Ant-Man

Po sukcesach produkcji o znanych i lubianych superbohaterach, Hulku, Thorze, Kapitanie Ameryce czy Iron Manie, Marvel sięgnął po nieco mniej rozpoznawalną grupę herosów – Strażników Galaktyki. Gdy i ten film nie zawiódł oczekiwań, firma postanowiła wyjąć z lamusa wiekową postać, wykreowanego w 1962 roku dra Hanka Pyma a.k.a. Ant-Mana. Zaraz, kogo? Serio, człowiek-mrówka? Trzeba przyznać, że studio szarpnęło się na naprawdę odważny ruch – wspomnianego naukowca nie kojarzy prawdopodobnie większość ludzi, tym bardziej w Polsce, gdzie TM-Semic w ogóle nie zajmowało się historiami Avengersów. A trzeba nadmienić, że Ant-Man był jednym z pięciu pierwotnych założycieli Mścicieli! Ba, to on jest odpowiedzialny za powstanie bodaj największego wroga supergrupy – Ultrona, którego można było obejrzeć w "Avengers: Czas Ultrona". Moc rozmowy z mrówkami ponad pół wieku temu prawdopodobnie wydawała się genialnym pomysłem, jednak na wieść o rozpoczęciu zdjęć do "Ant-Mana" sporo ludzi kręciło głowami. Co wyszło w praniu?

Marvel swoim zwyczajem zamieszał kompletnie komiksową historię i przerobił ją na własną. Co ciekawe, Hank Pym wcale nie jest protagonistą produkcji. Emerytowany już naukowiec kilkadziesiąt lat wcześniej wymyślił, jak może zmniejszyć się do rozmiarów ludzika LEGO, zachowując siłę 100-kilogramowego faceta, oraz nakłonić mrówki do wykonywania jego poleceń. Pracując dla T.A.R.C.Z.Y. stwierdził, że wynaleziona przez niego technologia jest zbyt niebezpieczna i w przypadku trafienia w niepowołane ręce może zatrząść posadami świata, w związku z czym ukrył ją. We współczesnych czasach jego następca, Darren Cross, człowiek o nie do końca altruistycznych poglądach, staje się niebezpiecznie bliski ponownego odkrycia rewelacyjnej formuły. Przypadkiem były złodziej, Scott Lang, obecnie na drodze resocjalizacji, postanawia wykonać jeszcze jeden skok. Zdobyczą okazuje się stary kostium dra Pyma...

Jakkolwiek śmieszny nie wydawał mi się pomysł odświeżania poczciwego Ant-Mana, muszę ze skruchą przyznać, że film zainteresował mnie od pierwszych minut. Zanim dojdziemy do pierwszego użycia kostiumu Pyma, stopniowo zostajemy wprowadzeni w życie bohaterów. Poznajemy dziwne relacje naukowca ze swoją córką i prawie-że-przybranym-synem Darrenem oraz motywacje głównego herosa show – Scotta Langa. To właśnie te motywy w połączeniu z mało epickimi mocami człowieka-mrówki sprawiają, że wykreowane postaci stają się nam naprawdę bliskie. Wydymany przez bank Scott mści się, włamując się do ich systemu, chronionego zabezpieczeniami, które są podobno nie do ruszenia. Odpokutowuje swoją winę w więzieniu, a po odsiedzeniu wyroku pragnie tego samego co wcześniej – miłości córki, żyjącej z matką i jej nowym mężem. To właśnie więź Langa ze swoją latoroślą stanowi o prawdziwości bohatera – nie wyczuwamy w niej ani krzty fałszu i serdecznie kibicujemy obydwojgu.

