"Dzieci lisicy" to drugi tom serii amerykańskich komiksów, których głównym bohaterem jest sławny Biały Wilk – Geralt z Rivii. Tym razem nasz białowłosy wiedźmin będzie musiał zmierzyć się z tytułową lisicą i jednocześnie udźwignąć poziom całkiem ciepło przyjętego "Domu ze szkła". Chociaż od pierwszego tomu recenzowana pozycja jest w kilku aspektach wyraźnie lepsza, to jednak nie da się ukryć, że tym razem autorzy mieli po prostu niemal gotową historię.

Akcja komiksu rozpoczyna się w lesie nieopodal Pontaru na granicy redańsko-temerskiej. Geralt podróżuje w towarzystwie Addario Bacha, nazywającego siebie poczciwym waltornistą. Pierwsza walka to raczej krótkie przypomnienie profesji głównego bohatera, bowiem po chwili Biały Wilk i jego towarzysz docierają do Wiaternej. Ten znany port to doskonała okazja na złapanie statku płynącego do Novigradu. Chociaż nie wiemy, po co właśnie tam chce trafić wiedźmin, to jednak Geralt szybko zaciąga się na pokład "Proroka Lebiody", którego właściciele oferują darmowy transport za cenę zbrojnej eskorty.

Za oknami dość zimno i w radiu słychać świąteczne piosenki, więc pora podsumować naszą dotychczasową ankietę. Przypominam, że pytaliśmy w niej o wasz stosunek do nadchodzącej gry "Torment: Tides of Numenera". Czekacie na ten tytuł czy też nie wierzycie w to, że legenda może zostać wskrzeszona?

George Michael przypomniał mi dziś rano, że przecież pora przygotować podsumowanie naszej dotychczasowej ankiety. Muszę przyznać, że chociaż przygody Bezimiennego nie stoją na najwyższym stopniu podium ukochanych gier cRPG, to jednak tytuł ten wspominam naprawdę dobrze. Czy nowej ekipie uda się podobna sztuka z nadchodzącym "Tides of Numenera"? Znamy już wasze wyniki i widać, że w zdecydowanej mierze mamy tutaj sporą grupę realistów.

Można krytykować Ubisoft za wiele rzeczy, ale trzeba przyznać, że kwestię ekranizacji swoich filmów nie traktują po macoszemu. O ile można dyskutować o ogólnym poziomie takiego "Księcia Persji", to pod względem budżetu, obsady oraz efektów specjalnych, niewiele dało się mu zarzucić. Mucha nie siadała. Podobnie jest z nowym projektem Francuzów.

Trudno stwierdzić, czy "Assassin's Creed" wespnie się na takie wyżyny, że dumą będziemy mogli powiedzieć przy naszych mniej obeznanych znajomych – "a wiecie, że to jest oparte na całej serii gier?". To będziemy mogli z czystym sumieniem ocenić dopiero po seansie. Jednak najnowszy zwiastun tytułu zapowiada naprawdę epicką oraz ciekawie skonstruowaną opowieść, a to jest już coś.

Wybaczcie, ale jakoś nie mogę się przekonać do tej nowej wersji "Planety Małp". Jak dla mnie seria razi takimi głupotkami oraz kiczem, które starają się przykryć naprawdę zjawiskowe efekty specjalne (jeden z nielicznych przypadków, gdy CGI nie wali w oczy sztucznością i staje w szranki z klasyczną charakteryzacją), co wyklucza ją jako liczące się science-fiction. Po prostu nie rozumiem fenomenu tej odsłony kultowego uniwersum, choć doskonale wiem, że ma ona wielu oddanych fanów.

Nie da się ukryć, że to właśnie oni będą rozpływali się w zachwytach nad zwiastunem "Wojny o Planetę Małp", bo trzeba przyznać, że zmontowano go po mistrzowsku. Jeżeli jednak nie kupujesz dwóch poprzednich części, raczej nie zmienisz zdania. Choć Woody Harrelson jako fanatyczny skurwiel prezentuje się wyśmienicie – oj... kusi, aby dać serii kolejną szansę, kusi.

Disney ewidentnie nie zamierza kombinować z postacią Spider-Mana i stawia na sprawdzone pomysły. W pierwszym oficjalnym zwiastunie "Homecoming" mamy więc to, do czego przyzwyczaiło nas filmowe uniwersum Marvela. Intrygę, która będzie trzymała w napięciu, lecz jest daleka od skomplikowanych zabiegów fabularnych. Mnóstwo akcji oraz dopracowane do perfekcji efekty specjalne. No i oczywiście sporo humoru, który jednak nie trafi w gusta wszystkich kinomanów. Co kto lubi.

Z tych dobrze znanych ram znacząco wybija się jednak Michael Keaton, którego Sęp daje naprawdę spore nadzieje na to, że nie będziemy mieli do czynienia z kolejnym, szablonowym łotrem Marvela, który jest "zły, bo tak musi być i co poradzisz – nic nie poradzisz". Już teraz widać, że mamy tutaj do czynienia ze świetnym castingiem.

