Daryl Hannah

Jest drugim z trojga dzieci i starszą córką właściciela przedsiębiorstwa produkującego barki i holowniki Dona Hannaha oraz producentki Sue Wexler. Ma starszego brata Dona i dwie siostry – Page (ur. 13 kwietnia 1964) i przyrodnią Tanyę Wexler (ur. 6 sierpnia 1970). Gdy miała cztery lata jej rodzice rozwiedli się, matka wyszła ponownie za mąż za biznesmena Jerrolda Wexlera, brata operatora filmowego Haskella Wexlera. W młodym wieku cierpiała na bezsenność, pograniczne zaburzenie osobowości i autyzm dziecięcy. W wieku jedenastu lat zdecydowała się przejść na weganizm i pojawiła się w telewizyjnych reklamówkach. Uczęszczała do Chicago Latin School, po czym ukończyła prywatną szkołę średnią Francis W. Parker School w Chicago, gdzie grała w chłopięcej drużynie piłkarskiej. Uczyła się aktorstwa i sztuki improwizacji w Goodman Theatre School of Drama w Chicago.

Po raz pierwszy trafiła na duży ekran w thrillerze Briana De Palmy "Furia" (1978). Wkrótce przeniosła się do Los Angeles, łącząc studia aktorskie, w szkole teatralnej na Uniwersytecie Południowej Kalifornii, z pracą na planie westernu "Kraj dla twardzieli" (1981) oraz dramatu telewizyjnego ABC "Papierowe lalki" (1982). Jej ekscentryczna uroda i sprawność fizyczna zachwyciła publiczność i krytykę w roli agresywnej replikantki Pris, w thrillerze sci-fi Ridleya Scotta, "Łowca androidów" (1982). Później można ją było zobaczyć w melodramacie "Letni kochankowie" (1982), którego akcja rozgrywała się w greckich plenerach. Prawdziwy sukces przyszedł wraz z rolą syreny zakochanej w człowieku (Tom Hanks), w komedii fantasy Rona Howarda "Plusk" (1984), za którą została uhonorowana nagrodą Saturna. Była instruktorką aerobiku w dramacie kryminalnym "Papież Greenwich Village" (1984).

W melodramacie komediowym Jamesa Foleya "Straceniec" (1984), usiłowała nakłonić głównego bohatera (Aidan Quinn) do rezygnacji z egzystencji swobodnego jeźdźca. Niespodzianką dla widzów było nieoczekiwane wyrzeczenie się wizerunku współczesnej dziewczyny, dla prehistorycznej sagi "Klan niedźwiedzia jaskiniowego" (1986). Znacznie trudniejszym sprawdzianem był udział w komedii sensacyjnej Ivana Reitmana "Orły Temidy" (1986), gdzie w roli oskarżonej o kradzież cennych obrazów ekscentrycznej córki znanego artysty, musiała dorównać Robertowi Redfordowi i zmierzyć się z brawurową i zaborczą Debrą Winger, lecz nie udało jej się wyjść z ich cienia. Znacznie lepiej czuła się na planie romantycznej komedii "Roxanne" (1987) jako obiekt uczuć nieśmiałego strażaka (Steve Martin), z nosem w stylu Cyrano de Bergeraca. Jednak za rolę dekoratorki wnętrz w dramacie kryminalnym Olivera Stone'a "Wall Street" (1987) otrzymała Złotą Malinę dla najgorszej aktorki drugoplanowej, a kolejne dwie nominacje do tej anty-nagrody zdobyła za postać Mary Plunkett Brogan w komedii Neila Jordana "Zjawy" (1988) i siostry ex-żony gangstera, nieświadomie romansującej z jej hiszpańskim kochankiem w komedii romantycznej "Zbyt wiele" (1995).

Kolejne role to ekscentryczna fryzjerka w okularach w dramacie "Stalowe magnolie" (1989), kobieta-olbrzym w telewizyjnym remakeu sci-fi z 1958 roku HBO "Atak kobiety o 50 stopach wzrostu" (1993), córka zawziętego sąsiada (Jack Lemmon) w komedii "Dwaj zgryźliwi tetrycy" (1993) i jej sequelu "Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy" (1995) i socjopatyczna morderczyni Leann Netherwood w thrillerze "Córka morderców" (1995). W 1994 roku jako debiutująca reżyserka i scenarzystka otrzymała nagrodę jury na festiwalu filmowym w Berlinie, za swój krótkometrażowy film "Ostatnia wieczerza" (1993). Triumfalną kreacją była postać jednookiej zabójczyni Elle Driver w filmie Quentina Tarantino "Kill Bill część I" (2003). Zdobyła wtedy uznanie wśród widzów i krytyków, a za występ w "Kill Bill część II" (2004) odebrała nagrodę Saturna, MTV i była nominowana do nagrody Złotej Satelity.

Zagrała się w dramatach: fantasy "Northfork" (2003), "Dom nadziei" (2003), "Silver City" (2004) oraz hiszpańskim dokumencie fabularyzowanym "Dziwka" (2004).

Była reżyserką, producentką, montażystką, autorką zdjęć i odtwórczynią roli krótkometrażowego filmu dla Channel 4 London i HBO "Zapiski striptizerki" (2001), na podstawie swojej roli w dramacie "Blue Iguana" (2000). W 2002 roku wystąpiła w teledysku Robbie'go Williamsa do przeboju "Feel".