Fragment książki

130. KILOMETR

1. PETE SIMMONS (huffy ’07)

– Nie możesz pojechać ze mną – powiedział jego starszy brat.

George mówił zniżonym głosem, choć jego kumple – grupa dwunasto- i trzynastolatków z osiedla, którzy nazywali siebie Gangsterami Szos – byli daleko, na końcu przecznicy. Czekali na niego. Dość niecierpliwie.

– To zbyt niebezpieczne.

– Nie boję się – odparł Pete całkiem śmiało, chociaż tak naprawdę trochę się bał. George i jego kumple wybierali się do piaskowni za kręgielnią. Tam będą oddawać się zabawie, którą wymyślił Normie Therriault, szef Gangsterów Szos, a zabawa nazywała się Desant Z Piekła. Polegała na tym, że pędziłeś rowerem wyboistą ścieżką na skraj wyrobiska, krzycząc na całe gardło „Gangsterzy rządzą!”, i zaraz za krawędzią dołu musiałeś wyskoczyć z siodełka. Piaskownia miała może trzy metry głębokości, wyznaczony obszar lądowania był miękki, ale prędzej czy później ktoś spadnie na żwir zamiast piasku i ani chybi złamie rękę albo kostkę. Nawet Pete zdawał sobie z tego sprawę (choć poniekąd rozumiał, dlaczego stanowiło to dodatkową atrakcję). Wtedy o wszystkim dowiedzą się rodzice i Desant Z Piekła się skończy. Na razie jednak chłopcy – bez kasków, oczywiście – mogli wyżywać się w zabawie.

George wiedział, iż nie może pozwolić bratu w niej uczestniczyć; miał się nim opiekować, podczas gdy rodzice byli w pracy. Gdyby Pete rozwalił swojego huffy’ego na dnie wyrobiska, on pewnie dostałby tydzień szlabanu. Gdyby złamał rękę – miesiąc. A gdyby – Boże uchowaj! – jego brat skręcił sobie kark, George chyba nie wyszedłby ze swojego pokoju do studiów.

Poza tym, kochał tego smroda.

– Posiedź tu – przykazał George. – Za parę godzin wrócimy.

– Z kim mam posiedzieć? – spytał Pete. Trwały ferie wiosenne i wszystkich jego kumpli, tych, których matka nazywała „odpowiednimi wiekowo”, gdzieś wymiotło. Paru pojechało do Disney World w Orlando. Na myśl o tym serce Pete’a wypełniało się zawiścią i zazdrością; paskudna, ale dziwnie smakowita mieszanka.

– Posiedź i tyle – powtórzył George. – Skocz do sklepu czy coś. – Wygrzebał z kieszeni dwa zmięte banknoty z Waszyngtonem. – Masz kasę.

Pete spojrzał na nie.

– O rany, kupię sobie corvette’a. Może dwa.

– Rusz się, Simmons, bo pojedziemy bez ciebie! – wrzasnął Normie.

– Już! – odkrzyknął George. Potem, zniżonym głosem, do brata: – Weź te pieniądze, nie bądź glut.

Pete przyjął banknoty.

– Nawet przyniosłem lupę. Chciałem im pokazać…

– Widzieli tę dziecinną sztuczkę tysiąc razy – przerwał mu George, ale gdy zobaczył opadające kąciki ust Pete’a, spróbował złagodzić cios. – Zresztą, spójrz na niebo, młotku. W pochmurny dzień niczego lupą nie podpalisz. Posiedź tu. Kiedy wrócę, zagramy w okręty na komputerze czy coś.

– No dobra, cieniasie! – krzyknął Normie. – Na razie, pozdrów Kazię!

– Muszę lecieć – powiedział George. – Tylko cię proszę: nie pakuj się w żadne kłopoty. Zostań na osiedlu.

– Zobaczysz, złamiesz kręgosłup i będziesz, kurde, sparaliżowany do końca życia – rzucił Pete… po czym pospiesznie splunął między rozłożonymi palcami, żeby odczynić klątwę. – Powodzenia! – zawołał. – Skocz najdalej!

George podziękował machnięciem ręki, ale się nie obejrzał. Stanął na pedałach swojego roweru, dużego schwinna, który Pete podziwiał, ale nie umiał na nim jeździć (raz spróbował i wyłożył się w połowie podjazdu). Pete patrzył, jak brat rozpędza się i w pogoni za swoimi ziomami mknie w głąb zabudowanej domami jednorodzinnymi przecznicy na przedmieściach Auburn.

