Overlord II

Moralność to jeden z najciekawszych aspektów fabularnych gier. Można być szlachetnym paladynem albo chamskim i wrednym najemnikiem, który robi to co musi i nie baczy na nic. Świetnymi przykładami są tu choćby "Mass Effect" albo "Baldur’s Gate". W "Fable: Zapomniane opowieści” dostajemy możliwość grania postacią złą do szpiku kości i jest to równie opłacalne co bycie dobrym bohaterem. Jednak stanie się kimś, przed kim wszyscy uciekają z wrzaskiem, to niebywale trudne zadanie. Jest też inna opcja: stworzenie czarnego charakteru ukazanego w krzywym zwierciadle, dzięki czemu zyskujemy bogate źródło czarnego humoru. Tą właśnie ścieżką poszło Codemasters Software podczas tworzenia gry "Overlord II" i trzeba przyznać, że zrobili to naprawdę świetnie.

Po tajemniczym, nieszczęśliwym wypadku, w wyniku którego zniszczony został poprzedni Suweren, świat zaczął zapominać o jego potędze i hordach krwiożerczych sługusów. Przez te lata zaczęło powstawać Imperium – potężne państwo ludzi, dążące do unicestwienia wszelkich przejawów magii. Elfy desperacko próbują się bronić, ale liczne legiony, wyposażone w nietypową technologię, zdają się przewidywać ich wszystkie ruchy. Wydaję się że Imperium i niesione przez nie "dobro" zatriumfuje już na zawsze. No ale przecież zło zawsze znajdzie sposób... czyż nie?

Gra jest kontynuacją poprzedniczki wydanej w 2007 roku. Same założenia rozgrywki nie uległy zbyt wielkiej zmianie. Za pomocą kamery umieszczonej za plecami bohatera (czyli TPP) prowadzimy naszego bohatera od małego rozrabiaki do potężnego mrocznego władcy, który z pomocą zaufanych i tępych sługusów rozpoczyna swój marsz na znienawidzone przez wszystkich Imperium. Klimat jest bajkowy, przerysowany, ironiczny i prześmiewczy, co po prostu stanowi swoisty urok całego przedstawionego świata.

Choć Suweren jest niesamowicie potężny, to jego najbardziej zabójczym orężem są służący mu podwładni. Te nieduże, goblinopodobne potworki są nam całkowicie oddane, zabawne i w większości bezdennie głupie. Na jedno nasze skinienie rzucą się na uzbrojonych żołnierzy, na bogu ducha winne foczki, podniosą bombę z tlącym się lontem, a nawet wskoczą do kotła z rozżarzonym metalem. Lista rozkazów jest dość krótka. Tak jak wcześniej, gobliny dzielą się na cztery podgatunki, które różnią się między sobą podstawowymi statystykami i specjalnymi umiejętnościami. W porównaniu do poprzedniczki wzrosły ich możliwości działania. Najważniejszą innowacją jest możliwość dosiadania przez nich kilku rodzajów wierzchowców. Ponadto z czasem zyskują nowe poziomy doświadczenia, z korzyścią dla siły i efektem w postaci drobnych zmian w wyglądzie. Bardzo ciekawą innowacją jest to, że za odpowiednią opłatą możemy wskrzesić najbardziej wartościowe sługi, by raz jeszcze posłać je do walki. Niestety sterowanie nimi nadal bywa problematyczne. Sterowanie całą hordą jest dość chaotyczne ze względu na prędkość, a to czasem powoduje kłopoty z kamerą.

Oprócz sługusów i broni konwencjonalnej dysponujemy również mocą magiczną. Dzieli się ona ofensywną, defensywną, wspierającą i specjalną. Za jej pomocą możemy dokonać wielu zmian na polu bitwy. Pojawiły się nowe czary. W niektórych momentach możemy choćby wejść w ciało jednego ze sługusów, co pozwala nam dojść do miejsc, do których normalnie nie moglibyśmy się dostać. Albo podporządkować sobie wieśniaków, by ci wykonywali dla nas różne zajęcia. Sęk w tym, że próba uproszczenia sterowania spowodowała nowe kłopoty. Ponieważ odpowiada za to jeden guzik, dość łatwo jest wywołać inny efekt niż się zamierzało.

Rozbudowie uległa również wieża Suwerena. Ponieważ poprzednia uległa zniszczeniu, nową zbudowano w podziemiach, gdzie lawa daje ciepło i światło. Daje to zarazem naszej siedzibie znacznie mroczniejszy klimat. Rozbudowę można też zauważyć przy kowalstwie, siedliskach sługusów i uroczych damach wspierających naszą postać. W konsekwencji mamy znacznie większą liczbę ozdób dla wieży i ulepszeń wpływających na samą walkę.

Drobnym przeróbkom uległa również moralność, którą możemy się kierować. Wciąż dobro i zło są w tym świecie przerysowane i w naszym bohaterze jest więcej dobra niż w ludziach, z którymi przychodzi nam walczyć. Tym razem jednak w wyniku naszych decyzji możemy podążać ścieżką zniszczenia bądź dominacji, dzięki czemu mamy większe wrażenie, że postać którą sterujemy, jest zła.

Sięgałem po "Overlorda II" z oczekiwaniami i nadziejami. Nie zawiodłem się. W tej grze znalazłem wszystko, czego oczekiwałem po tej produkcji: ciekawą fabułę, bajkowość, ironiczny humor i porywające walki. Choć w sterowaniu nadal są błędy, to nie są one na tyle poważne, by mogły odebrać radość z rozrywki. To świetna gra, którą każdemu gorąco polecam.