Fragment książki

1. Ważny świadek

Wszystko zaczęło się o wpół do drugiej w zimną czwartkową noc w styczniu, kiedy to Martin Turner, uliczny artysta i – wedle własnych słów – początkujący żigolak, potknął się o ciało przed zachodnim portykiem kościoła św. Pawła w Covent Garden. Martin, który sam nie był zbyt trzeźwy, w pierwszej chwili pomyślał, że ciało należy do jednego z rozlicznych birbantów, którzy wybrali Piazzę jako wygodną toaletę i dormitorium pod chmurką. Jako wytrawny londyńczyk, Martin obrzucił ciało „londyńskim spojrzeniem” – zerknął szybko, żeby ocenić, czy leży przed nim pijak, wariat, czy istota ludzka w potrzebie. Fakt, że człowiek zupełnie spokojnie może należeć do wszystkich trzech kategorii jednocześnie, sprawiał, że zabawę w samarytanina uważano w Londynie za sport ekstremalny – jak skoki spadochronowe z wieży albo zapasy z krokodylem. Martin, zauważając dobrej jakości płaszcz i buty, zaszufladkował leżącego do kategorii pijanych, kiedy dotarło do niego, że ciału brakuje ni mniej, ni więcej tylko... głowy.

Rozmawiając z przesłuchującymi go detektywami policyjnymi, zwrócił uwagę, że dobrze się stało, że był w stanie wskazującym na spożycie, ponieważ w przeciwnym wypadku tylko traciłby czas, wrzeszcząc i biegając w kółko – zwłaszcza kiedy zdał sobie sprawę, że stoi w kałuży krwi. A tak, jedynie z powolną i metodyczną cierpliwością człowieka pijanego i przerażonego, Martin Turner wybrał numer 999 i wezwał policję.

Centrala policyjna powiadomiła najbliższy radiowóz patrolowo-interwencyjny i pierwsi funkcjonariusze zjawili się na miejscu przestępstwa już sześć minut później. Jeden z policjantów został z Martinem, który nagle zupełnie wytrzeźwiał, podczas gdy drugi potwierdził obecność ciała i uznał, że o ile nie pojawią się żadne nowe fakty, w grę raczej nie wchodzi wypadek. Głowę znaleziono sześć metrów dalej – odturlała się i schowała za jedną z neoklasycznych kolumn portyku kościoła. Policjanci z zespołu patrolowo-interwencyjnego skontaktowali się z centralą, ta z kolei powiadomiła lokalny wydział zabójstw, którego funkcjonariusz dyżurny (najmłodszy stopniem posterunkowy detektyw w wydziale) zjawił się pół godziny później: rzucił raz okiem na pana Bezgłowego i obudził swojego przełożonego. I tak wydział zabójstw policji stołecznej stawił się z pompą i w całym swoim majestacie, zajmując dwadzieścia pięć metrów odsłoniętego bruku między portykiem kościoła a halą targową. Zjawił się patolog, żeby stwierdzić zgon, przedstawić wstępną ocenę przyczyny śmierci i przewieźć ciało na sekcję. (Doszło do drobnego opóźnienia, zanim znaleziono wystarczająco dużą torbę na dowody, by zmieścić w niej głowę). Potem tłumnie zwalili się technicy z laboratorium kryminalistycznego, i żeby udowodnić, że to oni są tymi ważnymi, zażądali poszerzenia zabezpieczonego terenu, by objął cały zachodni kraniec Piazzy. Do tego potrzebowali więcej mundurowych, zatem nadinspektor detektyw, który był starszym oficerem śledczym, zadzwonił na komisariat przy Charing Cross i zapytał, czy nie mają wolnych ludzi. Dowódca zmiany, słysząc magiczne słowo „nadgodziny”, wmaszerował do policyjnego hotelu pracowniczego i wyrwał z ciepłych łóżek wszystkich na ochotnika. Dzięki temu poszerzono zabezpieczony obszar, rozpoczęto przeczesywanie terenu, młodszych detektywów odesłano, żeby załatwili różne tajemnicze sprawy, i wreszcie, gdzieś tuż po piątej, czynności śledcze utknęły w martwym punkcie. Ciało odjechało, detektywi zniknęli, a technicy laboratoryjni jednogłośnie orzekli, że niczego więcej nie da się zrobić przed świtem – do którego brakowało jeszcze trzech godzin. Potrzebowano więc tylko paru frajerów, którzy przypilnują miejsca przestępstwa do czasu, kiedy pracę zacznie nowa zmiana.

I w ten właśnie sposób doszło do tego, że stałem w Covent Garden na lodowatym wietrze o szóstej rano, i dlatego akurat ja spotkałem ducha.

Czasem zastanawiam się, czy gdybym to ja poszedł po kawę, a nie Lesley May, moje życie byłoby o wiele mniej ciekawe i z pewnością mniej niebezpieczne. Czy to mogło się przydarzyć komukolwiek, czy właśnie mnie było pisane? Kiedy się nad tym zastanawiam, pomocną okazuje się mądrość, którą kiedyś podzielił się ze mną mój ojciec: „A kto to, kurwa, wie, dlaczego ludziom przydarzają się różne rzeczy?”.

* * *

Covent Garden to największy plac w centrum Londynu, z Operą Królewską na wschodnim krańcu, halą targową pośrodku i kościołem św. Pawła na zachodnim końcu. Kiedyś znajdował się tu główny targ warzywny i owocowy w Londynie, ale dziesięć lat przed moim urodzeniem przeniesiono go na południe, za rzekę. Miejsce to ma długą i barwną historię, wiążącą się głównie ze zbrodnią, prostytucją i teatrem, ale teraz jest targowiskiem dla turystów. Kościół św. Pawła, zwany Kościołem Aktorów dla odróżnienia od katedry św. Pawła, został wzniesiony przez Inigo Jonesa w 1638 roku. Wiem to wszystko, bo nic tak nie sprzyja szukaniu sposobów na zabicie czasu, jak stanie na lodowatym wietrze, a do jednej ze ścian kościoła przymocowano wielką i nadzwyczaj szczegółową tablicę informacyjną. Wiedzieliście na przykład, że pierwsza udokumentowana ofiara dżumy, której epidemia wybuch­ła w 1665 roku i zakończyła się spaleniem Londynu, została pochowana na tutejszym cmentarzu? A ja owszem – dowiedziałem się po dziesięciu minutach, podczas których próbowałem się schronić przed wiatrem.

Ekipa od zabójstw odcięła zachodnią część Piazzy, rozpinając taśmę w poprzek wyjazdu z King Street i Henrietta Street oraz wzdłuż frontu hali targowej. Ja pilnowałem końca przy kościele, gdzie się mogłem schować pod portykiem, a posterunkowa Lesley May, moja koleżanka, będąca tak samo jak ja na okresie próbnym, pilnowała terenu od strony Piazzy, gdzie mogła się ukryć przed wiatrem za halą targową.

