Fantastyczna powieść bez grama fantastyki. Zużyte gatunkowe motywy: skoki w czasie, wizyta UFO, porwanie Ziemianina na odległą planetę czy dar prekognicji głównego bohatera, Billego Pilgrima, podkreślają jej realizm. To oczywiście tylko jedna z możliwych interpretacji wieloznacznego dzieła (tak, po lekturze zrobiłem krótki research). Ma nad innymi opiniami tylko jedną przewagę. Jest moja. I nie roszczę sobie pretensji do oryginalności.

Trzeba być skrajnie bezczelnym lub równie skrajnie naiwnym, by brać się za recenzję klasyki. Przez prawie pięćdziesiąt lat, jakie upłynęły od wydania "Rzeźni numer pięć" Kurta Vonneguta, już chyba wszystko powiedziano na jej temat. Początkowo budziła wiele kontrowersji, związanych zapewne z zaskakującą mieszanką humoru i makabry, doprawioną szczyptą erotyzmu i wulgarności oraz regularnie podlewaną – pozornie – prostackimi komentarzami. Jednak obecnie uchodzi, całkiem słusznie, za klasykę amerykańskiej (i nie tylko) powieści antywojennej.