Fragment książki

„Zrodzeni w nocy, z kamienia i grzechu kobiety” – tak brzmi napis, wyryty w głazie, od wieków leżącym przy Rozstajnych Drogach w Carhon-Ree. Jak wieść głosi, słowa te dotyczą niezwykłego, okrutnego plemienia kotów-olbrzymów, z pogranicznych lasów Hostenne i Saywanee. Mordercy bądź Zabójcy – tak się zwali i jedno w swym języku dla obu tych słów mieli imię...

„Mroki” – opowieść o wydarzeniach sprzed wieków

SÖRGETHERGEFT

W samym sercu Saywanee, kilka mil ledwie od północnych skrajów Puszczy Jodłowej, leży dość wysokie, strome wzgórze, uwieńczone koroną ruin. Ponure to miejsce – i cieszące się bardzo złą sławą. Niegdyś ruiny były zamkiem, czarną, barczystą budowlą z kamienia. Mówi się, że jej lochy widziały wiele śmierci i niezawinionych cierpień, słyszały wiele skarg. Pozostały ruiny. Lecz zła sława miejsca nie zginęła. Nikt tam nie zagląda, choć podobno pod gruzami leżą wielkie skarby. Ale chodzą słuchy, ze strzeże ich duch złej władczyni, księżnej Morany, pani Zamku Ahar. Przeklętej kobiety, którą zgubiła – niesamowita i ohydna, jak całe jej życie – miłość do kota-Mordercy.

Czarne Wieki dawno przeminęły, dawno zło straciło władzę nad światem. Wystarczy jednak ujrzeć Wzgórze Ahar, jego drapieżny stok, łysiny skał pośród zgniłozielonej trawy, wreszcie owe czarne ruiny, by dać wiarę że – choć pokonane – zło nie przepadło bez reszty. Że drzemie gdzieś, choćby w leśnych ostępach... choćby w owych gruzach... Że powróci, a wraz z nim jego słudzy.

Niewielka zrazu wioska, leżąca opodal Ahar, rozrosła się znacznie, powstał kościół drewniany, później zbudowano drugi – już z cegły. Linon Światły, książę Saywanee, pojął za żonę córkę swego stryja, władcy ościennej Hostenne. Hostenne ożywiła handel z Nordią, bo najprostszy i najkrótszy szlak wiódł przez Saywanee. Zaniedbana droga, szerokim łukiem obchodząca Wzgórze Ahar, została naprawiona. Ayonna, wieś z dwoma kościołami, uzyskała prawa miejskie, a z czasem prawo składu. Karawany kupieckie płynęły z zachodu na wschód i ze wschodu na zachód. W Ayonnie pojawiły się dwie nowe oberże, obok dwóch już istniejących. Posterunek straży miejskiej wzmocniono, potem przybyła do miasta półkompania muszkieterów książęcych. Raz po raz bawiły przejazdem znaczniejsze osobistości: a to możny szlachcic ze swą służbą, to znów książęcy urzędnik, a całkiem niedawno – nawet biskup. Niewielkie, ale już bogate miasto, tętniło życiem.

Ponure wzgórze patrzyło nań wyłupiastymi ślepiami głazów, których nie chciała pokryć gleba, które omijała trawa. Tylko korona ruin straciła swą pierwotną czerń, omszała, pokryła się zielenią coraz wyższych chwastów.

I ciągle nie było odważnych, gotowych wydrzeć zamkowi dawne skarby. Dziwna rzecz: niejeden zuchowaty młodzian-zawadiaka, drwiąc z bajek, wyśmiewając legendy i za nic mając ponurą przeszłość miejsca, zapewniał przyjaciół przy winie, że już jutro – co to jutro!? dziś, zaraz! – wyruszy po bogactwo i odkryje sekrety warowni. Ten i ów pojechał nawet ku wzgórzu...

Wszyscy zawrócili.

Dziwna moc strzegła tego pomnika i grobowca zarazem; pomnika-grobowca cieni, śmierci i zbrodni.

I

Był parny, letni wieczór. Zanosiło się na burzę, ale tu, pod dachem obszernego zajazdu, można było kpić sobie z błyskawic i ulewy. Toteż kupcy (o których wielce się w oberży starano) nie kryli zadowolenia. Może mniej powodów do szczęścia mieli pilnujący cennych wozów pomocnicy kupieccy, z kijami w garści przechadzający się po majdanie. Lecz cóż – zgodnie z prawem składu, towar miał być następnego dnia wystawiony na sprzedaż; należało pilnować, by w nocy wozy nie stały się lżejsze.

Niezłe wino dobywane wprost z chłodnej piwnicy, a także obfity posiłek, sprawiły że rozmowa przy długim, solidnie zbitym stole toczyła się coraz żwawiej. Gwar wywabił z izb noclegowych paru innych gości; pora nie była jeszcze bardzo późna, a kupcy, jako bywalcy wielu stron świata, zawsze mieli ciekawe wieści w zanadrzu.

Oberżysta, człek nie w ciemię bity i wybornie znający swój fach, wiedział z doświadczenia, że takie właśnie wieczorne pogawędki, jeśli tylko zaraz nie zgasną, przeciągają się łatwo do późnej nocy. Zaś całonocna biesiada znaczyła akurat tyle, co pieniądz: goście jedli i pili, a popiwszy – sypali groszem tym chętniej. Gospodarz skwapliwie donosił więc coraz nowe butelki, słuchał wywodów, czasem (niby przypadkiem) wtrącał jakieś słówko, by zaognić rozmowę, udawał głupiego, dziwiąc się rzeczom oczywistym, co – jak wiadomo – jest najlepsze, by rozwiązać język i dać mówcy sposobność do pouczeń. Wreszcie, widząc dobry skutek swych zabiegów, usunął się w cień i baczył tylko, by wina nie zabrakło.