Lesley była niską blondynką, niewiarygodnie wręcz żwawą dziewczyną, nawet kiedy nosiła kamizelkę policyjną. Razem przeszliśmy podstawowe szkolenie w Hendon, zanim przeniesiono nas do dzielnicy Westminster na okres próbny. Nasza znajomość ograniczała się do czysto zawodowych kontaktów, mimo mojego przemożnego pragnienia dobrania się do jej spodni od munduru.

Ponieważ oboje byliśmy posterunkowymi na okresie próbnym, zostawiono z nami doświadczonego posterunkowego, żeby nas nadzorował – który to obowiązek skrupulatnie wypełniał z pobliskiej całodobowej kafejki przy St Martin’s Court.

Zadzwonił mój telefon. Potrzebowałem chwili, żeby wyłowić go spomiędzy kamizelki ochronnej, pasa biodrowego, pałki, kajdanek, policyjnej krótkofalówki i nieporęcznej, ale na szczęście wodoodpornej kurtki odblaskowej. Kiedy wreszcie odebrałem, okazało się, że dzwoni Lesley.

– Idę po kawę – powiedziała. – Też chcesz?

Zerknąłem w stronę hali targowej i zobaczyłem, że do mnie macha.

– Ratujesz mi życie – odpowiedziałem, patrząc, jak śmiga w stronę James Street.

Nie było jej nieco ponad minutę, kiedy zobaczyłem postać pod portykiem: niskiego mężczyznę w garniturze, chowającego się w cieniu za najbliższą kolumną.

Posłużyłem się zalecanym w policji stołecznej „pierwszym powitaniem”:

– Hola! Co pan wyprawia?

Postać odwróciła się i mignęła mi blada, przestraszona twarz. Mężczyzna nosił sfatygowany, staroświecki garnitur, do kompletu z kamizelką, zegarkiem z dewizką i wysłużonym cylindrem. Pomyślałem, że to jeden z artystów ulicznych, którzy mają pozwolenie na występy na placu, ale uznałem, że jest ociupinkę za wcześnie na takie rozrywki.

– Proszę tutaj, łaskawco – powiedział i skinął na mnie.

Upewniłem się, że wiem, gdzie jest moja rozkładana pałka, i podszedłem. Policjanci powinni groźnie górować nad obywatelami, nawet tymi pomocnymi. To dlatego nosimy wielkie buciory i spiczaste hełmy, kiedy jednak podszedłem, odkryłem, że mężczyzna jest drobniutki – metr pięćdziesiąt w kapeluszu. Walczyłem z pokusą, żeby przykucnąć, by nasze twarze znalazły się na tym samym poziomie.

– Wszystko widziałem, łaskawco – powiedział. – Straszna rzecz.

W Hendon nieustannie wbijają człowiekowi do głowy: zanim zrobisz cokolwiek innego, spisz imię i nazwisko delikwenta. Wyjąłem notatnik i długopis.

– Mogę zapytać pana o nazwisko?

– Oczywiście, że może pan, łaskawco. Nazywam się Nicholas Wallpenny, ale proszę nie pytać, jak to się pisze, bo sam nigdy tak naprawdę tego nie rozgryzłem.

– Jest pan artystą ulicznym?

– Można tak powiedzieć – zgodził się Nicholas. – Z pewnością do tej pory swoją sztukę uprawiałem wyłącznie na ulicach. Chociaż w taką zimną noc jak ta nie miałbym nic przeciwko ­przeniesieniu się z moimi poczynaniami nieco bardziej w cztery ściany. Jeśli rozumie pan, co mam na myśli, łaskawco.

Miał znaczek wpięty w klapę: uchwycony w podskoku cynowy szkielet. Trochę to za bardzo mroczne i gotyckie jak na londyńskiego cwaniaczka, ale z drugiej strony, Londyn to kulturalna stolica świata, tygiel, gdzie dziwaków masz do wyboru, do koloru. Zapisałem więc „artysta uliczny”.

– No dobrze, proszę pana, może więc opowie mi pan, co pan widział.

– Widziałem mnóstwo rzeczy, łaskawco.

– Ale był pan tu wcześniej tego ranka?

Instruktorzy bardzo jasno pouczyli mnie także w kwestii sugerowania czegokolwiek świadkom. Informacje mają płynąć tylko w jednym kierunku.

– Jestem tu rano, w południe i w nocy – odpowiedział Nicholas, który najwyraźniej nie chodził na te same wykłady co ja.

– Jeżeli był pan świadkiem czegoś, to może lepiej, żeby wybrał się pan na komisariat i złożył zeznanie.

– Z tym może być pewien kłopot – odparł Nicholas – zważywszy na to, że już jestem trupem.

Pomyślałem, że źle go usłyszałem.

– Jeżeli martwi się pan o swoje bezpieczeństwo...

– Ja już niczym się nie martwię, łaskawco. Z racji tego, że jestem martwy od stu dwudziestu lat.

– Skoro jest pan martwy – powiedziałem, zanim zdążyłem ugryźć się w język – to jak to możliwe, że rozmawiamy?

– Musi pan mieć ździebko talentu – wyjaśnił Nicholas. – Coś ze starej Palladino. – Przyjrzał mi się uważnie. – Może co nieco po ojcu? W porcie pracował, co? Żeglarz albo coś w tym guście, po nim ma pan te ładne kręcone włosy i takie usta, prawda, łaskawco?

– Może pan udowodnić, że pan nie żyje? – zapytałem.

– Co tylko sobie pan zażyczy, łaskawco – odparł Nicholas i wyszedł z cienia.

Był przezroczysty – tak jak hologramy na filmach są przezroczyste. Był trójwymiarowy, bez wątpienia realny i, niech mnie diabli wezmą, zwyczajnie przezroczysty. Widziałem poprzez niego biały namiot, który ekipa z laboratorium rozstawiła, żeby chronić teren wokół ciała.

Jasne, pomyślałem, tylko dlatego, że zwariowałeś, nie powinieneś przestać zachowywać się jak policjant.

– Może mi pan powiedzieć, co pan widział? – zapytałem.

– Widziałem, jak pierwszy dżentelmen, znaczy ten, co go zabito, wyszedł z James Street. Elegancki, dumny mężczyzna o posturze wojskowego, bardzo kolorowo odziany, wedle nowoczesnej mody. Za mego cielesnego życia uznałbym go za prima sort ptaszka do oskubania. – Nicholas przerwał i splunął. Nic nie spadło na ziemię. – A potem widzę drugiego dżentelmena, znaczy tego, co zabił. Idzie spacerkiem z drugiej strony, od Henrietta Street. Nie taki elegancki jak pierwszy, nosi niebieskie drelichy jak robotnik i skórzaną olejówkę jak rybak. Mijają się w tym miejscu. – Nicholas wskazał miejsce jakieś dziesięć metrów od kościelnego portyku. – Jak mniemam, znają się, bo kiwają sobie głowami, ale nie przystają na pogawędkę ani nic z tych rzeczy, co jest zrozumiałe, bo to nie noc na szwendanie się po mieście.

– Czyli się minęli? – zapytałem, nie tylko po to, żeby się upewnić, ale żeby zdążyć wszystko zanotować. – I uważa pan, że się znali?

