"Tron Bhaala" jest dodatkiem do wspaniałego "Baldur’s Gate II: Cienie Amn" i ostatnią częścią opowieści o dziecku Pana Mordu. Rozszerzenie wprowadza do gry ósmy i finalny rozdział, w którym to poznamy nasze przeznaczenie. Nowa przygoda będzie nie lada wyzwaniem dla naszej drużyny – poziom trudności jest jeszcze wyższy, niż w podstawowej wersji gry. Twórcy podnieśli limit punktów doświadczenia do niebotycznej wartości 8 milionów, co pozwoli naszym bohaterom osiągnąć 40 poziom i niemal boską potęgę.
Akcja "Tronu Bhaala" rozpoczyna się bezpośrednio po wydarzeniach z „Cieni Amn”, gdzie naszej postaci udało się zgładzić okrutnego Jona Irenicusa. Na początku rozgrywki dowiadujemy się o pozostałych potomkach Bhaala, którzy rozbiegli się po całym świecie siejąc zniszczenie. Część z nich po odkryciu swojego mrocznego dziedzictwa przybyła do Saradush szukając pomocy u niejakiej Mellissany. Niestety, w tym samym czasie jeden z potomków Bhaala, ognisty olbrzym Yaga-Shura wraz ze swoją armią rozpoczął oblężenie miasta. Nasza postać dostaje zadanie odnalezienia ostatnich potomków Pana Mordu i opanowania ich żądzy zabijania.
Nowy rozdział przygody możemy rozpocząć na dwa sposoby. Pierwszym z nich jest import naszej postaci z „Cieni Amn”, która zachowa całe zdobyte doświadczenie i ekwipunek. Możemy również stworzyć całkowicie nowego bohatera, który zacznie rozgrywkę z pulą 2 milionów punktów doświadczenia i dosyć skromnym ekwipunkiem. Szybko uzyskamy dostęp do specjalnej lokacji – Sfery Kieszonkowej, która stanie się dla nas swoistą baza wypadową. Będziemy tutaj mogli spokojnie odpocząć, uzupełnić zapasy, wykuć specjalne przedmioty u Cespenara ze znalezionych w trakcie wędrówki rzadkich komponentów, a także przywołać wszystkich znanych nam z "Baldur’s Gate II" towarzyszy (z wyjątkiem Yoshimo), którzy chętnie nam pomogą w wypełnieniu ostatecznego zadania. Dodatkowo będziemy mogli połączyć siły z Sarevokiem – naszym okrutnym bratem i zabójcą Goriona, którego zgładziliśmy podczas przygody we Wrotach Baldura.
Mimo wyjątkowo złego charakteru brata, który może wprowadzić wiele zamieszania w drużynie, zyskamy w ten sposób niezwykle potężnego sprzymierzeńca. Sarevok jest zdecydowanie najmocniejszym wojownikiem w całej grze dzięki jego nadludzkiej sile i specjalnym zdolnościom. Wystarczy tylko wspomnieć, że jego „atak zwiastuna śmierci” potrafi zadać 200 punktów obrażeń! Jeśli umiejętnie poprowadzimy rozmowy z naszym bratem, uzyskamy możliwość zmiany jego charakteru na dobry.
Ukończenie dodatku zajmie nam około 40 godzin, o ile nie będziemy mieli poważniejszych problemów w walce z nowymi, potężnymi przeciwnikami, których tym razem nie zabraknie. Spotkamy nowe gatunki m.in. trolli, żywiołaków, demonów oraz biesów. Dodatkowo przyjdzie nam się zmierzyć z demiliczem oraz kilkoma smokami, które tym razem są jeszcze potężniejsze, a ich pokonanie będzie niezwykle trudnym zadaniem. Dodatkową atrakcją przygotowaną przez twórców jest specjalna lokacja – Twierdza Strażnika. Jest to ogromny wielopoziomowy loch wypełniony śmiercionośnymi pułapkami i setkami wyjątkowo trudnych do zgładzenia przeciwników. Będziemy tutaj mogli odnaleźć wspaniałe skarby i odkryć mroczną tajemnice wyznawców Helma, strzegących tego miejsca. Co ciekawe, dostęp do tej lokacji uzyskamy już podczas gry w „Cienie Amn”, o ile zainstalowaliśmy dodatek. Przestrzegam jednak przed zbyt wczesną eksploracją tego miejsca – Twierdza Strażnika to wyzwanie dla doświadczonej i świetnie uzbrojonej drużyny.
