"Pan Żarówka" zapowiadał się na najlepszy polski komiks roku. Za wcześnie by mówić, czy jest nim w istocie, ale trzeba przyznać, że wyróżnia się wśród innych pozycji. Już wydanie zadziwia: czarnymi brzegami ponad 600 stron oraz minimalistyczną czarną okładką z żółtymi elementami. Z daleka można się zastanawiać, czy oglądany przedmiot to na pewno komiks, z bliska zaś – czy treść też się okaże tak wyjątkowa.

W największym skrócie: Wojtek Wawszczyk opowiada o życiu. Szerzej: robi to za pomocą absurdów, których nie należy odbierać wprost. Z jednej strony czytamy dziwną, naprawdę dziwną historię, w której, dajmy na to, ojciec staje się plackiem po wyprasowaniu samego siebie, a jego syn (główny bohater) ma zdolność świecenia. Z drugiej – za tym kryją się bardzo smutne motywy samotności, wpływu rodziców (i ich problemów) na dziecko czy też bycia zranionym i ranienia innych. Ten niepokojący świat z niedorzecznymi, fantastycznymi sytuacjami to odzwierciedlenie naszej rzeczywistości, a przynajmniej jej ciemnej strony.

Maj u Muchy Comics to trzy nowe premiery.

Pierwszą z nich są "Wampiry" – dość niespodziewany tytuł, ponieważ wcześniej nie pojawiła się żadna informacja na temat planów jego wydania. Druga to "Twierdzi Pereira", a trzecią jest czwarty tom "Hrabstwa Harrow". Komiksy będzie można zakupić przedpremierowo podczas Komiksowej Warszawy.

Na maj Kultura Gniewu przygotowała cztery nowe komiksy i jedno wznowienie.

Wśród nowości znalazł się trzeci tom "Bajki na końcu świata", druga odsłona "Hotelu Dziwnego", "Kinderland" oraz "Zguba zębiełków". Wznowiony zaś zostanie "Berlin. Miasto kamieni".

Lokalna legenda głosi, że przed wielu laty mieszkał w moim rodzinnym domu niewielki potwór, który terroryzował całą rodzinę, szczególnie zaś upodobał sobie mego ojca. Biedny rodziciel każdego wieczora zmuszany był do opowiedzenia potworowi kilku historii na dobranoc. Cały problem polegał na tym, że każda kolejna bajka nosiła tytuł "Kopciuszek" i musiała brzmieć słowo w słowo tak samo jak poprzednia. I tak minimum trzy razy każdego wieczora przez jakieś dwa, trzy lata. Jakimś tajemnym sposobem rodziciel mój nie wyłysiał z tej zgryzoty, za to do dziś wzdraga się, gdy ktoś przy nim wspomni o rzeczonej bajce. Ja zaś najwyraźniej w pewnym momencie poczułam w końcu przesyt i wyrosłam z klasycznych opowieści. Obecnie nawet popularne ostatnimi czasy filmowe adaptacje, "dorosłe" i mroczne, nie budzą mojego przesadnego zainteresowania. Na "Cinder" Marissy Meyer zapewne również nie zwróciłabym uwagi, gdyby nie fakt, że książkę tę w ostatnim czasie poleciło mi z zachwytem kilka osób.

Nastoletnia Cinder jest... cyborgiem, czego się zresztą wstydzi i co starannie ukrywa, jako że społeczeństwo nie darzy zaufaniem osób takich jak ona. Dziewczyna mieszka z prawną opiekunką i jej dwiema córkami. Nie ma lekko, ale może liczyć na wsparcie androida Iko i – o dziwo – młodszej z przybranych sióstr, Peony. Cinder zarabia na utrzymanie (głównie macochy), pracując jako mechanik. Kiedy do jej stoiska przychodzi sam książę Kaito, bohaterka nie przypuszcza nawet, że od tego momentu jej życie wywróci się do góry nogami. Wkrótce potem na chorobę dziesiątkującą mieszkańców Ziemi zapada Peony i wydarzenia zaczynają pędzić w zastraszającym tempie.

