Dustin Hoffman

Dustin Lee Hoffman pochodzi z rodziny polskich Żydów. Młodszy syn pianistki jazzowej Lillian (z domu Gold; zm. 1990 na atak serca) i scenografa Columbia Pictures/byłego sprzedawcy mebli rosyjskiego Żyda Harveya Hoffmana, swoje imię otrzymał od imienia hollywoodzkiego aktora Dustina Farnuma. Jego starszy brat Ronald został adwokatem i ekonomistą.

W 1955 roku ukończył szkołę średnią Los Angeles High School. W 1956 roku porzucił Santa Monica City College. Od początku myślał o aktorstwie i dlatego w 1958 roku wstąpił do Pasadena Playhouse w Pasadena, w stanie Kalifornia, gdzie zaprzyjaźnił się z studentem Genem Hackmanem. Debiutował w sztuce "Tak jest dla bardzo młodego człowieka" (1960) na scenie Sarah Lawrence College, a rok później wystąpił na Broadwayu w spektaklu "Kucharz dla pana generała" (1961). Następnie studiował w słynnym nowojorskim Actors Studio, aby poznać tajniki metody wszczepiane całym pokoleniom amerykańskich aktorów przez Lee Strasberga. Swoją pracę na ekranie zapoczątkował gościnnym występem w dwóch odcinkach serialu ABC "Nagie miasto" (1961, 1963). Grał na scenie Theatre Company of Boston (1964), m.in. w takich przedstawieniach jak "Końcówka", "Towarzysz Quare" i "W dżungli miejskiej", w nowojorskim American Place Theater (1965) w spektaklu "Harry, południe i noc". Był asystentem reżysera "Ulu Grosbarda", sztuki Arthura Millera "Widok z mostu" (1965). Pracował jako menadżer sceniczny na Broadwayu przy realizacji przedstawienia "Tematem były róże" (1965). W 1968 roku spróbował swoich sił jako reżyser broadwayowskiego spektaklu "Jimmy Shine".

Jego kinowym debiutem był udział w komedii Arthura Hillera "The Tiger Makes Out" (1967). Pozycję gwiazdora zdobył przebojem, natychmiast, dzięki kreacji niedojrzałego, nadwrażliwego i niepozornego fizycznie Benjamina Braddocka, absolwenta wyższej uczelni, który wpada w sidła romansu, w melodramacie Mike'a Nicholsa "Absolwent" (1967), za którą otrzymał nagrodę Złotego Globu jako obiecujący aktor, Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) i nominację do nagrody Oscara. Wyzwaniem była nominowana do Oscara rola kulawego złodziejaszka Ratso Rizzo, żałosnego, a zarazem tragicznego w swojej niemal zwierzęcej amoralności, w dramacie Johna Schlesingera "Nocny kowboj" (1969).

W zupełnie niezauważonym przez krytyków westernie Arthura Penna, "Mały Wielki Człowiek" (1970), przemienia się z młodzieniaszka Jacka Crabba w stuletniego starca. W okresie mody na kino przemocy i gwałtu zagrał mrukliwego astrofizyka, w thrillerze Sama Peckinpaha "Nędzne psy" (1971). Rola kontrowersyjnego prezentera kabaretowego Lenny'ego Bruce'a, który prowokował Amerykę bezkompromisową krytyką i wulgarnym językiem, w dramacie biograficznym Boba Fosse "Lenny" (1974), przyniosła mu kolejną nominację do Oscara. W dramacie historycznym Alana J. Pakuli "Wszyscy ludzie prezydenta" (1976), zagrał dziennikarza Carla Bernsteina odpowiedzialnego wraz z Bobem Woodwardem (Robert Redford) za ujawnienie afery. Za postać Teda Kramera, który porzucony przez żonę poświęca się wychowaniu sześcioletniego Billy'ego, w dramacie "Sprawa Kramerów" (1979) został uhonorowany nagrodą Oscara i nagrodą Złotego Globu.

Rola zdeprymowanego bezrobotnego aktora, który podbija Amerykę kobiecą rolą w telewizyjnej operze mydlanej, w komedii Sydneya Pollacka "Tootsie" (1982), przyniosła mu jeszcze jedną nagrodę Złotego Globu i Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) oraz nominację do nagrody Oscara. Za postać objazdowego sprzedawcy, żyjącego iluzją, że jemu i jego rodzinie jest pisane odnieść sukces, w telewizyjnej adaptacji sztuki Arthura Millera CBS "Śmierć komiwojażera" (1985), dostał nagrodę Emmy i Złotego Globu. Dzięki przejmującej kreacji cierpiącego na autyzm Raymonda Babbitta, w dramacie Barry'ego Levinsona "Rain Man" (1988) sprawił, że chory znalazł się w centrum zainteresowania społecznego i odebrał nagrodę Oscara i Złotego Globu. Za postać producenta filmowego-dziwaka ze świata show biznesu w czarnej komedii Barry'ego Levinsona "Fakty i akty" (1997) był po raz siódmy nominowany do nagrody Oscara.

Był żonaty z baletnicą Anne Byrne (od 4 maja 1969 do 6 października 1980), z którą ma córkę Karinę i pasierbicę fotograf Jennę Byrne (ur. 15 października 1970). W dniu 12 października 1980 roku ożenił się ponownie z prawniczką Lisą Gottsegen. Mają czwórkę dzieci; dwóch synów – Jacoba Jake'a Hoffman (ur. 20 marca 1981) i Maxwella (ur. 30 sierpnia 1984) oraz dwie córki – Rebeccę (ur. 17 marca 1983) i Alexandrę (ur. 1987).