Jeden wszakże gość nie bardzo się obrotnemu karczmarzowi podobał. Był szlachcicem, i to chyba zamożnym. Pił jednak wstrzemięźliwie, jadł niewiele, nie opłacił noclegu. Zdawało się, że czeka na kogoś. Może jednak było inaczej, bo czas płynął, a szlachcic wciąż samotnie trwał w swoim kącie, nie przejawiając nawet śladu irytacji, czy zniecierpliwienia.

Mniej więcej godzinę po północy, wprawne ucho gospodarza pochwyciło stukot końskich kopyt na majdanie. Zaspanego pachołka siłą trzeba było wyganiać z kąta, w którym drzemał.

- Nuże, obwiesiu! – ponaglał rozeźlony pryncypał. – Cóż to, darmo chlebem gardło napychasz? Nuże, gość zajechał!

Jednak nim pachoł pobiegł, by pokazać drogę do izby i zająć się koniem przybyłego, drzwi otwarły się, wpuszczając chłodną noc i porywy wiatru, niosącego pierwsze krople wzbierającej ulewy. Podróżny zatrzymał się na progu, wzrokiem ogarniając rozochoconych biesiadników, potem spieszącego ku niemu wyrostka i oberżystę.

Drzwi pozostały otwarte, kilka głów zwróciło się ku nim. Chciano wołać, że zimno... Zamiast tego, głosy milkły kolejno.

Mężczyzna – był to szlachcic ogromnego wzrostu i barczysty, odziany w szkarłat i czerń – przytrzymywał lekko kapelusz z białym pióropuszem, drugą rękę zaś opuścił na gardę rapieru. Twarz zdradzała lat najwyżej czterdzieści, jednak wąsy i niewielka bródka były gęsto przetykane siwizną. Oczy, skryte pod namarszczonymi brwiami, spoglądały uważnie, badawczo ale i – by nie rzec: wrogo...

Pachołek, przewiercony tym spojrzeniem, wystraszył się wyraźnie, bo stanął, popatrując to na gościa, to na oberżystę.

Cisza trwała przez parę długich chwil.

- Szukam kogoś – rzekł szlachcic, bez słowa powitania i najwyraźniej nie zamierzając postąpić dalej w głąb izby. Wymawiał wyrazy z cudzoziemska, trudno jednak powiedzieć, jaki był ojczysty jego język.

Zaraz potem przenikliwe spojrzenie pobiegło ku mrocznemu zakątkowi izby. Siedzący tam od wielu godzin szlachcic powstał i, skinąwszy głową, uczynił dwa kroki w stronę szkarłatnego olbrzyma.

- Czekam na kogoś – rzekł równie zwięźle, spoglądając z uwagą.

Człowiek ten mógł mieć lat tyle samo, co przybyły. Ustępował mu wzrostem, nosił się jednak równie dumnie i godnie. Odziany był w barwy zielone, brązowe i czarne, podkreślone białymi koronkami.

Obaj mężczyźni przez chwilę oceniali się wzrokiem, po czym wymienili ukłony. Przybysz usunął się cokolwiek, by dać tamtemu przejście przez drzwi.

- Wielmożni panowie – zagadał oberżysta, odzyskując głos – po nocy... w taką noc...

Mężczyzna w szkarłacie cisnął coś do góry; oczy wszystkich podążyły za złotym migotaniem. Karczmarz chwycił monetę i ze zdumieniem patrzył na dukata z książęcej mennicy, wartego więcej, niż dwaj ludzie mogli przejeść i przepić w trzy dni. Gdy uniósł wzrok, by dziękować – szlachciców już nie było.

II

Grube, ciężkie krople coraz gęściej padały na gościniec. W oddali grzmiało. W czerni nocy niewyraźnie majaczyły sylwetki dwóch jeźdźców. Konie szły drobnym kłusem. Dziwnie głucho niósł się odgłos uderzających o ziemię kopyt.

U zbiegu dwóch dróg, prowadzący mężczyzna wstrzymał wierzchowca. Szarzały w mroku pióra przy kapeluszu.

- Tu poczekamy – powiedział.

- Czemu właśnie tu?

- Moi ludzie – padło krótkie wyjaśnienie. – Wyjechałem naprzód sam, po cóż ciągać do miasta zbrojne sługi?

- Chcesz, kawalerze, strzelać do upiorów z muszkietów?

- Upiorów! Mości hrabio, nie wierzę w upiory.

- A w co wierzysz kawalerze?

- W nic.

- Nawet w Boga? W magię, w przeznaczenie? – pytał mężczyzna w koronkach.

- Ja jestem przeznaczeniem, panie hrabio. Przeznaczeniem każdego, kogo przeznaczeniem być zechcę.

Dziwna rozmowa urwała się. Mężczyźni nieruchomo tkwili w siodłach, spoglądając wyczekująco w kierunku, z którego prowadziła boczna droga. Nasłuchiwali, ale szmer deszczu i nadchodzące pomruki burzy głuszyły wszelkie inne dźwięki. Za to błyskawice służyły dobrym światłem – coraz jaskrawsze, coraz bliższe.

- Jadą.

Białozłote pęknięcie zalśniło na niebie, wyławiając z ciemności szkarłatną szatę mówiącego. Hrabia pochwycił spojrzeniem trzech konnych, zdążających ku nim, i zapytał:

- I cóż waszmość poczniesz z tym wojskiem?

