Fragment książki

Nie życzę tego nikomu. Przeżywać własną śmierć na nowo, co noc, za każdym razem, gdy zamykasz oczy. Żadna przyjemność widzieć, jak twoje członki rozrywane są przez „ajdika”, a ty leżysz we krwi, próbując wmówić sobie, że nic się nie stało. Że przewróciłeś się przypadkiem. Twoje absurdalnie pobożne życzenie zdaje się mieć moc, tym bardziej że nie czujesz bólu. Ale on przyjdzie jak dawno niewidziany znajomy. Taki, za którym nigdy nie tęskniłeś. Wtedy hełm uderzy o głazy, gdy głowa bezwładnie opadnie do tyłu, i nagle zdasz sobie sprawę, że twoje ciało składa się z miliardów neuronów, przekaźników bólu błagających o chwilę wytchnienia. Nic już na to nie poradzisz. Wciągniesz w nozdrza gorące powietrze i będziesz czekał na wiatraki.

Tak, chłopaki wezwą wsparcie, ale muszą liczyć się z zasadzką. Od teraz każda sekunda będzie ciągnęła się w nieskończoność. Gorzej, każda z tych sekund będzie dzielić się na setne, tysięczne, rozbijać na cząsteczki, atomy. A ty zatoniesz w ich odczuwaniu, będziesz przeskakiwał pomiędzy jedną a drugą, odbijał się od nich niczym od gumowych piłek. Aż w końcu zdasz sobie sprawę, że czas rządzi się swoimi prawami.

Wszystko w takich chwilach nabiera nienaturalnych barw, odcieni, obraz staje się ostry, by potem nagle zajść mgłą. Widzisz kolegów, są blisko, to jedyne pocieszenie. Modlisz się, żeby to się skończyło, żeby już nikt nie oberwał. Jeden skoszony wystarczy. Chłopaki zajmują pozycję obronną, a ciebie odciągają w bezpieczne miejsce. Wymiana ognia trwa w najlepsze.

– Alek, lecą. Alek, trzymaj się.

Ukłucie, wstrzykują morfinę. Cholera, czułeś podświadomie, że ta chwila nadejdzie. Przecież to tylko środek przeciwbólowy, ale dla ciebie jest jak wyrok śmierci. Gdy podawali go innym, też nie patrzyłeś obojętnie. Wydawało ci się, że już po nich. Morfinę miałeś za ostateczność. Dlaczego ci ją dali?

Morfę podają umierającym. Ale ja przecież nie umieram, prawda? Wydaje mi się, że mogę wstać i iść, że chwilę odpocznę i zaraz się pozbieram. Przecież nie skarżę się na ból, jestem tylko w szoku.

Ktoś ciągnie za nogi, za poszarpane kikuty. Chyba na chwilę przysnąłem. Już ciemno?

Nie słyszę wystrzałów, rozglądam się, siadam. Jestem sam na wąskiej drodze. Nie. Nie sam. Dwa cienie szarpią rozerwane strzępy nogawek. Krew wsiąka ciemnymi plamami w przeklętą ziemię.

Szukam broni. Nie mam. Zabrali ją, a mnie zostawili?

To wilki. Fosforyzujące oczy, kły błyszczące w świetle księżyca. Próbuję krzyczeć. Nie mogę, głos uwiązł w gardle. Kopię, okładam pięściami warczące bestie. Zatapiają kły coraz głębiej, coraz mocniej zaciskają szczęki. Kruszą kości jak w imadle. Zdaję sobie sprawę, że to nie wilki, to ohydne, pokraczne potwory pokryte matowym futrem.

Budzę się ponownie. Mam nadzieję, że tym razem to rzeczywistość, nie kolejny sen. Ale czy takiej rzeczywistości chciałem?

Trauma room. Lekarz świeci latarką w oczy. Mówi coś, czego nie słyszę albo nie rozumiem. Kręci głową, patrzy na mnie i nagle odchodzi.

On także mnie zostawia?

Siedzę, boję się popatrzeć w dół, na kikuty, strzępy kończyn.

