Fragment książki

Rozdział 1
Powrót

W ciepły sierpniowy poranek Jason Walker przykucnął za młodym pałkarzem i małym łapaczem. Nie odrywał oczu od niewidzialnego prostokąta strefy strajków, chociaż maska ograniczała mu pole widzenia. Niektórzy sędziowie w tej lidze odważali się stawać na bazie domowej bez maski, ale rodzice Jasona upierali się, żeby ją zakładał. Na podstawie objawów, jakie opisał w czerwcu, lekarze orzekli, że to właśnie wstrząśnienie mózgu musiało doprowadzić do jego tajemniczego zniknięcia, które zakończyło się tym, że Jason pojawił się na farmie w Iowa, twierdząc, że nie pamięta nic z tego, co wydarzyło się w czasie minionych czterech miesięcy.

Mały pałkarz wziął zamach. Zerknął na biegacza przy trzeciej bazie, a potem na biegacza przy pierwszej. Znalazł się w trudnej sytuacji. To była trzecia runda letnich playoffów. Jego drużyna prowadziła jednym punktem, a to była ostatnia zmiana w ataku i padły już dwa auty; aktualny stan wynosił trzy bole (błędy miotacza) i dwa strajki (błędy pałkarza). Pulchny dzieciak na bazie domowej był drugim pod względem wyników pałkarzem w przeciwnej drużynie.

Biegacz przy pierwszej bazie zyskiwał sporą przewagę. Miotacz zszedł ze stanowiska i cisnął piłkę do pierwszobazowego. Biegacz rzucił się z powrotem do swojej bazy, a potem poprosił o czas, żeby spokojnie stanąć.

Miotacz odzyskał piłkę. Biegacz na pierwszej znowu rzucił się chciwie, by ukraść bazę. Miotacz ponownie rzucił do pierwszobazowego, ale ten upuścił piłkę. Chociaż nie odtoczyła się daleko, biegacz z trzeciej śmignął do bazy domowej. Pałkarz się wycofał.

– Rzucaj na domową! – wrzasnął miotacz, kiedy pierwszobazowy złapał wreszcie piłkę.

Piłka śmignęła do łapacza, który prawie uprzedził biegacza, ale ten wjechał w niego barkiem i wszedł na bazę domową. Mały łapacz poleciał do tyłu na ziemię, piłka wypadła mu z rękawicy.

– Wypadasz! – zawołał Jason, wymachując pięścią.

Graczom na boisku wyrwał się radosny okrzyk. Trener przeciwnej drużyny, chudy mężczyzna o ciemnej opaleniźnie i jeszcze ciemniejszych wąsach, popędził do Jasona. Zaczął wrzeszczeć, nim dotarł do bazy domowej. Oczy wychodziły mu z orbit, ślina pryskała ze spierzchniętych ust.

– Co z tobą, sędzio?! Co to za decyzja?! To nasz sezon! Ślepy jesteś? Upuścił piłkę!

Jason zdjął maskę i spojrzał na wściekłego trenera. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy stawił czoło ogromnemu, żądnemu krwi krabowi, przechytrzył błyskotliwego kanclerza, pojedynkował się z mściwym diukiem i przeciwstawił się złemu cesarzowi. Trener Leo nie robił na nim wrażenia. Mężczyzna kopał w ziemię, obrzucając go kurzem i wymachiwał nerwowo rękami. Żyły nabrzmiały mu na szyi. Najwidoczniej naśladował widziany w telewizji napad złości jakiegoś menadżera z pierwszej ligi.

Podbiegł do nich Matt, sędzia z pierwszej bazy. Stanął między Jasonem i wściekłym trenerem.

– Ej, spokojnie! – rzucił stanowczo.

– Dam sobie radę – powiedział Jason, wychodząc zza przyjaciela. – No dobra, zechce mnie pan posłuchać czy mam pana zawiesić?

Trener zamknął usta, oparł ręce na biodrach i spojrzał płonącymi oczami. Wyraz jego twarzy ostrzegał, że nic, co Jason powie, nie zdoła go ugłaskać.

– Zasady w tej lidze wymagają, żeby w takich sytuacjach biegacz wchodził wślizgiem na bazę domową.

– A co to znowu za zasada? – Trener nadal się wściekał, ale stracił część pewności siebie.

– Zasada, dzięki której dziewięcioletni łapacze nie lądują w szpitalu. Gdyby biegacz wyprzedził piłkę, zrobiłbym wyjątek, ale został dotknięty piłką i wyautowany, i zdobył bazę tylko dzięki temu, że nie zrobił wślizgu. Przed następnym sezonem proszę poznać zasady, a potem nauczyć ich swoich graczy.

– Sędzia ma rację, Leo – rzucił przeciągle zza siatki ochronnej sędzia prowadzący punktację.

Trener skrzywił się szyderczo, ale nie odpowiedział. Rozejrzał się po rodzicach, gapiących się na niego z aluminiowych trybun, a potem odwrócił się, by spiorunować Jasona wzrokiem, jakby to jego winił za swój żenujący popis.

Jason uniósł brwi.

Trener wrócił na ławkę rezerwowych.

– Dobra robota – powiedział Matt, klepiąc Jasona w plecy. – To się nazywa zachować zimną krew.

– Muszę sobie przypominać, że ci goście to po prostu ojcowie, którzy desperacko chcą, żeby to ich dzieciak wygrał. Na swój sposób to miłe, że tak się przejmują.

– Przez sport wielu ludzi zaczyna świrować.

Jason odetchnął głęboko, próbując zapomnieć o całym incydencie.

– Wynosimy się stąd?

– Jasne.

Ruszyli w stronę rowerów. Drużyny zbiły się w grupki, żeby wznieść okrzyki.

– Wpadniesz dziś wieczorem na imprezę u Tima?

– Nad basenem? Nie wiem. Może.

– Daj spokój – nalegał Matt. – Będzie ubaw. Lato kiedyś się skończy.

– Zobaczymy.

– Czyli nic z tego. – Matt westchnął. – Kiedyś w końcu będziesz musiał rozważyć powrót między żywych.

