Fragment książki

PROLOG

Świat był wtedy młody i niewielu wiedziało, że został nazwany Sanktuarium. Niewielu też wiedziało, że anioły i demony nie tylko istniały, lecz to właśnie za ich sprawą Sanktuarium zostało powołane do życia. Imiona takie jak Inarius, Diablo, Rathma, Mefisto i Baal – miana tych potężnych i często budzących powszechny strach – nie gościły jeszcze wtedy na wargach śmiertelników.

W tych jakże prostych czasach ludzie – nieświadomi wiecznej wojny między Królestwem Niebios a Płonącymi Piekłami – borykali się ze swym losem; żyli, rozwijali się i umierali. Nie mogli wiedzieć, że oczy nieśmiertelnych zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie dostrzegą potencjał rasy ludzkiej, przez co rozgorzeje konflikt, który toczyć się będzie przez kolejne stulecia. I spośród tych wszystkich nieświadomych straszliwego przeznaczenia Sanktuarium Uldyzjan ul-Diomed, Uldyzjan syn Diomedesa był bodajże tym najbardziej nieświadomym. Jednak on to właśnie znalazł się w samym centrum wydarzeń, które uczeni w tajemnej historii świata nazwą później Wojną Grzechu.

Nie była to jednakowoż wojna, w której ścierali się zbrojni mężowie, choć i tacy brali w niej udział – a raczej zmagania o rząd dusz, próba dla nich i prawdziwy sprawdzian. Była to wojna, która na zawsze miała wygnać niewinność z Sanktuarium i z jego mieszkańców, i która zmieniła wszystko i wszystkich, nawet tych nieświadomych.

Wojna, w której zwycięstwo było zarazem klęską…

Z Księgi Kalana

Tom pierwszy, arkusz drugi

JEDEN

Cień padł na stół Uldyzjana ul-Diomeda i pochłonął nie tylko znaczną część blatu, ale i wspartą na nim dłoń i kufel z niedopitym piwem.

Płowowłosy farmer nie musiał podnosić wzroku, by wiedzieć, kto przerwał tę jego krótką chwilę wytchnienia po całodziennym trudzie. Słyszał już, jak nowo przybyły rozmawia z innymi klientami jedynej karczmy w wiosce Seram, Pod Łbem Dzika; słyszał i modlił się, by tamten ominął jakoś stół Uldyzjana.

Była w tym pewna ironia, że syn Diomedesa modlił się, by obcy trzymał się z dala, albowiem nad stołem stał nie kto inny, a misjonarz z Katedry Światłości. Olśniewający w swych nieskazitelnych srebrnobiałych szatach, jeśli nie liczyć błota Seram na rąbku szaty. Uldyzjan nie miał wątpliwości, że strój misjonarza wprawił w zdumienie i zachwyt niejednego wieśniaka. Jednakże ów widok budził jedynie straszne wspomnienia w Uldyzjanie, który teraz ze złością starał się nie odrywać spojrzenia od zawartości własnego kufla.

– Czyś zobaczył już Światłość, bracie? – zagadnął misjonarz, gdy tylko dotarło do niego, że tym razem potencjalny nawrócony zamierza go ignorować. – Czy Słowo wielkiego Proroka dotknęło już twej duszy?

– Znajdź kogoś innego… – mruknął Uldyzjan, a jego dłoń mimowolnie zacisnęła się w pięść. Uniósł kufel, licząc, że ta odpowiedź położy kres rozmowie, której sobie nie życzył.

Ale misjonarz nie dał się tak łatwo zniechęcić.

Złapawszy przedramię Uldyzjana, nie pozwolił tym samym, by brzeg kufla sięgnął ust farmera.

– Jeśli nie o sobie – zaczął bladolicy młodzieniec – pomyśl o swych bliskich! Czy skazałbyś ich dusze na…

Uldyzjan ryknął wściekle, jego twarz zrobiła się purpurowa z gniewu, którego nawet nie próbował powściągać. Płynnym ruchem poderwał się od stołu i złapał misjonarza za srebrnobiały kołnierz. Stół wywrócił się, a niedopite piwo chlusnęło na deski podłogi. Pozostali klienci, w tym kilku rzadko tu widywanych przejezdnych, spoglądali na tę scenę z mieszaniną niepokoju i zainteresowania… I kierując się doświadczeniem, uznali, że lepiej się nie wtrącać. Miejscowi, którzy znali syna Diomedesa, tylko kręcili głowami, komentując półgłosem, jak to młody kapłan źle wybrał sobie słuchacza swych nauk.

