Cesarz Nihon-Ja

Gdyby ktoś, kiedy zaczynałem czytać "Ruiny Gorlanu", zapytał mnie, czy wierzę, że za niespełna trzy lata dostanę w swe ręce 10 tom "Zwiadowców", odpowiedziałbym, iż owszem, dostanę... znienacka strzałą w tyłek! A tu proszę – pod koniec stycznia bieżącego roku na półkach polskich sklepów i księgarni pojawiło się owe najnowsze dzieło Johna Flanagana, pt. "Cesarz Nihon-Ja". Któż przypuszczał, że autora stać na wydanie aż tylu książek, które wciąż będą utrzymywać się na odpowiednim poziomie? Osobiście się nie spodziewałem, dlatego bardzo pragnąłem przekonać się, czy 10 część to ciągle ci sami "Zwiadowcy", czy może książka napisana na siłę.

Tym razem na początku akcja obraca się wokół postaci Horace'a – dzielnego, młodego wiekiem rycerza o wielkiej sławie, który wiele miesięcy temu wybrał się do odległego od Araluenu cesarstwa Nihon-Ja, gdzie miał zdobyć i poszerzać wiedzę o tamtejszym stylu walki oraz używanych tamże broniach. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że od dawna nie dotarła od niego żadna wiadomość. Poważnie zaniepokojeni takim stanem rzeczy Will, Alyss oraz Evanlyn postanowili wyruszyć śladem zaginionego przyjaciela i odnaleźć go. Wkrótce bohaterowie dowiedzieli się, że w Nihon-Ja sprawy mają się nietęgo, gdyż władzy aktualnie panującego cesarza, Shigeru, sprzeciwił się wódz najpotężniejszego klanu – Arisaka. Jak łatwo się domyślić, ów zdrajca zamierza zdobyć panowanie na wyspie, zgarnąć tron i mianować się samozwańczym cesarzem.

Zrządzeniem losu w tę domową wojnę, za sprawą szlachetnego serca i godnego podziwu honoru, a również chęci pomocy i walki w imię sprawiedliwości oraz dobra, wplątał się nie kto inny, jak... Horace, który bardzo prędko, ze względu na swój niemały apetyt, otrzymał od Nihończyków przezwisko Kurokuma – Czarny Niedźwiedź. I w taki oto sposób otwiera się wór pełen przygód, naszykowanych przez autora zarówno dla bohaterów przebywających na Nihon-Ja, jak i tych, którzy pędzą im z pomocą.

Wykorzystując tę sytuację, John Flanagan rozgrywa fabułę w dwóch różnych miejscach na zmianę – raz tu, raz tam. Takim przeplataniem kolejnych rozdziałów skutecznie zachęca do dalszego czytania, ponieważ zwykle pod koniec każdego z nich zostaje zasiane ziarenko niepewności, które zmusza do przeczytania następnego, jeśli chce się poznać dalsze wydarzenia. Metoda nieskomplikowana, ale bardzo efektywna. Dzieje się tak do momentu, w którym oba wątki łączą się ze sobą, lecz wtedy czytelnik jest już tak bardzo zaangażowany w rozgrywające się zdarzenia, że samowolnie jednym haustem kończy lekturę.

Zdecydowanie mocną i pozytywną stroną "Cesarza Nihon-Ja" są wszyscy starzy znajomi z najróżniejszych stron świata, którzy ponownie pojawiają się wraz z wspomnieniami tego, co miało miejsce we wcześniejszych częściach "Zwiadowców". Seria ta na całym odcinku jest spójna i każdy nowy tom nawiązuje do poprzednich, a dzięki temu chętniej wraca się nam do kogoś, kogo dobrze znamy. Trudno się dziwić, że pomiędzy wieloma czytelnikami a wybranymi bohaterami powstały mocne, emocjonalne więzi, skoro towarzyszymy im w wielu przygodach przez tak długi czas. Do plusów należy również zaliczyć świetne poczucie humoru autora, który na przeciągu całego tekstu wielokrotnie potrafił mnie rozbawić i przywołać szczery uśmiech na mą twarz. W dodatku Flanagan prowadzi tę lekturę językiem bardzo łatwym w odbiorze, dzięki czemu czyta się z ogromną przyjemnością.