A potem został sam.

Wyjął lupę z torby rowerowej i przysunął soczewkę do przedramienia, ale nie było ani punkcika światła, ani ciepła. Spojrzał posępnie na nisko wiszące chmury i schował lupę. Była dobra, marki Richforth. Dostał ją na ostatnie Boże Narodzenie; miała mu pomóc w pracy nad szkolnym projektem naukowym, fermą mrówek.

– Skończy w garażu i będzie zbierać kurz – prorokował ojciec, ale choć ferma mrówek została oficjalnie zaprezentowana w lutym (Pete i jego partnerka, Tammy Witham, dostali po piątce) i projekt się skończył, lupa jeszcze się Pete’owi nie znudziła. Najbardziej lubił wypalać na podwórku dziury w kartkach papieru.

Dziś jednak nic z tego. Dzisiaj popołudnie ciągnęło się przed nim jak pustynia. Mógł wrócić do domu i pooglądać telewizję, ale ojciec zablokował wszystkie ciekawe kanały, kiedy odkrył, że George nagrywał na DVR Zakazane imperium, pełne gangsterów z dawnych lat i gołych cycków. Podobna blokada była na komputerze Pete’a i jeszcze nie znalazł sposobu, żeby ją obejść, choć wiedział, że da radę; to tylko kwestia czasu.

No i?

– No i co – powiedział cichym głosem i powoli popedałował w stronę końca Murphy Street. – No i… kurwa… co.

Za mały na Desant Z Piekła, bo to zbyt niebezpieczne. Do dupy. Gdyby tak wymyślił coś, co pokazałoby George’owi, Normiemu i reszcie Gangsterów, że nawet małe dzieci mogą stawić czoło niebez…

I wtedy wpadł na pomysł. Mógłby rozejrzeć się po opuszczonym parkingu przy autostradzie. Nie sądził, by starsze chłopaki znały to miejsce, bo sam usłyszał o nim od rówieśnika, Craiga Gagnona. Opowiadał, że zeszłej jesieni był tam z paroma kolegami, dziesięciolatkami. Jasne, mógł bujać, ale Pete go o to nie podejrzewał. Craig podał za dużo szczegółów, a nie był typem dzieciaka, który potrafi zmyślać. Ot, taki matołek, prawdę mówiąc.

Teraz, kiedy miał ustalony cel, Pete zaczął szybciej pedałować. Na końcu Murphy Street skręcił w lewo, na Hyacinth. Chodnik był pusty, ulicą nie jechał żaden samochód. U państwa Rossignol wył odkurzacz, poza tym okolica wyglądała jak uśpiona albo wymarła. Domyślał się, że tak naprawdę wszyscy są w pracy, tak samo jak jego rodzice.

Odbił w prawo na Rosewood Terrace, mijając żółty znak z napisem ŚLEPA ULICA. Na Rosewood było tylko kilkanaście domów. Ulica kończyła się ogrodzeniem z siatki. Za nim tylko gęste krzaki i rosochate, dziko wyrosłe drzewa. Kiedy Pete podjechał już blisko siatki (i zawieszonej na niej nie wiedzieć po co tabliczki BRAK PRZEJAZDU), przestał pedałować i resztę drogi pokonał siłą rozpędu.

Rozumiał – mgliście – że choć postrzegał George’a i jego Gangsterów jako Starszych Chłopaków (a Gangsterzy postrzegali tak siebie na pewno), to prawdziwymi Starszymi Chłopakami byli nie oni, tylko nastoletni twardziele, ci mieli prawa jazdy i dziewczyny. Prawdziwe Starsze Chłopaki chodziły do szkoły średniej. Lubiły pić, palić trawę, słuchać heavy metalu albo hip-hopu i lizać się ze swoimi dziewczynami.

Tym celom służył opuszczony parking przy autostradzie.

Pete zsiadł z huffy’ego i rozejrzał się, czy nikt nie patrzy. Nie było żywej duszy. Nawet wkurzających bliźniaczek Cross, które w czasie wolnym od szkoły lubiły skakać na skakankach (w tandemie) po całym osiedlu. Jak dla niego, to cud.

Niedaleko słyszał jednostajny szum samochodów jadących I-95 na południe do Portland i na północ do Augusty.

Nawet jeśli Craig mówił prawdę, pewnie już naprawili ogrodzenie, pomyślał Pete. Taki już dzisiaj mam dzień.