W końcu udaje mi się przemóc. Spodnie zakrwawione i rozerwane, ale blade stopy wystające ze strzępów nogawek wydają się nienaruszone. Całe, bez najmniejszego śladu zranienia, zadrapania.

Chcę coś powiedzieć, zapytać o coś, ale nie mam kogo. Jestem sam.

Ten obraz wraca. Wyraźny, z zapachami, kolorami, bólem. Już w Polsce opowiedziałem o nim lekarzowi. Miłemu facetowi po czterdziestce, który zajmował się takimi jak ja. Chłopakami z zespołem stresu pourazowego. Zaproponował turnus wypoczynkowy, namawiał do rozmów w gronie przyjaciół i bliskich. Powiedziałem mu, żeby turnus wsadził sobie w dupę. Nie przyznałem się, że nie mam ani przyjaciół, ani bliskich. Chociaż pewnie to wiedział.

Terapia jednak poskutkowała. Przestałem opowiadać o swoich snach.

Najgorsze jest to, że z całej pieprzonej zmiany pamiętam zaledwie kilka dni. Mam może kilka przebłysków, w których pojawiają się twarze, jakaś odprawa, patrol. Ale wszystko inne…

Pozostały tylko sny. Jednak czy dotyczyły mnie? Były wspomnieniem tego, co wydarzyło się naprawdę? Rozbebeszony umysł, myśli na granicy obłędu. Przecież mam wszystkie kończyny. Często, gdy budzę się w nocy, w przepoconej pościeli, odgarniam koc i patrzę. Patrzę na chude, żylaste nogi. W świetle księżyca wyglądają jak kończyny trupa, ale należą do mnie. A ja przecież żyję. Więc czyj to sen?

Dzwoniłem do chłopaków, łapałem tych, o których wiedziałem, że byli ze mną na zmianie. Żaden nie chciał rozmawiać. Jeden przeklął mnie, nazywał afrytem. Przyciśnięty do muru przyznał, że tak nazywali mnie miejscowi. On sam nie chciał mieć ze mną nic do czynienia. Bał się. Wtedy zrozumiałem, że dźwięk przerwanego połączenia może być gorszy od wystrzału z karabinu.

Dzień podobny do dnia. Gdy jesteś w dołku, szukasz możliwości wyjścia, wspięcia się jeden poziom wyżej, byle nie patrzeć w lustro i nie widzieć własnej bezsilności. To cholernie trudne. Wstań, żołnierzu, posil się, wykonaj zadanie i wróć na zasłużony odpoczynek. Na wieczny odpoczynek.

Koniec wydaje się bliski. Ty sam znajdujesz się zaledwie krok od wieczności. Krok od zapomnienia. I wtedy zdarza się, że ktoś wyciąga do ciebie pomocną dłoń. Mentor.

***

Stacja benzynowa przy zjeździe z A4, tuż za Wrocławiem w kierunku na Katowice. Niesprawna kasa fiskalna, dwie przebite opony w samochodzie marki Renault Clio. Popsuty wypad rodzinny, kolejka przy ladzie i oberwanie chmury, którego nie anonsowano w żadnej prognozie pogody. Niebo nad Polską miało być tego dnia jasne i przejrzyste, bez najmniejszego śladu chmur. Tutaj deszcz powstał z wichury, która w kilka minut przetoczyła się nad lasem, uderzył hektolitrami wody i znikł równie szybko, jak wcześniej niezapowiedziany pojawił się nad okolicą.

Marek Batler wiedział, że trafił w odpowiednie miejsce o właściwej porze. Wysiadł z samochodu, który raptem odmówił posłuszeństwa. Kilka innych pojazdów stało przy dystrybutorach z paliwem albo na parkingu. Mężczyzna uważnie zlustrował właścicieli czterech kółek. Małżeństwo z dwójką dzieci, kierowca tira w czapeczce bejsbolowej patrzący w niebo, jakby tam miał znaleźć odpowiedź na wszystkie dręczące go pytania. Handlowiec w firmowym aucie obklejonym kolorową reklamą lodów i pracownik stacji niemogący poradzić sobie ze szwankującym dystrybutorem. Wszyscy chwilę wcześniej szukali schronienia w budynku, teraz niepewnie go opuścili, jakby spodziewając się kolejnego dowodu na nieobliczalność pogody. Na pierwszy rzut oka żadna z tych osób nie budziła podejrzeń, nie ich szukał Batler.