Podczas nowych przygód natkniemy się na całą masę nowych, potężnych przedmiotów. Na porządku dziennym będą tutaj niezwykle silnie umagicznione egzemplarze broni, o których wcześniej nawet nam się nie śniło. Po przekroczeniu odpowiedniego poziomu, nasze postacie dostaną również szereg potężnych zaklęć i specjalnych zdolności. Magowie uzyskają dostęp do czarów poziomu (m.in. przywołanie Planetara, Oddech Smoka, Akceleracja), kapłani i druidzi będą mogli przywołać samego księcia żywiołu i ciskać siejące zniszczenie burze ognia oraz trzęsienie ziemi. Postacie walczące wręcz dostaną całą gamę potężnych zdolności bojowych, np. młyniec, cios śmierci czy wytrzymałość. Złodzieje natomiast posiądą zdolność zabójstwa i zakładania nowych, śmiertelnie niebezpiecznych pułapek. Kolejną nowością jest klasa dzikiego maga, który Dzięki za wszystko swoim chaotycznym działaniom potrafi wywołać losowe efekty na polu bitwy, które mogą być zarówno pozytywne, jak i negatywne.
Oprawa graficzna nie uległa zmianie w stosunku do oryginału – nowe lokacje i zaklęcia wyglądają równie dobrze, a nawet lepiej. Nie zmieniła się również nominalna rozdzielczość wyświetlanego obrazu. Twórcy zostali przy trybie 800 x 600, który jest już mocno przestarzały. Nie odbiło się to jednak na wrażeniach estetycznych – gra ciągle wygląda przyzwoicie mimo upływu wielu lat od premiery. Ścieżka dźwiękowa (tym razem autorstwa Inona Zura) jest równie dobra, jak w oryginale. Podczas wędrówki ponownie usłyszymy wspaniałe bojowe pieśni zagrzewające do boju i spokojne, klimatyczne melodie. W Polsce gra doczekała się świetnej lokalizacji, tradycyjnie już dzięki sztabowi profesjonalistów z CD Projekt. Tłumaczenie jest wierne oryginałowi i co najważniejsze, zgodne z terminologią funkcjonującą w uniwersum Forgotten Realms.
"Tron Bhaala" to bardzo dobry dodatek do genialnego "Baldur’s Gate II" i godne zwieńczenie sagi o dziecku Pana Mordu. To z pewnością obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów gatunku RPG. Mimo wszystko czuję lekki niedosyt, bo rozszerzenie to mogłoby być jeszcze lepsze, szczególnie pod względem fabularnym. Nie ma się co oszukiwać – w ostatnim epizodzie przygód potomka Pana Mordu dominuje nieustająca walka z coraz potężniejszymi przeciwnikami. Brakuje tutaj wspaniałej, wielowątkowej fabuły, którą mogliśmy podziwiać w „Cieniach Amn” czy niesamowitym „Planescape Torment”. W ostatnim rozdziale naszej przygody epickość sięga zenitu, a przedmioty, jakie odnajdujemy onieśmieliłyby samego Drizzta bądź Elminstera. Ponadto dobrze widać, że gra była tworzona „na szybko”, do czego przyznali się sami twórcy. Pomimo tych ewidentnych niedociągnięć, "Tron Bhaala" jest jednym z najlepszych dodatków w historii gier RPG. Polecam go wszystkim fanom gatunku, a przede wszystkim entuzjastom wspaniałego Baldur’s Gate II i pozostałych gier opartych na silniku Infinity. Ruszajcie więc, aby spotkać się z przeznaczeniem.