– Byli znajomymi – odparł Nicholas. – Bo nie powiedziałbym, że są przyjaciółmi od serca, zwłaszcza po tym, co się potem okazało.

Zapytałem go, co się potem okazało.

– No to ten drugi, jegomość morderca, wkłada czapkę i czerwoną kurtkę, wyciąga kij, a robi to cicho i szybko jak złodziejaszek obrabiający śpiącego gościa w pensjonacie, staje za tym pierwszym dżentelmenem i strąca mu czyściutko głowę z karku.

– Chyba pan sobie żartuje – powiedziałem.

– Skądże znowu! – oburzył się Nicholas i przeżegnał się. – Przysięgam na własną śmierć, a poważniejszej przysięgi taki biedny cień jak ja złożyć już nie może. To był straszny widok. Głowa mu odpadła i krew trysnęła.

– Co zrobił zabójca?

– Cóż, zrobił swoje, więc się zmył. Poszedł spokojnie New Row jak doliniarz na błonia – powiedział Nicholas.

Pomyślałem sobie, że New Row prowadzi do Charing Cross Road, idealnego miejsca, żeby złapać taksówkę albo nawet autobus nocny, jeśli dobrze się trafi. Zabójca mógł opuścić centralny Londyn w niecały kwadrans.

– Ale nie to było w tym wszystkim najgorsze – powiedział Nicholas, który najwyraźniej nie zamierzał pozwolić, by widownia się rozpraszała. – W tym jegomościu mordercy było coś upiornego.

– Upiornego? Przecież pan jest duchem.

– Może i jestem, ale to znaczy, że tym bardziej wiem, kiedy widzę coś upiornego.

– A co takiego pan zobaczył?

– Jegomość morderca zmienił nie tylko nakrycie głowy i płaszcz, on zmienił też twarz – powiedział Nicholas. – I niech mi pan sam powie, czy to nie upiorne!

Ktoś zawołał mnie po imieniu. Lesley wróciła z kawą.

Nicholas zniknął, kiedy tylko spuściłem go z oka.

Stałem i przez chwilę gapiłem się jak idiota, dopóki Lesley znowu mnie nie zawołała.

– Chcesz tę kawę czy nie?

Przeszedłem po bruku do anioła, który czekał ze styropianowym kubkiem.

– Coś się wydarzyło, kiedy mnie nie było? – zapytała.

Wypiłem łyczek kawy. Słowa „Właśnie rozmawiałem z duchem, który wszystko widział” nie zdołały wydobyć się z moich ust.

* * *

Następnego dnia obudziłem się o jedenastej – o wiele wcześniej, niżbym chciał. Zostaliśmy z Lesley zmienieni o ósmej, więc powlekliśmy się do hotelu policyjnego i poszliśmy prosto do łóżka. Niestety, każde do własnego.

Główne zalety zakwaterowania w hotelu przy komisariacie to niska cena, fakt, że masz blisko do pracy i że nie mieszkasz z rodzicami. Minusy są takie, że dzielisz przestrzeń życiową z ludźmi, którzy nie są na tyle przystosowani społecznie, by żyć z normalnymi istotami ludzkimi i którzy notorycznie noszą ciężkie buty. Brak przystosowania społecznego sprawia, że otwarcie lodówki okazuje się ekscytującą przygodą mikrobiologiczną, a buciory oznaczają, że każdej nowej zmianie towarzyszą odgłosy przypominające zejście lawiny.

Leżałem w wąskim, małym łóżku hotelowym, gapiąc się na plakat Estelle, który przylepiłem do ściany naprzeciwko. Nie obchodzi mnie, co mówią inni – nigdy nie jesteś za stary, żeby zaraz po przebudzeniu zobaczyć piękną kobietę.

Poleżałem tak z dziesięć minut, mając nadzieję, że wspomnienie rozmowy z duchem rozpłynie się jak sen, ale nic z tego nie wyszło, wstałem więc i wziąłem prysznic. To był ważny dzień i musiałem zachować przytomność umysłu.

Stołeczna policja, wbrew temu, co myślą ludzie, nadal jest organizacją mocno związaną z klasą robotniczą i jako taka, całkowicie ignoruje pochodzenie funkcjonariusza. To dlatego każdy świeżo upieczony posterunkowy, niezależnie od zdobytego wykształcenia, musi odsłużyć dwuletni okres próbny jako zwykły krawężnik. A to dlatego, że nic tak nie kształtuje charakteru jak fakt, że obywatele ci naubliżali, opluli cię i na ciebie zwymiotowali.

Pod koniec okresu próbnego zaczynasz ubiegać się o różne stanowiska w najróżniejszych wydziałach, sekcjach i zespołach operacyjnych, które składają się na siły policyjne. Większość stażystów będzie kontynuować karierę jako mundurowi z prawdziwego zdarzenia w jednej z dzielnicowych komend, a oficerowie z policji stołecznej lubią podkreślać, że decyzja o pozostaniu mundurowym posterunkowym, który wykonuje kluczową pracę na ulicach Londynu, to wybór dobry sam w sobie. W końcu kogoś trzeba lżyć, opluwać i obrzygiwać, i ja sam podziwiam tych dzielnych ludzi, którzy są gotowi poświęcić się i podjąć tego zadania.

Takie szlachetne powołanie poczuł kiedyś dowódca mojej zmiany, inspektor Francis Neblett. Wstąpił do policji w epoce dinozaurów, błyskawicznie awansował do stopnia inspektora i następne trzydzieści lat spędził całkiem szczęśliwie na tym samym stanowisku. Był to stateczny człowiek o prostych, ciemnych włosach i twarzy, która wyglądała, jakby ktoś przywalił w nią płas­kim końcem łopaty. Neblett był wystarczająco staroświecki, żeby wkładać kurtkę mundurową na przepisową białą koszulę, nawet kiedy wychodził na patrol ze „swoimi chłopakami”.

Dzisiaj byłem umówiony z nim na rozmowę, w czasie której mieliśmy „omówić” perspektywy mojej przyszłej kariery zawodowej. Teoretycznie była to część zintegrowanego procesu rozwoju zawodowego, mająca przynieść korzyści zarówno policji, jak i mnie. Po tej rozmowie zostaną podjęte ostateczne decyzje względem mojego przyszłego ulokowania – miałem silne podejrzenie, że pytanie, czego ja chcę, w ogóle nie padnie.

Lesley, która wyglądała na wręcz niedorzecznie wypoczętą, zastała mnie w zapuszczonym aneksie kuchennym, który dzieliliśmy ze wszystkimi mieszkańcami naszego piętra. W jednej z szafek leżał paracetamol; jedna rzecz w hotelu policyjnym jest pewna – zawsze znajdziesz tu paracetamol. Wziąłem dwie tabletki i popiłem wodą z kranu.

– Pan Bezgłowy miał nazwisko – powiedziała, kiedy robiłem sobie kawę. – William Skirmish, facet związany z mediami, mieszka w Highgate.

– Mówią coś jeszcze?

– To co zwykle. Bezmyślne zabójstwo, bla, bla, bla. Przemoc w zaniedbanych częściach śródmieścia, i do czego to dochodzi w Londynie, bla, bla.

