Jak powszechnie wiadomo, wojna wymaga ogromnego nakładu środków, zarówno finansowych jak i sprzętu. Wymagania te zwiększają się jeszcze bardziej, gdy wojna toczy się przeciw armii Mordoru, zaś stawką jest Jedyny Pierścień, polem bitwy zaś północ Śródziemia. Tak, moi drodzy, na oficjalnej stronie gry pojawiły się równie oficjalne wymagania sprzętowe. Niecały tydzień temu cieszyliśmy się z bardzo rozsądnych, chciałoby się rzec – życiowych wymagań Diablo III. Panowie z Blizzarda pokazali, że można wciąż tworzyć zaawansowane, dopracowane gry wielkiego formatu i budżetu, które nie wymagają roku pracy przy zbiorze truskawek w celu zakupienia nowego sprzętu, wykradzionego ze Strefy 51. Czy twórcy gry spod znaku Warner Bros i SnowBlind Studio poszli w ich ślady?

…i widzi na swoim biurku z kości słoniowej pierwsze zdjęcie z następnego DLC do „Dragon Age II”. Magia, klnę się na Boga. Podobno znalazł ten świstek pod swoim platynowym humidorem, gdy szukał kolejnej studolarówki, aby zapalić kubańskie cygaro do lampeczki koniaku Henri IV Dudognon Heritage. Wiecie, wszystko z miłości do graczy!

Nie zwracajcie na mnie uwagi, po prostu delektuję się moją ukochaną polityką informacyjną BioWare, która usilnie stara się zrobić z niczego wielkiego nowinę roku. Jakbyśmy nie mogli spać po nocach z powodu kolejnego DLC.

Dobra, co przedstawia fotka? Smoka. No cóż, jak widać znów będziemy zmuszeni do redukcji populacji tego biednego gatunku w Thedas. To w końcu zawsze jest modne. Co bardziej spostrzegawczy gracze mogą zaobserwować, że na czerwonych proporcach widnieją rogi Halli, co niechybnie oznacza, że tym razem Hawke będzie podcierać nos Dalijczykom. Ech… a co z ludźmi, którzy wychodzą z założenia marszałka Raupennecka, że dobry elf to martwy elf? Miło byłoby w końcu powbijać na pal kilku długouchów, bo zaczynam już tęsknić za dobrym staromodnym pogromem. Po cichu liczę, że będzie taka okazja, gdyż w kuluarowych szeptach coraz częściej da się wychwycić słowo „wilkołaki”. Mój Hawke ostatnio strasznie kręcił nosem, ponieważ chętnie przebiłby wyczyn Szarego Strażnika z lasu Brecilian, a nawet nie zdążył się spocić małą masakrą obozu Merrill. Tyle jest jeszcze pięknych suchych gałęzi w Wolnych Marchiach do ozdobienia!

Póki co, spokojnie czekam na konkrety, bo tak po prawdzie trochę jestem ciekaw obecnej formy BioWare. „Dziedzictwo” było dalekie od ideału, ale dawało pewien promyczek nadziei. Może drugi dodatek zwali mnie z nóg?

Historia dziarskiego Kuriera zmierza powoli do swojego wielkiego finału, w którym poznamy odpowiedzi na wszystkie nurtujące nas pytania. Ciekawość to jednak pierwszy stopień do piekła, a kompleks Divide i enigmatyczny Ulysses zdają się znajdować na samym jego dnie. Droga do celu wiedzie bowiem przez ziemie wiecznie nękane kataklizmami pogodowymi, będące słodkim domem dla totalnych popaprańców i zmutowanych istot, na których widok nawet Starszy Paladyn „Bractwa Stali” dostaje gęsiej skórki. Wóz alb przewóz, nikt nie mówił, że ścieżka do emerytury będzie usłana kwieciem.

Potwierdzeniem niech będzie oficjalny zwiastun dodatku, który zapowiada morderczą, ale za to niesłychanie klimatyczną wyprawę wprost do gardła wściekłej bestii zwanej postapokalipsą. Czuć w tym wszystkim charakterystyczną conradowską nutkę i duch „Jądra Ciemności”, co tylko skutecznie podsyca zainteresowanie tym DLC.