Misjonarz był wyższy, choć Uldyzjan mierzył ponad sześć stóp wzrostu i do niskich nie należał. Jednakże kmieć był także dwakroć cięższy od kapłana, nadto od pracy na roli i w obejściu wyrobił sobie potężne mięśnie, których wyraźnie brakło pod srebrnobiałą szatą. Syn Diomedesa miał mocną, kwadratową szczękę i grubo ciosane rysy typowe dla mieszkańców ziem na zachód od Kedżanu, klejnotu w koronie wschodu. Płonące, ciemnobrązowe oczy wbiły się w bladą twarz chudego, zaskakująco młodego misjonarza.

– Dusze moich bliskich są poza zasięgiem Proroka, bracie! Wszyscy umarli od plagi przed niemal dziesięciu laty!

– Ja… ja się za nich pomodlę…

Ale ta obietnica tylko wzmogła gniew Uldyzjana, który żarliwie modlił się za rodziców, starszego brata i dwie siostry, gdy ci cierpieli miesiącami. Dzień i noc, często nierozdzielone snem, Uldyzjan modlił się do wszelkich sił, by czuwały nad jego bliskimi, by pozwoliły im wrócić do zdrowia, aż wreszcie, gdy już zabrakło nadziei, modlił się o ich szybką i bezbolesną śmierć. Jednak i te modlitwy nie zostały wysłuchane. Bezradny Uldyzjan, odchodząc od zmysłów, patrzył, jak jego bliscy, jedno po drugim, umierają w cierpieniach. Tylko on i jego najmłodszy brat Mendeln przetrwali, by pogrzebać bliskich.

Wtedy także przychodzili do nich misjonarze, nieustannie gadali o duszach rodziny i zapewniali, że to właśnie ich religia przynosi odpowiedzi na wszelkie pytania. Jednym głosem obiecywali Uldyzjanowi, że gdy tylko zdecyduje się podążyć wyznaczoną przez nich ścieżką, odzyska spokój po utracie bliskich. Jednak starszy syn Diomedesa, niedawno jeszcze głęboko wierzący, przegnał ich co do jednego. Słowa misjonarzy zdały mu się puste. Później jeszcze Uldyzjan zyskał przeświadczenie, że słusznie nie dał im wiary, sekty i kulty przemijały bowiem niczym kolejne pory roku.

Nie wszystkie jednak. Katedra Światłości, choć powstała stosunkowo niedawno, wydawała się znaczenie silniejsza niż poprzedniczki. Po prawdzie Katedra i nieco starsza Świątynia Trójcy okazały się w krótkim czasie dwiema głównymi siłami polującymi na dusze Kedżanu i okolic. W oczach Uldyzjana zapał, z jakim obie religie poszukiwały nowych wiernych, podpadał raczej pod zawziętą rywalizację, która stała w sprzeczności z naukami zarówno jednego, jak i drugiego kościoła.

I był to kolejny z licznych powodów, dla którego Uldyzjan nie chciał przyjąć żadnej z tych religii.

– Módl się za siebie, nie za mnie – warknął.

Oczy misjonarza wyszły na wierzch, bo farmer, pochwyciwszy kapłana za srebrnobiały kołnierz, uniósł go wysoko.

Krępy, łysiejący karczmarz wyszedł zza kontuaru z wyraźnym zamiarem wyratowania misjonarza z opresji. Tibion był kilka lat starszy od Uldyzjana i nie mógł się równać z nim siłą, ale przyjaźnił się z Diomedesem, potrafił więc uspokoić rozgniewanego chłopa.

– Uldyzjanie! Bacz może na mój dobytek, skoro nie zważasz na swoje zachowanie.

Mimo przepełniającej go udręki, Uldyzjan usłyszał karczmarza i zawahał się. Spoglądał to na bladą twarz misjonarza, to na okrągłą Tibiona. Skrzywił się, sfrustrowany, i rozluźnił uchwyt, pozwalając, by klecha w mało godny sposób klapnął na podłogę.

– Uldyzjanie… – zaczął Tibion.