Jason nie bardzo wiedział, jak na to zareagować. Jak miał wyjaśnić, co go naprawdę trapi? Przyjaciele zakładali, że jego skłonność do samotnictwa wynika z niesławy, która spadła na niego po tym, jak na cztery miesiące zniknął z horyzontu. O jego zaginięciu mówiono w ogólnokrajowych wiadomościach, podobnie jak o jego nagłym pojawieniu się, kiedy większość już myślała, że Jason nie żyje. Rzeczywiście, jego nieobecność ściągnęła liczne kłopoty. Pojawiły się dziesiątki próśb o wywiady. Co prawda, niektórzy dziennikarze mu sprzyjali, ale inni oskarżali Jasona o to, że zmyślił wypadek i celowo się ukrywał. Poza tym, stracony czas skomplikował mu życie w szkole. Po naradzie z rodzicami i nauczycielami, Jason spędził większość lata, przygotowując stosy prac, dzięki czemu od jesieni zacznie następną klasę, zamiast powtarzać rok.

Jego prawdziwy kłopot polegał na tym, że nie mógł nikomu powiedzieć prawdy. Trafił do innego świata. Znalazł tam przyjaciół i wrogów. Ryzykował życie i dokonał wielkich czynów. Wrócił do domu wbrew swojej woli, zostawiając mnóstwo niedokończonych spraw. Zostawił tam samą dziewczynę ze stanu Washington. Poznał kluczową tajemnicę, która może zmienić sposób, w jaki bohaterowie z tamtego świata próbują stawić opór cesarzowi Maldorowi.

Jak mógł to wyjaśnić Mattowi? Albo rodzicom? Niezależnie od tego, jakie dowody by przedstawił ani jakie szczegóły opisał, nikt by mu nie uwierzył. To brzemię należało tylko do niego. Chociaż doświadczenia z Lyrianu całkowicie zaprzątały jego myśli, gdyby spróbował powiedzieć komuś prawdę, wylądowałby w szpitalu psychiatrycznym!

Ze wszystkich przyjaciół to Matt najbardziej starał się być dla niego oparciem. Po powrocie z Lyrianu Jason rzucił baseball. Jego główne cele jako miotacza wydawały się nic nieznaczące w porównaniu z nowymi zmartwieniami. Jednakże nadal kochał ten sport, więc zgłosił się na ochotnika do sędziowania latem w dwóch ligach dziecięcych. Wolontariat wiązał się z niewielką presją i wymagał znacznie mniej czasu niż prawdziwa gra i trening. Matt też się zgłosił – tylko po to, żeby spędzać z Jasonem więcej czasu.

– Przepraszam – powiedział Jason. – Ostatnio tylko kwaszę zabawę. Ostrzegałem cię, że mam w głowie mętlik. Żałuję, że nie mogę tego wyjaśnić.

– Nie przejmuj się – odpowiedział Matt, łapiąc rower. – Kto by nie czuł się zmieniony po tym, co przeszedłeś? Nikt nie ma ci tego za złe. Nikt, kto by się liczył. Gdybyś tylko trochę wyluzował, zobaczyłbyś, że niewiele się zmieniło. Kogo to obchodzi, czy grasz czy nie? Wszyscy się stęsknili za twoim towarzystwem.

– Dzięki – odpowiedział Jason, upychając strój sędziowski do torby. – Spróbuję wpaść.

Przyjaciel przyjrzał mu się uważnie.

– Możemy pójść razem. Chcesz, żebym po ciebie wpadł?

– Lepiej nie.

Matt pokiwał głową.

– A co powiesz na lunch?

– Nie, dzięki. Może zobaczymy się wieczorem.

– Jak chcesz. – Matt wzruszył ramionami. – Pogadamy później.

Matt odjechał na rowerze. Jason wsiadł na swój i pojechał do domu. Jeśli nie będzie ostrożny, wkrótce straci wszystkich przyjaciół. Czy celowo odpychał od siebie ludzi? To, że nie domknął swoich spraw w Lyrianie, nie gwarantowało, że znajdzie drogę powrotną. Czy mu się to podobało, czy nie, możliwe, że znowu będzie musiał zacząć prawdziwe życie w normalnym świecie. Ostatecznie, za niecały miesiąc zacznie się szkoła. Regularny plan zajęć bardzo utrudni mu pustelnicze życie.

Kiedy dojechał do domu, zostawił rower w garażu i wyjrzał na tyły w poszukiwaniu Cienia, swojego labradora. Niestety, nikogo nie było w domu. Rodzice przywiązali się do psa podczas nieobecności Jasona i pewnie zabrali go na spacer.

Jason wycofał się do swojego pokoju. Ostatnio spędzał tu mnóstwo czasu. Podszedł do szafy i zdjął pudełko od butów z górnej półki. Z szuflady wyjął notatnik i długopis. Zdjął dwie gumki z pudła, otworzył je i wyjął ludzką rękę. Odcięty ­nadgarstek ukazywał idealny przekrój przez kość, mięśnie, ścięgna, nerwy i naczynia krwionośne.

C-Z-E-Ś-Ć. Jason napisał palcem litery na wyjętej dłoni. Odłożył rękę i wziął długopis gotowy do transkrypcji.

Nie teraz – ręka odpowiedziała pośpiesznie w języku migowym.

Widocznie Ferrin znowu wpakował się w jakieś kłopoty. Jason skontaktował się z rozsadnikiem wkrótce po powrocie z Iowy. Nauczył Ferrina alfabetu w języku migowym, posługując się książką z biblioteki publicznej. Ta żmudna forma komunikacji była jego jedynym łącznikiem z Lyrianem. Jason skrupulatnie zapisywał wszystkie ich rozmowy.

Był wdzięczny za tę żywą rękę. Stanowiła jedyny namacalny dowód tego, co się wydarzyło. Zastanawiał się, czy bez niej nie uwierzyłby w końcu, że miesiące spędzone w równoległym wszechświecie były tylko rozbudowanym urojeniem.