A kiedy się pochylił, zauważył, że ogrodzenie tylko wyglądało na nieuszkodzone. Ktoś (pewnie Starszy Chłopak, który dawno powiększył grono nudnych Młodych Dorosłych) przeciął sploty siatki w prostej linii od góry do dołu. Pete rozejrzał się jeszcze raz, wsunął palce w metalowe romby i pchnął. Spodziewał się oporu, niepotrzebnie. Rozcięty odcinek siatki rozchylił się jak brama na wiejskie podwórze. Czyli Naprawdę Starsze Chłopaki rzeczywiście tędy wchodziły. Juhu.

W sumie to logiczne, jak o tym pomyśleć. Może i mieli prawa jazdy, lecz wjazd i wyjazd z parkingu na sto trzydziestym kilometrze były zagrodzone dużymi pomarańczowymi beczkami, których używają drogowcy. Trawa wyrastała z popękanego asfaltu na opuszczonych miejscach postojowych. Pete tysiące razy widział to na własne oczy, kiedy przejeżdżał tamtędy szkolnym autobusem wożącym go autostradą I-95 z Laurelwood na oddaloną o trzy zjazdy Sabattus Street, przy której stała szkoła podstawowa numer 3 w Auburn, znana też jako Alcatraz.

Zanim ten parking zamknięto, była na nim stacja benzynowa, Burger King, TCBY i Sbarro. Tata Pete’a mówił, że zamknęli dlatego, bo przy autostradzie powstało za dużo parkingów i stanu nie stać na utrzymanie ich wszystkich.

Pete przeprowadził rower przez szczelinę w siatce i starannie zamknął prowizoryczną bramę, tak by wszystkie rombowe oczka były równe i ogrodzenie wyglądało na nienaruszone. Ruszył w stronę ściany krzewów, uważając, żeby nie przejechać po odłamkach rozbitego szkła (po tej stronie siatki leżało ich dużo). Zaczął wypatrywać tego, co gdzieś tutaj być musiało; wskazywało na to rozcięte ogrodzenie.

I wtedy to zobaczył, oznakowane zadeptanymi petami i kilkoma butelkami po piwie i napojach: ścieżkę prowadzącą w głąb zarośli. Wszedł na nią z rowerem. Wysokie krzaki wchłonęły go. Za jego plecami Rosewood Terrace przeżywała we śnie kolejny pochmurny wiosenny dzień.

Zupełnie jakby Pete’a Simmonsa w ogóle nigdy tam nie było.

Ścieżka od ogrodzenia na parking miała, według oceny Pete’a, jakieś osiemset metrów długości i co krok napotykał na niej ślady obecności Starszych Chłopaków: pół tuzina małych brązowych buteleczek (dwie z wciąż przyczepionymi łyżeczkami do koki oblepionymi zaschłymi glutami), torebki po przekąskach, wykończone koronką majtki wiszące na krzaku (na oko Pete’a były tu dość długo, może z pięćdziesiąt lat) i – dobra jest! – opróżnioną do połowy, ale szczelnie zakręconą butelkę wódki Popov. Po krótkiej wewnętrznej dyskusji z samym sobą schował ją do torby rowerowej razem z lupą, najnowszym „Locke and Key” i kilkoma podwójnymi oreo w woreczku strunowym.

Przeprowadził rower przez leniwie płynący strumyk i rach-ciach, już był na tyłach parkingu. Przed sobą miał następne ogrodzenie z siatki, ono jednak też było rozcięte, więc bez trudu prześlizgnął się na drugą stronę. Dalej ścieżka biegła przez wysoką trawę na tylny parking. Tam, domyślił się, podjeżdżały wozy dostawcze. Blisko budynku widział ciemniejsze prostokąty na asfalcie, ślady po kontenerach na śmieci. Opuścił nóżkę huffy’ego i postawił go na jednym z nich.

Z mocno walącym sercem myślał, co dalej. Włamanie, miśku. Za to zamykają w więzieniu. Ale czy to będzie włamanie, jeśli znajdzie otwarte drzwi albo poluzowaną deskę na jednym z okien? Pewnie nazwaliby to nieuprawnionym wejściem, ale czy to w ogóle przestępstwo?

W głębi ducha wiedział, że tak, domyślał się jednak, że za samo wejście, bez włamania, nie wsadziliby go do więzienia. Ale czy nie po to tutaj przyszedł, żeby podjąć ryzyko? Zrobić coś, czym potem będzie mógł się pochwalić Normiemu, George’owi i reszcie Gangsterów Szos?

Poza tym, jasne, bał się, ale przynajmniej już się nie nudził.

