Might & Magic Heroes VI

W jaki sposób podejść go gry, którą uważa się za jedną z najlepszych?

Sprawa jest problematyczna, bo nawet sam "Heroes of Might & Magic 3" wciąż jest dla mnie jedną z lepszych komputerowych gier strategicznych – szczególnie, jeśli mowa o strategiach turowych. Żadna gra tak nie wciąga, nie jest tak rozbudowana, a jak po pewnym czasie zaczyna czegoś w niej brakować, to nie ma problemu; wystarczy wgrać WoGa – gigantyczny, rozbudowujący silnik gry mod, który dodaje warstwy za warstwami skomplikowanych rozwiązań mechanicznych, zapewniając starym, dobrym heroskom jeszcze dużo żywotności.

Zawsze siadając do kolejnych części serii porównywałem je przez pryzmat części trzeciej – i zawsze w stosunku do niej wypadały na gorsze; na dobrą sprawę poprawiała się tylko grafika, ale to chyba naturalna kolej rzeczy. Nie mówiąc już o tym, że jednak z jakiegoś powodu wolę te dwuwymiarowe, toporne rysuneczki, połączone z pikselowatymi avatarami, niż w pełni trójwymiarowe modele jednostek, które przez swój reprezentacyjny charakter (w herosach jedna "figurka" może reprezentować tysiąc stworów danego typu) nic praktycznie na tym nie zyskują.

Łatwo z dwóch powyższych akapitów wyczytać delikatne zniechęcenie, które towarzyszyło mi, gdy siadałem do gry w "Might & Magic Heroes VI" – jestem z tych co czwórki nienawidzą, a na piątkę machają obojętnie ręką – szósta część została zapowiedziana przez Ubisoft jako gra, która nawiązywać będzie do najlepszych (czytaj najbardziej lubianych przez graczy) części cyklu. Pierwsze nawiązanie, które rzuca się w oczy po wejściu w główne menu szóstej części, to muzyka – zremiksowane i zinterpretowane na nowo motywy z trzeciej i drugiej części towarzyszą nam podczas gry niemalże co krok. Co prawda trzeba najpierw znać i kojarzyć te utwory, ale jako osoba, która zakatowała sobie ścieżkę dźwiękową z trójki tak, że już nie mogę słuchać motywu nekropolii bez drobnych grymasów na twarzy, rozpoznaję je praktycznie natychmiast.

Jak każdy hardkorowy gracz w Herosy (bo nie jestem w kwestii takiego podejścia osamotniony, prawda?) moją pierwszą interakcję z rozgrywką poświęciłem potyczce, zdrowo olewając tryb kampanii. Mimo mniejszej ilości zamków do wyboru (co zawsze boli), pierwsze kilka godzin z "Might & Magic Heroes VI" okazało się ciekawym doświadczeniem.

No, nie było najgorzej.

Podróżowanie po mapie jest przyjemne. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to zredukowana liczba surowców. Nie jest to jednak coś, co bardzo by przeszkadzało – przeciwnie, upraszcza to budowanie różnych struktur i handel w targowiskach. Sam świat prezentuje się przyzwoicie, pełny trójwymiar zupełnie mu nie zaszkodził; inaczej sprawa ma się z ekranami miast. W przeciwieństwie do piątej części, w której miasta stanowiły dla mnie nieodgadniony labirynt i nigdy do końca nie wiedziałem, w co klikać, twórcy szóstej części postawili na rozwiązanie wykorzystane w części trzeciej; ekran miasta jest rysowany, dwuwymiarowy i bardzo przejrzysty. Rozwój miasta podobny jest do tego z części trzeciej, a największą zmianą jest chyba budynek, który funkcjonuje jak zaklęcie miejskiego portalu, co sprawia, że nie trzeba na ten czar urządzać nie wiadomo jakich polowań – wystarczy pacnąć jeden (względnie drogi) budynek i po sprawie. Nigdy do miejskich portali szczęścia nie miałem, więc ta zmiana została powitana przeze mnie z aprobującym uśmiechem.

Samych miast na start jest pięć – cztery stare i jedno nowe. Świątynia, bo ona jest nowością, czerpie garściami z mitologii dalekiego wschodu, posiłkując się przede wszystkim takimi jednostkami jak Kappy, Nagi czy inne morskie lub wodne stworzenia. Ich niezwykłą cechą jest możliwość przemierzania wody bez konieczności posiadania statku – ogromna taktyczna przewaga na niektórych mapach. W najnowszym dodatku, "Shades of Darkness" do zestawu dochodzi jeszcze Loch, choć nie jest to stara twierdza spod ziemi, którą pamiętamy z trójki – tutaj przejęły ją mroczne elfy i z jakiegoś powodu wyeksmitowały z niej troglodytów.