W czerwcu, zaraz po otrzymaniu wiadomości od syna, rodzice przyjechali z Kolorado, żeby zabrać go z Iowy. Ojciec miał dobre ubezpieczenie, więc wkrótce po tym, jak Jason opowiedział historię o czteromiesięcznej amnezji, w czasie której jakimś cudem przewędrował setki mil, aż odzyskał pamięć odziany w brudne, domowej roboty ubrania pośrodku pola kukurydzy, został odesłany do neurologa. Jason zapewnił lekarkę, że niczego nie przypomina sobie po tym, jak zjawił się w pracy po uderzeniu w głowę piłką baseballową, opierając się pokusie zmyślenia przerażającej historii o porywaczach z kosmosu, wyjaławiających światłach i badaniach za pomocą sond. Kiedy go zapytano, jak dostał się do Iowy, Jason zaczął snuć teorie, że być może jest narkoleptykiem i lunatykiem zarazem.

Po badaniach rezonansem magnetycznym pani neurolog potwierdziła, że jeśli uderzenie wywołało wstrząśnienie mózgu, jak zakładała na podstawie opisanych przez Jasona objawów, to nie pozostawiło ono żadnych trwałych i widocznych zmian. U Jasona zdiagnozowano amnezję następczą, która – jak wyjaśniła neurolog – oznaczała niezdolność do zapamiętania zdarzeń następujących po urazie.

Jason miał przeczucie, że lekarka nie uwierzyła do końca w jego historię, ale nigdy nie zapędziła się tak daleko, by nazwać go kłamcą. Rodzice nie pojmowali, jak to możliwe, że przy całej uwadze poświęconej przez media zaginięciu Jasona nikt go nie zauważył, kiedy miesiącami błąkał się po kraju z amnezją. Uparli się, żeby poszedł do terapeuty, który otwarcie próbował zbadać, czy Jason mówi prawdę na temat straconych miesięcy. Jason jednak zwierzył mu się tylko ze snu, który zawierał wiele szczegółów z Lyrianu. Ostatecznie przestano drążyć kwestię jego zniknięcia.

Jason zastanawiał się, czy nie zwierzyć się ze wszystkiego rodzicom i nie wykorzystać obciętej dłoni jako dowodu. Ostatecznie jednak uznał, że żywa ręka – chociaż stanowi niewytłumaczalne dziwactwo – nie jest jeszcze niezbitym dowodem, że odbył podróż do innego świata. Dłoń wywołałaby tylko kolejną, bardziej uporczywą serię pytań, na które nie miał odpowiedzi.

Odłożywszy rękę z powrotem do pudełka, Jason włączył komputer. Poza ręką miał jeszcze jeden dowód, że podróż do Lyrianu rzeczywiście się wydarzyła. Wszedł do katalogu ze zdjęciami i, klikając myszką, przebył labirynt katalogów, aż dotarł do tego, który nazywał się „Rachel”.

W nim znalazł zdjęcia Rachel Marii Woodruff, trzynastolatki z Olympii w stanie Washington, która zaginęła w Parku ­Narodowym Arches tego samego dnia, w którym zniknął Jason. Ściągnął te fotografie z najróżniejszych stron w całym Inter­necie.

Najwyraźniej pieniądze i znajomości miały znaczenie, bo rodzice Rachel zdołali zamienić jej zniknięcie w jedną z największych sensacji roku. Historia była o tyle zagadkowa, że rodzina przebywała sama z przewodnikiem w niezwykle odludnym miejscu. Rachel zniknęła błyskawicznie i po cichu. Ogromna ekipa pośpiesznie wezwanych ratowników nie znalazła ciała ani śladów przemocy. Idąc tropem Rachel, dotarto do naturalnego łuku skalnego, gdzie urywały się wszelkie ślady.

Jeśli idzie o zainteresowanie mediów, nie zaszkodził też fakt, że Rachel była fotogeniczna, a jej rodzina dysponowała dziesiątkami aktualnych fotografii, które mogła pokazać. Nie wspominając już o tym, że ojciec zaproponował milion dolarów nagrody – bez zbędnych pytań – każdemu, kto przedstawi informacje, które doprowadzą do odnalezienia Rachel.

Jason przyjrzał się kolorowej fotografii Rachel patrzącej znad płótna, które właśnie malowała. Na innym stała obok chudej blondynki, obie nosiły stroje lekkoatletyczne. Trzecie zdjęcie to był portret zrobiony w studio – sama twarz i ramiona. Rachel wyglądała jak ładna dziewczyna z sąsiedztwa, tyle że miała odrobinę więcej klasy, zarówno jeśli idzie o fryzurę, jak i stroje.

Jason zastanawiał się, czy nie zadzwonić anonimowo do jej rodziców i nie dać im znać, że ją widział i że nic jej nie jest. Jednakże z takim telefonem wiązało się sporo problemów. Po pierwsze, nie wiedział, czy Rachel nadal jest cała i zdrowa. Kiedy ostatni raz o niej słyszał, uciekała z Tarkiem ścigana przez cesarskich żołnierzy. Po drugie, rodzice Rachel mogliby jakoś namierzyć dzwoniącego, a on nie miał żadnego alibi. Zaginął w tym samym czasie, byłby więc bardzo interesującym podejrzanym, gdyby kiedykolwiek powiązano go ze sprawą. A po trzecie, nie miał pojęcia, czy Rachel kiedykolwiek wróci do domu, więc okrucieństwem byłoby budzić w jej rodzicach fałszywą nadzieję.

Wyłączył komputer, wstał i zaczął krążyć po pokoju. Nie cierpiał tego, że jako jedyny człowiek na świecie wiedział, gdzie zniknęła Rachel. Nie cierpiał tego, że jako jedyny człowiek na świecie mógł – być może – sprowadzić ją z powrotem. Nie cierpiał tego, że jako jedyny człowiek na świecie wiedział, że sekretne słowo, które miało rzekomo zniszczyć czarnoksiężnika Maldora, było tak naprawdę wymyślną mistyfikacją, mającą na celu rozproszenie sił wrogów i ocenę ich możliwości.

Jason rozebrał się i wziął prysznic. Wytarłszy się i ubrawszy, spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Nie odzyskał wiele wagi od powrotu z Lyrianu. Chociaż wycofał się z baseballu, od powrotu do domu wytrwale ćwiczył. Trenował narzuty na podwórzu za domem. Biegał. Robił brzuszki, pompki i podciągał się na drążku. Kupił książkę o karate i ćwiczył w pokoju.

