NwN2: Wrota Zachodu

Ossian Studios to małe, kanadyjskie studio, którego założycielem jest Alan Miranda – były pracownik BioWare, odpowiedzialny za pierwszą część Neverwinter Nights oraz Baldur's Gate 2: Tron Bhaala. Pierwszą grą wspominanego wcześniej oddziału jest dobrze przyjęty zarówno przez graczy, jak i recenzentów darmowy moduł do Neverwinter Nights o tytule Darkness over Daggerford. Tym razem zainteresowani będą musieli wyłożyć pieniądze na stół, ale zakup można w pełni nazwać udanym.

Dodatek rozpoczyna się bardzo ciekawym intrem. Otóż główny bohater (nie mający nic wspólnego z Neverwinter i Wybrzeżem Mieczy) odnajduje w jednym z zapomnianych lochów tajemniczą maskę. Szybko okazuje się, że jest przeklęta – wszelkie próby pozbycia się artefaktu kończą się jego powrotem do plecaka, a dodatkowo podczas snu wywołuje on koszmary i sny na jawie. Za poradą cormyrskiego mędrca, bohater udaje się do tytułowych Wrót Zachodu, w których swoją siedzibę ma tajemnicza organizacja Nocnych Masek, mogących posiadać niezbędne informacje. Na pokładzie statku docieramy do wspominanego wcześniej miasta, które... różni się znacząco od poznanych w poprzednich dodatkach osad. Wśród ludzi, elfów, krasnoludów i gnomów, społeczność stanowią tu też trolle, ogry, orkowie czy githyanki.

Fabułę z ręką na sercu można nazwać ciekawą, zawrotną i intrygującą. Każde wykonane zadanie ujawnia kolejne elementy układanki, która jest naprawdę złożona! Z kolei końcowe elementy gry są tak przesycone akcją, że nie sposób oderwać się już od monitora. Zadania poboczne, zwiedzanie lokacji i rozmowy z postaciami drugoplanowymi najpewniej pójdą u grającego w zapomnienie, bo priorytetem okazuje się poznanie całej intrygi. Odpowiedzi na kolejne pytania tak szybko się zmieniają, że dopiero po zobaczeniu charakterystycznego napisu KONIEC mamy pewność, że wszelkie tajemnice zostały w pełni poznane. Nawet w ostatniej rozmowie nie ma się pewności czy to już jest wyczekiwany „ending”.

Już od początku bohater dysponuje 8. poziomem doświadczenia, by w końcowych etapach osiągnąć 14. Czym byłoby jednak Neverwinter bez odpowiednio zbudowanej kompani? Tak więc pomocy w odkryciu tajemnicy przeklętej maski użyczy nam Rinara – półelfka należąca dawniej do Nocnych Masek, a obecnie pragnąca posiąść ich bogactwa; Mantides – dawniej paladyn, który w jednym dniu stracił wszystko wraz z wiarą oraz Charissa – arogancka kapłanka Tyra, która myśli, że wiara jest najważniejsza niezależnie od ceny.

Na tym kończy się zbieranie wesołej kompani. Najbardziej boli brak czarodzieja (o ile nasz bohater nim nie jest), ale twórcy tak skonstruowali grę, że możliwe jest jej ukończenie bez takiego sojusznika. Małą ilość towarzyszy można usprawiedliwić tym, że każdy z nich posiada własną historię i zadania bezpośrednio z nią związane. W najmniej spodziewanych momentach potrafią zacząć jakąś dyskusję, w której dzielą się między sobą kąśliwymi tekstami.

Dodatek można ukończyć na dwa sposoby – dobry i zły. Ten pierwszy posiada bardziej zawiłą historię i pozwala wyjaśnić wszelkie tajemnice. W każdym bądź razie warto ukończyć grę obydwiema ścieżkami, by zobaczyć jaką nagrodę przyszykowali dla nas twórcy za ukończenie ich dzieła.

Poruszać się będziemy głównie w obrębie miasta. Niewiele trafi się momentów, w których będziemy działać poza jego murami. Mimo tak niewielkiego obszaru, w czasie gry nie odczuwa się monotonności oraz wrażenia upchania najważniejszych postaci w jedno i to samo miejsce. Co najważniejsze, miasto wydaje się być żywe. W mrocznej i złowrogiej dzielnicy portowej co chwila mija nas troll, ogr czy jaszczuroczłek, niosący jakiś ładunek, a żebrak Jack nazywany także „Słonym” przy każdej okazji stara się wycyganić kilka monet. Od czasu do czasu staniemy się ofiarą kradzieży tracąc kilka sztuk złota. Dodatkowo, odwiedzając każdą inną część miasta nie sposób pozbyć się uczucia, że to już nie są Wrota Zachodu. Biedne dzielnice są brudne i zaniedbane, natomiast w bogatych można spotkać maga prezentującego gapiom sztuczki iluzjonistyczne lub demonstrant pragnący naszego podpisu w szczytnym celu. W takim momencie ciężko pozbyć się uczucia, że nasz podpis zostanie wykorzystany przeciw nam. Przecież są to Wrota Zachodu... ;-)

Czytając tę recenzję można pomyśleć, że Wrota Zachodu są produktem idealnym. Niestety od strony wizualnej gra prezentuje się przeciętnie. Zobaczymy w niej efekty graficzne z podstawki, więc każdy grający niech nie spodziewa się fajerwerków. Cały system również bazuje na podstawowej części, przez co nie doświadczy się nowości zapoczątkowanych w Masce Zdrajcy, a zakończonych w Gniewie Zehira. Dodatek może się też pochwalić kilkoma nowymi kawałkami muzycznymi, ale jest ich tak niewiele, że wspominanie o nich w plusach byłoby błędem. Szkoda też, że w grze występuje bardzo mała ilość dialogów mówionych.

Podsumowując całość muszę przyznać, że Wrota Zachodu mimo braku innowacji wprowadzonych w dwóch innych dodatkach, prezentują się świetnie. Ossian Studios prócz stworzenia wciągającej jak diabli fabuły, udało się też oddać klimat miasta. Niekiedy śmieszne, a innym razem poważne zadania sprawiają, że gra się prawie tak samo fajnie jak w podstawkę.

Dziękujemy firmie CDP za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.