Tom Waits

Choć twórczość Waitsa zaliczona jest do rocka, najczęściej poetyckiego nurtu progresywnego (eksperymentalnego), to w jego muzyce krzyżują się wpływy jazzu, bluesa, folku, rock and rolla i tradycyjnego popu.

Tom Waits gra na instrumentach klawiszowych, gitarze i akordeonie, lecz nie jest wirtuozem, więc występuje często z zespołem rockowym lub jazzowym. Na tle łagodnego akompaniamentu instrumentalnego, wybija się bardzo charakterystyczny śpiew artysty. Wokal Waitsa bardzo szorstki, załamujący się i mający tendencje do fałszowania, jest jednym z najciekawszych i najbardziej charakterystycznych w swym gatunku. Piosenki Waitsa są inspirowane literackimi dokonaniami takich amerykańskich pisarzy jak Jack Kerouac czy Charles Bukowski.

Waits śpiewa swoje własne bardzo osobiste, melancholijne, gorzkie w wymowie, cyniczne i często zakrapiane czarnym humorem poezje. Sukcesy występów artysty charakteryzujące się kameralną teatralnością, skłoniły Waitsa do spróbowania szczęścia w zawodzie aktora. Zagrał najczęściej epizodyczne, charakterystyczne role w kilku filmach, zyskując dobre recenzje krytyków. Tom Waits komponuje również muzykę filmową. Także niektóre z jego piosenek zostały wykorzystane w filmowych produkcjach. Współpracował m.in. z takimi reżyserami jak: Francis Ford Coppola, Jim Jarmusch, Robert Altman, Hector Babenco.

Żonaty z Kathleen Brennan (jego dawną przyjaciółka była Rickie Lee Jones). Ma trójkę dzieci o imionach Kellesimone, Casey Xavier i Sullivan.

Zawsze wolał nagrywać dla małych wytwórni. Gdy jakaś stawała się 'zbyt duża' przenosił się do innej. Nigdy nie wystąpił w reklamie, co uważa za poniżające dla artysty. Nie zgodził się też na wielokrotne próby użycia jego muzyki w jakiejkolwiek z nich. Ma za to na koncie kilka wygranych pozwów o nielegalne użycie jego muzyki w celach komercyjnych. M.in. z Frito Lay, Audi, Oplem.

W Polsce dotychczas wydano trzy biografie tego artysty (na rynku angielskim i amerykańskim jest ich kilka). Są to, wydana w Krakowie w 1995 roku, książka Patricka Huphiersa "To fortepian jest pijany, nie ja...", pozycja "Dzikie lata" oraz "Muzyka i mit Toma Waitsa" napisana przez Jaya S. Jacobsa (Wydawnictwo Dolnośląskie 2007 r.).