie zamknąć historię agentki Bobbi. Źle jednak, że pozostaje niesmak po – nazwijmy rzecz po imieniu – beznadziejnych zeszytach "New Avengers", którymi zapchano ostatnie strony. Mimo wszystko to nadal album warty polecenia, zapewniający bardzo dobrą rozrywkę. Cain i Niemczyk spisały się bez zastrzeżeń i ich pracę należy ocenić wysoko, a że ich dzieło w zbiorczym wydaniu domknięto zupełną tandetą innych twórców... To już decyzja wydawcy, na którą autorki nie miały wpływu.

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.