Spróbował otworzyć drzwi z wyblakłą tabliczką TYLKO DLA PERSONELU. Okazały się zamknięte, na amen – nie ustąpiły ani o milimetr. Obok nich były dwa okna, na oko szczelnie zabite deskami. Wtedy przypomniał sobie ogrodzenie z siatki, które tylko wyglądało na nieuszkodzone, i nacisnął deski ręką. Nic z tego. Trochę mu ulżyło. Gdyby chciał, mógłby zrezygnować i miałby usprawiedliwienie.

Tyle że… Naprawdę Starsze Chłopaki jakoś wchodziły do środka. Na pewno. A skoro tak, to którędy? Od frontu? Tam, gdzie byłoby ich widać z autostrady? Może tak, jeśli przychodzili nocą, ale Pete nie miał zamiaru ryzykować w biały dzień. Nie w czasie, kiedy każdy przejeżdżający kierowca z komórką mógł zadzwonić na 911 i powiedzieć: „Chciałem tylko zgłosić, że jakiś szczyl pęta się po parkingu na 130. kilometrze. Wie pani, tam, gdzie kiedyś był Burger King”.

Wolałbym złamać rękę na Desancie Z Piekła, niż musieć zadzwonić do rodziców z koszar policji stanowej w Gray. Ba, wolałbym złamać obie ręce i jeszcze przyciąć sobie wacka rozporkiem.

No, to może niekoniecznie.

Podszedł do rampy przeładunkowej i tam znów: dobra jest. U stóp betonowego podwyższenia walały się dziesiątki zadeptanych petów, a także jeszcze kilka brązowych buteleczek otaczających swojego pana i władcę: ciemnozieloną butelkę Ny-Quil. Szczyt rampy, gdzie duże ciężarówki podjeżdżały tyłem, żeby wyładować towar, był na wysokości oczu Pete’a, ale w kruszejącym cemencie powstały szczeliny, takie w sam raz, żeby zwinny dzieciak w trampkach Chuck Taylor miał gdzie oprzeć nogi. Pete podniósł ręce nad głowę, wczepił palce w popękaną powierzchnię rampy… a dalej już, jak to mówią, samo poszło.

Na rampie było wyblakłe czerwone graffiti EDWARD LITTLE TO NAJLEPSZA BUDA, RED EDDIES RZĄDZĄ. Nieprawda, pomyślał Pete, rządzą Gangsterzy Szos. Popatrzył wokół z wysoka, uśmiechnął się szeroko i powiedział:

– A właściwie to ja rządzę.

I stojąc tam, nad pustym parkingiem na tyłach budynku, czuł, że to jest prawda. Przynajmniej na razie.

Zszedł na dół – tak tylko, by się upewnić, że da radę – po czym przypomniał sobie o rzeczach w torbie rowerowej. Zapasach na wypadek, gdyby zdecydował się spędzić tu całe popołudnie, badając teren i tak dalej. Zastanowił się, co ze sobą zabrać, po czym postanowił odpiąć torbę i wziąć wszystko. Nawet lupa mogła się przydać. W jego głowie zamajaczyła niewyraźna wizja: mały detektyw znajduje na opuszczonym parkingu ofiarę morderstwa i rozwiązuje sprawę, zanim policja dowiaduje się, że w ogóle doszło do przestępstwa. Już widział, jak mówi Gangsterom słuchającym z opadniętymi szczękami, że to była bułka z masłem. Elementarne, drogie jełopy.

Bzdura, oczywiście, ale fajnie byłoby poudawać.

Dźwignął torbę na rampę przeładunkową (ostrożnie z uwagi na opróżnioną do połowy flaszkę wódki), po czym wdrapał się z powrotem na górę. Do środka prowadziła brama z blachy falistej, wysoka na co najmniej cztery metry i zamknięta na nie jedną, lecz dwie ogromniaste kłódki, ale osadzone w niej były mniejsze drzwi, wielkości człowieka. Pete chwycił gałkę. Nie przekręciła się, drzwi nie otwierały się też, kiedy je pchał i ciągnął, jednak jakby trochę ustępowały. Nawet więcej niż trochę. Spojrzał w dół i zobaczył, że ktoś wetknął u dołu drewniany klin; to się nazywa pewne zabezpieczenie. Z drugiej strony, czego się spodziewać po małolatach naćpanych koką i syropem na kaszel?

Pete wyciągnął klin i kiedy tym razem pchnął drzwi, otworzyły się ze skrzypieniem.