– Dobrze wiesz, dokąd idziesz – powiedział do swojego odbicia. – Zawsze tam idziesz, kiedy czujesz się tak jak teraz. Nie ma po co tego odwlekać.

Poszedł wyjąć rękę z pudełka po butach i wrzucił ją do plastikowej torby na zakupy, którą schował do czarnego plecaka z zapasami. Włożył szary T-shirt i zawiązał lekką kurtkę w pasie. Włożył nową parę solidnych butów, schował w zapinanej na suwak kieszeni kurtki wodoodporny aparat jednorazowy, zarzucił plecak i wsunął scyzoryk do kieszeni dżinsów, na wypadek gdyby dzisiejszy dzień miał się okazać tym dniem.

Przed ogrodem zoologicznym Vista Point Jason wyjął z portfela sezonową przepustkę i machnął nią przy wejściu. Ignorując tłumy, poszedł prosto do basenu hipopotama. Jak to robił przy ponad dwudziestu poprzednich okazjach, zajął swoją zwykłą pozycję przy barierce.

Za pierwszym razem, kiedy ponownie odwiedził zoo, zamierzał wskoczyć do basenu i dać się znowu połknąć hipopotamowi. Jednakże gdy tak stał i patrzył na ospałe zwierzę, ogarnęły go wątpliwości. A co jeśli hipopotam nie zechce go połknąć? Jeżeli tylko go pokiereszuje, a świadkowie potwierdzą, że Jason celowo wszedł do basenu? Skończyłby w zakładzie psychiatrycznym.

Jason westchnął. Za każdym razem gdy przychodził do zoo, wkładał solidne buty i zabierał rękę, plecak oraz scyzoryk. I za każdym razem tylko gapił się na hipopotama, aż w końcu wracał do domu.

Rozważał pomysł odszukania kamiennego łuku, przez który Rachel dostała się do Lyrianu. Jedyne co wie z całą pewnością, to że łuk znajduje się gdzieś wśród pustkowi Utah. Z tego co opowiadała mu Rachel, wynikało, że przejście było otwarte tylko przez krótką chwilę. Poza tym martwił się, że gdyby zaczął szukać łuku, w końcu powiązano by go z jej zaginięciem.

W taki czy inny sposób musiał wrócić do Lyrianu. Jego przyjaciele musieli dowiedzieć się tego, co wiedział o Maldorze i jego fałszywym Słowie-Kluczu. Musiał pokazać Rachel, w jaki sposób może wrócić do domu. Jego obecne życie wydawało się nieznośnie przyziemne i nieznaczące, kiedy porównywał je z obowiązkami czekającymi na niego gdzie indziej.

W zeszłym roku Jason nie rozumiał, dlaczego starszy brat Matta, Michael chciał zaciągnąć się do wojska. Jason i Matt argumentowali, że to niepraktyczna i niebezpieczna decyzja dla chłopaka, który ma tyle innych możliwości, ale Mike się uparł. Miesiąc po ukończeniu szkoły zaciągnął się do piechoty morskiej. Mike po prostu chciał to zrobić niezależnie od potencjalnego niebezpieczeństwa i niedogodności. Teraz Jason odkrył coś, co budziło w nim podobne uczucia.

Być może mógłby nauczyć się ignorować doświadczenia z Lyrianu, udawać, że informacja, którą zdobył, nie jest kluczowa dla losów niezliczonych ludzi, w tym tych, na których mu zależało. Nie chciał jednak zapomnieć tego, co się wydarzyło. Zaangażował się w walkę o wiele większą od niego samego, ludzie liczyli na niego, znalazł sprawę, za którą było warto walczyć, i kiedy właśnie zdobył informację kluczową dla tej sprawy, został zmuszony do powrotu do domu.

Hipopotam był jego największą nadzieją na powrót. Leżał nieruchomo na dnie basenu. Jason westchnął. To, że on potrzebował wrócić, nie znaczyło, że hipopotam podporządkuje się jego pragnieniom.

Mały rudzielec stanął na palcach obok Jasona.

– Mamo, zrób, żeby wypłynął – marudził.

– Hipopotam odpoczywa – wyjaśniła stojąca za dzieciakiem kobieta. – Może wstrzymać oddech na bardzo długo.

Jason złożył ręce. Powinien zaryzykować i po prostu zanurkować? Być może. Ale przynajmniej poczeka, aż nikt nie będzie patrzył. Chociaż w zoo był dzisiaj spory tłum, w końcu nadarzy się okazja.

W głębi ducha, chociaż nie chciał się do tego przyznać, wiedział, że nie skoczy. Przegapił już niezliczoną liczbę okazji. To rozwiązanie było po prostu zbyt niepewne.

– Mamo, a co to za muzyka?

Jason zerknął na dzieciaka i nadstawił ucha.

Usłyszał odległą basową melodię, jakby zagraną na tubie, ale o wiele bogatszą w brzmieniu. Zacisnął dłonie na poręczy. Jak długo muzyka rozbrzmiewała, zanim ją zauważył? Dźwięczna melodia stawała się coraz głośniejsza. Spojrzał na stojącą obok kobietę.

– Słyszy to pani?

Kobieta skinęła głową, marszcząc czoło.

– To dobiega z basenu? – spytała.

– Chyba tak.

Jason zagryzł usta. Mógłby rozwinąć myśl i wyjaśnić, że muzyka dobiega poprzez hipopotama z odrębnej rzeczywistości.

Serce biło mu jak młotem. Oto dowód. Brama była otwarta. Jeśli kiedykolwiek ma to zrobić, to właśnie nadszedł czas. Byłby głupi, gdyby spodziewał się bardziej oczywistej okazji. Jeszcze mocniej chwycił się barierki.