Olbrzym, zdaje się, nie dosłyszał kpiny w głosie swego towarzysza, bo odparł spokojnie:

- Mości hrabio, nająłeś mnie pan za ogromne pieniądze. Jestem wart swojej ceny. Wiem, co czynię. Ci ludzie mogą się przydać.

Po czym dorzucił jeszcze:

- Natomiast pan jesteś całkiem zbędny, drogi hrabio. Na co przyda się pańska szpada w tych ruinach, skoro już moja tam będzie?

- Kawalerze – rzekł z pewną wyższością wezwany – zważ proszę, że nie tylko szpadę tam niosę. Niosę także głowę.

“By zostawić...” – powiedział sobie najemnik.

Trzej jeźdźcy dotarli do zbiegu dróg. Zagadnięto krótko, olbrzym opowiedział się – niepotrzebnie, bo właśnie kolejna błyskawica przecięła czarne niebo. Nie padło ani jedno zbędne słowo. Ruszono w milczeniu.

Hrabia i jego towarzysz podążali na czele, kilka końskich długości przed tamtymi.

- Mości Hamirez – odezwał się hrabia – z jakiego pan kraju pochodzisz?

- Nie z tego, co Del Velarowie.

- Powiedzże mi, panie kawalerze, czy to tak trudno być grzecznym?

- Trudno, na honor. Usłyszałem dziś od waszmości sto pytań. Czy ja zadałem choć jedno, gdyś wynajął mnie i moją szpadę, panie hrabio? Wyznaczyłem cenę i stawiłem się w miejscu, określonym przez twego posłańca. Czego pragniesz jeszcze?

Zaległo krótkie milczenie.

- Ale dobrze, Del Velaro – rzekł po chwili olbrzym. – Słyszałem o panu niejedno i prawda jest, iż rzadko wstępuję na służbę do człowieka mężnego. Zwykle pożądają mych usług ludzie słabi i mali. Teraz jest inaczej, to dobrze. A zatem, hrabio, czyś słyszał kiedy słowo: Sörgethergeft?

Hrabia oniemiał.

- Nie może być – rzekł wreszcie.

- A jednak, mości hrabio. Chciałeś tej wiedzy, więc ją masz.

- Jesteś, kawalerze...?

- Jestem martwy, hrabio. Martwy jak skała albo kamień. I tak samo wieczny.

Hrabia Del Velaro nie miał skóry strachem podszytej, jednak prawda o pochodzeniu człowieka, za którego usługi zapłacił, wstrząsnęła nim do głębi.

“Na Boga! – mówił sobie raz po raz. – To człowiek... to istota stamtąd. Z zaświatów. Zmarły, któremu kazano przeżyć własną śmierć, istnieć dalej w imię celu, którego nikt nie zna, nawet on sam. Ile lat już krąży po ziemskim padole? Czyja dusza objęła w posiadanie ciało, opuszczone przez inną? Dobry Boże! Gdybym wiedział, gdybym mógł przewidzieć... Ale jakże mogłem, jakim sposobem?”

Co jakiś czas spoglądał ku majaczącej tuż obok czarnej, ogromnej sylwetce i za każdym razem widziała mu się bardziej ponura i wroga.

- Mości hrabio – rzekł niespodziewanie Hamirez, czytając chyba w myślach – jak długo zamierzasz pan drążyć sprawy, które od ciebie nie zależą? Oto wzgórze, ku któremu zmierzamy. Rozważ waszmość, czy nadal pragniesz poznać jego tajemnice.

W samej rzeczy – droga uciekała w prawo, a wprost przed sobą ujrzał Del Velaro czarniejszy od nocnego nieba, krępy masyw. Błyskawice wciąż na nowo zapalały kontury wzgórza i złowrogich ruin.

- Czemu w nocy?

Hrabia nie spostrzegł nawet, że swą wątpliwość wypowiedział głośno. Tym bardziej się zdumiał, gdy nadeszła odpowiedź:

- Nie w nocy, lecz o brzasku. Północ dawno minęła, hrabio, mamy zaś wczesne lato. Wkrótce świt.

Hamirez zjechał z traktu i podążył wprost ku wzgórzu. Del Velaro skierował konia jego śladem, podobnie milcząca czeladź.

- Kim są ludzie, których pan wiedzie, kawalerze?

Nie było odpowiedzi.

Burza wzmogła się nagle; wiatr, jakby pchnięty niewidzialną mocą, uderzył jeźdźców, porywając kapelusz hrabiego i szarpiąc peleryny. Błyskawice rozdzierały niebo, następując po sobie z niebywałą szybkością, w ich świetle widać było posępny, świerkowy zagajnik u stóp Ahar. Ocierając deszcz z twarzy, ujrzał Del Velaro pomiędzy drzewami mokrą ciemność, której nie zmogły lśnienia piorunów.

“W nocy ważą się losy” – przyszło na myśl hrabiemu stare porzekadło.

Nie wiedział przecie o starodawnej magicznej inwokacji, z której porzekadło owo wzięło początek, a której pierwsze słowa brzmiały: “Burza, wiatr i mrok są Tłem Losu; wtedy najwyraźniej widać jego Węzły”...

Wkrótce zanurzyli się w świerkową ciemność. Hrabia raczej odgadł niż dostrzegł, że Hamirez zsiadł z konia. To samo uczynili jego ludzie.

Burza odchodziła powoli.

- Mości hrabio – rzekł najemnik swym powolnym, pobrzmiewającym obcymi akcentami głosem – jesteśmy u celu. Raz jeszcze pytam: czyś pewien, że chcesz moich usług? Gotów jestem pożegnać pana choćby zaraz, oczywiście zatrzymując zaliczkę.