"Klątwa dla demona" to finał "Fatale", komiksu o ściganej i przynoszącej mężczyznom zgubę Josephine. W poprzednich albumach zdarzało mi się zarówno chwalić, jak i krytykować historie z jej udziałem. Ostatnia przesądza o tym, że czytanie tej serii nie było straconym czasem.

Ed Brubaker nareszcie odpowiada na pytania, które towarzyszyły lekturze poprzednich tomów. Jest to o tyle istotne, że do tej pory fabuła była tak przeciągana, że zostawienie odbiorcy z sekretami nie byłoby zaskakującym wyjściem. Rozwinięcie przeszłości bohaterki i jej wroga oraz definitywny, aczkolwiek nie dla wszystkich szczęśliwy i nadal spowity tajemnicą, koniec okazały się tym samym trochę niespodziewane.

Jak na femme fatale przystało, Josephine jest postacią tragiczną. Nieintencjonalnie niszczącą życie innych, nieszczęśliwą i ciągle uciekającą. "Klątwa dla demona" pokazuje to jednak dużo dobitniej, ponieważ dopiero teraz poznajemy najbardziej dramatyczne wydarzenia, które świadczą o tym, o jak mrocznych mocach czytamy. W pewnym momencie autor nawet daje do zrozumienia, że mężczyźni, zakochani na zabój w bohaterce, nie muszą być wcale niewinnymi ofiarami. Zresztą również ostateczne starcie i zwieńczenie historii są pozbawione jednoznaczności, jakby autor, świadom oczekiwań, nie chciał skończyć opowieści w prosty, łatwy do przewidzenia sposób. Nie silił się jednak na gwałtowne zwroty akcji, bo to by nie pasowało do charakteru opowieści – do tej pory pozbawionej wielkich twistów – i mogło wydawać się sztuczne.

W "Mushishi" motywy fantastyczne służą do przedstawienia spokojnych, wręcz wyciszających historii. Nie oznacza to braku emocji czy dramatycznego rozwoju wydarzeń. Po prostu nastrój mangi jest... upajający.

Pierwszy tom składa się z pięciu opowieści. W ostatniej pojawiają się pewne nawiązania do poprzednich, ale główne sprawy za każdym razem są inne. Bohaterem jest tytułowy mężczyzna o imieniu Ginko, który zajmuje się badaniem mushi: dziwnych stworzeń mieszających w życiu zwykłych ludzi. Bywa, że sprowadzają bardzo duże niebezpieczeństwo.

Na każdym kroku czuć obcowanie z japońską kulturą, w czasach które jednak trudno określić – bliskie średniowiecza? Na pewno w otoczeniu pojawia się sporo przyrody, a do jej elementów przynależą zagadkowe mushi. Są różne rodzaje tych istot, więc ich oddziaływanie na ludzi także nie jest identyczne. One od początku budują tajemniczość świata. Stanowią jego stały motyw fantastyczny, wprowadzający baśniowość. Intrygują swoim zachowaniem, tworzą zagrożenie, dzięki któremu główny bohater może się wykazać.

Informacja prasowa

W maju Non Stop Comics wyda dwa nowe tytuły: "Śmierć Stalina" Fabiena Nury'ego (scenariusz) i Thierry Robina (rysunki) oraz "Pan Higgins wraca do domu" Mike'a Mignoli (scenariusz) i Warwick’a Johnsona-Cadwella (rysunki).

Oprócz tego ukażą się kontynuacje pięciu rozpoczętych serii: "Rat Queens" tom 3, "Głębia" tom 3, "Zabij albo zgiń" tom 3, "Odrodzenie" tom 3 i "Wbrew naturze" tom 2.

"Monstressa" szturmem zyskała popularność, o czym najlepiej świadczą nominacje do nagród Hugo i Eisnera oraz liczne dyskusje na facebookowych grupach poświęconych komiksowemu medium. Czy seria zasługuje na swoją sławę?