Warto podkreślić to, że nawet niedoświadczone literacko oko osoby z przeciętną wiedzą od razu spostrzeże, że wyspa Nihon-Ja odzwierciedla antyczną Japonię. Cesarz, wojownicy walczący katanami, kłanianie się jako forma wyrażania szacunku, zielona herbata, siedzenie na podłodze czy chodzenie wewnątrz pomieszczeń bez butów, a przede wszystkim symbol władzy Shigeru, którym są trzy wiśnie – na zęby Gorloga, bardzo trudno się nie zorientować! Dodam tylko, że autorowi rzeczywiście udało się oddać tamtejszy klimat i dać nam odczuć coś, czego nie było w dotychczasowych dziewięciu tomach "Zwiadowców".

W trakcie czytania zwróciłem uwagę na pewną dysproporcję w rozegraniu akcji. Otóż sto stron przed końcem lektury miałem wrażenie, że, by w tym samym stylu solidnie zakończyć wszelkie wątki, potrzebne będzie jeszcze drugie tyle. Ba, nawet zacząłem podejrzewać Australijczyka o zastosowanie źle wspominanego przeze mnie tricku, na który pokusił się w "Czarnoksiężniku z Północy" – mianowicie zakończenia książki w połowie rozgrywających się wydarzeń i dokończenia wszystkiego w następnym tomie (wszakże powszechna jest wiadomość, iż 11sta część niegdyś ujrzy w Polsce światło dzienne). Jednak, ku memu zdziwieniu, sprawy potoczyły się bardzo szybko i cała przygoda dotarła do końca, nim dobrnąłem do ostatniej kartki "Cesarza Nihon-Ja".

Trochę boli to, co we wszystkich wcześniejszych tomach – ta wszechobecna świadomość, że pewnie wszystko i tak dobrze się skończy. Nie chcę przez to powiedzieć, że autor nie potrafi zaskoczyć czytelnika, bo jest wręcz przeciwnie – wielokrotnie fabuła skutecznie zbija nas z dotychczasowego tropu, zwiększając napięcie i troskę o losy bohaterów. Nim skończę, muszę wspomnieć, że bardzo ukłuło mnie w oko wspomnienie o macedońskiej falandze. Gdzież w tym wyimaginowanym, będącym dotąd jedynym w swym rodzaju świecie Macedonia?! Moim zdaniem totalnie niepotrzebne zagranie. Równie dobrze zwiadowcy mogliby w lesie znaleźć ukryty czołg Panzerkampfwagen VI Tiger albo poprosić w karczmie o puszkę Coca-Coli. Nie, nie, nie.

Z technicznego punktu widzenia książka została wykonana porządnie i nie można o jej wyglądzie oraz jakości powiedzieć złego słowa, które ponownie muszę zadedykować osobom odpowiedzialnym za korektę. Ktoś nie dopilnował literackich chochlików, które zakradły się nocą i poprzestawiały literki, powodując spotykane od czasu do czasu literówki. Z kolei bardzo cieszy fakt, iż "Cesarz Nihon-Ja" został spisany na aż 565 stronach, które gwarantują udaną zabawę przez wiele wieczorów, co w obliczu panującej obecnie pogody cieszy ze zdwojoną siłą.

W krótkim podsumowaniu pragnę podkreślić, że dziesiąta część "Zwiadowców" została napisana tym samym stylem, co pozostałe tomy, i równie silnie potrafi zainteresować oraz wciągnąć czytelnika. Nie można nic mówić o wypaleniu się autora, gdyż "Cesarz Nihon-Ja" zapewni wiele frajdy i pozytywnych uczuć każdemu z was, toteż zdecydowanie zasługuje na to, by wzbogacić o niego swe prywatne biblioteczki. Serdecznie polecam!

Dziękujemy wydawnictwu Jaguar za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.