- Mości Hamirez – odparł spokojnie wezwany – zapytałem skąd pochodzisz i doprawdy tego żałuję... Ale w niczym to nie zmienia mych zamiarów.

- Dobrze. Zapłaciłeś pan; pozwól teraz, bym zasłużył na swoje pieniądze. Mój człowiek zostanie, by pilnować koni. Zostań hrabio i ty. Trzeba ci wiedzieć, że nie przywykłem działać, gdy patrzy mi się na ręce.

- Istotnie zapłaciłem, ale właśnie dlatego mam prawo patrzeć na pańskie ręce, ile mi się spodoba, kawalerze. Nie znajduję zaś żadnej racji, dla której miałbym przyjąć posadę koniucha. W ciemności rozbrzmiał krótki śmiech.

- Oto, hrabio. Prawda, że pomimo twej nieposkromionej ciekawości, masz pan wielką zaletę: dzielność, która musi się podobać każdemu. Nie żyw urazy, jeśli moje obejście znajdujesz zbyt prostackim. Nie wiesz waszmość, jak rzadko zdarza mi się... rozmawiać.

To nieoczekiwane wyznanie zaskoczyło i zdziwiło hrabiego Del Velaro.

- Ruszajmy zatem – rzekł Hamirez. – Weź waszmość pistolety i osłoń dobrze panewki.

- Kawalerze...

- Mości hrabio!

Zaległa krótka cisza.

- Mości hrabio. Twierdzisz, że kula tu niewiele pomoże. Niech tak będzie. Zważ jednak, czy może zaszkodzić? A gdy w samej rzeczy może, to wyłóż mi waszmość, dlaczego i jakim sposobem?

Po dwóch sekundach Del Velaro wyjął broń z olstrów przy kulbace.

Ruszyli.

III

Burza przeminęła, ale świt z wielkim trudem przedzierał się przez ciężkie chmury deszczowe, wciąż jeszcze wiszące nad ziemią. Stara droga, wiodąca na szczyt wzgórza, przed wiekiem już zginęła, pochłonięta przez zielsko, rozmyta przez ulewy... Czterej ludzie z trudem podążali ku ruinom, przygarbionym na szczycie.

Nie wiadomo, o czym myślał i co czuł Hamirez. Czy ciało, a więc i serce, zrodzone by służyć jednej duszy, może potem zadrżeć z trwogi, zrodzonej w duszy innej? Jednak dwaj słudzy Hamireza, uzbrojeni po zęby i objuczeni różnymi bagażami, z każdym krokiem wyraźnie tracili animusz, coraz częściej oglądając się na swego pana. Podobnie Del Velaro, mężnie zrazu stawiający czoła nieokreślonemu lękowi, z coraz większym trudem odpierał jego ataki.

- Cóż to jest, na Boga? – rzekł wreszcie zachrypniętym głosem. – Odezwijże się, Hamirez! Czy czujesz?

Odziany w szkarłat i czerń olbrzymi mężczyzna przyspieszył tylko kroku. Wyminął swych pachołków, drżących tak, że rury muszkietów zsuwały się im z ramion – i podążył dalej ku szczytowi.

- Hamirez!

Wezwany stanął i odwrócił się zwolna. Służący krzyknęli przeraźliwie, hrabia cofnął się uderzony widokiem ociekającej krwią twarzy tamtego. Na jego oczach pękały policzki, ukazując kość i żywe mięso, odsłonięte zęby były spróchniałe i czarne.

- Za-wróć – padło niewyraźnie, charkotliwie. Ramię ohydnego, rozpadającego się stworu pokazało zagajnik u stóp wzgórza. – Za-wróć...

Jeden ze służących, zapomniawszy o dźwiganej broni, cofał się krok po kroku, drugi drżącymi dłońmi odwiódł kurek muszkietu. To, co było niedawno ich panem, sięgnęło po pistolety. Lufy rozbłysły kolejno. Hrabia poczuł na twarzy gorący oddech przelatującej tuż obok kuli. Uciekający pachołek upadł, trafiony w plecy. W tej samej chwili czar prysł.

- Zawróć hrabio – rzekł Hamirez, spoglądając jednocześnie na pozostałego przy życiu sługę, opuszczającego lufę muszkietu. – Widzę, mój chłopcze, że otrzymasz podwójną zapłatę, bo będziesz musiał sprostać podwójnemu zadaniu.

Del Velaro otarł pot z czoła, wciąż myśląc o koszmarnym złudzeniu, któremu uległ przed chwilą. Lecz przecież to samo widzieli ludzie Hamireza!

- Zawróć, Del Velaro! – powtórzył raz jeszcze olbrzym. – Widzisz przecie, że pożytek z ciebie żaden. Wierzysz w duchy waszmość! Jak chcesz sprostać temu, w co wierzysz?

Rzucił pachołkowi dymiące pistolety. Ten natychmiast zaczął nabijać je na nowo, choć ręce mocno mu drżały. Hamirez podjął z ziemi muszkiet zabitego, podsypał suchego prochu na panewkę i podał broń hrabiemu.

- Strzelaj z tego waszmość do wszystkiego, co budzi twój strach. Gdy to będzie kościotrup, to mierz w czaszkę, bo inaczej kula przeleci – poradził szyderczo. – Ta zacna broń poradzi sobie z tym wszystkim, z czym ty sam poradzić sobie nie zdołasz.

Wziął od służącego pistolety i nie oglądając się poszedł dalej.

Wciąż z bijącym mocno sercem, ale i ze wstydem na twarzy, hrabia ruszył także.

Ale niezwykłe lęki nie przepadły, przycichły tylko nieco. Wróciły wkrótce ze zdwojoną mocą.