Akcja rozgrywa się w świecie stworzonym przez Marjorie Liu, autorkę m.in. komiksów "Dark Wolverine" i "Black Widow" oraz kilkunastu książek. Powstałe uniwersum to miks elementów steampunku z sztafażem fantasy, a w trakcie lektury można także odnotować inspiracje azjatyckimi dziełami. Maika Półwilk na pozór przypomina zwykłą reprezentantkę ludzkiego gatunku, jednakże w jej ciele znajduje się pradawny demon. Dziewczyna poszukuje odpowiedzi na liczne pytania dotyczące stwora oraz swojej matki. W podróży towarzyszą jej kot Ren oraz Kippa, czyli dziewczynka posiadająca lisie uszy i ogon. Na nich plejada postaci się nie kończy, gdyż pojawiają się jeszcze istoty pragnące pozbyć się demona wraz z nosicielką lub przejąć jego potężną moc.

"Monstressa" już od pierwszego przekartkowania robi niemałe wrażenie: może nie samą objętością albumów, za to gęstością chmurek dialogowych. Scenarzystka nie szczędzi licznych i bardzo rozbudowanych konwersacji, co niesie za sobą pewne konsekwencje. Oczywiście pozytywnymi aspektami takiego stanu rzeczy są pogłębione kreacje bohaterów oraz sporo informacji o ciekawym uniwersum.

Trzeci tom serii "Daredevil: Nieustraszony!" kończy ten etap w życiu głównego bohatera, który przedstawiał nam Brian Michael Bendis. Jak dobre jest to pożegnanie?

Fabułę całego albumu można podzielić na kilka części. Dwie pierwsze są wręcz autonomiczne. Oczywiście nawiązują do zmian, które zaszły w życiu Matta Murdocka, ale ich główne wątki zostają przeprowadzone od początku do końca. Najpierw dostajemy opowieść o gangsterze, pragnącym zemścić się na Diable z Hell's Kitchen. Pierwsze, co się rzuca w oczy, to brak chronologii.

To już cecha charakterystyczna – Bendis lubi skakać po różnych momentach w czasie, a każdy z nich rozbudowuje sytuację fabularną. Retrospekcyjna wycieczka wiąże się z oglądaniem Śmiałka jeszcze w żółtym kostiumie, co zostaje oddane poprzez szatę graficzną w stylu retro – przejawiającym się ziarnistymi ilustracjami i kremowymi stronami. Dawniejsze wydarzenia, mające nakreślić przeszłość i charakter antagonisty, są zaś czarno-białe. W przypadku linii czasowej bliskiej współczesności rysunki wyglądają znajomo dla każdego, kto czytał pierwszą i drugą odsłonę serii. Po wizualnych kwestiach możemy więc określić, o jaki okres chodzi. Zmiany perspektywy (tu naprawdę sporo czasu poświęca się złoczyńcy) wypadają zręcznie, a autor utrzymuje zainteresowanie.

Scott Snyder należy nie tylko do grona niezwykle płodnych twórców, lecz także do lubiących miksować ze sobą różnorodne elementy, zresztą często z dobrym skutkiem. Dokładnie taka sytuacja ma miejsce w "Przebudzeniu", gdzie ekspedycja badawcza miesza się z postapokalipsą i elementami grozy.

Pierwotnie komiks ukazał się nakładem wydawnictwa Vertigo, dobrze znanego szerszej publiczności za sprawą chociażby "Skalpu" czy "Sandmana". Recenzowana miniseria została wyróżniona nagrodą Eisnera i choć trudno o jednoznaczny werdykt, czy była to nagroda zasłużona, to z pewnością pozycja zasługuje na uwagę.

Dziwny zew nieznanej istoty z głębin oceanu wzbudził zainteresowanie rządu Stanów Zjednoczonych, którego przedstawiciel postanowił poprosić o pomoc doktor Lee Archer, prawdziwego autorytetu w dziedzinie biologii morskiej. Mimo oporów spowodowanych dawnym zwolnieniem przez te same jednostki rządowe, Archer dołącza do zespołu badaczy mających dowiedzieć się jak najwięcej o dziwnej istocie. Oczywiście na badaniu dźwięków się nie skończy.

Od pierwszych chwil spędzonych z komiksem wprost czuć rozmach i dużą skalę wydarzeń zbudowanej przez Snydera fabuły. Badanie nieznanych dźwięków szybko przeradza się w walkę ekipy badawczej o własne życie, a odpowiedzi na pojawiające się pytania są podawana niejako mimochodem.