Plusy
- Aż 40 godzin świetnej zabawy
- Klimatyczne lokacje
- Dużo nowych zaklęć i zdolności
- Cała gama nowego ekwipunku
Minusy
- Fabuła słabsza, niż w Cieniach Amn
- Za dużo walki
Komentarze
Mam 30 lat. Jestem już starym, zmęczonym życiem człowiekiem. Ograłem dużo gier RPG. Z jakiegoś jednak powodu nigdy w me ręce nie mogła trafić żadna gier z serii Baldur's Gate. Stan ten utrzymywał się aż do tego roku. Zauważyłem ogromną promocję na steamie i sugerując się opinią mojego kolegi - fanatyka baldurów dokonałem zakupu. Wiedziałem, że gra może być już troche archaiczna - graficznie i jeśli chodzi o mechanikę. Jako, że wychowałem się na starych tytułach stwierdziłem, że sprobuję. Żeby jednak rozumieć czemu tak bardzo nieprzypasował mi tron Bhaala, muszę napisać pare słow o BG1 i BG2.
Nie rozpisując się zbyt długo i skracając mój wywód odnośnie BG1, muszę powiedzieć, iż pomimo swoich lat, gra trzyma poziom. Doskwierał mi co prawda szczątkowy rozwój postaci przez niski level cap, mało interakcji pomiędzy członkami drużyny, brak questów typowo związanych z członkami drużyny, ale gra wynagradzała mi to satysfakcjonującym poziomem trudności, oferowaniem wolności i nietrzymaniem gracza za rękę. Do tej pory pamiętam te momenty satysfakcji po pokonaniu Sarevoka, do ktorego musialem podejść kilka razy by zrozumieć jak go pokonać. Pamiętam tą frustrację, gdy czysciłem wieżę Durlaga, ale też i satysfakcje gdy z niej wyszedłem i pokonałem Demona w Brodzie Ulgotha, na którego też nie mogłem za pierwszymi razami znaleźć sposobu. Podsumowujac, w BG1 bawiłem się dobrze. Był to miks satysfakcjonującego poziomu trudności, eksploracji i całkiem ciekawej fabuły.
Po BG1 odpaliłem dodatek Siege of Dragonspear. Wiele osób ma negatywne zdanie na temat tego dodatku. Mi się jednak bardzo on podobał. Zmieniał trochę rozkład akcentów. Dodawał dużo walk, czyli robił to co Tron Bhaala, ale poza walkami mogłem zająć się questami pobocznymi. A to musiałem kogoś uratować od petryfikacji, a to eksplorowałem kopalnie-grobowiec kasnoludów lub szukałem szpiega w obozie. Nie czułem przy tym dodatku znużenia i robienia w kółko tego samego. Jeśli jakaś walka była za trudna, skupiałem się na prostszych rzeczach by podlewelować drużynę. Plusem był też dla mnie wygląd lokacji. Poza tym, że z silnika wyciśnięto chyba wszystko co się dało, lokacje były duże, zróżnicowane i widać było, że ktoś nad nimi posiedział. Lochy oferowały sekrety, tajne pomieszczenia, które można było przypadkiem pominąć, jeśli nie zwracało się uwagi. Dodatek na duży plus.
Logiczną koleją rzeczy było zagranie w BG2. O BG2 nasłuchałem się sporo: dla wielu to najlepsza gra RPG w ogóle. Ja natomiast oczekiwalem po prostu ulepszonej wersji BG1 z większą ingerencją w kształtowanie mojej postaci, z większą ilością questow, dialogów, lokacji, wszystkiego. I w zasadzie to dostałem. BG2 oferuje duże możliwosci ponownego przejscia tej gry, używajac innych członków druzyny, robiąc questy w inny sposób i w innej kolejności. Zostając chwile przy questach, mamy naprawdę zróżnicowane questy. Czasami są to proste zadania w stylu "przynieś, wynieś, pozamiataj", a czasami długie, złożone wyprawy, gdzie zapominamy o głownym wątku. To są te momenty, gdy BG2 naprawdę błyszczy. Szczególnie na początku można poczuć się przytłoczonym ilością questów i rzeczy, za które możemy się zabrać. Podsumowując, starczy powiedzieć, ze na pewno przejdę jeszcze raz jedynkę i dwójkę używając innego buildu i grając inaczej.