“Co to jest? – pytał sam siebie hrabia, po równo strwożony i zdumiony; wiedział przecie, że bojaźń niełatwo się go ima. – Del Velaro, hańbisz się tchórzostwem! Otrząśnij się, bo masz wielką misję do spełnienia. Tym dwóm tutaj ufać niepodobna... Oni widzą tylko złoto, nic więcej, lekce zaś sobie ważą sprawy, za które ty gotów jesteś oddać życie. Przeto weźże się w garść, bo od ciebie tu wszystko zależy!”

Tak klarował sobie hrabia, przekonywał i tłumaczył, pokonując obcą mu dotąd słabość ducha. Jednak, opuściwszy na chwilę spojrzenie, dostrzegł iż ręce trzymające muszkiet drżą mu mocno – i nie od ciężaru broni... Zaraz potem ujrzał, że zwalnia, że stoi... że już prawie się cofa... Uniósł oczy i zamarł: byli na szczycie, u stóp ruin.

Hrabia nigdy nie widział z bliska tych ruin – tak jak od wieków nie widział ich chyba nikt inny. Rozumiał, że ruiny – a już ruina Zamku Ahar – wcale nie muszą być przyjemne. Lecz przecież to, co zobaczył, przeszło wszelkie oczekiwanie...

Te mury żyły.

Spod mchów i wszelkiego zielska, okrywającego poczerniałe ze starości cegły i kamienie, spływała wolno jakaś maź, jak krew i ropa z otwartych ran, albo może – jak ślina... Wieża bramna, przy resztkach której stali, patrzyła pustymi oczodołami strzelniczych okien, nierównych i poszczerbionych przez czas. Zapadnięty dach był jak roztrzaskany ciosem czerep; hrabia mógłby przysiąc, że zbutwiałe krokwie tkwiły w czymś podobnym do zgniłych zwojów mózgu. Przy tym wszystkim – ruiny poruszały się lekko, nierytmicznie, jak pierś śmiertelnie rannego człowieka.

Del Velaro zebrał się w sobie i postąpił dwa kroki naprzód, choć nogi miał niczym ulepione z gliny.

- Kawalerze – powiedział, odrywając wzrok od murów – bądź pewien, że nie czmychnę stąd, owładnięty strachem...

Coś, co zwykle było w jego ustach żartem, zabrzmiało teraz jak desperackie, poczynione resztką sił zapewnienie.

- Powiedzże mi jednak – ciągnął, wziąwszy oddech – czy obaj widzimy to samo? Na honor, rad bym wiedzieć, czy owe zwidy są tylko moim udziałem, czy też raczej...

- Del Velaro – przerwał tamten – może pora, byś powiedział mi pan wreszcie, czego tu właściwie szukamy? Jakich to skarbów? Widzę, że za godzinę majaki już do cna wybiorą pański rozum. Może lepiej zatem przełożyć nieco wiedzy do mojego?

Hrabia zmarszczył brwi i przygryzł wąsa, znajdując na języku słowa ostrej riposty... Lecz mury stały nieruchome i martwe, nie oddychały, nie broczyły z ran – i słuszność była przy Hamirezie.

- Pójdźmy – rzekł najemnik, ruszając ku bramie. – Nie mam we zwyczaju wystawać przed drzwiami... choćby nawet tak wielkimi, jak te.

Zapuścił się w mroczną czeluść.

Del Velaro w milczeniu podążył jego śladem.

Zamkowy dziedziniec pokrywały gruzy. Jak wszędzie wokół, tutaj także obficie pleniło się zielsko, ciągnące soki chyba ze złej sławy miejsca.

- A zatem, mości hrabio? – rzekł Hamirez, przysiadłszy na pryzmie gruzu. – Proszę pana o wyjawienie mi sekretu tego wzgórza.

- Niemożliwe, byś nie słyszał, kawalerze – odparł wezwany, spoglądając dokoła.

- Nie słyszałem. A może nie uwierzyłem?

- Więc posłuchaj waszmość i uwierz.

Hamirez uczynił gest, że owszem słucha i gotów będzie uprzejmie uwierzyć.

- Przed wiekami – zaczął hrabia – ziemie Saywanee, a także krajów ościennych, zajęte zostały przez wojska Gethora Północnego, księcia czarnej magii. Nie powiesz mi chyba waszmość, żeś nie słyszał o księciu Gethorze Północnym?

- Obroty i manewry jego armii wykłada się we wszystkich akademiach wojskowych – rzekł Hamirez. – Był wielkim wodzem. Ale pan mi mówi, że raczej wielkim czarodziejem i magikiem?

Del Velaro znów powściągnął złość.

- Armie Gethora mogły pokonać inne wojska. Ale nie sprostałyby wielkiej starej magii Saywanee, której tajemnice znały tylko Klany Mędrców. Wspaniała i mądra sztuka Klanów rozpadła się w pył pod ciosami czarnej magii Gethora. Gdy wojna dobiegła kresu, cała ta czarnoksięska potęga skupiona została w pięciu Rubinach Przeznaczenia. Dwa z nich stały się własnością namiestniczki Gethora, księżnej Morany Del Ahar. Przeklęta okrutnica, igrając z potęgą zaklętą w Rubinach, wyzwoliła jeszcze większe zło niż to, które przyniósł Gethor. Nastały Czasy Mroków. Czy i ta epoka jest wymysłem? Mroki pochłonęły wszystkich, także samego Gethora i jego namiestniczkę Moranę.

Hamirez bez drgnienia czekał na ciąg dalszy.

