Odwet orków

Rammar i Balbok powracają! I jak zwykle z miejsca pakują się w kłopoty. Biorąc pod uwagę olbrzymi sukces "Powrotu orków", taki scenariusz był do przewidzenia. Nie żebym kręcił nosem – wprost przeciwnie! Michael Peinkofer po raz kolejny udowodnił, że co jak co, ale pisanie dobrych książek nie jest mu obce i rzucił czytelnika w wir przygód, przy których wyprawa tolkienowskiej Drużyny Pierścienia jest równie fascynująca, co wyjście do nocnego po colę i chipsy. "Odwet orków" to perełka w najczystszej postaci. Wspaniale napisana, nasycona zwalającym z nóg humorem i momentami tak wciągająca, że oderwanie się od niej można sobie policzyć jako niemały sukces. Przesadzam? Ani trochę!

Jak zapewne pamiętacie, w "Powrocie orków" Rammar i Balbok wyruszyli na poszukiwanie skradzionego czerepu dowódcy oddziału, do którego sami należeli. Piszę "należeli", ponieważ podczas rutynowego patrolu oddział ten miał pecha natknąć się na całkiem pokaźną liczbę gnomów i po krótkiej acz zaciętej walce nie zostało z niego nic godnego uwagi. Stratę kilku orków może i dałoby się jeszcze jakoś przeboleć, gdyby nie fakt, że podstępne gnomy ukradły w bitewnym zamieszaniu odciętą głowę zabitego wodza, uniemożliwiając tym samym godne odesłanie go do lepszego świata. Wina spadła oczywiście na jedynych ocalałych z pogromu (w tej roli właśnie Rammar i Balbok), którym nie pozostało nic innego, jak tylko chwycić za broń i ruszyć na poszukiwania brakującego fragmentu. Po drodze sprawy nieco się skomplikowały i w efekcie dwaj orkowie, dla których szczytem marzeń był powrót do bolboug i napełnienie brzuchów bru-millem, uratowali cały Ląd przed odradzającym się złem, przywrócili władzę w opuszczonym przez elfy Tirgas Lan i zostali bohaterami "mlecznogębych", jak sami zwykli nazywać ludzi. Wyobrażacie sobie większą potwarz dla złego do szpiku kości orka? Na szczęście były i jasne strony – część zagarniętego skarbu Tirgas Lan sprawiła, że po powrocie do rodzinnej wioski braci okrzyknięto nowymi wodzami. Od tamtej pory, w otoczeniu stosów błyszczących monet i szlachetnych kamieni, Rammar i Balbok na nowo odkrywali uroki życia – jedząc, pijąc i wysłuchując kiepskich pieśni na swą cześć. Jakiś czas później dają o sobie znać dawni znajomi, a konkretnie Corwyn, były łowca głów, oraz Alannah, elfia kapłanka – obecnie król i królowa odrodzonej stolicy dawnego imperium elfów. Mało tego! Powołując się na dawne przymierze, proszą orków o pomoc, dzięki której już raz pokonali zło w postaci mrocznego elfa, Margoka. Tym razem jednak chodzi o wroga znacznie potężniejszego, zagrażającego nie tylko młodemu królestwu Tirgas Lan, ale nawet Stęchłej Marchii – ojczyźnie obu bohaterów. Czy takim argumentom można się oprzeć?

Tak w skrócie prezentuje się zarys fabuły drugiego tomu przygód Rammara i Balboka. "Odwet orków", wydany ponownie nakładem wydawnictwa Red Horse, to czterysta siedemdziesiąt jeden stron świetnie napisanej opowieści, która śmiało może aspirować do jednej z najlepszych w historii gatunku. Z kolei wydanie samo w sobie zasługuje na najwyższą ocenę – zaczynając od bardzo ładnej ilustracji na okładce, przez ozdobne strony i starannie opracowaną mapkę, a na słowniczku orczej mowy i przepisie na posokowe piwo kończąc. Jeśli ktoś uważa to wszystko za zbędne dodatki, to chyba sam nie wie, ile traci. Dlaczego? Ano dlatego, że nic tak nie pomaga wczuć się w klimat powieści, jak nazwy rozdziałów pisane w orczym języku czy pełne opisy charakterystycznych dla orków zachowań, całkiem zasłużenie budzących lęk, odrazę, a często i śmiech wśród innych ras. Nie zapominajmy również o wybornym tłumaczeniu i mogącej stanowić wzór dla innych wydawców korekcie, które znacząco podnoszą wartość całej książki. Bez nich książka nie byłaby nawet w połowie tak interesująca.

