Max von Sydow

Max Carl Adolf von Sydow urodził się w rodzinie klasy średniej jako syn baronowej Grety Rappe i etnologa profesora Carla Wilhelma von Sydow. W szkole średniej, wraz z kilkoma kolegami założył klub teatralny, który zachęcił go do podjęcia decyzji o przyszłym zawodzie. W 1948 został przyjęty do Królewskiej Akademii Teatralnej w Sztokholmie. W latach 1948-51 występował na deskach teatrów z Ingrid Thulin. Jego pierwszą rolą ekranową był Nils, w dramacie Alfa Sjöberga "Tylko matka" (1949). Po ukończeniu studiów otrzymał angaż w teatrze w Norrköping i Malmö. Jego praca na planie filmowym Ingmara Bergmana, stała się dobrze znana na arenie międzynarodowej, co sprawiło, że zaczął otrzymywać oferty z zagranicy.

Jego światowa kariera rozpoczęła się od kreacji Jezusa, w biblijnej superprodukcji hollywoodzkiej "Opowieść wszech czasów" (1965). Od tamtej pory jego kariera obejmuje bardzo różne ekranowe role, takie jak Abner Hale, religijny fundamentalista, który otrzymuje rozkaz udania się na Hawaje jako misjonarz, w dramacie "Hawaje" (1966), cesarz Ming, w filmie sci-fi "Flash Gordon" (1980), artysta Fryderyk w komedii romantycznej Woody Allena "Hannah i jej siostry" (1986), Ernst Stavro Blofeld w nieoficjalnej produkcji o Jamesie Bondzie "Nigdy nie mów nigdy" (1983), Sidka w telefilmie biblijnym ABC "Samson i Dalila" (1984), Piotr Apostoł w miniserialu "Quo Vadis?" (1985) czy Dawid w telefilmie biblijnym "Salomon" (1997). Był także narratorem telefilmu biblijnego "Opowieści biblijne: Samson i Dalila" (1996).

Za rolę Lassefara w dramacie "Pelle zwycięzca" (1987), zdobył nominację do Oscara. W 1988 roku debiutował jako reżyser melodramatu "Ved Vejen".