– Bla – dodałem.

– Czemu wstałeś przed południem? – zapytała.

– O dwunastej mam spotkanie z Neblettem w sprawie mojego rozwoju zawodowego.

– Powodzenia.

* * *

Wiedziałem, że mam przegwizdane, kiedy Neblett zwrócił się do mnie po imieniu.

– Powiedz mi, Peter, gdzie widzisz siebie w przyszłości?

Poprawiłem się na krześle.

– No cóż, panie inspektorze, myślałem o wydziale kryminalnym.

– Chcesz być detektywem?

Neblett, rzecz jasna, awansował jako mundurowy, i wobec tego traktował funkcjonariuszy, którzy nosili cywilne ubrania, tak samo, jak cywile traktują inspektorów podatkowych. Człowiek może, przyciśnięty, przyznać, że są złem koniecznym, ale nie pozwoli córce wyjść za takiego za mąż.

– Tak, panie inspektorze.

– Dlaczego ograniczasz się do wydziału kryminalnego? Dlaczego nie wybierzesz którejś z jednostek specjalnych?

Bo nie mówisz – nadal będąc na okresie próbnym – że chcesz pracować w lotnej brygadzie albo w wydziale zabójstw, krążyć po mieście wielkim wozem, i nosić ręcznie szyte buty.

– Pomyślałem, że zacznę od podstaw i powoli będę wspinał się wyżej – odpowiedziałem.

– To bardzo rozsądne podejście.

Nagle przyszła mi do głowy straszna myśl. A jeśli myśleli o wysłaniu mnie do Tridentu? To był zespół operacyjny, który zajmował się przestępstwami z użyciem broni palnej wśród czarnej społeczności. W Tridencie zawsze szukali czarnych funkcjonariuszy do potwornie niebezpiecznej roboty w charakterze tajniaków, a zważywszy, że byłem mieszańcem, kwalifikowałem się. Oczywiście nie chodzi o to, że moim zdaniem nie wykonują tam pożytecznej pracy, po prostu uważałem, że nie byłbym w tym dobry. To bardzo ważne, znać swoje ograniczenia, a moje ograniczenia zaczynały się już przy przeprowadzce do Peckham – nie widzę siebie w towarzystwie Jamajczyków, gości bez stałego adresu i tych dziwacznych, chudych białych dzieciaków, które nie chwytają ironii w tekstach Eminema.

– Nie lubię rapu, panie inspektorze – powiedziałem.

Neblett powoli pokiwał głową.

– Dobrze wiedzieć – odparł, a ja postanowiłem sobie trzymać od teraz gębę na kłódkę. – Peter – zaczął – w ciągu ostatnich dwóch lat wyrobiłem sobie bardzo dobrą opinię na temat twojej inteligencji i zdolności do ciężkiej pracy.

– Dziękuję, panie inspektorze.

– No i masz jeszcze solidne przygotowanie naukowe.

Dostałem trzy tróje na maturze z matematyki, fizyki i chemii. Tylko tutaj coś takiego można uznać za solidne przygotowanie z nauk ścisłych, bo z pewnością nie wystarczyło, żebym zdobył wymarzone miejsce na uniwersytecie.

– Bardzo dobrze sprawdzasz się przy przelewaniu swoich przemyśleń na papier – dodał Neblett.

Poczułem w żołądku zimną gulę rozczarowania. Doskonale wiedziałem, jaki straszliwy przydział szykuje mi policja stołeczna.

– Chcemy, żebyś rozważył pracę w zespole kontroli postępów dochodzeń – powiedział Neblett.

Teoria leżąca u podstaw zespołu kontroli postępów jest bardzo solidna. Funkcjonariusze policji, zgodnie z powszechnym przekonaniem, toną w robocie papierkowej; podejrzanych trzeba spisać, łańcuch dowodowy nigdy nie może pęknąć, a zaleceń polityków i „Ustawy o Policji i Dowodach Przestępstwa” należy przestrzegać co do joty. Zadaniem zespołu kontroli jest wykonywanie roboty papierkowej za zagonionych posterunkowych, żeby ci mogli wracać na ulice, gdzie będą lżeni, opluwani i obrzygiwani. I tak, póki stróże prawa patrolują ulice, zbrodnia zostanie pokonana, a dobrzy, czytający „Daily Mail” obywatele naszego szlachetnego kraju będą żyć w pokoju.

A prawdę mówiąc, praca papierkowa nie jest aż tak uciążliwa – każdy na wpół kompetentny pracownik tymczasowy załatwiłby całość w pół godziny i miał jeszcze czas na opiłowanie paznokci. Kłopot w tym, że w policji chodzi tylko o „twarz”, o „obecność” i o pamiętanie, co podejrzany powiedział jednego dnia, żeby następnego dnia przyłapać go na kłamstwie. Chodzi o to, by pobiec w stronę krzyku, zachować spokój i być tym, który otworzy podejrzaną paczkę. Oczywiście, można robić jedno i drugie, to po prostu nie jest zbyt powszechne. Neblett w zasadzie mówił mi, że nie jestem prawdziwym gliniarzem – nie takim, co łapie złodziei – ale mogę wnieść znaczący wkład w wysiłki policji, odciążając prawdziwych gliniarzy. Z przyprawiającą o mdłości pewnością mogłem powiedzieć, że te słowa – „znaczący wkład” – już zmierzają pędem ku naszej rozmowie.

– Miałem nadzieję na coś wymagającego nieco większego zaangażowania, panie inspektorze – bąknąłem.

– To będzie wymagało zaangażowania – zapewnił mnie Neblett. – Wniesiesz znaczący wkład w naszą pracę.

* * *

Policjanci z zasady nie potrzebują pretekstu, żeby pójść do pubu, a jednym z ich rozlicznych nie-pretekstów jest tradycyjna popijawa z okazji końca okresu próbnego, podczas której członkowie zmiany dbają, żeby świeżo upieczeni stuprocentowi posterunkowi skuli się do nieprzytomności. W tym celu zostaliśmy z Lesley zawleczeni Strandem do „Roosevelt Toad” i pojono nas alkoholem tak długo, aż przyjęliśmy pozycję horyzontalną. Tak przynajmniej mówiła teoria.

– Jak ci poszło? – zapytała Lesley, przekrzykując rejwach w pubie.

– Kiepsko! – odkrzyknąłem. – Zespół kontroli dochodzeń.

Lesley się skrzywiła.

– A ty?

– Wolę nie mówić, bo się wkurzysz.

– Wal śmiało. Jakoś to przełknę.

– Przydzielono mnie tymczasowo do ekipy od zabójstw.

Pierwszy raz słyszałem o takim przypadku.

– Jako detektywa?

– Jako mundurowego posterunkowego w cywilu – odparła. – Mają poważną sprawę i potrzebują ludzi.

Miała rację. Wkurzyłem się.

Od tej chwili miałem popsuty wieczór. Znosiłem to przez parę godzin, ale nienawidzę użalania się nad sobą, zwłaszcza w moim własnym wykonaniu, wyszedłem więc i wykonałem drugą co do skuteczności czynność tuż po wsadzeniu głowy do wiadra z zimną wodą.