No i niestety, dochodzimy do Tronu Bhaala. To co napisałem wyżej miało na celu pokazać jak do tego momentu widziałem te gry i jakie było moje wrażenie odnosnie tych gier. Rozpieszczony przez BG2 przystąpiłem do Tronu Bhaala i praktycznie od początku nastąpił dla mnie jakis dysonans poznawczy. Fabularnie, Irenicus zadał sobie olbrzymi trud i finalnie skończył fatalnie zadzierajac z naszym bohaterem. Upatrzył nas oraz Imoen, gdyż jesteśmy dziecmi Bhaala, kimś na swoj sposob wyjątkowym. Potrzebne były mu nasze dusze. Dodatek jednak przeczy tej wyjątkowosci, gdyż juz w pierwszej wiekszej lokacji okazuje się, ze nawet jakis pijaczek w gospodzie jest dzieckiem Bhaala. Po co wiec Irenicus upatrzyl sobie nas, gdy mogl do relalizacji swego planu wziąć kogoś pierwszego lepszego. Już w tym momencie czułem, że coś z tym dodatkiem będzie nie tak. Po prostu czułem się oderwany od fabuły poprzednich gier. Mógłbym przeboleć spadek jakości fabuły gdyby reszta była na poziomie. Tak jednak nie jest. Gra sprowadza się do ciągłych walk. Lokacja po lokacji walczymy z kolejnymi zastępami wrogów. Fabuła gdzieś schodzi na dalszy plan. Lokacji jest niewiele. Dodatkowo, są niezwykle małe i wypełnione niczym. Questów pobocznych jest jak na lekarstwo. Na swojej drodze pokonałem Yaga Shurę, zacząłęm walkę z Drowami Sendai i się poddałęm. Gra totalnie zrywa z tym czym do tej pory była. Gram w grę, która została zrobiona jakby przez innych ludzi. To co wkręciło mnie w jedynce i dwójce tutaj wyparowało. Nie mam ochoty przebijać się przez kolejne hordy przeciwników wyposażonych w najlepszy sprzęt, który osmiesza legendarne itemy zdobyte w BG2. Co z tego, że oczyszczę jedno pomieszczenie z cięzkich przeciwników, gdy po otworzeniu kolejnych drzwi znowu bede musial robic quick save, odpoczywać, buffować się czym popadnie i zaczynać od nowa. Sam koncept walki dzieci Bhaala jest spoko i fajnie wieńczy historie naszego protagonisty. Ale to w jaki sposób tego dokonano niszczy jakąkolwiek chęc grania w ten dodatek. Może coś mi umknęło, lub przegapiłem jakiś czar, czy przedmiot, ale już walki z ognistymi olbrzymami napsuły mi krwi. Nawet jak ich pokonywałem, to często ginał mi towarzysz, w taki sposob, że nie moglem go rezurektować. Nie czułem satysfakcji z gry, a raczej miałem wrażenie, że gra zneca się nad moim bohaterem, który przypomiam miał bardzo dobre staty i zrobił w BG2 praktycznie to co sie dało. Kolejen fale drowów i przegięty poziom trudności, który miał się jeszcze zwiększać (Tak, słyszałem o Niebieskim Smoku - dziecku Bhaala) przelały czarę goryczy. Rozumiem, że wiele osob grało w ten dodatek 20 lat temu, a ja go ogrywam w 2022, ale możę dzieki temu patrzę na niego ze świeżej perspektywy, bez przesadnej nostalgii, która często zaburza uczciwą ocenę danej gry. Dziwię, się, że ten dodatek w 2001 roku otrzymywał noty 9/10 w branżowych czasopismach, bo zwyczajnie na to nie zasługiwał.
A dzieci Bhaala było wiele, już w jedynce jest to wspominiane. Tylko były rozsiane po całym świecie. My po prostu byliśmy najbliżej Irenicusa i Atkhatli, no i byliśmy dość sławni w regionie więc znalezienie nas było dość łatwe w przeciwieństwie do innych.
Ps. Też mi się podobał SoD.
Ps. No i "dzięki" za tego starego gracza, ja mam 37 lat...
Było trudno i satysfakcjonująco. Więcej grzechów nie pamiętam.
Musiałbym jeszcze raz zagrać. Pamięć szwankuje?
Dodaj komentarz