- Upłynąć musiało stulecie, nim owo niepojęte zło odeszło. Nie zgłębiono dotąd jego natury. Czai się gdzieś, uśpione, lecz nie zniszczone, gotowe powrócić na nowy zew Rubinów. Te klejnoty są tu, w Zamku Ahar. Pierwszą rzeczą jest je odnaleźć, drugą – zabrać do klasztoru parystek w Valaquet, gdzie przed cudowną ikoną każda magia traci swą moc. Oto moje zadanie. Pan, kawalerze, ma wykonać tylko pierwszą jego część.

Zaległa cisza, nie mącona nawet porannym krzykiem ptactwa. Na Wzgórzu Ahar ptaki nie gościły nigdy.

- Niemożliwe – rzekł wreszcie Hamirez – by pan, drogi hrabio, człowiek w końcu rozumny, wierzył w takie bzdury?

Hrabia poczerwieniał.

- Mości kawalerze – odparł, po raz dziesiąty tego dnia przygryzając wąsa z irytacji. – Żądałeś, bym ci powiedział, po co tu przyszliśmy. Otrzymałeś odpowiedź. Jest dla mnie obojętne, co uznajesz za bzdury, co zaś za rzeczy ważkie. Proszę jednak: nie wyprowadzaj mię pan z równowagi!

- Ależ panie hrabio – powiedział spokojnie tamten – czyż ja mówię, że nie będę szukał twoich rubinów? Zapłaciłeś mi za wyprawę po skarby; po równo mogę szukać tu klejnotów, jak i szczęki wielkoluda... czy też czegokolwiek zgoła. Nie płaciłeś mi jednak za milczenie, ani za to tym bardziej, bym zaprzestał używania rozumu. Że działają na świecie tajemne siły, których nie pojmujemy, wiem dobrze, a i mało tego: sam jestem dowodem działania takich sił. Rubiny, choćby tak wielkie, jak kurze jaja, łatwo mogą być ukryte w tych ruinach, czemu nie? Moja imaginacja nie radzi sobie z tym tylko problemem, jak mieści się w nich całe zło świata? I to właśnie mam na myśli, powiadając panu, że bzdury.

Powstał ze zwału kamieni, spojonych jeszcze, tu i ówdzie, poczerniałą i kruchą ze starości zaprawą.

- Powiedziałem panu, co myślę. Na tym koniec. Gdzie są zatem schowane te rubiny? Czy może w lochach? Są tu lochy, panie hrabio?

- Całe wzgórze – odparł zapytany, tłumiąc gniew i puszczając mimo uszu lekki ton tamtego. – Drążono je latami... padły przy tej pracy setki, jeśli nie tysiące zniewolonych przez Ahar ludzi.

Jeśli niewolnicza praca ludzi sprzed dwóch wieków poruszyła sumieniem Hamireza, to nie dał tego poznać po sobie.

- Chodźmy więc – powiedział, przyzywając gestem pachołka, by szedł za nim.

Uczynili może dwa kroki i hrabia spostrzegł właśnie, że złowrogie tchnienie, wyzwalające ów niemożliwy do okiełznania lęk zelżało wyraźnie, gdy nagle Hamirez wyjął rapier i odwrócił się, jednym pchnięciem przebijając służącego. Nieszczęśnik krzyknął, wypuszczając z rąk muszkiet; szkarłatny olbrzym pochwycił swą ofiarę za kark i dalej pchał klingę, aż wyszła plecami. Puścił wreszcie i pociągnął broń, a gdy wysunęła się z rany, kopnął zgiętego wpół pachołka i obalił.

- Zła nie trzeba szukać, mości hrabio – powiedział, dwukrotnie jeszcze przeszywając drgające ciało ostrzem; starannie odnalazł miejsce na karku i pchnął krótko po raz trzeci, ostatni, po czym podniósł na hrabiego swe zimne, wrogie oczy. – Skoro śpi, może lepiej pozostawić je w spokoju.

Del Velaro patrzył oniemiały, po równo zdumiony i rozgniewany tym bezcelowym, wstrętnym morderstwem.

- W imię czego ta śmierć, kawalerze? – zapytał. – Cóż to chciałeś mi pokazać?

- Może... zło? Chcesz mu zapobiec, czy tak, panie hrabio? A oto już zginęło dwóch ludzi. Żyliby, gdyby nie twoja krucjata.

Uniósł dłoń, uprzedzając odpowiedź.

- Nie uwierzysz, hrabio, ale odkąd pamiętam, stale walczę ze złem. Te setki, które padły przy drążeniu lochów księżnej Del Ahar, śmiało mogą równać się z tymi, które zgładziłem ja sam. Stale i niezmiennie w imię dobra. Nie pamiętam, by ktoś najął mnie w celu uczynienia zła. Zawsze i zawsze w imię dobra. Swojego...

Przetoczył nogą martwe ciało i Del Velaro ujrzał uśmiech na twarzy trupa. Cofnął się o pół kroku. Widywał już ludzi zmarłych gwałtowną śmiercią. Żaden nie miał na twarzy uśmiechu.

- Opętany przez coś, najprędzej przez własny strach – rzekł spokojnie Hamirez. – Nie zabiłem swego sługi, bo go już w tym ciele nie było. To, co tam siedziało, miało zamiar strzelić do waszmości z muszkietu. Oto i kurek, już odwiedziony... Miałem poczekać na strzał?

Otarł rapier połą peleryny i schował.

- Jakże, hrabio? – rzekł jeszcze. – Miałeś przecie patrzeć nam na ręce?

Del Velaro skinął głową.

- A zatem, najpewniej zawdzięczam ci życie, kawalerze. Wraz z wdzięcznością przyjmij jednak zapewnienie, iż twoje wywody, jak i próby zawrócenia mnie z obranej drogi, nie zdadzą się na nic. Nie chcę więcej słuchać żadnych filozofii. Masz działać, panie kawalerze, nie mówić.

