Droga miecza. Popioły dzieciństwa

"Droga miecza" to komiksowa adaptacja książki Thomasa Daya, ale znajomość francuskiego pierwowzoru – który nie został przetłumaczony ani na polski, ani na angielski – nie jest potrzebna. Seria składa się z trzech tomów i rozpoczyna ją album "Popioły dzieciństwa". I cóż, jeśli lubicie japońską kulturę i samurajów, to rzućcie okiem.

Nastoletni Mikedi jest synem pana Ito Nakamury. Powinno mu to zapewnić dostatek, wygodę i władzę, lecz sytuacja się zmienia, gdy przybywa Musashi Miyamoto – niepokonany rōnin, notabene istniał naprawdę, tylko że został wrzucony do świata fantasy. Mikedi zostaje uczniem samuraja, który ma go nauczyć drogi miecza i tym samym pozwolić na osiągnięcie jeszcze wyższych szczytów w społecznej hierarchii.

Scenariusz "Popiołów dzieciństwa" jest dosyć standardową realizacją motywu mistrz i uczeń, choć w relacji bohaterów dodano pewne komplikujące sprawę smaczki. Mikedi ma odebrać ważną naukę, nie tylko szkoleniową w zakresie walki, lecz także życiową, o czynieniu dobra i zła. Lekcja przybiera formę patetycznych scen i wielkich słów. To album w praktycznie każdym aspekcie pełen rozmachu, lecz jest słabszy na gruncie osobistych wątków i konstrukcji postaci jako jednostek z osobowościami. Coś za coś, aczkolwiek można było ten element jeszcze dopracować.

Mimo wszystko dramaty konkretnych ludzi są wyczuwalne. Pojawiają się bohaterowie naznaczeni cierpieniem i tragedią, co zostało opakowane w szerszy kontekst: zmagań o władzę odbijających się na niższych warstwach społecznych. Droga miecza zaś – jako życiowa ścieżka – powinna prowadzić do równowagi i sprawiedliwości. Nic odkrywczego, ale w roli epickiego fantasy ten przepis sprawdza się całkiem dobrze. Zasługa tkwi w stylu narracji, który tworzy wokół postaci otoczkę legendy, a starciom nadaje wysoką skalę. Trzeba jednak dodać, że te ostatnie mają bardziej wyglądać niż posiadać logiczny sens, dlatego sekwencje prezentują się niemal homerycko i zarazem umownie. Odbijanie strzał mieczami albo w pojedynkę stawianie czoła całym grupom? Żaden problem.

Ja tę umowność kupuję, zwłaszcza że sceny są przepiękne. Kadry nieraz zajmują szerokość komiksu (a format jest sporawy), jedną stronę, dwie strony – i każdy fragment kreślono z pietyzmem. Ogromny statek z małymi elementami czy morskie scenerie wyglądają nieziemsko, a jak krew się leje, to czytelnikowi nie szczędzi się drastyczności. Jedynie twarze mogły być bardziej charakterystyczne i zróżnicowane, bo czasem można stracić orientację, kto jest kim.

Warto wyróżnić dwie historie, które są opowiadane głównemu bohaterowi i zostały utrzymane w mitycznej konwencji – zarówno wizualnie, jak i pod względem samego tekstu. Nadają istotne znaczenie obecnym wydarzeniom i przy tym pełnią informacyjną rolę o niezwykłym świecie "Drogi miecza". Uwydatniony w nich aspekt fantasy pasuje do japońskiej otoczki i przypomina mi "47 roninów". Jeśli więc lubicie te klimaty, to "Popioły dzieciństwa" powinny wam się spodobać.

Dziękujemy wydawnictwu Lost In Time za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.