Marek uspokoił oddech. Wszedł do sklepu, jakby od początku miał zamiar jedynie zrobić zakupy i odjechać. Przy kasie kolejka. Sześć osób, w tym jedno dziecko ściskające paczkę chipsów niczym drogocenny skarb. Mężczyzna obrzucił klientów szybkim spojrzeniem. Małżeństwo na końcu kolejki. Żona wyraźnie zniecierpliwiona, mąż, którego można było określić jedynie dwoma słowami: ciepła klucha. Okulary, jaskrawy podkoszulek z idiotycznym napisem. Batler założyłby się o paczkę tych cholernych chipsów, że facet jest księgowym. Wyrwał się ze swoją żonką na weekendowy wypad za miasto. Ich skreślił od razu. Podobnie siksę obłapiającą się z wytatuowanym chłystkiem ubranym w białe adidasy i rozciągniętą bluzę.

Batler wolnym krokiem zbliżył się do lodówki z napojami. Otworzył krótkim szarpnięciem drzwiczki i wyciągnął mrożoną herbatę. Zaschło mu w gardle. Najchętniej od razu otworzyłby butelkę i przechylił ją, wlewając do przełyku płyn zdolny ugasić ogień trawiący jego trzewia. Powstrzymał się jednak. Ruszył do kasy.

Facet stał pierwszy w kolejce. Nieruchomy jak skała. Czekał, aż sprzedawczyni upora się z awarią. Nie wyglądał na zniecierpliwionego czy zirytowanego. Jakby wiedział, że zaraz wszystko wróci do normy.

– Nie ma prądu. – Dziewczyna tocząca bój z niesprawnym urządzeniem pociła się niemiłosiernie. Wyglądało na to, że należy do tych, którym „jeszcze zależy”. – To przez ten deszcz chyba… coś musiało…

Kasa zabuczała, a drukarka wypluła rachunek z radosnym skrzypieniem. Wśród klientów rozeszło się westchnienie ulgi.

– Przepraszam, że musiał pan czekać, panie Staszku. Czy coś jeszcze?

Batler stłumił przekleństwo, które cisnęło mu się na usta. Odłożył napój na półkę i wyjrzał przez szybę. Intuicja go zawiodła. To nie mógł być ten facet. Przeoczył kogoś. Czy ktoś w tym czasie odjechał?

Szybko wyszedł na zewnątrz i zlustrował parking. Brakowało dostawczaka z reklamą lodów. To niemożliwe, żeby…

Pisk opon był ogłuszający. Batler, tak jak wszyscy na stacji benzynowej, spojrzał w prawo. Wcześniej nie zauważył, że parking sięga aż za budynek. Tam gdzieś musiały być toalety. Czerwony mustang. Pojazd wyskoczył do przodu. Kierowca wprowadził samochód w kontrolowany poślizg i ruszył błyskawicznie w stronę wyjazdu. Marek dałby głowę, że wciąż słyszy śmiech i ostry riff gitary z głośników.

Tym razem zaklął siarczyście. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi. Pobiegł w stronę swojego auta. Wskoczył do środka i odpalił silnik. Maszyna zadziałała teraz bez problemów. Wycofał, a potem ruszył do przodu. Nie mógł ich stracić z oczu. Kierowca, krótko ostrzyżony blondyn z czarnymi okularami upodabniającymi go do ważki. I ona, kobieta na fotelu pasażera. Kruczoczarne włosy, długie, rozwiane, jakby cały czas była w szaleńczym pędzie. Batler wyrył te twarze w pamięci i wiedział, że już nigdy ich nie zapomni.

Zjazd w lewo, budynek z parkingiem. Tak jak w jego śnie. Batler automatycznie skręcił w stronę motelu i zatrzymał się. Był gdzieś za Katowicami.