Pozostałe miasta to Przystań, Nekropolia, Twierdza i Inferno; mimo raniącej mnie straty, jaką jest brak Fortecy, wszystkie miasta reprezentują charakterystyczne dla siebie cechy z poprzednich części, przez co gra nimi jest przyjemnie znajoma i mile nostalgiczna. Na dużo więcej kreatywności twórcy pozwolili sobie w zakresie rekrutowania; nastąpiło dużo zmian na lepsze. I tak szkielety zostały zamienione na dystansowe kościeje, a zastępujące magów westalki znacznie bardziej wpasowują się w tematykę Przystani.

Miło popatrzeć, że w kwestii armii twórcy nie osiedli na laurach, zostawiając możliwe do zrekrutowania jednostki tak, jak były. Kilka zmian wprowadza do armii powiew świeżości i wymusza nieco inną taktykę – nie da się więc załatwić całej bitwy bombardując każdą wrogą jednostkę hordą liczów. A nawet jeśli się da, to przeciwnik będzie stawiał znacznie więcej oporu, niż w poprzednich częściach. Poprawiono też bowiem (choć nieznacznie) sztuczną inteligencję przeciwników, którzy teraz flankują, używają swoich zdolności i atakują znacznie lepiej niż kiedyś. Wręcz tak dobrze, że grając z czterema przeciwnikami na trudnym poziomie miałem problem z wygraniem. W poprzednich częściach zazwyczaj tego problemu nie miałem.

No, chyba że mapa wygenerowała mi się w sposób zmuszający do przegranej, stawiając na przykład kopalnię kamienia za górami nie do przebycia. W szóstej części taki problem nie występuje, głównie dlatego, że gra nie posiada generatora map! Do wyboru jest co prawda kilkadziesiąt scenariuszy, każdy z inną ilością graczy, innymi celami i tak dalej, ale podobnie jak Tysiąc Wysp w trzeciej części, przygotowane zawczasu mapy zawsze się znudzą i zawsze będą, no, takie same. Losowe mapy to jedna z moich ulubionych cech serii HoMM i w szóstej części ich brak doskwierał mi przez cały czas.

Walki, mimo że potrafią się czasami ciągnąć w nieskończoność, pod względem animacji są zrobione solidnie i widowiskowo. Co jakiś czas mamy okazję przyjrzeć się atakom z bliska dzięki inteligentnie wykorzystanej pracy kamery (coś, czego bardzo brakowało "Shadowrunowi"), a same ataki i odgłosy walczących kreatur są miłe dla ucha i nie nudzą się tak szybko. Razić może jednogłośny okrzyk radości zwycięskiej armii po każdej bitwie, bo to jednak zupełnie przeczy zasadom, którymi kierują się chociażby nieumarli czy jednostki z Inferno, ale z drugiej strony dodaje walkom w M&M:HVI tego pierwiastka absurdu, który towarzyszył grom z serii.

Graficznie szósta część serii prezentuje się solidnie, choć widać już na niej znamię czasu – mimo że wydana dwa lata temu, po większości postaci widać kanciastość, a animacje są przez większość czasu na jedno kopyto i bez żadnych wariacji. Gra całą ekspozycję i historię prezentuje za pomocą czytanych cutscenek, gdzie bohaterowie i ich rozmówcy są reprezentowani tylko przez swoje portrety. Mało to ciekawe, ale z drugiej strony przy tak ogromnym materiale czas potrzebny na przyszykowanie filmików i wprowadzeń z prawdziwego zdarzenia wydłużyłby czas produkcji i budżet do niebotycznych ilości. Nie mówiąc już o tym, że czytane cutscenki są utrzymane w duchu poprzednich części. Bo kto to słyszał; filmiki w trójce?

Sama gra została wyposażona w szereg społecznościowych, nikomu nie potrzebnych opcji, dzięki którym można odblokowywać nowych bohaterów, zdolności i tytuły, przy czym z większości nigdy się nie skorzysta. Z najważniejszych funkcji wieloosobowych jest triumfalny powrót trybu hotseat, którego w części piątej, o ile nie myli mnie pamięć, zabrakło.

Wszystko jest w porządku, ale to nie to samo. Brakuje temu "Might & Magic Heroes VI" jakiegoś takiego polotu, który towarzyszył trzeciej części gry, polotu, który sprawiał, że się tym chętniej do tej części wracało. Po pewnym czasie gra i walki stają się ciut za długie i ciut zbyt takie same, eksploracja mapy ciut zbyt monotonna i tak dalej, i tak dalej. Więcej frajdy jest pewnie, gdy gra się ze znajomymi, ale tak szczerze; jeśli spotykasz się z kumplami i chcecie zagrać w Herosy, to czy naprawdę wybierzecie zamiast części trzeciej część szóstą?

Dziękujemy firmie 3kropki.pl za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.