Jeśli uważnie przyglądacie się stronie głównej Game Exe, to z pewnością zauważyliście, że roztoczyliśmy patronat nad jedną z nowych gier przeglądarkowych – Islanderz. O samej grze z pewnością będziemy pisać, tymczasem dotarła do nas pewna wieść...

Otóż już dziś otwierają się podwoje kolejnego świata gry. I to nie byle jakiego, bo przyspieszonego! Ponadto chodzą pogłoski, że na start gracze mają otrzymać 1200 Monet Premium...

Zainteresowanych technicznymi szczegółami zapraszam do rozszerzenia newsa.

Na pewno jesteście za starzy, by stać się Padawanami.

Zbyt słabi, by sięgnąć po władzę godną mistrzów.

Zbyt miękcy, by odebrać miliony kredytów czekające na najlepszych Łowców Nagród.

Nie każdy dysponuje wyobraźnią na tyle potężną, by udźwignąć ciężar wszechświata pełnego bardzo, bardzo odległych galaktyk i wielkich wojen, toczonych bardzo, bardzo dawno temu.

Jeżeli forumowa sesja w "Star Wars: The Old Republic" jest ponad wasze siły, nie łamcie się. Przecież nie każdy ma w sobie MOC ...

Co ma wspólnego mitologia japońska ze steampunkiem? Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że nic! A jednak pewnemu autorowi udało się znaleźć połączenie! Jak Jay Kristoff poradził sobie z zadaniem? Czy nowa seria odbije się głośnym echem? Kto może być zainteresowany nową pozycją? Wszystkiego dowiecie się w recenzji!

„Tancerze burzy” Jaya Kristoffa to pierwszy tom otwierający serię „Wojny lotosowej”. Co w nim znajdziemy? Przesyt czy doskonale wyważoną historię ze wszystkimi potrzebnymi elementami? Przekonajcie się.

Młoda, szesnastoletnia dziewczyna imieniem Yukiko służy szogunowi, władcy swojego kraju. Jej ojciec, Wielki Czarny Lis Shimy, który, chociaż dni chwały ma za sobą, wciąż pozostaje żywą legendą i mistrzem łowczym, zostaje wysłany na misję schwytania arashitory – tygrysa gromu, dziecka Raijina. Razem z ze swoimi przyjaciółmi i córką wyrusza w tę niebezpieczną wyprawę.

Czytaj dalej...

Wesołe miasteczko! Tu słońca z tektury
Wciąż skrzą się światłością żarówek tysiąca.
I wtedy, gdy niebo zaciągną burz chmury,
I wtedy, gdy nie ma już słońca.

Noire Panthere: Ty to złośliwa jesteś. Spać nie dajesz. I do tego zaciągasz mnie w jakieś tłoczne miejsca, takie jak to chociażby! No jak tak możesz?! Dobrze wiesz, że nie znoszę zbiegowisk i darcia mord. Jeszcze mi kto na ogon nastąpi!

Vitanee: Noooooooire! Ale tęczowa wataaa cukrowaaaa! Takiej u nas nie ma! To tak jakby skrzyżować pająka z jednorożcem, żeby dawał tęczową pajęczynę! Khem, dobra, nieważne... Gdzie tu jest jakiś koniec kolejki?

N: Ciesz się, że Couruna nie ma w pobliżu, zaraz by nasłał na ciebie całe stada pająków za takie słowa! I zostaw tę watę, zęby sobie popsujesz! Chociaż, co mnie obchodzą twoje zęby...? Jednak lepiej ją zostaw, chodźmy poszukać czegoś bardziej konkretnego, a nie, że wrzucisz na jeden ząb i już koniec.

V: Stamtąd jakieś grillowe zapachy dochodzą... Ale jaka koleeeejka! Może od kuchni się wkradniemy? O, tam sprzedają jakieś podejrzane mięso, ale ludu za to mniej. Hm. Nie, nie wygląda apetycznie. Chodźmy dalej...

