Na krawędzi Cienia

Nie byłem zadowolony z poziomu „Drogi Cienia” i do kolejnej odsłony podchodziłem po prostu z redaktorskiego obowiązku, nie czerpiąc właściwie żadnej przyjemności z możliwości zapoznania się z treścią, niemalże zmuszając się do brnięcia przez nią. Niezbyt to zachęcający wstęp do recenzji, ale cóż – pan Weeks solennie sobie na ten brak zaufania zapracował.

Niemniej zapracował również na powstrzymanie płynącego z mych ust strumienia negatywnych opinii. Obawiałem się, że przy okazji „Na krawędzi Cienia” zmieni się on w istny wodospad, jednakże fortunnym zrządzeniem losu zmniejszył się o parę rozmiarów. Wciąż niestety pozostając znaczącym…

Po opanowaniu Cenarii przez armię Króla-Boga, Kylar wraz z Elene i przybraną córeczką Uly, postanawiają ewakuować się z zagrożonego miasta. Za sprawą najbliższych legendarny Nocny Anioł pragnie porzucić swój fach i do końca życia parać się ziołolecznictwem oraz naukami pokrewnymi. Nie muszę zapewne nadmieniać, że z sielskich planów nie wychodzi nic, a Kylar zmuszony jest do powrotu na mroczną ścieżkę?

Moja kreatywność w tym miejscu zostaje wystawiona na poważną próbę, gdyż teraz właściwie mógłbym skończyć opiniowanie „Na krawędzi Cienia” i przekleić argumentację z recenzji pierwszego tomu. Książka ta, poza paroma drobnymi elementami (i oczywiście stopniem rozwoju fabularnego), prezentuje się prawie że identycznie jak „Droga Cienia”. Napakowana akcją, nierealistycznymi momentami, głupkowatymi, infantylnymi, pompatycznymi scenami, z przewijającym się w tle wątkiem miłosnym (na początku wychodzi on nawet na pierwszy plan). Gdyby ktokolwiek otrzymał „Drogę Cienia” i „Na krawędzi Cienia” w wydaniu jednotomowym, prawdopodobnie nie spostrzegłby nawet, iż to dwie różne książki. Autor w ogóle nie rozwinął swojego warsztatu – ubogie słownictwo, nieuzasadniony pociąg do nadmiernie brutalnych scen, kompletne oderwanie od rzeczywistości w kwestiach przyziemnych i niezmiennych – co uznaję za sporą wadę.

Do tychże z pewnością można jeszcze dorzucić chroniczną nudę, wyzierającą z większości wątków pobocznych. Zanim dowiemy się, cóż naprawdę chodzi po głowie tej tajemniczej i grubawej siostrze z Oratorium, pozornie niezwiązanej z fabułą, zdążymy dostać apopleksji i nerwicy natręctw, zaś każdy rozdział rozpoczynający się od jej perypetii po trzykroć przeklniemy. Podobnie rzecz ma się z opisywaniem erotycznych wynaturzeń i fetyszy Króla-Boga. Wciągające i porywające w tym samym stopniu co instrukcja obsługi mikrofalówki.

No dobrze, ale wszystkie te (i mnóstwo innych) przywary pana Weeksa są powszechnie znane i widocznie akceptowane przez większość odbiorców, jak można wnioskować po popularności serii oraz wystawianych ocenach. Tymczasem przecież na początku artykułu dałem widocznie znać, iż druga część przewyższa pierwszą…

Dzieje się tak z dwóch powodów. Pierwszym jest niewątpliwie akcja, galopująca w zastraszającym, imponującym tempie. Wydarzenia, opisane w „Na krawędzi Cienia”, są dużo ciekawsze niźli te z pierwszego tomu. Wówczas fabuła toczyła się nieustannie wewnątrz miasta, właściwie od jednego do drugiego zlecenia dla dwójki fenomenalnych siepaczy; zresztą i tak wiadomo było, iż Kylar i Durzo poradzą sobie ze wszystkim. Teraz zahacza o polityczne wątki, mamy do czynienia z buntem w Norach, zapoznajemy się ze straszliwym losem Logana Gyre uwięzionego na Dnie – jest bardziej rozbudowana, po prostu ciekawsza. A nieskomplikowany sposób narracji pozwala błyskawicznie przerzucać strony – chociaż nie mam o tej pozycji najlepszej opinii, przebrnąłem przez nią w bodajże dwa dni.

Druga zaleta to zakończenie. Fenomenalnie zaskakujące i szokujące, stanowiące przygotowanie przed wielkim finałem, czyli trzecim tomem. Może tam autor wzniesie się wreszcie przynajmniej na przyzwoity poziom?

Niech was nie zmylą te dawane, nieco na wyrost, pochwały – „Na krawędzi Cienia” to wciąż tytuł mizerny, niewiele lepszy od poprzedniego tomu. Osobiście nie wydałbym własnych pieniędzy na jej zakup – wolałbym przejść się do najbliższej biblioteki albo w ogóle zrezygnować z dalszego poznawania losów Kylara Sterna. Jeżeli jednak ktoś zwiedziony pochlebnymi opiniami nieopatrznie zawędrował do księgarni… Cóż, przynajmniej nieźle prezentuje się na półce.

Dziękujemy wydawnictwu MAG za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.