Narzeczona dla kota

"Narzeczona dla kota" to japońska animacja wyprodukowana w 2002 roku przez studio Ghibli w reżyserii Hiroyukiego Mority. Mistrz wytwórni – Hayao Miyazaki – sprawował zaś opiekę artystyczną nad opowieścią. Jednocześnie animacja luźno nawiązuje do "Szeptu serca", wcześniejszej produkcji studia, wypuszczonej w 1995 roku.

Haru, uczennica szkoły średniej, jest nieśmiałą i nieco roztrzepaną nastolatką. Pewnego dnia, podczas powrotu ze szkoły, ratuje spod kół samochodu czarnego, osobliwego kota. Od tego momentu jej życie całkowicie się zmienia. Okazuje się, że stworzenie zamieszkuje Królestwo Kotów – niezwykłą krainę w alternatywnym wymiarze. Na dodatek uratowane zwierzę jest synem władcy królestwa. Niedługo potem całe hordy kotów zaczynają prześladować dziewczynę, pragnąc wyrazić wdzięczność za uratowanie księcia. Król Kotów planuje z kolei wydać ją za mąż za swojego syna, niestety wbrew woli bohaterki. Haru musi szybko odnaleźć się w nowej sytuacji, na szczęście jednak spotyka na swojej drodze dwóch dość specyficznych kocich sojuszników – szarmanckiego Barona i cynicznego Mutę.

"Narzeczona dla kota" to barwna i pełna fantazji opowieść o przyjaźni i sile dobra w życiu każdego człowieka. Animacja poruszy serca zarówno młodszych, jak i starszych widzów. Przy tym wszystkim nie jest wcale oczywistością, że bajki Ghibli są adresowane do dzieci. Nie wszystkie animacje tego studia zostaną odpowiednio zrozumiane przez młodszą widownię. Ciekawym przykładem jest słynna "Księżniczka Mononoke", gdzie chodzi nie tyle o brutalność obrazu, ale o fakt, że trzeba wykazać się naprawdę dużą dojrzałością, aby zrozumieć animację w pełni. Zupełnie inaczej sprawa ma się w przypadku takich obrazów jak "Ponyo" czy "Spirited Away: W krainie Bogów", gdzie te schematy są mocno uproszczone, jednak w żadnym wypadku nie wpływa to na urok opowieści.

Animacje studia Ghibli nieustannie mnie zadziwiają. W dobie komputerowych animacji, którymi jesteśmy niemal zasypywani przez Disneya, japońskie bajki bardzo się wyróżniają. Przede wszystkim, Ghibli wciąż jest zwolennikiem bardziej tradycyjnych metod rysunku, dzięki czemu ich filmy, choć pozbawione widowiskowych efektów specjalnych, oczarowują widza barwną prostotą, wdziękiem i urokiem. Mimo że akcja toczy się wartko, a bohaterowie są zabawni (Haru ze swoją niespotykaną determinacją bardzo przypomina Kotoko-San z popularnego anime "Itazura-na Kiss"), w animacji można odnaleźć pewną dozę spokoju i melancholii, jak gdyby film, pomimo radosnego wydźwięku, miał skłonić odbiorcę do głębszej refleksji. Często zapominamy, że animacje Ghibli pochodzą z kraju z zupełnie innego kręgu kulturowego i pomijamy symbolikę postaci. Odnajdywanie tych wszystkich "smaczków" jest niesamowitą rozrywką i dopiero mając na ten temat pewne pojęcie, można odkryć wielowymiarowość animacji. W "Narzeczonej dla kota" koci ród jest bezsprzecznie wyniesiony na piedestał. Okazuje się jednak, że koty w Japonii nie tylko są symbolami szczęścia (słynny wizerunek złotego kota z podniesioną łapką). Istnieją także koty-demony, które, wedle tamtejszych wierzeń, są zdolne pożerać właścicieli. Poruszają się na dwóch łapkach – w dokładnie ten sam sposób, co mieszkańcy Królestwa Kotów. To nieco niepokojące.

Warto wspomnieć również o rewelacyjnej ścieżce dźwiękowej, charakterystycznej dla większości animacji Ghibli. Nie dość, że wprowadza do opowieści niesamowity klimat, to jeszcze nie sposób się od niej uwolnić przez długi czas (ale w ten pozytywny sposób, kiedy człowiek chodzi po pokoju tanecznym i jakby rozmarzonym krokiem, nieświadomie w takt muzyki).

Czy "Narzeczona dla kota" urzekła mnie tak jak "Spirited Away" czy "Ruchomy zamek Hauru" – wizytówki studia Ghibli? Niezupełnie, to znacznie mniej złożona opowieść, która, choć zabawna i przyjemna w odbiorze, nie oczarowuje do tego stopnia feerią barw i mnogością niezwykłych istot czy stworzeń. Jestem jednak przekonana, że animacja będzie wspaniałą rozrywką dla młodszych widzów oraz, oczywiście – dla wszystkich miłośników kotów.