Gra o tron

"Gra o tron" to świetna powieść fantasy, która odniosła na świecie duży sukces. Powstał więc serial, jak się okazało także udany. Czas na grę! Jedna już wyszła i przyznam, że w nią nie grałem (nie darzę rozgrywek strategicznych ciepłymi uczuciami), ale zapoznałem się z ocenami. Łagodnie mówiąc, pozytywne to one nie były. Na szczęście producenci poszli po rozum do głowy i wpadli na wyśmienity pomysł, który właśnie recenzuję – "zróbmy RPG"!

"Game of Thrones RPG" wygląda niewinnie i skłamałbym mówiąc, że nie uważałem jej za nędzną adaptację książki. Do sięgnięcia po nią skusiły mnie jednak dwa określenia – "martinowski klimat" i "świetny scenariusz". Niech mnie piorun trzaśnie, ale musiałem sprawdzić, ile w tym jest prawdy.

Głównymi bohaterami produkcji są dwie postacie o różnych celach i zobowiązaniach. Pierwszym z nich jest bezlitosny, chłodny, ale honorowy i świetnie sprawujący się w walce brat Nocnej Straży – Mors Westford. Nie będzie przesadą nazwać go Postrachem Dzikich. Jego niegdysiejszy przyjaciel, Jon Arryn, przed swą śmiercią wysyła swoich emisariuszy wraz z prośbą, aby Mors odnalazł pewną dziewczynę i doprowadził ją na południe. Kim ona jest? Czemu Namiestnikowi Wschodu tak na niej zależy? Odpowiedzi na te i inne pytania poznamy w trakcie gry.

Drugim bohaterem jest Alester Sarwyck, który w przeszłości opuścił Riverspring, gdzie panował jego ojciec. Alester zmienił się od czasu swej ucieczki – między innymi stał się kapłanem ognistego boga R'hllora. My obserwujemy jego powrót w rodzinne strony z racji pogrzebu ojca. Bohater dowiaduje się, z jakimi problemami boryka się Riverspring i postanawia przejąć władzę po ojcu. Duży wpływ na tę decyzję miał także fakt, iż nad miastem chciał zapanować jego przyrodni brat, pałający do Alestera nienawiścią. Nie ma rady, trzeba zaprowadzić porządek i pokazać, kto tu rządzi. Przedtem musimy jednak ubłagać królową Cersei, aby przyznała Sarwyckowi tytuł lorda Riverspring, ale jak pewnie pamiętacie z powieści – królowa nie robi nic bezinteresownie.

Obaj bohaterowie prezentują się odmiennie, ich historie początkowo nie mają ze sobą nic wspólnego, a my jedynie wcielamy się raz w jednego, raz w drugiego, ale później wątki główne sterowanych przez nas postaci połączą się. Scenariusz jest naprawdę świetny, obserwujemy coraz większe intrygi i knowania, poznajemy nowe tajemnice, a akcja nieustannie gna do przodu i nie zwalnia do samego końca gry. Chyba najbardziej kontrastowym porównaniem do niej będzie "Mass Effect 3", gdzie większość czasu zabiera nam nudne zbieranie wojska, co od razu powoduje u mnie ziewanie. Tutaj prawie nie ma przerw od rozgrywanych wydarzeń, ciągle na monitorze dzieje się coś ciekawego, dzięki czemu fabuła potrafi wciągać. Przyznaję, że twórcy mnie zaskoczyli, bo oprócz oferowanego rewelacyjnego scenariusza, rodem z powieści Martina, dali graczowi masę decyzji do podjęcia. Lubię w grach wybory moralne, szczególnie kiedy są trudne i muszę chwilę się nad nimi zastanowić – a to właśnie znalazłem w "Game of Thrones RPG".

Oprócz zadań głównych, pojawiają się także poboczne. Jest ich mało, na rozdział przygotowano raptem jedną misję dodatkową, może dwie lub trzy. Widać, że twórcy postanowili skupić się na głównej osi fabularnej, bo dając graczowi do dyspozycji zbyt dużo rzeczy do wykonania, bardzo spowolniliby tym czas jego dotarcia do kolejnego ciekawego zwrotu akcji. A wiadomo, że jak nic się nie dzieje, to bywa, że niektórzy odpuszczają sobie dalszą grę. Misje poboczne są całkiem ciekawie skonstruowane i zróżnicowane, nie zajmują też zbyt dużo czasu i nie sprawiają kłopotów, ale trudność nie byłaby dla tej gry plusem, bo stawia ona na scenariusz. Od trudnej rozgrywki znajdziecie inne tytuły – na przykład "Dark Souls".