Ale syn Diomedesa nie czekał na dalsze słowa karczmarza. Gwałtownym krokiem ruszył do wyjścia, a znoszone skórzane buty załomotały głucho o wydeptane deski. Powietrze było chłodne i rześkie, co pomogło Uldyzjanowi nieco się uspokoić. Niemal natychmiast zaczął żałować swego zachowania w karczmie. Nie tego, że sponiewierał misjonarza, ale tego, że zrobił to na oczach tylu ludzi, którzy go znali… I to nie po raz pierwszy.

Jednak obecność w Seram akolity Katedry Światłości tkwiła w sercu Uldyzjana niczym zadra. Farmer stał się człowiekiem, który wierzył jedynie w to, co jego oczy mogły zobaczyć, a ręce dotknąć. Obserwował zmieniające się niebo, wiedział zatem, kiedy wyjść w pole albo ile czasu mu pozostało, by dokończyć pracę bez pośpiechu. Zebrane przezeń plony zapewniały strawę farmerowi i innym. Ufać mógł tylko świadectwu własnych zmysłów, a nie mamrotanym niewyraźnie modlitwom tych, którzy nie dali Uldyzjanowi niczego poza fałszywą nadzieją.

W Seram mieszkały dwie setki ludzi. Jedni uważali, że wioska jest niewielka, innym wydawała się całkiem przyzwoitych rozmiarów. Uldyzjan mógł przejść z jednego jej końca na drugi i nawet się nie zasapać. Jego farma znajdowała się o dwie mile na północ od wioski. Raz w tygodniu Uldyzjan odwiedzał Seram, żeby kupić to, czego akurat potrzebował. Zawsze przy tej okazji pozwalał sobie na krótki przystanek, by zjeść coś i wychylić kufel piwa Pod Łbem Dzika. Teraz zjadł już, co miał do zjedzenia, a piwo przepadło, Uldyzjanowi nie pozostało więc nic innego, jak tylko uzupełnić zapasy i wracać do domu.

Poza karczmą, która była też zajazdem, w Seram znajdowały się tylko cztery istotne budynki – dom narad, faktoria handlowa, kwatera Straży i kuźnia. Nie wyróżniały się spośród większości seramskich zabudowań – dachy miały strome i kryte strzechą, a drewniane ściany wzniesiono na podmurówce z kilku warstw kamieni spojonych gliną; w tym regionie, gdzie silne były wpływy Kedżanu, łuki okien, zawsze trzy na każdej ścianie, były ostro zwieńczone. Stąd też z daleka trudno było odróżnić jeden dom od drugiego.

Z każdym krokiem błoto coraz bardziej oblepiało buty Uldyzjana. Seram nie miało wybrukowanych, czy choćby utwardzanych ulic; było na to zbyt prowincjonalne. Mężczyzna zauważył suchą ścieżkę, ale ciągnęła się ona po przeciwnej stronie drogi, a jemu nie chciało się przez nią przechodzić. Poza tym brnięcie w błocie było przecież jego – jako farmera – codziennością.

Faktoria handlowa znajdowała się na wschodnim krańcu Seram i w przeciwieństwie do karczmy była najczęściej odwiedzanym miejscem w wiosce. To tutaj mieszkańcy przynosili swoje dobra, by je na coś wymienić lub sprzedać przejeżdżającym przez osadę kupcom. Kiedy na składzie znajdowały się nowe towary, nad drzwiami wywieszano błękitną flagę. Gdy Uldyzjan zbliżał się do faktorii, córka Cyrusa, Serentia, o włosach barwy nocy, właśnie zawieszała niebieską tkaninę.

Rodzina Cyrusa zarządzała faktorią od czterech pokoleń i była jedną z najbardziej wpływowych w mieście, choć nie okazywała tego ani szatą, ani zachowaniem. Cyrus nie spoglądał z góry na swych klientów, którzy w większości byli też jego sąsiadami. Serentia miała na sobie prostą brązowa sukienkę ze skromnym dekoltem kończącą się niewiele nad ziemią. Do tego proste buty zdatne do jazdy wierzchem i chodzenia po błocie.

– Coś ciekawego?! – zawołał do niej Uldyzjan, próbując skupić myśli na czymś, co pozwoliłoby mu zapomnieć o przeszłości – tej niedawnej i tej bardziej odległej.

