Gwiezdne wrota: Arka prawdy

Po obejrzeniu ostatniego odcinka serialu „Stargate SG-1” miałem ogromne poczucie niedosytu. Chociaż tamta historia stanowiła ciekawe zwieńczenie 10 sezonów, to nie rozwiązywała dość palącego problemu Ori i ich ekspansywnej polityki siłowego nawracania galaktyki. Z pomocą przychodzą jednak pełnometrażowe „Gwiezdne wrota: Arka Prawdy”.

Film rozpoczyna się od wizyty w odległej galaktyce miliony lat wcześniej. Alteranie, znani potem jako Starożytni, dyskutują nad użyciem arki w walce z Ori, jednak ostatecznie nie zdobywają się na ten czyn, wybierając ucieczkę. Samo urządzenie jednak pozostaje na ich dotychczasowej planecie, zagrzebane pod tonami skał. Arki poszukuje także SG-1 na Dakarze, jednak odnaleziona skrzynia to w istocie schowek na bezużyteczne w walce pergaminy.

Pojawiają się Ori i ich dowódca – Tomin. Mężczyzna wykonuje rozkaz kapłana i otwiera skrzynię, jednak gdy ta nie zawiera arki, ma zabić SG-1. Były mąż Vali sprzeciwia się temu poleceniu, powołując się na religijne dogmaty. Kapłan własnoręcznie chce dokonać egzekucji, lecz ginie z rąk Ziemian. Wkrótce Tomin odkrywa okrutną prawdę na temat bogów, w których do tej pory ślepo wierzył. Można więc powiedzieć, że to taki nowy Teal’c, tyle że bardziej ludzki. Pomaga SG-1 zlokalizować miejsce pogrzebania prawdziwej arki, co wymaga podróży na terytorium wroga. W tym czasie Ori nie próżnują, szykując skoordynowany atak na Ziemię.

„Arka Prawdy” to sztandarowy przykład na to, dlaczego scenarzyści nie powinni próbować w swoich dziełach upychać zbyt wielu elementów. Cała historia szyta jest grubymi nićmi i razi wręcz bezczynność wroga, podczas gdy kolejne wskazówki co do położenia arki spadają na głowy członków SG-1 dosłownie z każdej strony, przez co kompletnie nie ma tutaj żadnego elementu zaskoczenia. Kiedy nagle pojawia się robot-człowiek, od razu mamy przed oczami „Terminatora”. Kilka ujęć dalej to podróż do obcego świata w strojach z epoki, aż tu nagle widz ląduje w SGC i wysłuchuje gróźb jednego z kapłanów Ori. Trochę tych różnych elementów jest za dużo, przez co płynność akcji traci na swoim impecie. Wreszcie największym rozczarowaniem okazuje się samo zakończenie, które korzysta z pomysłu już użytego wcześniej w serialu. Widz oczekuje jakiejś dramatycznej końcówki, a tu nagle dostaje odgrzewany kotlet, którego nie ożywią nawet wdzięki Moreny Baccarin.

Pozostali aktorzy, znani z serialu, nie wyróżniają się niczym szczególnym. Zabłysnąć próbowała Claudia Black, jednak jej talent komediowy jest zbyt skromny, by rozruszać cały film. Wspomniana Baccarin prezentuje się bardzo dobrze i wytwarza wokół siebie aurę potęgi, jednak nie pasował mi dla niej wizerunek rozkapryszonego bożka, który wszystko robi dla zabawy. W serialu jej rola było dużo wyrazistsza, więc taka zmiana może dziwić. Pozostali niczym się nie wyróżnili, serwując nam znane odzywki i zachowania. Szkoda, że zabrakło Richarda Deana Andersona, jednak pewnie pojawiałby się tylko epizodycznie.

Efekty specjalne na pewno trochę kosztowały, jednak prezentują się bardzo dobrze. „Prometeusz” robi wrażenie, ruiny Dakary wyglądają przekonująco, a obcy świat i samo Celestis także są dość klimatyczne. Zabrakło jednak jakiegoś jednego, spektakularnego elementu, który utkwiłby w pamięci. Szkoda, bowiem wątek Ori zasługiwał na zakończenie z przytupem i dużą ilością ofiar.

Muzyka nie zawodzi i od razu przywodzi na myśl pierwsze filmowe „Stargate”. Może nie każdy przepada za dość klasycznymi motywami, jednak do tego uniwersum wpisały się od samego początku i bez nich nie wyobrażam sobie żadnych „Gwiezdnych wrót”. Polski dubbing został przygotowany rzetelnie, jednak chwilami styl wypowiedzi czytającego śmieszył mnie w dość poważnych momentach filmu.

„Arka Prawdy” to film zaskakujący. Mamy dobrą podstawę fabularną i znanych aktorów, jednak scenariusz przygotowano chyba na kolanie i chciano w nim upchnąć jak najwięcej sprawdzonych motywów z hollywoodzkich produkcji. „Arka Prawdy” to jednak film innej klasy i to poczucie towarzyszy nam od pierwszej aż do ostatniej minuty. Obejrzeć jak najbardziej warto, zwłaszcza jeśli jest się fanem całego „Stargate”, jednak oczekiwania, zwłaszcza po marnej końcówce, były dużo wyższe.