W ciągu tego roku Piranha Bytes podzieliła się z internetem, wieloma materiałami dotyczącymi ich nadchodzącej produkcji, zatytułowanej "Elex". Wszyscy byli zachwyceni, ale... W beczce miodu znalazła się łyżka dziegciu. Większość internautów zgodnie stwierdziła, że wszystko jest brzydkie, koślawa i wygląda jakby robiono to na silniku pierwszego "Risena". Nie bójcie się! Twórcy wzięli sobie te słowa do serca i wypuścili do internetu paczkę screenów pokazujących nową, docelową grafikę.

Można powątpiewać, czy polscy fani Marvela doczekaliby się w końcu wydania nad Wisłą solowych przygód Doktora Strange'a, gdyby nie tegoroczna premiera filmu automatycznie przekładająca się na wzrost zainteresowania innych tworów traktujących o wspomnianym mistyku. Na szczęście klamka zapadła i teraz możemy cieszyć się udanym albumem.

"Doktor Strange: Początki i zakończenia" rozpoczyna się scenami w Tybecie, gdzie główny bohater, Stephen Strange, zawitał na praktyki. Składa tam solenną obietnicę, iż będzie on niósł pomoc chorym i ubogim, wykorzystując w tym celu swe nieprzeciętne umiejętności. Szlachetna wizja szybko rozmywa się wraz z uzyskaniem reputacji światowej klasy chirurga plastycznego. Dostatnie życie nie trwa jednak wiecznie – wystarczył jeden wypadek na nartach, by sam Strange zajął miejsce na szpitalnym łożu z istnym wyrokiem śmierci dla lekarza – ledwie sprawnymi dłońmi. Czy zgromadzony majątek wystarczy, by powrócić do życia zawodowego? A może jego koniec to zarazem początek czegoś donośniejszego?

Zaginięcie lokalnego kota zaczątkiem międzynarodowego spisku na najwyższym szczeblu? Brzmi idiotycznie, ale nie takie rzeczy działy się w miasteczku South Park i wiadomo, że twórcy przygotowali nam naprawdę pokręconą opowieść na solidnym poziomie. Pole do wyśmiania bieżących wydarzeń oraz współczesnego kina superbohaterskiego jest wręcz nieograniczone. Natomiast ojcowie serialu opanowali po mistrzowsku umiejętność płynnego przejścia od topornych żartów skupiających się na pierdach, do faktycznie głębokich oraz refleksyjnych kwestii.

Najnowszy zwiastun "The Fractured But Whole" skupia się na nieśmiertelnej postaci Szopa i zadaje naprawdę znamienne pytanie – czy grupa superbohaterów sprzymierzonych z tajemniczym Nowym Dzieciakiem, posiadającym mocarną dziurę w dupie, da radę ocalić miasto?

30-ste urodziny to nie w kij dmuchał i studio Ubisoft doskonale o tym wie. Nie wystarczy sam tort oraz laurka z podziękowaniami dla graczy. Taki jubileusz wręcz prosi się o coś ekstra, co czule połechta podniebienie społeczności. Francuzi nie są w ciemię bici, więc podeszli do sprawy z prawdziwym rozmachem.

Przez najbliższy miesiąc można na stałe przypisać do swojej biblioteki na platformie UPlay grę "Assassin's Creed III". Tak jest, za darmo. Kilka kliknięć i po krzyku, dostajemy klasyka nie ruszając się z domu, jak również nie wydając z portfela ani jednej złotówki. Jeżeli zadowolenie gracza jest dla Ubisoftu najlepszym prezentem, to otrzymali w tym momencie upominek, o którym marzyli cały rok.

Obok dwóch hitów Disneya w stawce o Oscara za najlepszą animację liczy się jeszcze jeden tytuł, który przy okazji zapowiadał się na klimatyczne fantasy. Rywalem "Zwierzogrodu" i filmu "Vaiana: Skarb oceanu" jest "Kubo i dwie struny". Mógłby okazać się on czarnym koniem, ale niestety chyba należy do zbyt skromnych produkcji.

Historia opowiada o nastoletnim bohaterze, którego rodzina nie ma dobrych zamiarów względem niego. Z tego powodu ukrywa się w małej wiosce wraz z matką, jednak wkrótce musi wyruszyć w podróż, żeby przeżyć. Jej celem jest zdobycie potężnych artefaktów (miecza, zbroi i hełmu), dzięki którym Kubo będzie mógł stawić czoła swoim wrogom.

Recenzowana animacja prezentuje się zupełnie inaczej niż filmy Disneya. O ile podczas seansu "Vaiana: Skarb oceanu" od pierwszych minut czuć było przepych i wizualne piękno, o tyle w "Kubo i dwie struny" jest trochę ubogo. Jednak twórcy świetnie to wykorzystują, decydując się na zrealizowanie dość nietypowego filmu dla dzieci, bo mrocznego i poruszającego kwestię śmierci. Już sam wygląd świata i postaci sprawia wrażenie raczej posępnego, a fabuła to tylko tylko pogłębia.