Czy naprawdę chciał tam iść? Co poczuje jego rodzina? Właściwie nie zbliżył się dużo bardziej do rodziców. Rzeczywiście, starali się od jego powrotu, chociaż ich uwaga sprawiała, że przede wszystkim czuł się jak pacjent zakładu psychiatrycznego, z którym wszyscy obchodzą się jak z jajkiem. Doceniał intencje i starał się to okazać, ale on i rodzice nigdy nie nadawali na tej samej fali. Kiedy radość z jego powrotu przygasła, rodzice powrócili do starych zwyczajów. Jednakże drugie zniknięcie będzie dla nich ciężkim ciosem. Biedny Matt przeżyje prawdziwy wstrząs.

Tyle że wyprawa do Lyrianu nie musi oznaczać odejścia na zawsze – Jason znał drogę powrotną. Pewnie, że czekali na niego śmiertelnie niebezpieczni wrogowie. Pewnie, że istniało naprawdę realne ryzyko, że zostanie zabity albo nigdy nie wróci do domu. Jednakże to, czego musiał dokonać, było warte takiego ryzyka. Musiał dać znać Galloranowi, Tarkowi i pozostałym, że Słowo to oszustwo. I musiał uratować Rachel.

Zerknął na Pomnik Ludzkiej Głupoty – szklaną gablotę, w której umieszczono rzeczy wrzucone przez bezmyślnych ludzi do basenu hipopotama. Jeśli zwierzę okaleczy go zamiast połknąć i przerzucić do innego świata, to może powieszą w gablocie jego trupa.

A jeżeli uda mu się i zostanie połknięty na oczach tej kobiety i jej syna, to co pomyśli jego rodzina i przyjaciele? Założą, że nie żyje. Uznają pewnie, że cierpiał na depresję i postradał rozum. Jak ludzie wyjaśnią fakt, że hipopotam połknął go w całości? Chociaż zwierzę było duże, nie wyglądało na wystarczająco wielkie, by dokonać czegoś podobnego.

Z drugiej strony, jeśli uda mu się wrócić do Lyrianu, to co go obchodzi, co pomyślą inni? Ponowny powrót może okazać się trochę trudniejszy do wyjaśnienia, tym jednak będzie się martwił później.

Muzyka stawała się coraz głośniejsza, ale nadal rozbrzmiewały tylko niskie nuty pojedynczego instrumentu. Spokojny hipopotam nawet nie drgnął na dnie basenu. Jason zatarł ręce. Spojrzał na kobietę, która z uwagą pochylała się nad barierką.

Spojrzała mu w oczy i zapytała:

– Prawda, że to dziwne?

– Aha. Zamierzam to zbadać.

Wziął głęboki wdech, przeskoczył nad poręczą i wskoczył do wody. Popłynął w dół do hipopotama, który nadal leżał nieruchomo. Z wahaniem dotknął jego pyska, ale zwierzę nie zareagowało.

Jason wypłynął na powierzchnię. Kobieta krzyczała, a jej syn płakał. W odpowiedzi na zgiełk kilka osób pośpieszyło w ich kierunku. Ostatnim razem hipopotam połknął go sam z siebie. Jak można nakłonić hipopotama, żeby zrobił coś takiego?

Jason znowu zanurkował. Próbował spoliczkować zwierzę, ale pod wodą nie był w stanie uderzyć z odpowiednią siłą. Wbił palce głęboko w nozdrza hipopotama, szturchnął go w oczy. Wielki łeb szarpnął się nagle w bok, a Jason odruchowo się wzdrygnął. Głowa zakołysał się w tę i z powrotem, zanim znowu znieruchomiała.

Jason po raz ostatni szturchnął hipopotama w nozdrza, a potem wypłynął, żeby zaczerpnąć powietrza.

Zebrał się spory tłum. Kobieta nie przestawała wrzeszczeć.

– Wyłaź stamtąd! – krzyknął mężczyzna. – Co ci odbiło?

Pływając w miejscu, straszliwie zakłopotany Jason zdał sobie sprawę, jak szalone musiało się wydawać jego zachowanie przypadkowym świadkom. Miał przeczucie, że w przyszłości czeka go więcej wizyt u terapeuty. Niemrawy hipopotam najwyraźniej w ogóle nie był nim zainteresowany i nie dawał się sprowokować. Mimo to, Jason postanowił spróbować raz jeszcze.

Coś otarło się o jego nogę. Zerknął w dół. Hipopotam znajdował się dokładnie pod nim i podnosił się gwałtownie z rozwartą paszczą. Kiedy zwierzę wynurzyło się z wody, Jason już prawie cały zniknął w gardzieli. Potężne szczęki zamknęły się pośród przerażonych krzyków, gwałtownie odcinając Jasonowi widok na gapiów.

Zjeżdżając nogami naprzód w śliskim, gumowatym tunelu, Jason słyszał, że krzyki się oddalają, a basowa melodia przybiera na sile. Wszędzie panowała ciemność, dopóki nie zatrzymał się gwałtownie. Nogi wystawały mu z dziupli w martwym drzewie.

Leżał wewnątrz pustego pnia w przemoczonym ubraniu, gapiąc się w górę na gwiazdy. Niska, donośna muzyka nadal rozbrzmiewała.

Jason wybiegł przez dziuplę, chociaż plecak trochę mu to utrudniał, i rozpoznał otoczenie – wysokie drzewa, gęste zaroś­la, szeroką rzekę.

Wrócił do Lyrianu.

Pobiegł na brzeg rzeki. Noc była ciepła, więc nie martwił się zbytnio mokrym ubraniem. Księżyc wisiał tu na czystym niebie, oświetlając rzekę. Mała tratwa dryfowała na ciemnych wodach. Samotna postać stała na skromnej platformie owinięta ogromnym rogiem.

– Tark?! – zawołał z niedowierzaniem Jason. – Tark!

Muzyka ucichła.

– Kto tam? – rozległ się chropawy głos.

– Jason.

Postać na tratwie się zatoczyła.

– Lord Caberton?

– Tak.

– Czy jesteś... jego cieniem? – Głos zdradzał trwogę i zdumienie.

– Nie, to naprawdę ja. Wróciłem. – Jason sam ledwie w to wierzył. – Podpłyń tu.

Niska, krzepka postać siłowała się chwilę, żeby wyplątać się z nieporęcznego instrumentu. Kiedy już uwolniła się od sousalaksu, przewiosłowała do brzegu, zerkając przed siebie podejrzliwie. Tratwa uderzyła o brzeg. Tark się zawahał.

