Fragment książki

Tkacz Iluzji nie był w szczególnie radosnym humorze. Jego rozdrażnienie w niewielkim stopniu złagodził poczęstunek. Wojna z północnymi księstwami wisiała na pajęczej nici, a podróż niemal nad samą granicę — równie ustaloną i trwałą jak wąż, któremu nastąpiono na ogon — uważał za niezwykle chybiony pomysł. Upalna pogoda nastrajała raczej do siedzenia ze schłodzonym winem w ręku w cieniu przy fontannach. Obyż jeszcze istniała ważna przyczyna! Z pewnością nie było nią sprawdzenie umiejętności jakiegoś wieśniaka. Chłopak miał podobno talent Tkacza Iluzji. Krąg wykładał przez pełne dwa lata pieniądze, by nauczono go czytania i pisania. A teraz nadszedł czas, by oficjalne wciągnięto go w szeregi członków Kręgu Magów, choć dzieciak ponoć urodził się kaleką. Niewdzięczne zadanie włóczenia się po zapadłej prowincji przypadło akurat im dwóm, prawdopodobnie z powodu niełaski, w którą popadł ostatnio Tkacz. Owa niełaska rykoszetem trafiła Wędrowca, obaj magowie mieli więc niejakie pretensje zarówno do zwierzchników, jak i do siebie nawzajem. Rozgoryczonemu Tkaczowi chodziło po głowie, że o wiele lepiej byłoby dla wszystkich, gdyby dzieciak umarł zaraz po urodzeniu, oszczędziłoby to kosztów rodzinie i magicznej elicie, a jemu samemu tego rodzaju wycieczek.

Jednak, ku zaskoczeniu oczekujących, chłopak, który stanął w progu, nie miał żadnych widocznych okaleczeń, opisanych przed laty w raporcie. Wyglądał całkiem normalnie, o ile normalną można nazwać taką budowę. Tkacz Iluzji przywykł do wysokich, chudych jak charty chłopaczków o czarnych włosach, typowego wyglądu przeciętnego adepta magii. Ten był także wysoki, owszem. Przy tym jego tunika wyglądała jak rozpięta na solidnych nosidłach do wiader, a bicepsy niemal rozrywały wąskie rękawy. Dłonie przypominały szufle. Gdyby nie gładka, chłopięca twarz, zwieńczająca tę niepospolitą figurę, mag sądziłby, że ma do czynienia z dorosłym mężczyzną i to pracującym w kamieniołomach.

Tkacz Iluzji skinął zdawkowo głową w odpowiedzi na grzeczny ukłon chłopca, obiecując sobie w duchu, że po powrocie zruga kronikarza za niedbałe prowadzenie rejestrów.

— Wiesz, po co przybyłem? — zapytał.

— Tak, panie.