Córka Cyrusa odwróciła się, jej długie włosy poruszyły się miękką falą. Uldyzjan był przekonany, że z niebieskimi oczami, skórą niczym kość słoniowa i czerwonymi ustami Serentia potrzebowała jedynie odpowiedniego stroju, by dorównać arystokratkom z Kedżanu. Prosta sukienka nie była w stanie ukryć doskonałych krągłości ani przysłonić gracji, z jaką poruszała się dziewczyna.

– Uldyzjanie! Byłeś tu cały dzień?

W jej głosie farmer usłyszał coś takiego, co sprawiło, że się skrzywił. Serentia była od niego o dekadę młodsza; widział, jak dorasta i z dziewczynki staje się kobietą. Stała się dlań niemal jak siostra. Jednakże dla niej Uldyzjan był wyraźniej kimś więcej. Odtrącała zaloty młodszych i bardziej zamożnych, nie wspominając o przejezdnych kupcach. Jedynym mężczyzną, któremu okazywała jakiekolwiek zainteresowanie, był Achilios, przyjaciel Uldyzjana i najlepszy myśliwy w Seram, ale czy to dla niego samego, czy to z powodu jego więzi z farmerem – trudno było powiedzieć.

– Przyjechałem nieco po pierwszej godzinie dnia. – Podchodząc, Uldyzjan zauważył co najmniej trzy wozy stojące za budynkiem faktorii. – Sporo ich jak na Seram. Coś się dzieje?

Dziewczyna dokończyła wciąganie flagi i umocowała linę.

– Tak naprawdę to się zgubili. Mieli przejechać przez Tulisam. – Zerknęła na wozy przez ramię.

Tulisam było miastem, przewyższało wielkością Seram co najmniej pięciokrotnie, leżało też bliżej szlaku prowadzącego wprost nad morze i do najważniejszych portów.

– Przewodnik musi być nowicjuszem… – mruknął Uldyzjan.

– Bez względu na to, co ich tu przywiodło, zdecydowali się nieco pohandlować. Ojciec stara się ukryć ekscytację. Mają naprawdę piękne rzeczy, Uldyzjanie.

Według farmera piękne były solidne, wytrzymałe narzędzia albo nowo narodzone cielę, silne i zdrowe. Chciał coś odpowiedzieć, gdy zauważył ruch przy wozach.

Ubrana była w szatę podobną do tych, jakie nosili członkowie Domów aspirujących do przejęcia przywództwa po niedawnych walkach między klanami magów. Gorset zasznurowany miała wysoko i choć szmaragdowy strój o ramionach pokrytych futrem spełniał wszelkie wymagania narzucane przez rządzącą kastę, to nie pozostawiał żadnych wątpliwości, że jego właścicielka była kobietą. Spływające gęstą falą złote włosy związane były srebrną wstążką. Dzięki temu uczesaniu Uldyzjan mógł podziwiać królewski profil i alabastrową skórę. Lśniące zielone oczy z uwagą obserwowały okolicę. Wąskie, idealnie wykrojone wargi rozchyliły się lekko.

I właśnie wtedy, gdy kobieta miała spojrzeć w jego stronę, Serentia gwałtownie ujęła farmera pod ramię.

– Powinieneś wejść i sam się przekonać, Uldyzjanie.

I gdy pociągnęła go ku drzwiom, zerknął jeszcze przez ramię, ale szlachcianka zniknęła. Gdyby nie to, że nie uważał się za człowieka o wybujałej wyobraźni, być może uznałby, że piękna nieznajoma była tylko ułudą.

Serentia wciągnęła go do środka i wyjątkowo gwałtownie zamknęła drzwi. Jej ojciec spojrzał na przybyłych, przerwawszy rozmowę z kupcem w zawoju. Mężczyźni pochylali się nad czymś, co Uldyzjan uznał za wyjątkowo strojny materiał w kolorze fioletu.

– Aa! Miły Uldyzjan! – handlarz wszystkich, oprócz swej najbliższej rodziny, obdarzał tym pieszczotliwym określeniem. Słysząc je, farmer zawsze się uśmiechał. Cyrus nie zdawał sobie chyba sprawy z tego przyzwyczajenia. – Jak się miewacie z bratem?

