Pierwsze wrażenia

Przyprowadź nam dziewczynę, wymaż swój dług. Zadanie Bookera DeWitta, bohatera "BioShock: Infinite", było znane każdemu, kto choć trochę interesował się zapowiedziami tego tytułu. Kilka dni temu gra wreszcie wyszła, a ja po niespełna trzech godzinach rozgrywki oderwałem się od niej, by dostarczyć świeżych spostrzeżeń i wrażeń. No i trochę zdjęć.

Już w menu głównym gra zachwyca oprawą i świetnym oddaniem klimatu wystylizowanych lat 20 poprzedniego wieku. Rok 1912 w grze czuć na każdym kroku – czy to przysłuchując się napotkanym w grze postaciom, czy zwiedzając zawarte w niej lokacje. Szczególnie urzekł mnie chłopiec sprzedający gazety na rogu i charakterystyczny dla tego okresu zespół męski na cztery głosy – ubrany w typowe dla takich grup garnitury w paski.

W całym tym bogatym krajobrazie, który zachwyca bogactwem barw i dźwięków (w przeciwieństwie do "Dishonored", które miało znacznie bardziej monotonną paletę), rozgrywa się nasza przygoda. Booker DeWitt trafia do podniebnego miasta rządzonego przez religijnego proroka, szukając jego owieczki, Elizabeth, wyposażonej w tajemnicze moce. Do tego dochodzą roboty na parę, dziwne moce (znający poprzednie części serii mogą doszukiwać się podobieństw), rewelacyjna mechanika śmierci postaci i zagadkowa fabuła, dzięki której aż chce się przeć do przodu. Jak zwykle w takich historiach bywa, nic nie jest tym, czym się wydaje, a Ken Levine już nie raz zaskakiwał swoją pomysłowością. Fabuła trzyma poziom, rozwinięcie postaci i ich wzajemnych relacji sprawia, że nikt nie wydaje się płaski i jednowymiarowy, a osnuwająca wszystko niemal bajkowa otoczka tajemnicy dodaje całej opowieści oryginalności i uroku.

Graficznie gra broni się przede wszystkim designem – sama oprawa nie jest może na poziomie pokazanego niedawno "Battlefielda 4", ale swoje zadanie wykonuje doskonale i w przeciwieństwie do charakterystycznej cechy silnika Frostbite – braku optymalizacji – śmiga doskonale i bez żadnych potknięć. Wrażenia wideo uzupełnia świetna warstwa audio – od adekwatnej do sytuacji na ekranie muzyki (dynamicznej, zmieniającej się np. przy zabiciu przeciwnika), przez lecące gdzieś w tle piosenki albo transmisje radiowe, po solidną porcję aktorstwa głosowego w wykonaniu głównego bohatera, Elizabeth i proroka Comstocka. Piątkę należałoby przybić też inżynierom dźwięku, którzy pracowali nad nagraniami i efektami modyfikując głosy postaci – odtwarzane płyty z growego odpowiednika fonogramu są cudownie retro – te trzaski, te zakłócenia paradoksalnie są miłe dla ucha i przyczyniają się do nadania grze jeszcze ciekawszego nastroju. Głos (jak dotąd, bo spodziewam się jakiegoś niecnego twistu w fabule) głównego adwersarza jest też zmodyfikowany tak, by miał niemal boskie brzmienie – brodaty prorok, gdy przemawia, wlewa w serca mieszkańców Columbii strach i nabożny podziw. Słuchanie go jest jednocześnie przerażające i niesamowite.

Czy można do czegoś się przyczepić? Istnieje kilka problemów z opcjami, nie ma możliwości ustawienia z poziomu gry rzeczy, które dziś uznaje się za standard – "BioShock: Infinite" nie może zostać odpalony na pełnym ekranie bez wyłączności (tzw. borderless window), nie można zmienić kąta patrzenia (FOV) i pominąć początkowych filmików, przypominających nam, kto stworzył tę zacną produkcję. Rozgrywka jest bardzo intensywna, co może być problemem dla kogoś, kto nie nagrał się dostatecznie dużo w strzelanki, a jasne kolory i często oślepiające słońce sprawiają, że przeciwnicy często są niewidoczni. Można przyczepić się jeszcze do sterowania – zazwyczaj nie mam z nim problemu i nie muszę modyfikować klawiszologii w grze, ale tutaj była to konieczność – do teraz, mimo trochę lepszych keybindów ciężko mi spamiętać wszystkie przyciski i możliwości mojej postaci. Interfejs mógłby też być delikatnie bardziej czytelny – szczególnie przy przeszukiwaniu przeciwników.

Do wad można zaliczyć także fakt, że jak na intensywnego shootera, gdzie ołów marnuje się już nie w kilogramach, a tonach, możliwość noszenia jednocześnie dwóch broni przy sobie (tj. w ekwipunku) to jednak delikatnie za mało. Wprawdzie Booker posiada szereg mocy otrzymywanych, dzięki wypijaniu rozmaitych specyfików napotykanych podczas podróży, ale pasek dostępnej, posłużmy się tu najbardziej rozpoznawalnym określeniem, many (twórcy nazwali ją wigorem), zużywa się po jednym lub dwóch użyciach – potem trzeba rozglądać się za kolejnymi miksturami.

Nowy BioShock wydaje się być jednym z ciekawszych tytułów, które ukazały się na PC w tym roku. Po strasznym "Colonial Marines" i boleśnie przeciętnym "Tomb Raiderze" wreszcie trafiła mi się gra, która w zasadzie odciągnęła mnie od nieustającego bocenia w starą, dobrą "Cywilizację" i – naturalnie – "Minecrafta".

Dziękujemy firmie Cenega S.A. za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.