– Wyjdź, żebym mógł cię lepiej zobaczyć.

Jason zdał sobie sprawę, że stoi w cieniu. Zrobił krok w bok i stanął w księżycowym świetle.

– Jak to możliwe? – wykrztusił Tark. – Zostałeś pojmany przez cesarza.

– Uciekłem do Poza. Teraz wróciłem.

Tark zeskoczył z tratwy i padł na kolana w błoto przed Jasonem, z rękami kurczowo przyciśniętymi do piersi, ze śladami łez błyszczącymi w księżycowym blasku na policzkach.

– Serce mi pęknie z radości – oświadczył. – W jaki sposób uciekłeś?

Jasona nieco zaskoczyło to wylewne powitanie, więc potrzebował chwili, zanim odpowiedział.

– Ktoś mi pomógł. Gdzie jest Rachel?

– Rozdzieliliśmy się – wyjaśnił Tark. – Posunięcie taktyczne, które zasugerował Drake.

– Drake? To było przed tym czy po tym, jak uwolnił mnie w drodze do Felrook?

– Pomógł nam przed tym i po tym. Nasi wrogowie wysłali czatownika, więc mogliśmy się im wymykać tylko pozostając w nieustannym ruchu.

– Czatownika?! – wykrzyknął Jason. – Ferrin powiedział mi, że czatownicy nie wróżą niczego dobrego.

– Czatownik znacznie pogorszył naszą sytuację. W końcu rozdzieliliśmy się, żeby zmylić i podzielić naszych prześladowców. Drake i Rachel pojechali konno w jedną stronę, ja odjechałem w inną, prowadząc drugiego wierzchowca, a na dobitkę puściliśmy luzem kilka innych koni.

– Co z Jasherem? – spytał Jason.

– Przekazałem amar jego ludziom przy jednej z bram do Siedmiu Dolin. Powinien zostać zasadzony wiele tygodni temu.

Jason spojrzał na Tarka.

– Dlaczego jesteś tu sam i grasz na swoim sousalaksie?

Tark odwrócił wzrok.

– To nie jest mój sousalaks. Mój przepadł dawno temu. Znalazłem ten podły substytut w lombardzie. Widzisz, kiedy już upewniłem się, że nasiennik jest bezpieczny, cały czas uciekałem i w końcu odnalazłem drogę do domu. Nie miałem pojęcia, jak dołączyć do Drake’a i Rachel. Mogłem mieć tylko nadzieję, że czatownik porzucił ich i ruszył za mną.

– Nazywa się ich także torivorami, zgadza się? Wiem na ich temat nie za wiele, tylko to, ile powiedział mi Ferrin.

Tark zadrżał.

– Powszechnie nazywa się ich czatownikami. Odkąd oddzieliłem się od pozostałych, dostrzegałem czasem w oddali mroczną obecność, ale nigdy nie przyjrzałem jej się porządnie.

– To znaczy, że czatownik śledził ciebie? – upewnił się Jason. – A Rachel i Drake mogli mu się wymknąć?

– Nie ma pewności – odpowiedział Tark. – Ponieważ nigdy nie spotkałem torivora, nie jestem pewien, co właściwie mnie śledziło. Modlę się, żeby się okazało, że odciągnąłem to co najgorsze od Rachel i Drake’a. Przez kilka pierwszych nocy w domu, kiedy już przestałem uciekać, spodziewałem się, że zostanę schwytany. Jednak nigdy żaden wróg nie przekroczył mojego progu. Zamiast tego zacząłem się zadręczać. Poczucie winy przeżarło mnie na wylot. Nigdy nie zostawiłbym cię, lordzie Jasonie, gdybyś nie powierzył mi amara. Walczyłbym u twego boku aż do śmierci.

Jason potrzebował chwili, żeby zrozumieć, że Tark naprawdę fatalnie się czuł, ponieważ zostawił go pod Harthenham.

– Zrobiłeś, co należało, Tark. Musieliśmy dać Jasherowi szansę przeżycia. I trzeba było pomóc Rachel. Zrobiłeś to, czego chciałem.

Tark nadal stał ze spuszczonym wzrokiem.

– Nie mogłem pozbyć się przeświadczenia, że porzucając cię i pozwalając, żeby cię schwytano, dokonałem ostatecznej zdrady. Nie dość, że pozwoliłem, by Zawrotna Dziewiątka poświęciła się beze mnie, to jeszcze opuściłem osobę, która pomogła mi odzyskać godność i ofiarowała mi nowy cel w życiu. Jakaś część mnie chciała w pojedynkę zaatakować Felrook, ale to przedsięwzięcie wydawało się zbyt beznadziejne i zbyt wielkie. Kupiłem więc drugi sousalaks, zbudowałem małą tratwę i zamierzałem dziś dokończyć to, co zacząłem miesiące temu z towarzyszami.

– Zmierzałeś ku wodospadowi? Tark, musisz przezwyciężyć...

Tark uniósł rękę, żeby mu przerwać.

– Nie marnuj słów. Nawet ja potrafię odczytać równie oczywiste znaki. Jesteś zjawą, która stąpiła z eterycznych królestw i z jakichś niepojętych powodów raczyłeś poświęcić czas, żeby znowu uratować mnie przed użalaniem się nad sobą.

– Jestem tylko zwykłym człowiekiem.

Tark prychnął śmiechem.

– Czymkolwiek jesteś, nie jesteś zwykłym człowiekiem. Nie zaprzeczaj. Z wdzięczności oficjalnie przysięgam służyć ci aż do ostatniej kropli krwi. – Padł na błotnisty brzeg, pochylając nis­ko głowę. – Ślubuję ci wierność. Wszystko co mam, należy do ciebie.

Jason był poruszony zachowaniem Tarka. A także zażenowany.

– Wstań, Tark.

Muzyk się podniósł.

Nieco zakłopotany Jason skrzyżował ręce na piersi.

– Słuchaj, muszę ci coś powiedzieć.

– Co?

Jason odchrząknął.

– To może wpłynąć na to, co do mnie czujesz.