Niestety, przestało padać, kiedy siedzieliśmy w pubie, toteż musiałem się zadowolić się tym, że otrzeźwi mnie lodowate powietrze.

Lesley dorwała mnie dwadzieścia minut później.

– Do cholery, włóż chociaż kurtkę – powiedziała. – Zamarzniesz na śmierć.

– A jest zimno?

– Wiedziałam, że się zdenerwujesz.

Włożyłem kurtkę.

– Powiedziałaś już bandzie? – zapytałem.

Poza mamą, tatą i babcią, Lesley miała pięć starszych sióstr, które mieszkały w promieniu stu metrów od domu rodzinnego w Brightlingsea. Spotkałem je raz czy dwa, kiedy zwaliły się do Londynu całą bandą na zakupy. Były tak głośne, że stanowiły przypadek jednorodzinnego zakłócenia porządku publicznego i zasłużyłyby na eskortę policyjną, gdyby już jej nie miały w osobie Lesley i mojej.

– Dziś po południu. Były bardzo zadowolone. Tanya też, a ona nawet nie wie, co to znaczy. Powiedziałeś już swoim?

– O czym? Że pracuję za biurkiem?

– Nie ma nic złego w pracy biurowej.

– Tyle że ja chciałem być gliniarzem.

– Wiem. Tylko dlaczego?

– Bo chcę pomagać społeczeństwu – odparłem. – Łapać złych gości.

– Czyli nie chodziło o błyszczące guziki? Albo o możliwość założenia komuś kajdanek i powiedzenia „Przyskrzyniłem cię, koleś”?

– Chodziło o utrzymanie królewskiego ładu. Wprowadzenie porządku w miejsce chaosu.

Smutno pokręciła głową.

– A skąd to przypuszczenie, że istnieje jakiś porządek? Zresztą byłeś na patrolu w sobotę w nocy. Czy to ci wyglądało na królewski ład?

Podszedłem, żeby oprzeć się o lampę uliczną, ale nie do końca mi to wyszło i odrobinę się zatoczyłem. Lesley uznała to za o wiele zabawniejsze, niż moim zdaniem było. Przysiadła na progu księgarni Waterstone’s, żeby złapać oddech.

– W porządku – odparłem. – Więc dlaczego ty wybrałaś tę pracę?

– Bo jestem w tym naprawdę dobra.

– Nie jesteś aż tak dobrym gliniarzem.

– Właśnie, że jestem. Szczerze mówiąc, jestem zarąbistym gliniarzem.

– A ja to co?

– Ty się łatwo rozpraszasz.

– Nieprawda.

– Sylwester, Trafalgar Square, wielki tłum, grupa złamasów sika do fontanny. Pamiętasz to? – zapytała Lesley. – Wszystko się pieprzy, złamasy zaczynają się rzucać, a ty co robisz?

– Odszedłem tylko na kilka sekund.

– Sprawdzałeś, co było napisane na zadku lwa – powiedziała Lesley. – Ja się siłowałam z pijanymi dresiarzami, a ty zajmowałeś się badaniami historycznymi.

– Chcesz wiedzieć, co było napisane na tyłku lwa?

– Nie. Nie chcę wiedzieć, co napisano na tyłku lwa, jak działa syfon, albo dlaczego jedna pierzeja Floral Street jest sto lat starsza od drugiej.

– Nie uważasz, że to są ciekawe rzeczy?

– Nie wtedy, gdy się siłuję dresiarzami, łapię złodziei samochodowych albo przyjeżdżam do wypadku z ofiarami śmiertelnymi – odpowiedziała Lesley. – Lubię cię i uważam, że jesteś dobrym facetem, ale to trochę tak, jakbyś nie widział świata w sposób, w jaki powinien go widzieć gliniarz. Jakbyś widział rzeczy, których tak naprawdę nie ma.

– Na przykład?

– Nie wiem. Nie widzę rzeczy, których nie ma.

– Widzenie rzeczy, których nie ma, może być bardzo użyteczną umiejętnością dla gliniarza.

Lesley prychnęła.

– Naprawdę – upierałem się. – Zeszłej nocy, kiedy pozwoliłaś, żeby uzależnienie od kofeiny rozproszyło twoją uwagę, ja spotkałem świadka, którego tam nie było.

– Nie było – powtórzyła Lesley.

– Już słyszę, jak pytasz, w jaki sposób można spotkać świadka, którego nie ma.

– Zgadza się, pytam.

– Kiedy twoim naocznym świadkiem jest duch – wyjaśniłem.

Lesley gapiła się na mnie przez chwilę.

– Ja bym obstawiała gościa od kamer monitoringu – powiedziała w końcu.

– Co?

– Gościa, który zobaczył morderstwo na nagraniu z kamery monitoringu – wytłumaczyła Lesley. – Byłby świadkiem, którego tam nie było. Ale podoba mi się pomysł z duchem.

– Przesłuchałem ducha – powiedziałem.

– Chrzanisz.

I tak opowiedziałem jej o Nicholasie Wallpennym i jegomościu mordercy, który odwrócił się, przebrał, i jednym ciosem kija strącił biednemu...

– Mówiłaś, że jak się nazywa ofiara? – zapytałem.

– William Skirmish – powiedziała Lesley. – Mówili o tym w wiadomościach.

– Strącił biednemu Williamowi Skirmishowi w głowę z karku.

– O tym nie mówiono w wiadomościach – zauważyła Lesley.

– Ekipa od zabójstw będzie wolała to utajnić – odparłem. – Żeby móc zweryfikować zeznania świadka.

– A rzeczony świadek jest duchem? – upewniła się Lesley.

– Tak.

Lesley wstała, zachwiała się lekko, a potem znowu zogniskowała na mnie wzrok.

– Myślisz, że on nadal tam jest? – zapytała.

Chłodne powietrze wreszcie zaczęło mnie otrzeźwiać.

– Kto?

– Twój duch. Nicholas Nickleby. Myślisz, że nadal jest na miejscu przestępstwa?

– A skąd mam wiedzieć? Nawet nie wierzę w duchy.

– Chodźmy i sprawdźmy, czy tam jest – zaproponowała. – Jeżeli ja też go zobaczę, to zferywi... zwefyri... będziemy mieli dowód potwierdzający.

– W porządku.

Ruszyliśmy ramię w ramię King Street w stronę Covent Garden.

Tej nocy zastaliśmy tam jedynie dobitną nieobecność Nicholasa. Zaczęliśmy od portyku kościoła, gdzie go zobaczyłem, i ponieważ Lesley – nawet zalana – była gliniarzem do szpiku kości, przeszukaliśmy metodycznie cały teren.

– Frytki – powiedziała Lesley po drugim kółku. – Albo kebab.

– Może on nie wychodzi, kiedy jestem w towarzystwie.

– Może pracuje na zmiany.

– Chrzanić to, chodźmy na kebab.

– Sprawdzisz się w zespole kontroli – powiedziała Lesley. – Zobaczysz, że...

– Jeśli powiesz „wniesiesz znaczący wkład”, nie ręczę za to, co ci zrobię.