Wczoraj rodzimy oddział Electronic Arts uruchomił opcję przedsprzedaży Edycji Kolekcjonerskiej „Mass Effect 3”. Generalnie nie byłaby to jakaś wielka informacja, o której trzeba grzmieć na forum publicznym, bo między nami – nie należy ona do grupki nowinek, wzbudzających jakąś wielką ekscytację. W końcu z zakupem nie trzeba się specjalnie śpieszyć (to nie „Wiedźmin 2” z numerowanymi egzemplarzami), cena mieści się w granicach przyzwoitości (choć polemizowałbym, czy jest uczciwa – niemniej, nie winiłbym dystrybutora), a i samo wydanie przecież do najbogatszych nie należy (więc równie dobrze można oszczędzić te 50 zł). Jednakowoż mimochodem został potwierdzony pewien fakt, o którym mocno się spekulowało i wzbudzał on uzasadnione kontrowersje wśród społeczności fanów.

Mianowicie rozchodzi się tutaj o kwestię polskiej wersji językowej w „Mass Effect 3”. Poprzednie odsłony przygód komandora Sheparda przyzwyczaiły nas do możliwości wyboru głosów, jakie sączyły się z naszych wymyślnych głośników. Podczas instalacji mogliśmy postawić na rodzimą śmietankę aktorską i jej nienaganną polszczyznę albo na hollywoodzkie gwiazdy, czyli mieszankę amerykańsko-brytyjskiego akcentu. Choć „Dragon Age II” był namacalnym sygnałem odejścia od tego lokalizacyjnego eldorado, to część pasjonatów bestsellerowej serii BioWare wciąż po cichu wierzyła, że „Elektronicy” podtrzymają tę tradycję również w wielkim finale gwiezdnej trylogii.

Ech… czas zakończyć te rozważania i przestać molestować biednego dystrybutora, któremu najwyraźniej znudziły się dyplomatyczne uniki. Dziś już wiemy, jaki wyrok zapadał w tej sprawie – „Mass Effect 3” zostanie spolonizowany jedynie kinowo.

Informacja prasowa

Podczas konwentu Bachanalia Fantastyczne 2011, w sobotę, siedemnastego września weź udział w grze terenowej “i ty możesz zostać poszukiwaczem skarbów”.

Dla zwycięzcy mamy kupon rabatowy, upoważniający do 50% zniżki przy zakupie wyjazdu na dowolny obóz rpg/battle organizowanych przez biuro turystyki Orion w sezonie 2012.

Już od trzynastu lat w Kotlinie Kłodzkiej w okresie letnim daje się zauważyć dziwne zjawiska. Ich mnogość i różnorodność mogą oszołomić, wystarczy jednak parę przykładów, by dać czytelnikowi pojęcie o tych tajemniczych przypadkach. Pięć lat temu, na przykład, rolnicy z okolic Darnkowa z przerażeniem wyciągali ze studni nieznane mackowate stworzenia. Jeden z miejscowych chłopców, chcąc użyć latarki podczas naprawy motorynki, ku swojemu zdziwieniu, aktywował miecz świetlny i przyciął sąsiadowi gałąź jabłonki jonatanki; innym znów razem, w lesie znaleziono pulsujące tajemniczym, zielonkawym światłem kamienie, co zbiegło się z plagą wyjątkowo wielkich sprytnych i trudnych do wytępienia szczurów.

Czy masz blaster w kieszeni, czy po prostu cieszysz się, że mnie widzisz?