– My… dobrze, mistrzu Cyrusie.

– Dobrze, dobrze. – I handlarz wrócił do swych zajęć. Srebrzyste włosy tworzyły pierścień wokół jego głowy, a oczy otaczała siateczka zmarszczek, przez co Cyrus przypominał Uldyzjanowi kleryka i to bardziej niż którykolwiek z tych odzianych w kapłańskie szaty. Prawdę powiedziawszy, wedle farmera Cyrus miał też mądrzejsze rzeczy do powiedzenia. Sam wielce poważał handlarza, po części z uwagi na to, że właściciel faktorii, lepiej wyedukowany niż większość mieszkańców Seram, wziął pod swe skrzydła młodego Mendelna.

Uldyzjan rozejrzał się, myśląc o bracie, który więcej czasu spędzał w faktorii niż na rodzinnej farmie. I choć Mendeln ubierał się jak brat – w prostą tunikę, kilt i wysokie buty – i podobny był do niego z oczu i szerokiego nosa, wystarczyło jedno spojrzenie, by zwątpić, czy w ogóle jest farmerem. Owszem, pomagał na farmie, ale wszyscy wiedzieli, że praca na roli nie jest jego powołaniem. Zawsze interesowało go studiowanie „rzeczy”, czy to robaków żyjących w ziemi czy słów na pergaminie wypożyczonym mu przez Cyrusa.

Uldyzjan potrafił czytać i pisać, z czego był dumny, ale cenił jedynie użyteczność tych umiejętności. Zawierano czasami umowy, które wymagały spisania, a potem jeszcze sprawdzenia, czy zostało to zrobione właściwie. I to praktyczne zastosowanie owych zdolności jak najbardziej przemawiało do starszego z braci – ale żeby czytać dla samego czytania albo badać coś tylko po to, żeby nauczyć się czegoś zupełnie bezużytecznego… nie, takich pragnień Uldyzjan nie miewał.

Nie dostrzegł młodszego brata, za to ktoś inny przykuł jego uwagę. Widok ten brutalnie i boleśnie przywołał wspomnienie wypadków w karczmie, gdyż przez ułamek sekundy miał wrażenie, że widzi towarzysza tamtego misjonarza znieważonego przezeń Pod Łbem Dzika. Ale gdy postać obróciła się nieco w stronę Uldyzjana, ten zrozumiał, że to młoda kobieta. Strój kapłanki miał barwę głębokiego błękitu, a na piersi wystylizowanego barana o wielkich zawiniętych rogach. Poniżej widniał opalizujący trójkąt, którego wierzchołek wypadał tuż pod kopytami zwierzęcia. Kobieta miała włosy do ramion, twarz okrągłą, tryskającą młodością i niezwykle powabną. A jednak Uldyzjan miał wrażenie, że czegoś w tej twarzy brakuje. Nie potrafił spojrzeć na kapłankę z choćby cieniem męskiego zainteresowania – zupełnie jakby była pusta skorupą, nie osobą. Widywał już takie wcześniej. Gorliwe do granic, niezachwianie wierzące. Widział też już podobne szaty. Fakt, że kobieta stoi samotnie, sprawił, że zaczął rozglądać się niespokojnie. Oni nigdy nie podróżowali w pojedynkę. Zawsze trójkami. Jedno z każdego zakonu…

Serentia próbowała pokazywać mu jakieś babskie bibeloty, ale Uldyzjan nie słyszał ani słowa, jedynie jednostajny szum. Zastanawiał się, jakby tu opuścić pomieszczenie.

Teraz do kapłanki w błękicie dołączył dojrzały mężczyzna o rysach regularnych i szlachetnych, którego ciemna oprawa oczu i mocny, kwadratowy podbródek robiły niewątpliwie takie samo wrażenie na kobietach jak na mężczyznach delikatna uroda kapłanki. Odziany był w złote szaty z przylegającym ciasnym kołnierzem, z połyskliwym trójkątem na piersi, nad którym jednak w miejscu barana zielenił się liść.

Trzeciego kapłana nigdzie nie było widać, ale Uldyzjan nie miał wątpliwość, że on – czy też ona – znajduje się gdzieś niedaleko. Słudzy Świątyni Trójcy nie rozstawali się na długo. Misjonarze Katedry Światłości zwykle wędrowali w pojedynkę, ale akolici Trójcy działali wspólnie. Głosili drogę Trzech: Bala, Dialona i Mefisa, duchów przewodnich, które miały czuwać nad śmiertelnikami niczym kochający rodzice, tudzież czuli nauczyciele.