Wynajął pokój na piętrze, bo musiał przerwać pościg. Czerwonego mustanga stracił z oczu bardzo szybko. Czuł jednak, że blondyn z dziewczyną nie odjechali daleko. Ich ślad urwał się właśnie w tym miejscu. Batler uzbroił się w cierpliwość, tak jak zwykł to zawsze robić, jakby przywdziewał ochronny pancerz. Wiedział, że sen przyniesie kolejne wskazówki i znów prędzej czy później trafi na trop.

Otworzył drzwi i wszedł do pokoju. Małe, schludne pomieszczenie z jednym oknem, łazienka z prysznicem i telewizor. Batler nie miał żadnego bagażu. Opadł na łóżko i zamknął oczy. Zakręciło mu się w głowie. Przycisnął opuszkami palców skronie, ale wirowanie stało się jeszcze bardziej nieznośne, do tego doszło brzęczenie w uszach.

Wstał gwałtownie i zdjął płaszcz. Rzucił go na krzesło, nie dbając o to, czy materiał się pogniecie. Jeszcze raz zlustrował pomieszczenie i potarł łzawiące oczy. Był bardzo zmęczony, najchętniej od razu zapadłby w sen. Musiał jednak wziąć prysznic. Był w drodze od kilku dni. Co było wcześniej? Nieważne. Liczyło się tylko tu i teraz.

Zaśmiał się cicho i pokręcił głową z niedowierzaniem. Jeszcze nigdy wizja nie była tak wyraźna, tak trwała. Co więcej, teraz się urzeczywistniła. Tamtych dwoje, kobieta i mężczyzna.

Batler poprawił płaszcz, który zdążył się zsunąć z krzesła. Zawahał się, nasłuchując przez chwilę. Oprócz głuchych uderzeń kropel deszczu o dach motelu i odgłosów przejeżdżających w pobliżu samochodów nie było słychać żadnych dźwięków. Zdjął koszulę i spodnie i skierował się do łazienki.

***

– Miszka, ty znowu dzisiaj na służbie? Toż spokoju nie dają. Powinieneś odpocząć, źle wyglądasz…

– Dam radę, babciu. Wy się lepiej pilnujcie. Kręci się tu kilku takich…

– A kiedy się nie kręcili? – Kobieta machnęła ręką. – Mnie nic nie zrobią, znają mnie dobrze, a i ja znam ich…

Misza Asieniewicz spojrzał na stolik zapełniony książkami. Czasem przystawał i kupował jakiś tytuł u staruszki, gdy wracał tędy po służbie. Teraz jednak nie miał ochoty się zatrzymywać. Czuł niezrozumiałe zniecierpliwienie i niepokój. Jakby o czymś dzisiaj zapomniał, coś przeoczył. Ruszył w kierunku ruchomych schodów prowadzących do metra. Minęła już dwudziesta druga, mniej ludzi. Trudno było przywyknąć, znając moskiewskie metro za dnia, że może tu być tak pusto. Codziennie miliony ludzi przetaczały się w marmurowych wnętrzach: ci spieszący do pracy, turyści i ci z prowincji, z wielkimi walizami czy wózkami, na których, dałbyś głowę, piętrzył się cały ich dobytek.

Ruchome schody przesuwały się wolno, co jeszcze bardziej poirytowało Miszę. Niepokój rósł zupełnie niezrozumiale. Zaczęła swędzieć go skóra, uczucie bardzo nieprzyjemne. Zastanawiał się, czy podrażnienia nie wywołało nowe mydło w płynie, które kupił kilka dni temu.

Z naprzeciwka schodami jechało kilku wyrostków. Śmiali się. Jeden z deskorolką. Misza miał nadzieję, że chłopakowi nie wpadnie do głowy jazda po peronach. Młodym w dzisiejszych czasach głupie rzeczy przychodziły do tych zakutych mózgownic. Misza zmierzył go wzrokiem, gdy się mijali. Chłopak także na niego patrzył. Nieruchome spojrzenie, zimne i jeszcze ten kpiący uśmiech. Asieniewicz pokręcił tylko głową. Na szczęście był po służbie. Nie musiał reagować.