– Zamierzałam powiedzieć „dużo zmienisz”. Zawsze możesz jechać do Stanów, założę się, że FBI by cię przyjęło.

– Dlaczego FBI by mnie przyjęło?

– Mógłbyś robić za sobowtóra Obamy.

– A za ten tekst ty stawiasz kebab.

* * *

Ostatecznie okazało się, że jesteśmy za bardzo wykończeni, żeby iść na kebab, więc wróciliśmy prosto do hotelu policyjnego, gdzie Lesley całkowicie zawaliła sprawę i nie zaprosiła mnie do swojego pokoju. Osiągnąłem ten stan upojenia, kiedy kładziesz się na łóżku w ciemnościach, a pokój wiruje wokół ciebie i zastanawiasz się nad naturą wszechświata i nad tym, czy zdążysz dobiec do umywalki, zanim zwymiotujesz.

Nazajutrz miał być mój ostatni wolny dzień, i o ile nie udowodnię, że widzenie rzeczy, których nie ma, to kluczowa umiejętność dla nowoczesnego policjanta, za chwilę przyjdzie mi się przywitać z zespołem kontroli dochodzeń.

* * *

– Przykro mi z powodu zeszłego wieczoru – powiedziała Lesley.

Rano żadne z nas nie było w stanie stawić czoła grozie aneksu kuchennego, znaleźliśmy więc schronienie w stołówce przy komisariacie. Mimo że personel przygotowujący posiłki stanowił mieszaninę krępych Polek i chudych Somalijczyków, przedziwny rodzaj zinstytucjonalizowanego bezwładu sprawiał, że nadal podawano tu klasyczne angielskie jedzenie rodem z garkuchni, kawa była lurowata, a herbata gorąca, słodka i serwowana w kubkach. Lesley wzięła pełne angielskie śniadanie, ja zdecydowałem się tylko na herbatę.

– W porządku – powiedziałem. – Twoja strata, nie moja.

– Nie to miałam na myśli – żachnęła się Lesley i uderzyła mnie w rękę płazem noża. – Chodzi mi o to, co powiedziałam o tobie w roli gliniarza.

– Nie martw się. Wziąłem pod uwagę twoje komentarze na mój temat, wszechstronnie je przepracowałem tego ranka i teraz czuję, że mogę wziąć się za realizację fundamentalnych celów zawodowych w sposób sumienny i rzutki, a nade wszystko twórczy.

– Co zamierzasz zrobić?

– Zamierzam się włamać do HOLMES-a i sprawdzić, czy mój duch ma rację.

* * *

Każdy posterunek policji w kraju ma przynajmniej jeden terminal z HOLMES-em. Główny System Nadzoru Śledczego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych pozwala analfabetom komputerowym w policji wkroczyć do ostatnich dekad dwudziestego wieku. Wprowadzenie ich do dwudziestego pierwszego wieku to już zbyt duże wymaganie.

Wszystko, co się wiąże z poważniejszymi dochodzeniami, znajduje się w tym systemie, pozwalając detektywom porównywać dane i uniknąć takich wpadek jak ta, która sprawiła, że obława na Rozpruwacza z Yorkshire stała się podręcznikowym przykładem. Nowa wersja systemu miała się nazywać SHERLOCK, ale nikt nie potrafił dopasować słów, żeby otrzymać taki skrót, więc nazwali ją HOLMES 2.

Teoretycznie można wejść do HOLMES-a z laptopa, ale policja stołeczna lubi przykuwać swój personel do stałych terminali, których nie można zostawić w pociągu albo sprzedać w lombardzie. Kiedy pojawia się duża sprawa, terminale można przenieść do jednego z centrów koordynacyjnych na posterunku. Mogliśmy z Lesley zakraść się do terminalu HOLMES-a i ryzykować, że ktoś nas przyłapie, ale ja wolałem podłączyć laptop przez kabel do lokalnej sieci komputerowej w jednym z pustych obecnie pokojów pełniących funkcję centrum koordynacyjnego i pracować sobie wygodnie i bezpiecznie.

Wysłano mnie na kurs wprowadzający do HOLMES ‑a 2 trzy miesiące wcześniej. Wtedy bardzo się podekscytowałem, bo myślałem, że szefostwo przygotowuje mnie do pracy przy poważniejszych dochodzeniach, ale teraz widzę, że szykowano mnie do wprowadzania danych. Potrzebowałem mniej niż pół godziny, żeby znaleźć dochodzenie z Covent Garden. Ludzie często są bardzo niedbali w kwestii haseł, a inspektor Neblett posłużył się imieniem i rokiem urodzenia najmłodszej córki, co jest zwyczajnie karygodne. Ponadto umożliwiło mi to podgląd wszystkich interesujących mnie plików.

Stary system nie radził sobie z dużymi plikami danych, ale HOLMES 2 był nowinką informatyczną mającą ledwie dziesięć lat i detektywi mogli teraz załączać fotografie, skany dokumentów, a nawet fragmenty filmów z kamer monitoringu bezpośrednio do tak zwanych „akt imiennych”. Taki YouTube dla gliniarzy.

Ekipa od zabójstw przydzielona do sprawy Williama Skirmisha nie marnowała czasu i zgarnęła materiał filmowy z kamer, żeby sprawdzić, czy nie przyuważy mordercy. To był wielki plik i od razu od niego zacząłem.

Według raportu kamera była zamocowana na rogu James Street i skierowana na zachód. Materiał filmowy był niskiej jakości, nagrany przy słabym świetle i pokazywał jedną klatkę na sekundę. Jednakże mimo fatalnego światła wyraźnie było widać Williama Skirmisha przechodzącego pod kamerą w stronę Henrietta Street.

– A to nasz podejrzany – powiedziała Lesley, wskazując palcem.

Na ekranie pojawiła się druga postać (w najlepszym razie można było obstawiać, że to mężczyzna, najprawdopodobniej w dżinsach i skórzanej kurtce), która minęła Williama Skir­misha i zniknęła z ekranu. Według notatek postać tę określono jako ŚWIADKA A.

Potem pojawiła się trzecia postać oddalająca się od kamery. Nacisnąłem pauzę.

– Nie wygląda jak ten sam gość – powiedziała Lesley.

Zdecydowanie nie wyglądała. Ta osoba nosiła coś, co przypominało czapkę smurfa i coś, co rozpoznałem jako edwardiańską bonżurkę – nie pytajcie mnie, skąd wiem, jak wygląda edwardiańska bonżurka, powiedzmy tylko, że ma to coś wspólnego z „Doktorem Who”, i zostawmy ten temat. Nicholas powiedział, że była czerwona, ale obraz z kamery był czarnobiały. Cofnąłem o kilka klatek i puściłem znowu. Pierwsza postać – ŚWIADEK A – znikała z pierwszego ujęcia dwie klatki przed pojawieniem się w kadrze gościa w czapce smurfa.

– Dwie sekundy, żeby się przebrać – powiedziała Lesley. – Niemożliwe dla człowieka.