Dialon był duchem Determinacji, stąd też uparty baran. Bala oznaczał Stworzenie, jego symbolem był liść. Mefis, którego kapłana zabrakło w faktorii, był duchem Miłości. Akolici nosili na piersi czerwony krąg, popularne w Kedżanie i okolicy wyobrażenie serca.

Uldyzjan niejednokrotnie słyszał już kazania każdego z tych trzech zakonów i nie miał najmniejszej ochoty ryzykować, że powtórzy się sytuacja z karczmy, dlatego też usiłował schronić się w cieniu.

Serentia uświadomiła sobie wreszcie, że Uldyzjan jej nie słucha. Wsparła ręce na biodrach i rzuciła mu karcące spojrzenie, które, gdy była małą dziewczynką, zawsze rozbrajało farmera.

– Uldyzjanie, myślałam, że chcesz zobaczyć…

– Serri, muszę już iść – przerwał jej. – Czy twoi bracia przygotowali wszystko, o co prosiłem?

Ściągnęła usta w namyśle. Uldyzjan zerknął na parę kapłanów pogrążonych w rozmowie. Sprawiali wrażenie dziwnie zdezorientowanych, jakby coś poszło niezgodnie z ich oczekiwaniami.

– Thiel nic mi nie wspominał, w przeciwnym razie wiedziałabym wcześniej, że przyjechałeś do Seram. Znajdę go zaraz i zapytam.

– Pójdę z tobą. – Wszystko, byleby uniknąć tych psów Trójcy.

Świątynia powstała kilka lat wcześniej niż Katedra, ale teraz – jak się zdawało – obie religie miały podobne wpływy. Mówiło się, że Najwyższy Magister Kedżanu nawrócił się na religię Świątyni, podczas gdy Lord Generał Kedżańskiej Straży wyznawał doktrynę Katedry. Nieustanny zamęt wśród magicznych klanów, często kończący się wojną jak ostatnio, wielu zwrócił ku przesłaniu jednej albo drugiej wiary.

Zanim jednak Serentia poprowadziła Uldyzjana na tyły, zawołał ją Cyrus.

– Poczekaj chwilę, zaraz wracam – rzuciła farmerowi przepraszające spojrzenie.

– Sam poszukam Thiela – zaproponował.

Serentia musiała podchwycić jego szybkie spojrzenie w kierunku misjonarzy, bo zmarszczyła brwi z naganą.

– Uldyzjanie, tylko nie to…

– Serri…

– Uldyzjanie, ci ludzie są posłańcami świętych zakonów! W żadnym razie nie chcą uczynić ci krzywdy! Nie próbuję cię nakłonić, byś do nich dołączył, ale słowo, które głoszą i jedni, i drudzy, warte jest chwili uwagi.

Już kiedyś otrzymał od niej taką reprymendę – niedługo po odwiedzinach kapłanów z Trójcy, gdy stanął w karczmie i zaczął udowadniać, że zwykłym ludziom w codziennym życiu kapłani nie są w ogóle potrzebni. Czy akolici proponowali pomoc przy strzyżeniu owiec? Albo w żniwach? Czy pomagali prać zabłoconą odzież albo naprawiać ogrodzenia? „Nie – mówił Uldyzjan wtedy i przy innych okazjach – jedyne, do czego są zdolni, to szeptać ludziom do ucha, że ta sekta góruje nad inną. Ci ludzie ledwie rozumieją pojęcia aniołów i demonów, a już na pewno nie wierzą ani w jedne, ani w drugie”.

– Mogą gadać, ile chcą, Serri, ale ja widzę tylko, jak ze sobą rywalizują. – I dodał z przekąsem: – Kto przyprowadzi więcej nawróconych głupców do Świątyni, ten zostanie zwycięzcą!

– Serentio! – zawołał ponownie Cyrus. – Chodźże tu, dziewczyno!

– Ojciec mnie potrzebuje – spojrzała na farmera ze smutkiem. – Zaraz wracam. Proszę, Uldyzjanie, zachowuj się, jak należy.

