Komiksy ze świata "Gwiezdnych Wojen" to świetny sposób na to, by autorzy mogli dodać coś od siebie do ogromnego i cieszącego się niesłabnącą popularnością uniwersum. Inni zaś postanawiają wykorzystać popularne postacie i wątki, przybliżając je czytelnikom z odmiennej perspektywy. Niestety nie wszyscy twórcy są w stanie właściwie spożytkować daną im szansę.
Darth Vader to postać do tego stopnia ikoniczna, iż chyba w najdalszych zakamarkach galaktyki nie znajdziemy osobników, dla których okuty w czarną zbroję Sith byłby zupełnie anonimowy. Tym bardziej można odczuwać żal, że Haden Blackman zmarnował tak naprawdę samograj, jakim jest opowieść z lordem Vaderem w roli głównej.
Fabuła rozgrywa się w Mgławicy Duchów, gdzie Imperator posłał Dartha Vadera w celu odnalezienia zaginionych członków imperialnej ekspedycji. Skąd taka troska o zwykłych siepaczy? Otóż na ich czele stoi mężczyzna imieniem Garoche, syn sławetnego Tarkina, a Imperator chce go odnaleźć, by admirał czym prędzej powrócił myślami do tłumienia buntów, w czym osiągnął niemałą sprawność. Ostatnim razem Vader miał jednak na tyle nieudaną misję, że tym razem będzie zmuszony do współdziałania z innym oficerem. Co z tego wyniknie?
Zacznijmy od pozytywnych aspektów star warsowej lektury. Wyjściowy pomysł, czyli Darth Vader w roli ekipy ratunkowej, którą niechętnie tworzy z innym oficerem, jest całkiem niezły i naturalnie pozwala na uwypuklenie jego cech jako dowódcy oddziału i równocześnie jednoosobowej armii. Ponadto Blackman postanowił nawiązać do wydarzeń z "Zemsty Sithów", skutkiem czego Skywalkera dręczą retrospekcje oraz złudzenia przypominające o ukochanej Padme. Pod względem rysu postaci jest więc całkiem dobrze, ale gorzej prezentuje się reszta fabuły. Po odłożeniu komiksu na półkę żaden inny bohater z nami nie pozostanie, bo są oni zwyczajnie płascy i niczym szczególnym się nie wyróżniają.
Zawodzą również zwroty akcji, ponieważ niektóre z nich są bardzo skoncentrowane na zaskoczeniu odbiorcy, ale mało który ma sensowne podłoże fabularne we wcześniejszych wydarzeniach, więc są to głównie szybkie "uderzenia" w świadomość czytelnika. Najsłabszym elementem są jednak dialogi, a już zwłaszcza trafiające się czasem monologi, które stanowczo za często brzmią tandetnie i naiwnie, jak chociażby Darth Vader, który w trakcie walki nagle zaczyna wrzeszczeć, że jest Sithem i śmiercią. Takim wyznaniom brakuje nastroju, w czym nie pomaga również marna kreska.
Rick Leonardi nie zaliczy "Dartha Vadera i zaginionego oddziału" do swych najlepszych prac, za to do najsłabszych może to zrobić z czystym sumieniem. Jego Vader w wielu scenach wypada marnie, szczególnie gdy spojrzymy na maskę przybierającą w różnych momentach nieco odmienne kształty i proporcje elementów. Wyjątkowo słabo prezentują się np. całostronicowe kadry, jak choćby widok na ogromny okręt i parę pomniejszych jednostek orbitujących w okolicy – mniejsze statki zostały nakreślone dosłownie paroma liniami, przez co nie ma mowy o widowiskowych rysunkach. To samo tyczy się w założeniu dynamicznych bitew – plansze są do bólu statyczne i jedyne, co choć trochę ratuje Leonardiego, to kadry pokazane z perspektywy mającej wzmocnić potęgę Vadera i respekt wobec jego osoby. Reszta to już w najlepszym razie rzemieślnictwo.
Przeciętny scenariusz mający parę mocnych punktów, jak choćby rozbudowanie charakterystyki Vadera i dobry pomysł wyjściowy, nie wystarczył do stworzenia pozycji godnej polecenia. "Darth Vader i zaginiony oddział" to przede wszystkim komiks dla największych fanów Anakina Skywalkera i "Gwiezdnych Wojen", bowiem dla wszystkich innych będzie to tylko nudnawa opowieść z marnymi rysunkami.
Dziękujemy wydawnictwu Egmont za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.
Komentarze
Brak komentarzy! Bądź pierwszy! Podziel się swoimi spostrzeżeniami!
Dodaj komentarz