Kłujący ból za okiem, zupełnie nagły. Misza zgiął się wpół. Dotknął powieki, ucisnął. Serce załomotało w piersi i też zakłuło. Poczuł się źle, bardzo źle. Zawał? Wylew? Tak nagle? Dopiero zaczął trzydziestkę. Boże…

Z trudem utrzymał równowagę, gdy schody się skończyły. Chwiejnym krokiem podszedł do ściany, podparł się. Minęli go kobieta i mężczyzna, bez słowa, choć wyczuł, że na niego patrzą. Na pewno pomyśleli, że pił. A kto nie pił w tym przeklętym kraju?

Przesunął wnętrzem dłoni po zimnym marmurze, oparł na nim czoło. Chłód go uspokoił, serce powoli wracało do normalnego rytmu. Jednak wciąż coś było nie tak. Z nim albo…

Asieniewicz sam nie rozumiał impulsu, który kazał mu wrócić na ruchome schody. To było silniejsze od niego, jakiś wewnętrzny nakaz popchnął go do przodu, w ślad za tym chłopakiem.

Wyszli na powierzchnię z innej strony. Misza znalazł się na ulicy, rozejrzał się. Młodzieńcy skręcili za róg, obok budki z hamburgerami. Asieniewicz ruszył w tamtym kierunku. Z każdym krokiem tracił rozpęd. Pierwszy odruch wydał mu się czystym wariactwem. Dlaczego śledził Bogu ducha winnego chłopaka? Bo zabolała go głowa? Z powodu tego ucisku w żebrach? Teraz zlekceważył wcześniejsze dolegliwości. Wydały mu się wyolbrzymione. To tylko przemęczenie… Napięcie w pracy. Przecież w tej chwili zachowywał się jak jeden z recydywistów, których wsadzał do paki. Szedł za młokosem, jakby miał mu zrobić krzywdę.

Zmierzali w stronę metra Sokolniki. Misza tak czy owak uznał, że pójdzie w tamtą stronę. Chciał już wrócić do domu, położyć się spać, zrobić sobie mocnej herbaty. Może by coś nawet zjadł? Nie odżywiał się ostatnio dobrze. To mogła być jedna z przyczyn złego samopoczucia.

Stacja była płytko położona. Właśnie z niej kilkadziesiąt lat temu odjechał pierwszy pociąg. Misza przeszedł przez bramkę, a potem skierował się na peron. Młodzieńcy znikli mu z oczu już wcześniej. Zupełnie stracił nimi zainteresowanie.

Pociąg wyjechał ze zgrzytem z tunelu i zatrzymał się. Asieniewicz wszedł do wagonu, nie zajął miejsca, mimo że większość była wolna. Stał przy drzwiach zamyślony.

Po służbie różne myśli nachodziły człowieka. Czasem tylko można było mieć nadzieję na pustkę w głowie. Ale to wtedy, gdy mózg był zbyt przeciążony, by jeszcze roztrząsać jakieś sprawy. Znajomi często mówili Asieniewiczowi, że za bardzo bierze rzeczy do siebie, że czasem powinien sobie odpuścić… A czasem przymknąć oko.

Trudno w tej robocie się nie upodlić, chociaż… Można się starać. Wtedy jednak o awans niełatwo, nie mówiąc o jakiejkolwiek premii czy podwyżce. Misza jako jeden z niewielu miał swoje zasady. Wciąż się łudził, że je ma.

– Wysiadacie teraz?

Ocknął się, przywołał nawet zmęczony uśmiech na twarzy. Pokręcił przecząco głową i odsunął się, robiąc miejsce.

Kobieta także się uśmiechnęła, choć wcześniej była zniecierpliwiona. Miała ładne oczy, które, wydawało się, odbijały zranioną czymś duszę.

Takie uśmiechy w Moskwie nie były częste. Misza wiedział, że gdyby teraz miał na sobie mundur, raczej nie doświadczyłby tego przyjemnego ludzkiego odruchu. Milicji nikt już nie wierzył, nikt nie ufał funkcjonariuszom. Nie było co się dziwić, kiedyś po haracze przychodzili bandyci, a teraz…

Spojrzał w bok, wyczuwając na sobie jego wzrok. Znów to ukłucie za okiem i w sercu. Teraz jednak słabsze, na granicy odczuwania.