Przewinąłem do przodu. Mężczyzna w czapce smurfa wyciągnął kij i zgrabnie stanął za Williamem Skirmishem. Zamach wypadł między klatkami, ale samo uderzenie było doskonale widoczne. Na następnej klatce ciało Skirmisha znajdowało się w połowie drogi do ziemi, a mała czarna plama, która, jak uznaliśmy, musiała być jego głową, pojawiła się koło portyku.

– Mój Boże. Naprawdę jednym ciosem strącił mu głowę z karku – powiedziała Lesley.

Zupełnie tak, jak zrelacjonował to Nicholas.

– O, to dopiero jest niemożliwe dla człowieka.

– Widziałeś już taką oderwaną głowę – sprzeciwiła się Lesley. – Też tam byłam, zapomniałeś?

– To był wypadek samochodowy. W grę wchodziły dwie tony metalu, a nie pałka.

– No tak – zgodziła się Lesley, pukając w ekran – ale sam widzisz.

– Coś mi tu śmierdzi.

– Coś poza potwornym morderstwem?

Przełączyłem z powrotem na klatkę, kiedy na scenę wkracza Smurf w Czapce.

– Widzisz pałkę?

– Nie – odpowiedziała Lesley. – Widać obie jego ręce. Może nosi ją na plecach.

Przewinąłem do przodu. Na trzeciej klatce pałka pojawia się w rękach Smurfa w Czapce jakby za sprawą czarów, ale to mógł być efekt tego, że obraz rejestrowano w sekundowych odstępach. Poza tym, coś jeszcze tu nie grało.

– Jest za duża jak na kij baseballowy.

Pałka miała długość co najmniej dwóch trzecich wzrostu dzierżącego ją człowieka. Przewijałem do tyłu i do przodu, ale nie mog­łem się zorientować, gdzie ją trzymał.

– Nie kijem go, to pałką – powiedziała Lesley.

– Gdzie w ogóle można kupić taką pałkę?

– W sklepie Mega Kij? W Super Pałce?

– Sprawdźmy, czy damy radę przyjrzeć się jego twarzy – zaproponowałem.

– W sklepie z kijami w rozmiarze XXL? – podrzucała Lesley.

Udałem, że jej nie słyszę, i przewinąłem do przodu. Morderstwo zajmowało niecałe trzy sekundy, trzy klatki – jedna na zamach, druga na cios i trzecia na wykończenie uderzenia. Na następnej Smurf w Czapce obracał się, a jego widoczna z półprofilu twarz miała sterczący podbródek i wielki haczykowaty nos. Kolejna klatka pokazywała Smurfa w Czapce, jak wraca tą samą drogą, którą przyszedł, wolniej niż szedł wcześniej, jakby nigdy nic – na ile mogłem to ocenić z rwanego nagrania. Kij zniknął dwie klatki po morderstwie; znowu nie byłem w stanie dojrzeć, gdzie się podział.

Zastanawiałem się, czy dałoby się wydobyć z nagrania twarze, i zacząłem szukać narzędzi graficznych, którymi mógłbym się posłużyć.

– Idioto – żachnęła się Lesley. – Ekipa od zabójstw musiała wymłócić to nagranie na wszystkie strony.

Miała rację. Do filmiku podłączono linki z wyostrzonymi zdjęciami Williama Skirmisha, ŚWIADKA A i jegomościa mordercy w czapce smurfa. W przeciwieństwie do tego, co pokazują w telewizji, istnieje nieprzekraczalna granica tego, jak duże zbliżenie można ekstrapolować z kawałka staroświeckiego nagrania video. Nieważne, czy zostało przerobione na nagranie cyfrowe – jeśli nie ma informacji, to jej nie ma. Mimo wszystko ktoś z laboratorium odwalił kawał świetnej roboty i chociaż wszystkie twarze były nieostre, przynajmniej było widać, że to ewidentnie trzy różne osoby.

– On nosi maskę – powiedziałem.

– Zaczynasz się łapać rozpaczliwych argumentów – uznała Lesley.

– Popatrz na ten podbródek i nos. Nikt nie ma takiej twarzy.

Lesley wskazała na adnotację dołączoną do zdjęcia.

– Wygląda na to, że ekipa od zabójstw zgadza się z tobą.

Dołączono tam listę „czynności”, które w związku z zebranymi dowodami należało podjąć. Jedną z nich było sprawdzenie ­lokalnych wypożyczalni kostiumów, teatrów i eleganckich butików, w których sprzedaje się także maski. Zadanie to znajdowało się bardzo nisko na liście.

– Aha! – wykrzyknąłem. – Więc to może być ta sama osoba.

– Kto zdołałby się przebrać w niecałe dwie sekundy? – zapytała Lesley. – Zlituj się!

Wszystkie pliki z dowodami były ze sobą połączone linkami, więc sprawdziłem, czy ekipa od zabójstw zdołała namierzyć ŚWIADKA A po tym, jak opuścił miejsce przestępstwa. Nie zdołała i według listy czynności odnalezienie go było sprawą priorytetową. Przewidywałem konferencję prasową i apel o zgłaszanie się świadków. Słowa „policja w szczególności jest zainteresowana rozmową z...” z pewnością znajdą tu zastosowanie.

Namierzono Smurfa w Czapce, jak szedł New Row, dokładnie tą samą trasą, którą opisał Nicholas, ale zniknął z kamer monitoringu przy St Martin’s Lane. Według listy „czynności” połowa ekipy od zabójstw przeczesywała właśnie okoliczne ulice w poszukiwaniu potencjalnych świadków i tropów.

– Nie – powiedziała Lesley, czytając w moich myślach.

– Nicholas...

– Nicholas duch – podkreśliła Lesley.

– Nicholas żywy inaczej – odparłem – miał rację, opisując sposób, w jaki morderca podszedł do ofiary, metodę ataku i przyczynę śmierci. Miał również rację co do trasy ucieczki i nie mamy żadnego ujęcia, na którym ŚWIADEK A byłby widoczny w tym samym czasie co Smurf w Czapce.

– Smurf w Czapce?

– Podejrzany w sprawie o morderstwo – poprawiłem się. – Muszę pokazać to ekipie od zabójstw.

– I co powiesz oficerowi śledczemu? – zapytała Lesley. – Spotkałem ducha, który powiedział, że ŚWIADEK A założył maskę, i facet rzeczywiście to zrobił?

– Nie. Powiem, że zwrócił się do mnie potencjalny świadek, który, choć opuścił miejsce przestępstwa, zanim zdążyłem spisać jego nazwisko i adres, podsunął potencjalnie interesujące tropy, mogące zwiększyć szansę pozytywnego zakończenia docho­dzenia.

To przynajmniej sprawiło, że Lesley na chwilę się przymknęła.

– I myślisz, że to cię uratuje przed zespołem kontroli?

– W każdym razie warto spróbować.

– To nie wystarczy – powiedziała Lesley. – Po pierwsze, już mają tropy w związku ze ŚWIADKIEM A, łącznie z podejrzeniem, że założył maskę. Po drugie, mogłeś wyciągnąć wszystkie te informacje z nagrania video.

– Nie wiedzą, że miałem dostęp do nagrania.