Odprowadził ją wzrokiem, a potem spróbował skupić się na wystawionych towarach. Było tu mnóstwo narzędzi użytecznych na farmie – motyki, łopaty i najróżniejsze młotki. Przebiegł palcami po ostrzu nowiutkiego żelaznego sierpa. Najlepsza robota dostępna w Seram, ale Uldyzjan słyszał, że ponoć na farmach w pobliżu Kedżanu robotnicy używają narzędzi stalowych. To robiło na nim o wiele większe wrażenie niż jakiekolwiek słowa dotyczące jego duszy.

Ktoś szybko przeszedł obok, kierując się na tyły faktorii. Kątem oka Uldyzjan pochwycił blask złotych włosów i mgnienie uśmiechu, który, co farmer gotów był przysiąc, skierowany był właśnie do niego.

Uldyzjan podążył za oddalającą się postacią, początkowo nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Szlachcianka zniknęła w tylnych drzwiach, a poruszała się przy tym z taką swobodą, jakby faktoria była jej domem. Uldyzjan przestąpił próg tuż za nią… i w pierwszej chwili stracił kobietę z oczu. Zobaczył za to swój wóz, wypełniony po brzegi. Thiela nie było w pobliżu, ale to akurat farmera nie zdziwiło. Zapewne starszy brat Serentii już zajął się jakąś inną pracą.

Ponieważ Uldyzjan wcześniej załatwił wszelkie kwestie związane z zapłatą, teraz, nie zwlekając, ruszył do swego wozu. I gdy był już blisko, zobaczył błysk zieleni.

To była ona. Stała po drugiej stronie końskiego grzbietu, mrucząc cicho do zwierzęcia i smukłą dłonią pieszcząc jego pysk. Koń stał nieruchomo niczym posąg i wydawał się całkowicie zauroczony. Stary ogier był prawdziwie upartym stworzeniem i tylko ci, których dobrze znał, mogli doń podejść, nie ryzykując, że zostaną pokąsani. To, że zdołała tego dokonać obca kobieta, mówiło o niej naprawdę wiele.

Zauważyła Uldyzjana i zwróciła się w jego stronę z uśmiechem, który rozświetlił jej twarz. Zdało się, że jej oczy aż płoną wewnętrznym blaskiem.

– Wybaczcie… To twój koń?

– Mój… Masz szczęście, pani, że zachowałaś obie dłonie. Lubi gryźć.

Ponownie pogładziła miękkie chrapy. Koń ani drgnął.

– Och, mnie nie ugryzie. – Zbliżyła twarz do końskiego pyska. – Prawda?

W pierwszym odruchu Uldyzjan chciała rzucić się ku niej, nagle zdjęty strachem, że zwierzę zaprzeczy jej słowom. Jednak nic się nie stało.

– Kiedyś miałam podobnego konia. Bardzo mi go brak.

– Pani, nie powinnaś tu być. – Uldyzjan przypomniał sobie raptem, gdzie się znajdują. – Powinnaś pozostać przy karawanie.

Czasem podróżni dołączali do karawany, żeby skorzystać z ochrony, jaką opłacali kupcy. Uldyzjan założył, że tak właśnie postąpiła nieznajoma szlachcianka. Jak dotąd nie zauważył, żeby miała jakąkolwiek eskortę, a dla młodej kobiety podróż bez eskorty, nawet z karawaną, stanowiła spore ryzyko.

– Nie chcesz, pani, by cię pozostawili.

– Ale ja nie jadę z karawaną… – mruknęła. – W ogóle nigdzie się nie wybieram.

Uldyzjan nie wierzył własnym uszom.

– Pani, to chyba żart! Nic cię nie czeka w takim miejscu jak Seram!

– Nic mnie nie czeka w żadnym innym miejscu… Dlaczego więc nie Seram? – Kąciki jej warg drgnęły w nieśmiałym uśmiechu. – I nie ma potrzeby, byś nazywał mnie „panią”, wystarczy Lylia.

Uldyzjan już otworzył usta, by odpowiedzieć, ale usłyszał odmykające się za jego plecami drzwi.

– Tutaj jesteś! Znalazłeś Thiela? – zadźwięczał głos Serentii.

– Nie, ale wszystko jest, Serri. – Farmer obejrzał się na nią przez ramię.