Ciri przedstawiona jest jednak przez Andrzeja Sapkowskiego nie tylko jako wyjątkowo cenny i poszukiwany przez wszystkich bohaterów święty Graal, lecz przede wszystkim stanowi odpowiednik potężnej Pani Jeziora. W ostatnim tomie jest to wyraźnie zaznaczone…

Biję się w pierś! Trzeba dzielnie brać na klatę swoje błędy. Zakończenie wiedźmińskiego cyklu uważałem za nie w pełni udaną i zasadniczo zbędną próbę artystowskiego uwznioślenia powieści przez Sapkowskiego. Takie mrugnięcie oczkiem w kierunku kształconych polonistycznie krytyków, którzy potrzebują podanego na tacy erudycyjnego mięcha, żeby móc się zachwycić własną biegłością i przy okazji docenić autora. Dałem zresztą temu wyraz w jednym z felietonów. Wstydzę się teraz swego prostactwa. Audrey świetnym tekstem – "Od Czerwonego Kapturka do Pani Jeziora" – przekonała mnie, że mit arturiański wpisany jest strukturę całej sagi, jest wręcz jej osnową. Zakończenie nie może nie pasować! A jednak nadal nie pasuje. Widać muszę jeszcze kontynuować pokutę. Polecam.

Bardzo nocną, mroczną porą, nadchodzi (czy też nadpełza – a może już odpełza?) kolejny erpegowy piątek, dając początek kolejnemu fantastycznemu weekendowi. Natchniony cmentarną ciszą nocnych ulic, na których cienie czają się pośród latarni jak niedoszli mordercy, zadaję sobie – a więc i Wam – odwieczne pytanie gracza i Mistrza Gry:

Czy dziś, zważywszy realia świata gry, a także doświadczenia potencjalnych uczestników sesji, gracz RPG może jeszcze poczuć... Strach?

Czy Wy również z utęsknieniem oczekiwaliście kolejnej, radośnie bezmózgowej odsłony przygód Mięsniakulesa?

Czy i Wy wypatrywaliście z nadzieją nowej opowieści o od zawsze wielbionych herosach bajcepsa, tytanach trajcepsa i bogach czworogłowu?

Czy i Wy nie możecie się doczekać, by zobaczyć, jak niewiele widać zza horyzontu klaty Dwayne'a "The Rocka" Johnsona?

Jeśli tak, macie okazję się dowiedzieć. Courun również nie mógł się powstrzymać, co zaowocowało nowiutką recenzją świeżo spoconego "Herkulesa"!

Tak się cudownie złożyło, iż polska telewizja postanowiła raz jeszcze powrócić do nieco klasycznego już serialu o Herkulesie, który dość namiętnie oglądałem jako młody chłopak. Teraz wspomniana produkcja może, co prawda, budzić pewne politowanie poziomem walk oraz zwracać uwagę dość odważnymi strojami kobiet, jednak to właśnie dobre wspomnienia z dzieciństwa pchnęły mnie do sali kinowej nieopodal łódzkiej Manufaktury...

Czytaj dalej...

Zacznę może od stwierdzenia, że zdecydowanie nie przepadam za prequelami. Wolę, gdy kolejne części danego filmu stanowią jego kontynuację niż opowiadają o wydarzeniach "przed" – bo wtedy zazwyczaj nie ma elementu zaskoczenia. Zakończenie powinniśmy znać. Tak jest w przypadku filmu o Łowcy.

"Królewna Śnieżka i Łowca" to hit z 2012 roku, który odniósł na tyle duży sukces, że zdecydowano o nakręceniu następnej produkcji rozgrywającej się w tym samym świecie. Widzowie raczej spodziewali się klasycznego sequelu, lecz twórcy wybrali stworzenie prequelu. W całości skupi się on na postaci Łowcy granej przez Chrisa Hemswortha.

Kwiatów jednak nie będzie, tak samo jak strzelających korków od szampana. Pierwsze recenzje nie napawają optymizmem i rysują przed nami wizję rasowego przeciętniaka, który odcina kupony od lubianej marki. Sama gra bardziej pasowałaby w roli dodatku do "tekturowego pisemka" niż solidnej produkcji, mającej w zamyśle walczyć z branżowymi potentatami.

Ech... i pomyśleć, że u swoich początków marka z godnością wytrzymywała porównania z "Diablo II", będąc o centymetry od zdobycia korony najlepszej gry hack'n'slash. Historia bywa przewrotna.

Z przyjemnością i wielką satysfakcją ogłaszam, że dzięki uprzejmości producenta gry "SMITE", Hi-Rez Studios, możecie wziąć udział w konkursie i powalczyć o 2000 gemów do wykorzystania w grze "SMITE".

Tyle kryształów to wystarczająca liczba, by zakupić dziesięciu bogów, kilka skórek dla waszych ulubieńców lub dopalacze czasowe. Zainteresowani? To kliknijcie tutaj, zapoznajcie się z zadaniem konkursowym i prześlijcie nam swoje zgłoszenie.

Drogi do zwycięstwa są dwie –
wybierz swoją i pokonaj rywali!