Jak szaleć, to szaleć. BioWare jest konsekwentny w swoich poglądach na kwestię seksualności w grach komputerowych i równouprawnienia graczy o różnych preferencjach seksualnych. Skoro w „The Old Republic” położono główny nacisk na opowiadanie historii, odgrywanie poszczególnych ról czy stawanie przed konsekwencjami swoich wyborów, to i takich decyzji nie mogło zabraknąć. Nie jestem fanatykiem „Gwiezdnych Wojen”, więc niestety nie mam zielonego pojęcia, jak ma się ten fakt do całego kanonu uniwersum Lucasa (przykładowo w „Star Treku” mógłby być z tym pewien kłopot). Po cichu liczę, że jakaś dobra dusza mnie naprowadzi na ten problem w komentarzach, tuszując tym samym moją haniebną niekompetencję.

Jednak zaraz, moment… Wszyscy, którzy wykonali gest zwycięstwa widząc tą wieść, niech lepiej ostudzą swój entuzjazm. Twórcy otwarcie zapowiedzieli, że choć taka opcja z pewnością zostanie odblokowana w grze, to niestety pojawi się dopiero kilka tygodni po premierze tytułu, w specjalnej łatce uzupełniającej. Zainteresowani do tego czasu, będą musieli trzymać swoje żądze na wodzy.

Do premiery „Diablo III” pozostało jeszcze trochę czasu i wygląda na to, że w tym roku nie skopiemy po raz trzeci tyłka Pana Ciemności. Cóż, przynajmniej takie pesymistyczne wieści krążą po wirtualnych zaułkach, a i sam Blizzard wraz z postawą „będzie, kiedy będzie” zdaje się sugerować początek 2012 roku. Nie ma jednak potrzeby spuszczania nosa na kwintę i strzelania protestacyjnego focha na chłopców z „Zamieci”. Ewidentnie starają się oni na każdym kroku rozpieszczać markotnych graczy, przy pomocy różnorakich smaczków głaszczących ich podniebienia.

Jednym z nich jest popularny kalkulator umiejętności, który niedawno pojawił się w sieci. Pierwszy rzut oka na to cudeńko potwierdza tylko, że obietnice twórców w kwestii olbrzymich możliwości rozwoju postaci nie były słowami rzuconymi na wiatr. Łatwo zanurzyć się w tym oceanie talentów i dokonanie idealnego wyboru nie należy do najłatwiejszych.

Dobra, nie będę Wam już jęczał nad głową, bo odpowiednie rozdysponowanie punktów to zawsze kwestia życia i śmierci – potrzebne są spokój, cisza oraz umiejętność chłodnej kalkulacji. Zresztą, sam muszę pomyśleć nad strategią dla mojego wychuchanego mnicha, nie można tego odkładać w nieskończoność i liczyć na ślepy los w dniu premiery. Ech… widzimy się w Sanktuarium.

Na linii frontu wojny ze Żniwiarzami zapanowała błoga stagnacja i strudzeni żołnierze, walczący o wolność całej galaktyki, zdążyli już zatęsknić za bitewnym zgiełkiem czy skowytem dożynanego przeciwnika. Tym bardziej, że wróg ewidentnie wodził ich za nos, robiąc ze zwiadowców i informatorów pośmiewisko całej armii, gdyż koncentracja nieprzyjacielskich oddziałów w okolicach Kolonii (kryptonim „Gamescom”) oraz Seattle (misja „PAX Prime”), okazała się nie zaczątkiem kolejnego etapu inwazji, a zwykłą zasłoną dymną. Zamiast doborowych wojsk, które miały być w posiadaniu niezwykle istotnych informacji, natrafiono jedynie na niewielkie grupki zindoktrynowanych fanatyków, mających tyle zdrowego rozsądku, co marionetka i wiedzieli niewiele więcej. Ot, wyciągnięto z nich jedynie kilka zdjęć czy parę plotek, będących raczej myśleniem życzeniowym niż pełnokrwistymi faktami – coś takiego nie mogło zainteresować wywiadu, który był wiecznie spragniony wiedzy.

Na dodatek ministerstwo propagandy BioWare, które czuje widoczną miętę do kosmicznych najeźdźców, zamiast wziąć się za konkrety i podnieść morale dziarskich żołnierzy, zajęło się farsą związaną z kolorem włosów komandor Shepard. Nie dość, że z ciekawego pomysłu zrobiono kompletną żenadę, to jeszcze wzbudzono ferment wśród obrońców galaktyki – jakby mało było sporów i karczemnych burd w kwestii, czy Shepard była kobietą.