Historia przedstawiona w "Odwecie orków" nie odbiega poziomem od tego, z czym spotkaliśmy się w pierwszej części. W dalszym ciągu towarzyszy nam specyficzne poczucie humoru, bez którego cała książka mogłaby przejść niezauważona. To właśnie wspomniany humor sprawia, że nie raz i nie dwa zdarzy wam się wybuchnąć głośnym śmiechem, a już na pewno głośno parsknąć, na co próżno liczyć czytając większość wydanych na polskim rynku książek. A najlepsze, że momentów, które przyprawią kąciki waszych ust o radosne drżenie, jest w tej książce od groma! Co się tyczy samej fabuły, to ponownie przyjdzie nam śledzić losy drużyny awanturników, która wyruszając na misję do dalekiego Kal Anar, ma za zadanie odnaleźć i zniszczyć źródło królewskich niepokojów, by na świecie raz jeszcze zapanowały prawo i sprawiedliwość. Oczywiście nie za darmo. Rammar nie byłby sobą, gdyby przed podjęciem decyzji nie zażądał odpowiedniej zapłaty za swój trud – w tym przypadku całego skarbca Tirgas Lan. Reszcie drużyny, a wśród niej krasnoludowi handlującemu kurtyzanami, dzikiemu barbarzyńcy z Lodowej Krainy, wprawionemu w rzucaniu sztyletami mordercy czy małemu, wiecznie rechoczącemu gnomowi, obiecano dla odmiany wolność, gdy tylko misja zakończy się sukcesem. Tak się bowiem ciekawie złożyło, że wszyscy oni w jakiś sposób narazili się nowemu królowi i teraz mają idealną okazję, by odpokutować swoje winy. W całej tej zbieraninie nie zabraknie również miejsca dla pewnego cwanego i wyrachowanego krasnoluda, doskonale znanego miłośnikom "Powrotu orków". Czy taka drużyna ma jakiekolwiek szanse w starciu z wrogiem, któremu służą nie tylko prastare bazyliszki, ale i nieumarłe hordy, i który może być starszy niż cały Ląd? Fabuła sama w sobie jest bardzo mocnym punktem całej książki. Niech was nie zmyli to, co pisałem wcześniej. Humor to w "Odwecie orków" zaledwie dodatek i choć rewelacyjnie uatrakcyjnia powieść, to właśnie dobrze skonstruowana i przemyślana historia jest tym, co sprawia, że z każdą przeczytaną stroną chce się wciąż więcej i więcej.

"Odwet orków" mogę podsumować krótko: REWELACJA! Od dawna nie było na polskim rynku książki, która w równie płynny sposób łączyłaby doskonałą fabułę z nietuzinkowym humorem, oryginalne postacie z wartką akcją, a przy tym pełnymi garściami czerpała z najlepszych dzieł klasyków gatunku literatury fantasy. Nie da się bowiem nie zauważyć podobieństw między najnowszym dziełem Peinkofera a np. "Władcą Pierścieni" J.R.R. Tolkiena. I jeśli to drugie możemy potraktować jako książkę-legendę, na której wzorowało się (i nadal wzoruje) wielu innych pisarzy, to "Odwet orków" za wzór powinni obrać sobie wszyscy, którym zależy na zgrabnym połączeniu klasycznego fantasy z potężną dawką humoru i nadaniu całości lekko prześmiewczego charakteru. W tym przypadku wszystkie mniej lub bardziej widoczne zapożyczenia są jedynie kolejnym z elementów decydującym o sukcesie książki, a to ze względu na sposób, w jaki zostały wykorzystane. Z całego serca polecam wszystkim tę wyjątkową książkę, a tych, którzy z Rammarem i Balbokiem stykają się po raz pierwszy, gorąco zachęcam do sięgnięcia po pierwszą część ich przygód. Nie pożałujecie!

Dziękujemy wydawnictwu Red Horse za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.