– Nie wyobrażam sobie, żebym mógł jeszcze bardziej cię poważać.

– Nie tym się martwię.

Tark parsknął śmiechem.

– Nic nie może sprawić, żebym stracił dobre zdanie na twój temat.

Jason wzruszył lekko ramionami.

– Pamiętasz ten wieczór, kiedy ośmioro z Zawrotnej Dziewiątki rzuciło się z wodospadu?

Tark się naburmuszył.

– Jak mógłbym zapomnieć?

– Wasza muzyka wezwała mnie ze świata Poza. Kiedy zjawiłem się tutaj, próbowałem zapobiec waszemu upadkowi z wodospadu!

Tark złapał się za głowę.

– Czekaj, chwileczkę – wydukał – to ty jesteś tym przeklętym intruzem, który próbował nas uratować?

– Tak.

Jason wiedział, że Tark obwiniał niedoszłego ratownika za zniszczenie tego, co miało być wzniosłą ofiarą Zawrotnej Dziewiątki.

W świetle księżyca surowa twarz muzyka powoli rozświetliła się zrozumieniem. Przemówił jak człowiek, któremu została zesłana wizja.

– A zatem udało się nam. – Dźgnął Jasona palcem. – Ty byłeś bohaterem, którego sprowadzenie przepowiedziała Simeonowi wyrocznia. I nasza śmierć nie była konieczna dla powodzenia naszego przedsięwzięcia. Wręcz przeciwnie... Zjawiłeś się, zanim ktokolwiek z nas zginął i próbowałeś uratować nas przed własnym szaleństwem.

– Nie jestem pewien, czy jestem bohaterem.

Tark zbył to machnięciem ręki.

– Nie czas na fałszywą skromność. Wierzyłem, że ponieważ zostałem uratowany, przeszkodziłem w sprowadzeniu bohatera i proroctwo się nie spełniło. Jednak się myliłem. A oni nie musieli umierać. – Zadrgała mu szczęka, ale zaraz zacisnął zęby. Otarł oczy przedramieniem.

Jason dla pocieszenia położył rękę na mocnym ramieniu muzyka.

– Czekaj! – szepnął zaniepokojony Tark, uderzając się w czoło. – Ale ze mnie błazen! Szybko, na tratwę.

– Dlaczego...

– Szybko, lordzie Jasonie. – Syknął Tark. – Wyjaśnię na wodzie.

Jason wszedł na małą platformę, czując, jak kołysze się niepokojąco pod jego ciężarem. Tark odepchnął ją od brzegu, brnąc z chlupotem przez wodę, zanim sam na nią wskoczył w spodniach przemoczonych po uda.

– Co...

– Nie pokazuj się – ostrzegł Jasona niskim, naglącym głosem Tark.

Jason przykucnął za sousalaksem. Muzyk powiosłował dalej od brzegu, rozglądając się i mrużąc oczy w mroku nocy.

– Nie mogę mieć pewności, że pozbyłem się stwora, który mnie śledził.

– Czatownika? – szepnął Jason, a noc nagle wydała mu się chłodniejsza.

Tark zerknął na niego.

– Nie chcemy ryzykować. To mroczne, szczwane stworzenie. Ostatnim razem widziałem je wczoraj wieczorem. Gdyby chodziło mu o mnie, to miał mnóstwo okazji, żeby mnie dopaść. A może ten demon miał nadzieję, że doprowadzę go gdzieś... albo do kogoś. Do ciebie, jak podejrzewam, skoro uciekłeś.

– Co właściwie wiesz na temat czatowników?

Tark zadrżał. Kiedy znowu się odezwał, jego szept był ledwie słyszalny.

– To nikczemne stworzenia. Niezgodne z naturą. Nikt tak naprawdę nie wie o nich za dużo. Drake radził nam o nich nie rozmawiać.

– Jeśli to możliwe, że jakiś mnie ściga, muszę coś wiedzieć.

– Sam nie jestem pewien. Ludzie mówią, że gdyby śmierć przyjęła namacalny kształt, byłaby torivorem. Cokolwiek mnie śledziło, wyglądało jak żywy cień, więcej nie potrafię powiedzieć.

Jason zmarszczył brwi.

– Co powinniśmy zrobić?

– Musimy się rozdzielić. Nie możesz pozwolić sobie na to, żeby mieć czatownika na karku. Trudno się ich pozbyć. Uwierz mi, próbowałem. Drake też próbował, a ten nasiennik zapomniał więcej tropicielskich sztuczek, niż ja kiedykolwiek się nauczę. Przy odrobinie szczęścia demon mógł się nie zorientować, że mi towarzyszysz. Waham się, ale chyba wysadzę cię na drugim brzegu.

– Dlaczego się wahasz?

Tark ściągnął brwi.

– Nikt nie wchodzi do lasu na północ od rzeki. Mówi się, że mieszkają tam olbrzymy i że niewielu z tych, którzy tam weszli, wraca.

– Dlaczego więc chcesz mnie tam wysadzić?

– To ostatnie miejsce, do którego spodziewają się, że pójdziesz. I ostatnie, w którym będą cię śledzić. Pomijając cień, czymkolwiek jest, zauważyłem, że ostatnimi czasy żołnierze poświęcają mi niezwykle dużo uwagi. Całkiem możliwe, że właśnie mnie tropią. Powinienem był bardziej uważać. Niespecjalnie się tym przejmowałem, bo myślałem, że idę na własną śmierć.

Minęli środek szerokiej rzeki. Jason przyjrzał się zbliżającemu się brzegowi, porośniętemu drzewami i paprociami.

– A co z olbrzymami?

– Dwa razy zapuściłem się w te lasy. Niezbyt daleko, zaznaczam, ale Simeon, nasz dawny przywódca, był ciekawskim człowiekiem. Uwielbiał wyprawy odkrywcze! Tak czy owak wybraliśmy się tam przy dwóch różnych okazjach na większą część dnia i nie zobaczyliśmy żadnego olbrzyma ani nawet ich śladów. Krążą historie o osadach w pobliżu lasu, na które napadano, ale odkąd je opuszczono, opowieści wygasły. Możliwe, że olbrzymy się przeniosły. Możliwe, że nigdy ich tu nie było.