Uśmiech chłopaka zgasł, jakby coś go zaniepokoiło. W jego stronę przesunęło się dwóch kolegów, chcieli go odciąć od Asieniewicza.

Misza spojrzał za siebie. Dwóch innych wyrostków stało za nim. Napięci, uważnie mu się przypatrywali, wydawało się, że czekają.

Atmosfera zgęstniała. Misza wiedział, że zaraz coś się wydarzy. Był w cywilu, nie miał przy sobie broni. Poza tym nie planował wdawać się w konfrontację z tymi dzieciakami.

Odczekał, aż wagon się zatrzyma, i wysiadł.

Ruszył szybkim krokiem w stronę przejścia. Nie oglądał się. Chciał po prostu zakończyć ten dzień tak szybko, jak się da. Dotrzeć do domu i położyć się spać, nawet bez kolacji, bez herbaty, która była jego wieczornym rytuałem.

Usłyszał ich za sobą. Byli w tenisówkach, jeden nieostrożnie zapiszczał gumową podeszwą na kaflach. Misza wyczuł ich obecność już wcześniej. Zupełnie jakby miał oczy z tyłu głowy albo radar pokazujący dokładne rozmieszczenie ruchomych punkcików.

Trzymali odległość. Obserwowali go.

Asieniewicz zatrzymał się raptownie. Odwrócił.

– Czego… – słowa zamarły mu w ustach. Ani żywego ducha. Nikogo w korytarzu. A przecież dałby głowę.

Zawahał się. Zadrżał cały, przeszyty lodowatym powiewem wiatru. Wciąż nie opuszczało go wcześniejsze uczucie. Jakby tu stali, przed nim, wpatrując się w jego trupio bladą twarz.

Musiał zwariować, jak inaczej to tłumaczyć?

Już miał się odwrócić i pomaszerować do wyjścia, gdy wydało mu się, że wyczuwa czyjś oddech. Przesiąknięty czosnkiem, nieświeży, taki, jaki może mieć wyrostek, który od kilku dni nie mył zębów. Ta mdła woń przesuwała się w bok, obchodziła go szerokim łukiem, w jednym celu: odciąć Miszy drogę ucieczki.

– Odejdźcie… – wyszeptał cicho Asieniewicz. – Dam wam spokój, jeśli wy mi go dacie. Nie jestem już na służbie.

To ostatnie powiedział tylko po to, by dać znać, z kim mają do czynienia. Jeśli zwariował i tak nie sprawiało to różnicy.

Chciał się obrócić i pójść w swoją stronę, ale nagle ktoś albo coś chwyciło jego ramię, a potem twardy przedmiot uderzył go w brzuch.

– Matko… – wyjęczał Misza, padając na kolana. Z trudem zaczerpnął powietrza. Byłby zwymiotował, ale niewiele dzisiaj jadł. Wypluł gorzką ślinę, próbując skoncentrować wzrok.

Nikogo nie widział. W korytarzu był zupełnie sam. Tylko światła u sufitu zadrżały, przygasły, jakby przez spadek napięcia.

Może uderzył się w słupek… przy obrocie. Jego umysł próbował znaleźć racjonalne wytłumaczenie tego, co się stało. Strach złapał go za gardło.

Coś przesunęło się na skraju pola widzenia. Asieniewicz skulił się. Pęd powietrza potrząsnął jego włosami. Znów pisk butów na posadzce, a potem głuchy jęk upadającego człowieka.

Misza odzyskał siły, wstał i rzucił się do ucieczki. Pędził długimi susami. Do wyjścia miał jakieś pięćdziesiąt metrów.

Za późno zauważył kolejny cień, tuż pod nogami. Podciął go, uderzył w kolana. Asieniewicz wyleciał w powietrze, a potem runął z impetem na kafle. Wyciągając rękę, uchronił głowę, ale nadgarstek i bark przeszył palący ból.