Hamirez ukazał trupa, jakby chciał powiedzieć: “Czyż nie działam?”. Potem podjął z ziemi pakunek, niesiony dotąd przez służącego i wydobył łuczywa, a także krzesiwo i hubkę.

- Chodźmy więc.

IV

Przemierzali ciemne korytarze, zaglądali do komnat. Nikt nigdy nie splądrował zamku Ahar – i było to aż upiorne. Tuż obok leżało miasto, dalej ludne wsie... Minęły dziesiątki i setki lat, a nie znalazł się śmiałek, który by wtargnął do Ahar. Ani śmiałek, ani nawet szaleniec... Nikt. Oto stał, nienaruszony pomnik, a zarazem grobowiec zamierzchłych czasów. Nie wiadomo było właściwie, jak i kiedy poraziła go martwota – historia o tym milczała. Stare legendy mówiły, że u schyłku Mroków księżna Morana została uwięziona w lochach swego zamku, a potem zgładzona, jej siedziba zaś stała się pierwszą stolicą odrodzonego księstwa Saywanee. Jakie jednak były dalsze dzieje Ahar? Czemu nadal było to miejsce przeklęte, skoro oczyścili je swoją obecnością sprawiedliwi władcy?

Hamirez i Del Velaro własnymi oczami oglądali ślady strasznego, niepojętego dramatu, jaki kiedyś rozegrał się w czarnych murach. Co sprawiło, że naraz porzucono te komnaty? Migotliwy blask pochodni wyławiał z grząskiego mroku spróchniałe resztki jakichś sprzętów, zbutwiałe, zgniłe kobierce, rozpadające się pod naciskiem stopy... Ciemne i ciche sale, w których popękane, pokryte pajęczynami i kurzem zwierciadła, wciąż jeszcze gotowe były odtworzyć wiernie obraz każdej twarzy, czy dowolnego przedmiotu. Grozą przejmowały owe lustra; gdyby stało się naraz możliwym wywołanie w nich kolejno wszystkich minionych odbić... Bóg jeden wiedział, co można by ujrzeć w tych taflach.

Olbrzymia, największa z komnat, kryła w swym wnętrzu szczątki stołów, ustawionych przed wiekami w podkowę. Nic nie pozostało z obrusów, ale poczerniała, pokryta pleśnią zastawa i rozłożyste, srebrne kandelabry, wciąż leżały pośród cuchnącego, rozkładającego się drewna. Jak wyzwanie, u szczytu podkowy trwało niewzruszenie wysokie krzesło; złote blachy, którymi było okute, utrzymywały je w upiornej gotowości, choć pomiędzy zwojami owych blach przetrwało już tylko próchno nóg i poręczy...

Ze wszystkiego, co ujrzeli dwaj szlachcice w murach owej demonicznej budowli, to krzesło zdało im się najbardziej przerażającym.

Czekało...

Martwy, pokryty nalotami śniedzi mebel, zdawał się z niezwykłą mocą przyciągać Hamireza. Del Velaro najpierw ze zdziwieniem, potem zaś z prawdziwym niepokojem i lękiem patrzył, jak towarzyszący mu ponury mężczyzna, rzucając przeogromny, rozchybotany od pochodni cień, depcze resztki jakichś sprzętów, rozpadające się pod nogami i wyciąga rękę, pragnąc chyba dotknąć... przeszłości. Nie wiedzieć czemu, poczuł hrabia, że ów dotyk może ściągnąć jakieś niemożliwe do przewidzenia nieszczęście, może potępioną duszę krwawej pani Ahar, a może coś jeszcze gorszego.

- Hamirez! – rzekł ochryple, nie tając trwogi.

Zamilkł zobaczywszy posępny, nieodgadniony uśmiech tamtego i oczy, nieodmiennie wrogie. Najemnik ściągnął rękawice i gołymi dłońmi dotknął pleśni na wysokim oparciu, po czym jął ją zdrapywać nie bacząc, że brudzi sobie ręce. Del Velaro patrzył z coraz większym strachem, podszytym budzącą się nienawiścią. Wspomniał nagle pytanie, jakie zadał na trakcie i odpowiedź...

Sörgethergeft.

“Na Boga – pomyślał, zdjęty nowym lękiem – na Boga, postradałem chyba zmysły. Cóż mi kazało wejść do tej budowli w towarzystwie... trupa? Przecie pośród tej martwoty, tych zbutwiałych stołów i krzeseł, on jest tak samo martwy, zimny i ohydny... Boże mój, jestem tu sam, zupełnie sam. Sam!”

I zaświtało mu zaraz: zawracać!

Lecz wbrew sobie, wbrew przeczuciu i wbrew rozsądkowi, Del Velaro stał w miejscu. Potem usłyszał słowa, wypowiedziane zupełnie obcym głosem... który wszakże nie był głosem nikogo innego, jak Hamireza:

- Akasa. Fatanh. Amare.

Lodowata dłoń chwyciła hrabiego za gardło. Co niosły te słowa? Co one niosły?!

I zaraz wiedział, skądś wiedział, że były jak WALKA, SMAK KRWI i ŚMIERĆ.

Hamirez, ponury niczym znaczenie owych słów, z wolna przybliżał się ku niemu.

- Wyryte w złocie – rzekł chrapliwie, niepodobny zupełnie do siebie. – Del Velaro. Wiem, co znaczą te słowa. I wiem, kto je wymawiał. Ja sam. I moi bracia.

Hrabia stał, jak przykuty do miejsca.