Zbliżali się do brzegu. Jason zacisnął pięści. Jak to możliwe, że już wpakował się w takie kłopoty, niecałe pięć minut po powrocie do Lyrianu? Z drugiej strony czego właściwie się spodziewał? Zważywszy na całe potencjalne niebezpieczeństwo, miał szczęście, że tak szybko znalazł przyjaciela, nawet jeśli teraz musieli się rozstać. Jason miał ważną wiadomość do przekazania Galloranowi, a Tark mógł pomóc w jej dostarczeniu.

– Jeśli taki jest nasz plan – szepnął Jason – to muszę cię o coś poprosić.

– Wal śmiało.

– Wiesz, gdzie znaleźć Ślepego Króla?

– Pewnie. W Fortaim. W tym samym miejscu co zawsze.

– Musisz mu coś powiedzieć. Sekret jest tak niebezpieczny, że pewnie nie powinienem się nim dzielić, ale to niezwykle ważna sprawa.

– Nie obawiaj się. Jestem twoim człowiekiem.

– Powtórz to tylko Ślepemu Królowi. Niech sam zdecyduje, kto jeszcze powinien wiedzieć. Powiedz mu, że lord Jason zdobył całe Słowo-Klucz. Posłużyłem się nim przy Maldorze. Słowo to mistyfikacja, pomyślana jako akt dywersji. Powiedz mu też, że uciekłem z Felrook.

– Stanąłeś przed Maldorem? – Głos Tarka napełnił się ponurym zdumieniem. – I posłużyłeś się Słowem?

– Tak. Słowo zawiodło. Miało odwrócić naszą uwagę, rozproszyć wysiłki. Zapamiętasz tę wiadomość?

– Oczywiście. Musimy też ostrzec Rachel. Powtórzyłem jej sylabę, którą mi powierzyłeś. Zna całe Słowo.

– Właśnie. Musimy ją znaleźć. Miejmy nadzieję, że Ślepy Król nam pomoże.

– Nie masz nic przeciwko, że zapytam, dlaczego Ślepy Król? Pewnie, że daje dobre rady, ale czego tak naprawdę się po nim spodziewasz?

– Może on ci powie. To nie moja rzecz.

Tark popukał się w bok nosa.

– Rozumiem, że jest kimś więcej, niż wydaje się z pozoru. Nie obawiaj się, niezależnie od tego, kto mnie ściga, znajdę sposób, by dostarczyć twoją wiadomość.

Tratwa uderzyła o brzeg. Jason i Tark zeskoczyli i przykucnęli w krzakach nad rzeką. Jason przyjrzał się posępnemu lasowi.

– To dokąd mam pójść?

Tark potarł brodę. Po zmianie wyrazu twarzy Jason odgadł, że muzyk wpadł na pomysł.

– Wyślę cię do Arama. Kieruj się na północny wschód. Trzymaj się tego kierunku, dopóki nie dotrzesz do wybrzeża na północnym krańcu półwyspu. Wiesz, jak kształtują się ziemie na północ stąd?

– Nie. Wiem tyle tylko, że znajdujemy się na półwyspie.

– Idź wzdłuż wybrzeża na wschód, w stronę lądu, aż dotrzesz do pierwszego dużego miasta. To będzie Ithilum. Na południowo-zachodnim krańcu miasta, zaraz przy nabrzeżu, znajdziesz Portową Tawernę. Aram pracuje tam wieczorami.

– Kim jest Aram?

Tark zarechotał.

– Wielki gość, najtwardszy osiłek jakiego spotkałem. Kiedyś często pracował jako najemnik. Teraz pilnuje porządku w Tawernie. Nasz zespół regularnie tam grywał. Staliśmy się dobrymi przyjaciółmi. Jest mi winny przysługę. Powiedz mu, że przysłał cię Tark. Jeśli ktoś może zapewnić ci bezpieczeństwo, to właśnie on.

– W porządku.

Tark zaczął grzebać w kieszeniach. Wyjął dwie sakiewki.

– W tej jest trochę pieniędzy – powiedział, potrząsaj lekko jednym mieszkiem. Potem otworzył drugą sakiewkę. – A w tej są pamiątki z Harthenham.

Jason zerknął do środka. Była pełna klejnotów.

– Mimo mojej rekomendacji Aram może nie chcieć ci pomóc. Chociaż nadal jest silny jak dąb i nie jest starszy ode mnie, uważa, że przeszedł na emeryturę. Jednak każdy człowiek ma swoją cenę.

– Czyli mam mu zaoferować klejnoty?

– Nie wszystkie. Kilka powinno wystarczyć z nawiązką. Schowaj je. Obnoszenie się z takim bogactwem może być śmiertelnie niebezpieczne, zwłaszcza w takim mieście jak Ithilum.

– Co powinienem zrobić po zatrudnieniu Arama?

Tark podrapał się w policzek.

– Niech cię odprowadzi do wsi Potsug. Znajduje się nad rzeką Telkron. Mają tam dwa promy. Kiedy dostarczę twoją ­wiadomość, dołączę tam do ciebie albo wyślę kogoś na spotkanie z tobą. Będę trzymał się z dala tylko, jeśli nadal będą mnie śledzili wrogowie. Stajenny Gurig jest godny zaufania. Wspomnij mu o mnie, a potem czekaj na pomoc w jego domu.

Jason powtórzył imiona i instrukcje.

– Zgadza się. – Muzyk westchnął ciężko. – Ogromnie się cieszę, widząc cię, lordzie Jasonie. Nie ociągaj się w lesie. Teraz muszę odpłynąć. Szczęśliwej drogi.

– Pozwól, że cię odepchnę.

Tark wszedł na tratwę, a Jason odepchnął go od brzegu. Muzyk znowu założył sousalaks na ramiona i zaczął grać, jednocześnie zręcznie manewrując długim wiosłem. Jason rozejrzał się po brzegu, szukając żywych cieni albo ukrytych żołnierzy. Wokół panował bezruch. Po raz ostatni zerknął na Tarka, a potem odczołgał się od rzeki w mrok między drzewami.