Leżał na boku, walcząc z obezwładniającym strachem. Obrócił się na plecy. Cienie stały się wyraźne. Były blisko, dwa kucające przy jego stopach, jeden pochylony nad głową, inny z boku.

– Widzi nas – zapiszczał ten, który się nad nim pochylał. – On nas widzi.

– Niemożliwe. – Siedzący dotąd w kucki podniósł się, zbliżył do Miszy i pomachał mu przed oczami.

Misza zareagował błyskawicznie. Chwycił chłopaka za dłoń i wygiął mu palce tak mocno, że ten krzyknął. Potem Asieniewicz kopnął go w brzuch i pchnął na drugiego. To działo się tak szybko, nawet nie wiedział, że jest zdolny do podobnych reakcji. Poderwał się na nogi i po raz kolejny rzucił do ucieczki.

Okrzyki zaskoczenia odbiły się echem w wąskim korytarzu. Tupot stóp podniósł się głębokim crescendo.

– Nie może uciec!

Asieniewicz biegł ze wszystkich sił. Uniósł głowę. W korytarzu nagle pojawił się dym, ciemne kłęby wyglądające jak burzowe chmury. Czyżby coś się paliło? Powinien się włączyć alarm!

– Goda, pomóż!

Głos za plecami Miszy zabrzmiał niczym uderzenie pioruna. I wtedy Asieniewicz poczuł, że wbrew swojej woli unosi się nad ziemią. Opary zakłębiły się, tworząc wir. Światła rozbłysły niczym flesze aparatów, a pomruk odległego grzmotu niemal rozrywał bębenki w uszach.

Zawrót w głowie, bezwład ciała. Asieniewicz krzyczał, ale podmuch wichury wcisnął mu krzyk z powrotem do gardła. Wszystko działo się tak szybko. Misza tracił kontakt z rzeczywistością. Jeśli to był sen, musiał się obudzić, by nie dostać pomieszania zmysłów.

I wtedy, gdy niemal całkowicie poddał się wirowi, poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Przytrzymała go w miejscu, gdy huragan szarpał jego ubraniem. Asieniewicz zdał sobie sprawę, że ta dłoń ciągnie go w dół, a później w bok. Oparł się barkiem o ścianę, a po chwili, ku swojemu jeszcze większemu zdumieniu, przez tę ścianę przeniknął.

***

Zamknąłem zeszyt i przeciągnąłem się w fotelu jak kot. Nie byłem przyzwyczajony do siedzącego trybu życia, a taki zaserwowano mi w firmie przez kilka ostatnich tygodni. Chociaż nie, uświadomiłem sobie, że przecież wcześniej spędzałem całe dnie przed telewizorem.

Czułem w kościach, że swoje muszę odcierpieć, a karta się odwróci. Niedługo Mentor da mi jakieś zadanie. Jak to ujął ostatnio? Muszę jeszcze okrzepnąć.

Nabierałem pewności siebie i zdałem sobie sprawę, że przyjmę z uśmiechem wszystko, nawet najpodlejszą fuchę, byle wyrwać się z tych klaustrofobicznych czterech ścian.

Wewnętrzny intercom zabrzęczał tak głośno, że niemal spadłem z fotela. Odkaszlnąłem i nacisnąłem przycisk połączenia.

– Alek Bielski, masz wezwanie na dziesiąte.

– Rozumiem, idę – odpowiedź, którą zaserwowałem asystentce szefa, była równie zdawkowa.

Mój głos zabrzmiał bezosobowo, ale zdecydowanie. Wewnątrz jednak już tak komfortowo się nie czułem. Wezwanie na dziesiąte mogło co prawda oznaczać przydział upragnionego zadania, ale z drugiej strony… Co jeśli ktoś tam, na górze, uznał, że jednak nie nadaję się do tej roboty?

Moja sytuacja w Agencji M nie należała do łatwych. Przecież znalazłem się tutaj z polecenia. Inni harowali na tę posadę, zdawali tysiące testów, byle dostać fuchę w renomowanej firmie. A ja? Jestem tu z polecenia samego Mentora. Wyciągnął do mnie rękę, gdy niemal stoczyłem się na dno.