Kiedy sztab zastanawiał się, co począć z nudą i stopniową demobilizacją wojsk, do bunkra wpadł zadyszany kurier z dyplomatyczną depeszą o klauzuli najwyższej tajności. Rozkazów nie było w niej wiele, tak samo jak wyczerpujących danych, ale mogły się one okazać niezbędnym impulsem wyrywającym rozleniwionych bojowników o ludzkość z nienaturalnego zastoju. Więcej szczegółów znajdziecie jak zwykle w rozwinięciu.

George R. R. Martin miał zawrzeć pakt z samym diabłem? Choć moja ochrzczona dusza wzdryga się na samą myśl o tym, że Todd Howard i Pete Hines zyskaliby władzę nad wirtualnym Westeros, to ta propozycja wydaje mi się niespotykanie słodka. Mojej skromnej osobie trudno jest ukryć fakt, że z ideologią Bethesdy nie jest jej po drodze. Należę do jednych z tych ludzi, którzy uważają, że po sukcesie „Morrowinda” panowie strasznie zbłądzili, marnując swój bezcenny talent, pozwalający im stworzyć klasyczne oraz pełnokrwiste cRPG, na rzecz miniaturowych portretów Benjamina Franklina. Poza tym studio za mocno zasmakowało w marketingu o szemranej reputacji – potrafią znakomicie kreślić piękne wizje i wzbudzić pewne nadzieje w hardcorowych fanach, a gdy przychodzi czas premiery wszystko okazuje się finezyjnym odbieganiem od prawdy. Takimi postawami szczerze gardzę. Patrząc z tej perspektywy, uważałbym oddanie jednego z moich ukochanych światów w ich ręce za świętokradztwo i herezję, za którą powinno się iść na stos. Jednakowoż…

Cóż, kilkakrotnie dzieliłem się swoimi obawami związanymi z faktem, iż to studio Cyanide otrzymało prawa do marki „Gry o tron”. Broń Boże, nie posądzam ich o podobne praktyki! Jestem przekonany, że Francuzi się przykładają, a próba mariażu Westeros z mechaniką klasycznych cRPG zasługuje w tych czasach na gromkie oklaski. Niestety, dobre chęci i ambicja w tej branży nie wystarczą. Potrzebne są określone zdolności, doświadczenie, nowoczesne technologie, pieniądze czy odpowiednie kontakty, a pod tym względem firma ewidentnie kuleje, w efekcie czego podchodzę do projektu „A Game of Thrones cRPG” dość sceptycznie.

Niby „Bunt Ludzkości” został oceniony praktycznie ze wszystkich stron, my wystawiliśmy mu już odpowiednią laurkę jakiś czas temu, ale w tej nawałnicy entuzjazmu i innych pozytywnych reakcji nie mogło zabraknąć głosu jednego z największych krytyków branży gier – Angry Joe. Facet jak zawsze podszedł do sprawy niezwykle profesjonalnie i bezbłędnie wypunktował przygody Adama Jensena, okraszając swoją „wściekłą recenzję” nutką zdrowego szaleństwa. Nie było mowy o żadnych kompromisach, w końcu chodziło o prequel kultowej marki (a te zazwyczaj są kiepskie), a gdzieś w tle majaczyła korporacja Square Enix, która nigdy nie wzdrygała się przed dojeniem swojej własności.

Jeżeli nadal zastanawiacie się, czy warto zainwestować swoje oszczędności na „Deus Ex: Bunt Ludzkości”, to gorąco polecam recenzję, którą znajdziecie w rozszerzeniu. Choć pod względem humoru jest dość dyskusyjna (nie jest tak zabawna jak inne pozycje w bibliotece tego krytyka), to pod względem merytorycznym absolutnie niczego jej nie brakuje. Joe kolejny raz potwierdził, że w kwestii rzetelności jego marka jest wciąż nieskazitelna i za to mu chwała.