– Peter, na tym nagraniu widać, jak gościowi urwano głowę ciosem pałki. To będzie krążyć po całym Internecie przed końcem dnia, o ile nie pokażą tego w wiadomościach o dziesiątej.

– No to wymyślę więcej tropów.

– Wybierasz się na poszukiwanie swojego ducha?

– A chcesz iść ze mną?

– Nie – odpowiedziała Lesley. – Ponieważ jutro jest najważniejszy dzień dla reszty mojej kariery, zamierzam wcześniej się położyć z kubkiem kakao i egzemplarzem „Podręcznika oficera śledczego”.

– Tym lepiej, bo i tak myślę, że przepłoszyłaś go zeszłej nocy.

* * *

Wyposażenie dla łowców duchów: ocieplana bielizna – bardzo ważna, ciepła kurtka, termos, cierpliwość, duch.

Dość szybko dotarło do mnie, że to chyba najbardziej absurdalna rzecz, jaką w życiu zrobiłem. Około dziesiątej zająłem pierwszą pozycję, siadając przy kawiarnianym stoliku na wolnym powietrzu, i czekałem, aż tłumy się przerzedzą. Kiedy kafejkę ­zamknięto, wolnym krokiem przeszedłem do portyku kościoła i zacząłem tam czekać.

To była kolejna mroźna noc, co oznaczało, że pijani wychodzący z pubów byli za bardzo zmarznięci, żeby atakować się wzajemnie. W pewnym momencie minęły mnie imprezowiczki wracające z babskiego wieczoru – kilkanaście kobiet w przydużych różowych T-shirtach, króliczych uszach i szpilkach. Na zimnie ich blade nogi pokryły się plamami. Jedna z nich mnie zauważyła.

– Lepiej wracaj do domu! – zawołała. – On nie przyjdzie.

Jej kumpelki wybuchły śmiechem. Usłyszałem, jak jedna poskarżyła się, że „wszyscy przystojni to geje”.

I o tym właśnie myślałem, kiedy zobaczyłem mężczyznę obserwującego mnie z drugiego końca Piazzy. Przy rosnącej liczbie gejowskich pubów, klubów i czatów samotny mężczyzna bywały w świecie nie musi już odwiedzać publicznych toalet i cmentarzy w mroźną noc, żeby spotkać partnera, który pozwoli mu zaspokoić najpilniejsze potrzeby. Mimo to niektórzy nadal woleli ryzykować odmrożenia poniżej pasa – nie pytajcie mnie czemu.

Mężczyzna miał jakieś metr osiemdziesiąt wzrostu – sześć stóp, licząc w starej walucie – i nosił przepięknie skrojony garnitur, który podkreślał szerokość ramion i szczupłość talii. Pomyślałem, że jest tuż po czterdziestce, widząc jego pociągłe, piękne rysy twarzy i ciemne włosy przycięte na staroświecką modłę z przedziałkiem z boku. Trudno było to orzec w świetle lamp sodowych, ale uznałem, że ma szare oczy. Trzymał laskę ze srebrną gałką i nie musiałem sprawdzać, żeby wiedzieć, że nosi szyte na miarę buty. Potrzebował tylko nieco egzotycznego młodszego przyjaciela, żebym musiał wezwać policję do zwalczania banałów.

Kiedy podszedł, żeby ze mną porozmawiać, pomyślałem, że może właśnie szuka nieco egzotycznego przyjaciela.

– Dobry wieczór – powiedział; mówił z wzorcowym brytyjskim akcentem, jak angielski czarny charakter z hollywoodzkiego filmu. – Co pan tu porabia?

Pomyślałem, że powiem prawdę.

– Poluję na duchy.

– Ciekawe. Szuka pan kogoś konkretnego?

– Nicholasa Wallpenny’ego.

– Jak się pan nazywa i gdzie pan mieszka?

Żaden londyńczyk nie odpowiedziałby na to pytanie bez sprzeciwu.

– Słucham?

Sięgnął do marynarki i wyciągnął portfel.

– Nadinspektor detektyw Thomas Nightingale – poinformował mnie i pokazał legitymację policyjną.

– Posterunkowy Peter Grant.

– Z komisariatu przy Charing Cross?

– Tak, panie inspektorze.

Uśmiechnął się do mnie dziwnie.

– Proszę kontynuować, posterunkowy Grant – powiedział i odszedł spacerkiem w stronę James Street.

No i proszę, właśnie poinformowałem nadinspektora detektywa, że poluję na duchy, co oznaczało, że jeśli mi uwierzy, uzna mnie za stukniętego, a jeśli nie uwierzy, to uzna, że czekam na chętnego i zamierzam dopuścić się czynu niemoralnego, zakłócając przy tym porządek publiczny.

A duch, na którego czekałem, nie raczył się zjawić.

Uciekliście kiedyś z domu? Ja tak, dwa razy. Za pierwszym razem, kiedy miałem dziewięć lat, dotarłem tylko do Argosa przy Camden High Street, a za drugim aż do dworca kolejowego Euston i już stałem przed tablicą odjazdów, kiedy zmieniłem zdanie. Za obydwoma razami nie zostałem uratowany, znaleziony ani przyprowadzony z powrotem; powiem więcej: kiedy wróciłem do domu, nie sądzę, żeby mama zauważyła moje zniknięcie. Z pewnością nie zauważył go tata.

Obie przygody zakończyły się w ten sam sposób – zrozumieniem, że ostatecznie, niezależnie od wszystkiego, będę musiał wrócić do domu. W przypadku mnie dziewięciolatka kluczowa okazała się świadomość, że sklep Argos reprezentuje zewnętrzne rubieże mojego pojmowania świata. Za tym miejscem była już tylko stacja metra, wielki budynek z posągami kotów, a dalej jeszcze więcej dróg i przejazdy autobusami prowadzące do klubów w piwnicach, które były smutne, puste i cuchnęły piwem.

Moje czternastoletnie wydanie było bardziej racjonalne. Nie znałem nikogo w miastach na tablicy odjazdów i wątpiłem, czy którekolwiek z nich okaże się bardziej gościnne od Londynu. Pewnie nie miałem nawet dość pieniędzy, żeby zajechać dalej niż do Potters Bar, a nawet gdyby udało mi się przejechać na gapę, co bym jadł? Oceniając realistycznie, miałem przy sobie pieniądze na trzy posiłki, a potem znowu byłby dom z mamą i tatą. Wszystko, co zrobiłbym przed wejściem do autobusu i jazdą do domu, byłoby tylko odwlekaniem nieuniknionej chwili powrotu.

To samo dotarło do mnie w Covent Garden o trzeciej nad ranem. Ten sam kolaps potencjalnych przyszłości w osobliwość – w przyszłość, przed którą nie było ucieczki. Nie będę jeździł świetną bryką i mówił „jesteś przyskrzyniony, koleś”. Będę pracował w zespole kontroli postępów dochodzeń i wniosę „znaczący wkład”.

Wstałem i ruszyłem w stronę komisariatu.

Miałem wrażenie, że słyszę, jak ktoś śmieje się ze mnie w oddali.