Wciąż miałem przed oczami kierownika działu, Bayera. Mój pierwszy dzień zaczął się od spotkania z tym nadętym, grubym bucem. Szybko zorientowałem się, jaki jest cel tej jakże miłej konwersacji. Facet chciał pokazać, kto tu rządzi.

– Nigdzie nie zagrzał pan miejsca…

– Miejsca były niewłaściwe.

– A wojsko?

– Słabe żarcie, latem w mundurze za gorąco, zimą za zimno…

– Nie ma pan rodziny, matka umarła, kiedy miał pan kilkanaście lat, ojciec odszedł, gdy miał pan rok. Do tego kawaler.

– Uhm.

– Dwudziestosiedmiolatek z nawracającą depresją.

– W tej chwili depresja jest w odwrocie… Być może chwilowo.

– Najprawdopodobniej z zespołem stresu pourazowego…

– Prawdopodobieństwo duże.

– Nie traktuje pan życia poważnie.

– Opis jak ulał do mnie pasuje…

Tak mniej więcej wyglądała ta rozmowa.

Na odchodne grubas powiedział mi, że zwolnić mnie nie może, szanuje niezrozumiałą decyzję Mentora, ale zrobi wszystko, żebym sam przyniósł mu w zębach wymówienie.

Być może nie powinienem się poniżać. Niejeden na moim miejscu odszedłby, unosząc się honorem. To jednak ten facet sprawił, że postanowiłem nie odpuszczać.

Kolejny brzęczyk. Podskoczyłem na fotelu. Chwyciłem kartę identyfikacyjną i przypiąłem ją do koszuli. Co się ze mną dzieje? Na dziesiąte nie wypadało się spóźnić. Nie dzisiaj.

Drzwi windy otworzyły się, ukazując szeroką recepcję. Za biurkiem siedziała poważnie wyglądająca kobieta. Patrzyła na mnie uważnie. Nie odwzajemniła uśmiechu.

– Aleksander Bielski? – zapytała.

Skinąłem głową.

– Wiadomość dla pana, kazał ją przekazać.

Długa szara koperta w wypielęgnowanych dłoniach. Wycelowana w moją pierś, jakby wskazywała winnego jakiegoś podłego czynu.

– Spóźniłem się? – zapytałem, czując jak uchodzi ze mnie całe powietrze. Zrozumiałem, że nawaliłem na całej linii. – Już wyszedł?

– Odpowiedź znajdzie pan w kopercie. – Wyraz twarzy kobiety pozostał niezmieniony. Dłoń, wciąż wysunięta w moją stronę, nawet nie zadrżała.

– Dziękuję – odpowiedziałem, przejmując list.

Spodziewałem się, że będzie to zwolnienie. Gdy o tym pomyślałem, nawet mi ulżyło. Ostatnie tygodnie były dziwne. Pojawienie się Mentora w moim życiu, fakt, że znalazłem w sobie siłę, by jeszcze raz spróbować… Wszystko bez sensu. Nie nadawałem się do niczego. Lepiej, żeby to się skończyło właśnie teraz.

– Proszę otworzyć. Takie było polecenie. Ma ją pan otworzyć teraz i przeczytać.

Nie pytałem, skąd ten pośpiech. Podarowałem sobie nawet wzruszenie ramionami. Rozerwałem kopertę i wyciągnąłem białą karteczkę z odręcznie napisaną wiadomością. Pochyłe litery, zamaszysty podpis, mocny charakter pisma.

Spotkajmy się u Dekerta o 14.00.
– Mentor

Spojrzałem odruchowo na zegarek. Miałem ponad kwadrans. Bez słowa obróciłem się na pięcie i nacisnąłem przycisk windy. Na szczęście nikt jej nie wezwał na inne piętro. Wszedłem do środka i niecierpliwie wcisnąłem guzik „parter”. Gdy drzwi zasuwały się, na twarzy asystentki Mentora dostrzegłem uśmiech, niezbyt przyjemny. Mogło mi się jednak tylko tak wydawać. Ostatnio nie byłem zbyt przyjaźnie nastawiony do nikogo, nawet do samego siebie.