Penny Dreadful – Sezon I

Powrót popularności seriali o tematyce horroru powinien cieszyć, gdyż daje to nadzieję na otrzymanie czegoś naprawdę wartościowego w tej dość wyeksploatowanej i przewidywalnej materii. Właśnie z tych powodów dość sceptycznie podszedłem do "Penny Dreadful", obawiając się nomen omen grozy za trzy gorsze. Na szczęście zarówno obsada, jak i sami twórcy, stanęli na wysokości zadania i zapewnili całkiem intrygujący, inteligentny thriller.

Idea serialu skupia się na najbardziej znanych postaciach klasycznej literatury grozy – od stereotypowych wampirów i wilkołaków, poprzez doktora Frankensteina, jego twór, zahaczając także o próżnego Doriana Greya. Nie jest to jednak ekranizacja poszczególnych dzieł, ale połączenie wszystkich tych utworów w jedną historię, opowiedzianą w nieco inny sposób niż w pierwowzorach, choć przy zachowaniu klasycznych cech bohaterów i związanych z nimi zdarzeń. Jednak główny wątek produkcji koncentruje się na wszczętych przez eks-podróżnika poszukiwaniach córki, która zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach, a jedynym znakiem, że wciąż żyje, pozostając w ciągłym niebezpieczeństwie, są wizje pewnego młodego medium.

Z każdym kolejnym odcinkiem widzowi przedstawiane są dalsze poszlaki dotyczące tajemniczego zniknięcia Miny, poszukiwanej córki, jednocześnie poznając najznamienitsze postacie dreszczowców. A wszystko to nigdzie indziej, jak w ponurym, zamglonym, deszczowym Londynie XIX wieku, idealnej lokalizacji dla scen grozy, choć w rzeczywistości kręcono je w irlandzkim Dublinie. Nie jest to jednak bezmyślny horror z masą przemocy, krwi i tanich chwytów, a intrygujący, psychologiczny thriller o ciekawych dialogach, poruszający filozoficzne kwestie ulotności piękna, więzów międzyludzkich czy istoty uczuć. Zgoła nie znaczy to, że serial pozbawiony jest dynamicznej akcji i chwil grozy. Pomiędzy ciekawymi dialogami dochodzi do paranormalnych zdarzeń, efektownych sytuacji czy klasycznych strzelanin. Twórcy postarali się o zachowanie równowagi między emocjonalną i inteligentną rozrywką, co w efekcie wyszło produkcji na dobre, mile zaskakując swoją dojrzałością.

Obsada aktorska została dobrana całkiem nieźle. Zdecydowanie na pierwszy plan wybija się Eva Green ("Franklyn", "300: Początek imperium"), jako Vanessa Ives, obdarzona paranormalnymi mocami medium. Nie powinno to dziwić, gdyż jest ona piekielnie zdolną Francuzką, która potrafi przybrać wiele twarzy i zagrać różnorodne postacie. Jej szczupła fizjognomia, duże oczy i wydatne rysy również dobrze współgrały z objętą rolą, dając spektakularny efekt dostojności, ponętności oraz psychozy. Niezgorszy był także Timothy Dalton ("Licencja na zabijanie", "Wichrowe wzgórza"), wcielając się w Sir Malcolma Murraya, byłego podróżnika poszukującego swojej córki. Wykreował on postać, którą trudno jednoznacznie ocenić. Tajemniczość, jaką wokół siebie wytworzył, jednocześnie intryguje i irytuje, zwłaszcza że nie do końca wiadomo, czy wszczęte poszukiwania są umotywowane ojcowskimi uczuciami wobec dziecka czy rozbudzoną duszą poszukiwacza przygód. Natomiast Josh Hartnett ("30 dni mroku", "Sin City"), będący w serialu najemnym awanturnikiem z Nowego Kontynentu, wprowadził do produkcji wątek zagubionego w nowej rzeczywistości rewolwerowca. Jego aktorstwo można określić jako poprawne. Nie dał z siebie ni więcej, ni mniej.

Na tle wszystkich odcinków pierwszego sezonu najlepiej wypadają dwa z nich. "Closer than sisters" rzuca pewne światło na postać Miny i jej powiązania z Vanessą, za sprawą epistolarnej narracji. Odcinek ten zawiera duży ładunek emocjonalny. Nie chodzi wyłącznie o więź, jaka przez lata nawiązała się między przyjaciółkami, ale także to, w jaki sposób relacje te wpłynęły na pojawienie się zazdrości oraz zawiści ze strony Vanessy. To również pewnego rodzaju próba rozliczenia się dziewczyny z grzechów przeszłości za sprawą pisania mnóstwa listów, które nigdy nie zostaną nadane, a tym bardziej ujrzane przez obce oczy. Drugim z nich jest "Possession", jako ten najbardziej wypełniony akcją i dynamiką. Egzorcyzmy skierowane przeciwko rozbudzonym w bohaterce Evy Green demonom zapewniają pokaźną dozę emocji z klasycznego filmu o opętaniach. Krzyki, przerażające grymasy, zamglone spojrzenia oraz demoniczne przekleństwa – nie brakuje niczego, czego nie mógłby zapewnić kinowy horror.

"Penny Dreadful" to miłe zaskoczenie. Spodziewałem się dość standardowych posunięć i trików, zwłaszcza że początkowe odcinki nie wzbudziły wielkiego zachwytu, zyskując dopiero wraz z rozwojem akcji. Filozoficzne rozważania delikatnie wplątane w kolejne wydarzenia żywcem wyjęte z literatury grozy zapewniają rozrywkę na nieco wyższym poziomie niż produkcje podobnego pokroju. Twórcy nie uniknęli jednak kilku błędów, jak niepotrzebne wplatanie niektórych wątków czy skupienie się na pobocznych bohaterach, zamiast na głównym nurcie. Serial został przedłużony o drugi sezon, więc pozostaje mieć nadzieję, że producenci poprawią niedociągnięcia i stworzą coś wartego jeszcze większej uwagi niż dotychczas.