Koń nagle parsknął i cofnął się spłoszony. Uldyzjan złapał za wędzidło i starał się uspokoić kapryśne zwierzę. Ogier wytrzeszczał ślepia i prychał niespokojnie, sprawiał wrażenie wystraszonego. Uldyzjan nie potrafił powiedzieć dlaczego, bo konisko darzyło większą sympatią Serentię niż swego pana. Jeśli zaś chodziło o szlachciankę…

Nigdzie nie było jej widać. Uldyzjan rozejrzał się ukradkiem, zachodząc w głowę, jak kobieta mogła wymknąć się tak szybko i bezszelestnie. Z miejsca, w którym stał, widział dość dobrze całą okolice – i nigdzie jej nie dostrzegł. Najbliżej stały jedynie wozy. Jeśli nie wskoczyła do jednego z tych zakrytych, nie miał najmniejszego pojęcia, co też mogło się z nią stać.

Serentia podeszła do niego lekko zaciekawiona.

– Czego szukasz? Jednak czegoś ci brakuje?

Uldyzjan ochłonął na tyle, by odpowiedzieć.

– Nie… Mówiłem już, wszystko jest jak należy.

Znajoma i niechętnie witana postać stanęła w progu tylnych drzwi. Misjonarz rozejrzał się, jakby czegoś lub kogoś szukał.

– Tak, bracie Atilusie? – zagadnęła go Serentia.

– Szukam brata Caligio. Nie ma go tu?

– Nie, bracie, tylko my dwoje.

Brat Atilus zmierzył Uldyzjana spojrzeniem, w którym nie było śladu tego typowego religijnego uniesienia, a w jego miejscu chyba… podejrzliwość. Potem skłonił się Serentii i wycofał bez słowa.

– Musisz tak szybko wyjeżdżać? – córka Cyrusa znów poświęciła całą uwagę Uldyzjanowi. – Wiem, że nie lubisz przebywać w towarzystwie misjonarzy, ale… nie mógłbyś zostać ze mną trochę dłużej?

Z powodów, których sam zrozumieć nie potrafił, Uldyzjan poczuł się zaniepokojony.

– Nie… muszę wracać. A skoro mowa o szukaniu braci, nie widziałaś może Mendelna? Spodziewałem się, że zobaczę go z twoim ojcem.

– Och, powinnam była ci powiedzieć! Achilios zajrzał do nas nieco wcześniej. Chciał coś pokazać Mendelnowi i obaj poszli w stronę zachodniego lasu.

Uldyzjan sapnął ze złością. Mendeln obiecał, że będzie gotów na czas, żeby pojechać z bratem do domu. Zazwyczaj dotrzymywał słowa, więc Achilios musiał trafić na coś wyjątkowo niezwykłego. Największą słabością Mendelna była niezaspokojona ciekawość, tym bardziej więc myśliwy powinien mieć więcej rozsądku, a nie jeszcze tę ciekawość podsycać. Gdy młodszy brat Uldyzjana zagłębiał się w swoich studiach, całkowicie tracił poczucie czasu.

I choć Uldyzjan nie chciał wyjeżdżać bez ostatniego ze swojego rodzeństwa, wolał też nie przebywać w pobliżu kapłanów Trójcy.

– Nie mogę zostać. Pojadę w stronę lasu, miejmy nadzieję, że tam ich znajdę. Gdyby jednak Mendeln wrócił, nie spotkawszy się ze mną…

– Powiem mu, gdzie czekasz – dokończyła Serentia, nie kryjąc rozczarowania.

Tym razem Uldyzjan wiedział doskonale, dlaczego poczuł się niezręcznie. Objął dziewczynę i przytulił w najlepszym razie w przyjacielski sposób, po czym wspiął się na wóz. Serentia cofnęła się o krok i patrzyła, jak farmer pogania starego ogiera.

Uldyzjan obejrzał się jeszcze, a wyraz jego twarzy sprawił, że twarz Serentii rozpromieniła się nieco. Jednak on nawet tego nie zauważył, myślami był bowiem daleko od kruczowłosej córki handlarza.

Twarz, której widok nie opuszczał myśli Uldyzjana, należała do innej, do tej o splotach barwy złota.

I która pochodzeniem przewyższała po wielokroć prostego farmera.