Trudno porzucić niezwykle barwne uniwersum stworzone przez Andrzeja Sapkowskiego, stąd też z radością przywitałem kuriera, który przyniósł mi "Wiedźmina: Balladę o dwóch wilkach", czyli kolejne komiks z Geraltem w roli głównej. Wzorem poprzednich tomów wydanych przez Egmont, mamy tu zbiorcze opracowanie obejmujące cztery zeszyty wydane za oceanem i oznaczone osobnym numerem, dzięki czemu mamy wrażenie kolekcjonowania jakiejś serii. Czy "siódemka" okazała się szczęśliwa dla Białego Wilka?

Informacja prasowa

Dark fantasy już od dawna jest źródłem, z którego w ramach procesu twórczego czerpie wiele gier. Ciężko się dziwić, w końcu znajdzie się wiele osób zainteresowanych produkcjami w takich mrocznych klimatach, gdzie nadzieja jest ulotna, a wrogowie brutalni. Kolejnym przykładem dzieła tego podgatunku jest choćby "BEAST", która 25 października weszła na Steamie w fazę Wczesnego Dostępu.

Choć właściciele Epic Game Store przyznali się do kiepskich wyników, to wcale nie zamierzano wycofać się z polityki rozdawania niektórych gier za darmo. Na potwierdzenie tej tezy ogłoszono, że od dziś możemy przypisać do swojego konta dwa tytuły, z czego jeden to całkiem niezłe "The Evil Within 2". Niestety, ta wersja jest dostępna tylko na platformę EGS i pozbawiona wszystkich DLC. Ale czy jak dostaje się za darmo, to należy wybrzydzać?

Od dziś możemy już kupić kolejne zbiorcze wydanie komiksów o Geralcie od Dark Horse, które w ramach jednego tomu wydaje w Polsce Egmont. Kolejny tom, oznaczony numerem siódmym, nosi nazwę "Wiedźmin: Ballada o dwóch wilkach" i zabiera nas do niegdyś bogatego Grimmwaldu. Podupadłe miasteczko stało się celem inwestycyjnym trzech przedsiębiorczych sióstr Schwinke, które szybko otworzyły tu sklepy oraz zajazdy dla bogatych gości.

Najnowsza aktualizacja do "Gwinta: Wiedźmińskiej gry karcianej" jest zarazem ostatnim zestawem poprawek, jakie powstały pod egidą dotychczasowych twórców. Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, gra będzie rozwijana wyłącznie pod okiem graczy. To nie oznacza pełnej dowolności, lecz stanowi początek powołanej do przestrzegania porządku Rady ds. Balansu. Co to oznacza w praktyce?

Wasilij Machanienko to autor, do którego żywię dużą sympatię. Jego Droga Szamana okazała się serią, która zapewniła mi sporo rozrywki, jednocześnie prezentując w sobie ogromną nieprzewidywalność i zaskakującą głębię. Z tego powodu cieszę się że, mimo obecnej sytuacji politycznej, możemy się teraz wybrać do innego świata jego autorstwa. Tym razem serię ochrzczono mianem Świata Przeistoczonych, a jej początek to "Bez prawa do błędu".

Mark Dervine nie może powiedzieć, że życie go rozpieszcza. Kilka lat temu stracił rodziców, a z racji kiepskiej sytuacji finansowej musi się nieźle wysilać, by połączyć ze sobą studia, pracę i opiekę nad młodszą siostrą. Jego jedynym źródłem ucieczki od rzeczywistości są gry sieciowe, spośród których prym wiedzie Świat Przeistoczonych, nowa pozycja mogąca zmienić oblicze rynku.

Kiedyś wydawało mi się to równie możliwe jak dołączenie pełnej wersji gry Blizzarda do którejś z komputerowych gazetek, ale jednak "Diablo IV" jest pierwszą częścią serii, która trafiła na platformę Steam. Przy okazji uraczono graczy drugim sezonem, zwanym Sezonem Krwi i nawiązującym tematycznie do wampirów. Cóż, początki zawsze są trudne, ale twórcy też dołożyli swoje trzy grosze.

Także i w tym roku Szalony Król raz jeszcze zagości na serwerach gry "Guild Wars 2", dzięki czemu kolejny raz dane nam będzie zakosztować jego osobliwego poczucia humoru. To także okazja do nadgonienia zaległych osiągnięć, zużycia zbieranych skwapliwie stosów słodkiej kukurydzy oraz kolejnego rzucenia się w wir oczyszczania Labiryntu. Podobnie jak w przypadku innych tego typu wydarzeń, także i w tym roku czeka nas kilka nowości.

Klocki LEGO cieszą się długą tradycją i ogromną popularnością. Ciężko będzie spotkać kogoś, kto nigdy o nich nie słyszał. Jednym z powodów popularności marki są wszelkiej maści produkty licencjonowane, wśród których możemy wymienić wiele dzieł powiązanych z gamingiem. Tym razem pojawiły się wieści, iż Duńczycy zamierzają nawiązać współpracę z Nintendo. Z jakim efektem?

Królestwo Seraveszu przegrywa wojnę z imperium Rovenu. Dziedziczka tytułowej Lodowej Korony, Askia, udaje się na południe, by u cesarza Visziru uzyskać pomoc. Powieść "Lodowa korona" to jeden z licznych przykładów rzemieślniczej sztampy w fantastyce, której choć czytać nie trzeba, to jednak można. Powyższe zdanie mogłoby wystarczyć zamiast recenzji.

W świat wprowadza nas narracja głównej bohaterki. Poznawane przez nas wydarzenia to opowieść z jej punktu widzenia. Wydaje mi się, że autorka popełniła błąd, gdyż jest to trudny zabieg, który w "Lodowej koronie" potraktowała jako rodzaj ułatwienia sobie poprowadzenia opowieści. Wejście w świat przedstawiony przebiega początkowo mozolnie, gdyż element poznawczy ogranicza się do sposobu myślenia wygnanej królowej. Niestety, Askia w tym aspekcie nie wyróżnia się niczym niezwykłym. Jej świat wewnętrzny jest płaski jak naleśnik, znajdują się w nim stałe odczucia przeżywane w podniosło-patetyczny sposób. Pragnie ona wolności swego ludu, opłakuje ponoszone ofiary oraz za krzywdę swoją i rodziców pragnie zemsty na Szazirach...