Hamirez, z upiornie odsłoniętymi zębami, patrzył w mrok, gdzieś ponad jego głową.

- Miałem braci, o tak... Wiem, co znaczą te słowa. Del Velaro, znajdę twoje rubiny, lecz zapłaty nie przyjmę. Słyszysz, Del Velaro? Jestem u celu. Doprowadziłeś mnie do końca mojej drogi.

Wyminął szlachcica i opuścił komnatę, wysoko unosząc pochodnię. Dopiero po długiej chwili hrabia pojął, jaki był cel i czym mógł być koniec drogi umarłego.

Powtórna, prawdziwa śmierć.

Hrabia dźwigał muszkiet, pistolety i szpadę, ale coraz bardziej wątpił, by ów oręż mógł być jakkolwiek przydatny. Z kim miał walczyć przy pomocy tej broni? Czy ze swym towarzyszem? Ależ jakim sposobem? Czy martwy, pozbawiony krwi w żyłach, a oddechu w piersi człowiek może lękać się kuli lub sztychu? Co należało czynić, co począć? Del Velaro myślał gorączkowo, lecz rozum bezradnie pokazywał same tylko niemożności...

Tajemne źródło zła, które znajdowało się gdzieś w tych ruinach, musiało zostać unicestwione. Hrabia widział w tym dziele cel i sens swego życia, nade wszystko zaś – widział obowiązek. Spełnienie obowiązku było sprawą honoru.

Del Velaro nie rozumiał, jak miałby poniechać przedsięwzięcia. Mógł oddać majątek, mógł stracić życie. Nigdy cześć i honor.

Szedł więc dalej. Wprost – jak widział – ku niechybnej zgubie.

Podziemne kazamaty nawet w połowie nie były tak straszne, jak mieszkalna część Ahar. Były puste; ostatnie ślady ludzkiej egzystencji ulotniły się, gdy tylko zgniło siano, rzucane więźniom. Dopiero jedna z mniejszych cel wstrząsnęła duszą hrabiego. Inaczej niż poprzednie – nie była całkiem pusta...

Ze ściany, przytwierdzone doń, zwisały łańcuchy. Nieopodal drzwi stała miska, zwykła gliniana miska.

Del Velaro cofnął się o krok, bo z celi buchnął ku niemu jakiś nieuchwytny, bo umykający uszom a słyszalny tylko dla umysłu – przeraźliwy, obłędem nasycony krzyk. Trwał i nie ustawał; hrabia wypuścił muszkiet i stał skamieniały, obejmując głowę. Strach, którego zaznał, wspinając się po zboczu; lęk którego doświadczył w komnatach – wszystko to bladło w zestawieniu z uczuciami, które wyzwalało bezrozumne zwierzęce wycie, raz na zawsze zaklęte w murach pustej celi. Posępne dusze, uwięzione w okowach klątwy, musiały cierpieć stokroć bardziej, niźli cierpiały niegdyś spętane tymi łańcuchami ciała.

Krzyk przygasł. Hamirez, zatknąwszy łuczywo w uchwyt na ścianie, klęknął na zimnej posadzce i jak ślepiec wodził ręką po ogniwach łańcucha. Del Velaro przejęty dreszczem patrzył, jak tamten powoli zamyka na swym nadgarstku przerdzewiałą, ciężką bransoletę i trwa przez chwilę w milczącym bezruchu, badając dotykiem zastygłe w chropawym żelazie śruby, służące do zamknięcia obręczy.

- Del Velaro – rozbrzmiały głuche słowa – trzymano tutaj JĄ... Opuszczoną i zdradzoną przez wszystkich. Ale już jej tu nie ma, jej dusza odeszła. Ten krzyk to tylko wspomnienie.

- Kawalerze – powiedział hrabia, prawie nie pojmując, skąd bierze dość siły i odwagi – twoje urojenia są mi obojętne. Łuczywa wkrótce zgasną, zapasowych zaś ubywa. Chodźmy, jeśli nie mamy tu pozostać na zawsze.

Hamirez uniósł głowę i patrzył zamyślony. Uwolnił dłoń z okowów; łańcuch zadzwonił.

- Rubiny zła, czy tak, panie hrabio? – przechylił głowę z pogardą. – Oto, czego szuka pierwszy śmiałek, który ważył się tu wtargnąć. Głupi Bóg, bo zaiste stworzył ludzi na swoje podobieństwo.

- Mości Hamirez! – rzekł z rosnącą mocą Del Velaro. – Żądam wyjaśnienia tych słów i twego zachowania! Nie pozwolę, byś pan bluźnił przeciw Bogu. Chcę wiedzieć, z kim i po co krążę po tych lochach. Jeśli pragniesz mej śmierci, jestem i czekam! Zdaje mi się, że szukając pomocy, znalazłem największą przeszkodę w swym zamiarze.

- Nie hrabio. Stało się tylko tyle, że przyszedłszy tu po to samo, wyjdziemy każdy z czym innym. Nie masz we mnie wroga.

Powstał i wziął swą pochodnię, bardziej już kopcącą niż świecącą. Przeniósł z niej płomień na zapasowe łuczywo.

- Pewien jestem hrabio, że znajdziesz, czego szukasz. Tym bardziej nie dziw się memu uniesieniu, gdym niespodziewanie ujrzał to, czego nie szukałem.

Wskazał drogę płomieniem.

- Tędy waszmość. Już blisko. Wciąż wiedzie nas wspólna droga.

- Kiedy zaś te drogi się skrzyżują...?

- Nie skrzyżują się, jeśli sam tego, hrabio, nie zechcesz. Co najwyżej mogą się rozejść. A to wcale znacząca różnica.