Pamiętam jednak, że to nie takie pierdoły jak powyżej ściągnęły was na ten seans. Jak się prezentuje sedno produkcji, czyli przygody Ant-Mana w mikroskopijnej skali? Muszę przyznać, że nad wyraz dobrze. Z uciechą spoglądamy na pierwsze podrygi Scotta w świecie "Kingsajzu" – ucieczka przed falą tsunami w wannie rozpoczyna sekwencję przygód protagonisty, dostarczającej mieszanki pozytywnych uczuć z podziwem na czele. Walki również wypadają fenomenalnie – bitwy we wnętrzu walizki czy na pędzącym na łeb, na szyję żelaznym pociągu, okazującym się miniaturowym parowozem Tomkiem, zmniejszanie się podczas przeskakiwania przez dziurkę od klucza oraz wykorzystywanie gigantycznych (z perspektywy główki od zapałki) mrówek dostarcza niezapomnianych wrażeń. Ten element wykonano z niesamowitą pieczołowitością i to widać.

Cóż zatem kuleje? Zdecydowanie postać antagonisty – Darrena Crossa. Chętnie wymigałbym się teraz stwierdzeniem, że odgrywający go Corey Stoll zostanie u mnie na zawsze Peterem Russo z "House of Cards", jednak nie o to chodzi. Aktor gra całkiem nieźle, lecz koszmarnie napisany scenariusz nie pozwala mu rozwinąć skrzydeł. Główny zły jest taki niefajny... bo tak. Niby ma jakieś motywacje (ponieważ Pym mu nie ufa – słusznie), zależy mu na pieniądzach, ale i tak wiadomo, że skończy się na bezsensownym dybaniu na życie "tych dobrych". Pytania typu: "w jakim celu" albo "gdzie podział się twój zdrowy rozsądek?" pozostają bez odpowiedzi. Widocznie ktoś musi być zły, bo inaczej nie byłoby sensu tworzyć superbohaterów. Przyklasnąłem za to prototypowi kostiumu Crossa – jego nazwa brzmi Yellowjacket. W oryginalnej historii jest to alter ego Hanka Pyma oraz jego kolejne technologiczne "wcielenie" – składam ukłon tej ciekawej wariacji.

"Ant-Man" powstał jako mieszanina gatunków – prosty film o herosach rozbudowano o komediodramat połączony z tak zwanym "heist filmem", czyli produkcji o włamie i kradzieży. Mimo że ten drugi motyw przerabiany był tysiące razy, sprawdził się tutaj śpiewająco. Twórcy zdecydowali się jednak oprzeć "Ant-Mana" o elementy humorystyczne i wyszło im to na dobre. Świetnie wypada Michael Peña jako Luis, kumpel Scotta od rabunków. Jego anegdoty, wyjaśniające zdobyte informacje, są zabawą montażowo-dźwiękową, gdzie sam Peña podkłada głos pod poruszające się usta innych postaci, co daje komiczny efekt. Przyczepię się jednak do gry Paula Rudda (Scott) – mam wrażenie, że jego postać zbytnio przypomina pod względem bycia śmieszkiem Chrisa Pratta, wcielającego się w Petera Quilla ze "Strażników Galaktyki". Ten sam typ detonowania nagłej patetycznej atmosfery suchym żartem. Cieszę się, że przynajmniej rozbudowano jego postać o inne wątki.

Cóż mogę powiedzieć więcej – zdecydowanie polecam wam historię o przygodach człowieka-mrówki! Jest to dobry film z nie tak miałką historią i świetnymi efektami. Momentami kuleje montaż i scenariusz, czemu winne są przetasowania na stołku reżyserskim (zmiana w trakcie produkcji z Edgara Wrighta na Peytona Reeda) oraz aż czterech scenarzystów, wielokrotnie modyfikujących ostateczny kształt swojej pracy. Poza kiepskim Coreyem Stollem możemy nacieszyć się grą niemłodego już, ale zawsze pełnego klasy Michaela Douglasa (Hank Pym) i Evangeline Lily (jego córka), odpokutowującej grzechy za Tauriel z "Hobbita". Scott Lang nie zostanie pewnie moim ulubionym superbohaterem, ale jego historia jest zdecydowanie warta uwagi. Do tego to spotkanie z jednym z Avengersów... Musicie zobaczyć to porządne kino – kawał mrówczej roboty.