Pierwsze wrażenia

"Dishonored" to gra, którą wielu określa jako potencjalnego kandydata do gry roku; zwycięzca największej ilości nagród na targach E3, najciekawsza gra Gamescomu, tytuł ze wszech miar obiecujący i tajemniczy. Kiedy wreszcie udało mi się go uruchomić, moim oczom ukazało się dość ładne, estetycznie zrobione menu, akompaniowane wcale niezłą muzyką. Ustawienia pozostawiły mi jednak wiele do życzenia i w porównaniu do "Borderlandsów 2" prezentują się niezwykle ubogo (mimo że obie gry są robione na tym samym silniku). Nie zwlekałem jednak długo i szybciutko rozpocząłem grę. Oto moje spostrzeżenia cztery godziny później:

W pogoni za "Oblivionem"

Przy grze palce maczała Bethesda, nie mogło więc zabraknąć sztandarowego dla jej gier elementu – zbierania z półek wszystkiego, co się napatoczy, w tym monet po jednej naraz. To charakterystyczny element dla "Fallouta 3", "New Vegas", "Obliviona" czy "Skyrima" – dla mnie nie ma w tym nic złego, wręcz przeciwnie; kiedy zobaczyłem stosik monet leżący na stole, zacieszyłem.

Pamiętaj, cholero, nie klikaj prawym

Mechanika obsługi rzeczy znajdujących się w dłoniach prowadzonego przez nas bohatera jest co najmniej dziwna, żeby nie użyć innych, bardziej pejoratywnych słów. To, co mamy w prawej dłoni, kontrolujemy prawym przyciskiem myszy, a to, co mamy w lewej, kontrolujemy lewym – a ja mam zły zwyczaj dowolnego wciskania prawego przycisku ot tak, po prostu. Tutaj po takim przypadkowym kliknięciu wypaliłem z pistoletu, psując sobie idealnie przekradnięty poziom. Nie byłem szczęśliwy.

"Half-Life 2" pośród pary

Jeśli miałbym przyrównywać do czegoś wygląd gry, to właśnie do legendarnej gry Valve’a – kroczące roboty, strażnicy w maskach, pola elektryczne tarasujące przejścia i wszystko w surowych, odartych z ciepła barwach, pośród miasta rządzonego twardą ręką. Kojarzy się i przypomina – czemu trudno się dziwić.

Face/Off

Jedyne, co mierzi mnie w całej grafice "Dishonored", to wygląd twarzy i głów – nie do końca wiem, co projektowali designerzy, co chcieli osiągnąć. Głowy są trochę karykaturalne, ale nie do końca – w rezultacie wyglądają dość paskudnie i trudno się przyzwyczaić do takiego, a nie innego wyglądu postaci.

Prawie jak "Baldur's Gate"

Mamy do wyboru opcje w dialogach!

No i można jeszcze wykupywać usprawnienia. Element RPGowy w "Dishonored" jest właśnie tym – elementem.

Kliknij, aby wygrać

Może to rezultat tego, że gram za krótko, ale po wykryciu, kiedy przystępujemy do walki, jest ona bardzo schematyczna. AI jest niezłe, przeciwnicy blokują, odpychają i zachodzą z flanki, ale wszystko, czego potrzeba do zwycięstwa, to naparzanie lewym przyciskiem myszki w odpowiedniej chwili. Zwycięstwo gwarantowane.

Wiktoriańskie melodie

Muzyka w "Dishonored" wpada w ucho – jest klimatyczna, dynamiczna kiedy trzeba i odpowiednio mocno nastrojowa. Przesłuchanie ścieżki dźwiękowej po jej wydaniu będzie jedną z pewniejszych rzeczy na mojej liście todo.

Plama na honorze, tudzież dyshonor

Trudno mówić o fabule nie znając jej całej, ale gra zapowiada się ciekawie – jest morderstwo, jest intryga, jest grupa rebeliantów i jest starszy pan pływający łódką. Nie wiem też, czy twórcy nie puścili kilku oczek fanom literatury Pratchetta – Admirał Havelock, Pratchett Warehouses – do tego świat jest odpowiednio okraszony wątkami pobocznymi, małymi, urozmaicającymi dialogami czy książkami i notatkami, które podobnie jak w grach spod sztandaru The Elder Scrolls wzbogacają świat i czynią go bardziej żywym. Póki co znalazłem w tym wszystkim jedną łyżkę dziegciu…

Łyżka dziegciu

Cała ta magia. Niepotrzebne to zupełnie i dla mnie cały ten świat mógłby się bez tego obyć i byłby znacznie zdrowszy. Nie pasuje mi to zupełnie – wolałbym, gdyby te supermoce były realizowane za pomocą jakichś ciekawych, steampunkowych gadżetów (niewidzialność za pomocą wiktoriańskich, załamujących światło luster na parę, tak!), niż jako magiczna zdolność wymagająca many. No, ale nic, jest to jest.

I jeszcze na koniec

Brak checkpointów! Autosave przy ważnych miejscach to dla mnie podstawa – tu jest tylko przy początku misji i dla mnie, kiedy wciągnę się w grę tak, że zwyczajnie zapomnę o zapisaniu, ktoś mnie ubije, a ja na ów początek się cofnę, brak autozapisu jest elementem przekreślającym całą zabawę. Z tego też powodu musiałem grę przerwać, bo zwyczajnie zdenerwowałem się, gdy okazało się, że mam godzinę grania w plecy. Zgodzicie się ze mną, że nie jest to zbyt fajne, ale hej – dzięki temu wiecie, co czuję.

"Dishonored" ma potencjał, lecz żeby wiedzieć, czy jest on zmarnowany, czy wykorzystany, muszę pograć więcej. Teraz, kończąc ten tekst, prowadzę swoją korporację ku zwycięstwu w "EVE Online", ale moje myśli krążą wokół mrocznego Dunwall i jego pełnych szczurów kanałów. A ja już jestem pewien, że wieczorem do nich wrócę.