Czas przejść do elementów czysto RPG-owych, czyli przygotujcie się na akapit o systemie rozwoju postaci. Na samym początku wybieramy klasę dla Morsa i Alestera. Różnią się one drzewkiem umiejętności i stylem gry. Najsłabiej prezentuje się łucznik. Drzewko zdolności dotyczące posługiwania się bronią strzelecką wygląda mizernie, żeby nie powiedzieć tragicznie. Mały zakres umiejętności to największa wada takiej postaci; w porównaniu do zdolności oferowanych chociażby przez wojownika, wypada bardzo blado. Ale z resztą jest lepiej, bo trzeba nadmienić, że gra oferuje także możliwość rozwinięcia podstawowych cech, zdolności związanych z psem (Mors) i ogniem (Alester) oraz stopień zaawansowania posługiwania się danym typem broni i zbroi.

Ciekawym elementem gry jest wcielanie się w psa Morsa, gdyż warto wiedzieć, że Mors to zmiennoskóry, czyli potrafi "wchodzić" w ciało swojego zwierzęcia. Robimy to w sytuacjach, gdy musimy kogoś wytropić po jego zapachu, ale możliwe jest też zaatakowanie przeciwnika. Pies Morsa pomaga także w walkach – wybieramy wtedy, jakich zdolności ma używać, podobnie jest z bohaterem oraz towarzyszącymi mu tymczasowo kompanami. Sama walka może nie jest spektakularna i dynamiczna, ale przyjemna, a łucznik wygląda (tylko wygląda, bo, oceniając jego umiejętności, jest słaby) iście wspaniale i bohatersko ze swą dalekodystansową bronią. Pojedynki sprowadzają się jednak tylko do wymiany ciosów, a my – jak już wspominałem – możemy jedynie decydować o używanych zdolnościach postaci. Nie wydawało mi się to monotonne, ale na pewno nie jest to też zbyt wciągające, więc przy dłuższym graniu może nudzić.

W "Game of Thrones RPG" nie mogło zabraknąć także dużej ilości uzbrojenia. Miecze, topory, łuki, zbroje... Raj dla każdego gracza kochającego się w przedmiotach dla wojowników. Niestety, pod koniec gry i tak mamy nadmiar pieniędzy. Głównym tego powodem jest brak prawdziwie potężnych przedmiotów czy możliwości zmiany ekwipunku naszego tymczasowego kompana.

Mój entuzjazm dotyczący "Game of Thrones RPG" psuje też zakończenie. Wolałbym mieć na nie większy wpływ i chciałbym, aby finał był bardziej zróżnicowany. Nie oznacza to jednak, że został wykonany źle. Najbardziej spodobał mi się fakt, że podobnie jak w prozie Martina, niektóre postacie kończą tragicznie. Jest to już kolejne podobieństwo do książki! Warto dodać, że samego pisarza spotykamy w czasie rozgrywki. Dowiemy się od niego kilku ciekawych informacji, które prawdopodobnie przygotował osobiście.

Nie oszukujmy się – grafika, jak na dzisiejsze czasy, odbiega od standardów, ale mimo to lokacje prezentują się dobrze. Są co prawda korytarzowe, ale mają w sobie urok (szczególnie Królewska Przystań), a miasta odpowiadają mojemu wyobrażeniu stworzonemu na podstawie książki. Animacje postaci wypadają za to średnio, w miarę dobrze spisują się jedynie animacje ważniejszych osób. Warto nadmienić przy tym, że twórcy tworząc Cersei inspirowali się jej wyglądem z serialu, co okazało się świetnym pomysłem, bo dzięki temu sprawia wrażenie wrednej, złej, dwulicowej kobiety, odpowiadając pierwowzorowi.

Nie spodziewałem się, że Cyanide Studios stworzy tak świetnego RPG-a, nastawionego na rozbudowaną fabułę trzymającą w napięciu do samego końca. Równie dużym atutem okazały się też wybory moralne, trudne i budzące wątpliwości. Jeśli ktoś jest wielbicielem sagi "Pieśni lodu i ognia" i niecierpliwe czeka na jej kolejny tom, to czekanie może sobie umilić właśnie "Game of Thrones RPG", bo podobieństw fabularnych do prozy Martina jest tu dużo. Dla reszty graczy nowa pozycja Cyanide Studios to solidna, bardzo dobra produkcja, niewątpliwie warta poznania.