Kris Kristofferson

Jest najstarszym z trojga dzieci majora generała Amerykańskich Sił Powietrznych Luisa Henry'ego Kristoffersona (zm. 1970) i Mary Ann Ashbrook, miał siostrę Karen Kirschenbauer (ur. 1938 – zm. 2005) i brata Kraighera (ur. 1943). Swoje dzieciństwo spędził w większości na podróżach po Stanach Zjednoczonych. W 1954 roku ukończył szkołę średnią w San Mateo, w stanie Kalifornia. Po ukończeniu w 1958 roku wydziału filozofii w Poloma College w Claremont, w stanie Kalifornia i otrzymaniu prestiżowego stypendium Rhodes, podjął studia na wydziale historii literatury angielskie,j na Uniwersytecie Oksfordzkim w Oksfordzie.

Dorabiał jako barman, stróż w Columbia Studios, pilot śmigłowca wożący załogi platform wiertniczych, grał zawodowo w football amerykański i pod pseudonimem "Kris Carson" komponował piosenki. W latach 1964-68 odbył pięcioletnią służbę wojskową jako pilot, w oddziałach Amerykańskich Siłach Powietrznych, stacjonujących w Niemczech. Rozpoczął występy w klubach wojskowych. W 1965 roku miał podjąć pracę jako wykładowca na West Point, zanim wyjechał na wakacje do Nashville, gdzie zetknął się z nurtem muzyki country i rozpoczął karierę jako piosenkarz i kompozytor. Od 1970 roku występował na estradzie i nagrywał płyty. Stał się laureatem trzech nagród Grammy. Wylansował m.in. takie przeboje jak "Sunday Mornin' Comin' Down", "Help Me Make it Through the Night", "For the Good Times", "Loving Her Was Easy" i "Why Not". Wraz z Willie'em Nelsonem, Johnnym Cashem i Waylonem Jenningsem założył zespół The Highwaymen.

W 1971 roku zadebiutował w kinowym dramacie Dennisa Hoppera "Ostatni film" (1971), w roli aktorskiej jako rybałt kowboj i kompozytor muzyki filmowej. Doceniono go po przejmująco zagranej roli Williama H. Bonneya/Billy'ego Kida, bandyty broniącego za wszelką cenę swej wolności, w westernie Sama Peckinpaha "Pat Garrett i Billy Kid" (1973), za którą zdobył nominację do nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA Film). Z jego aktorskich dokonań doceniono postać gwiazdora rocka, nadużywającego alkoholu, w melodramacie muzycznym "Narodziny gwiazdy" (1976), za którą odebrał nagrodę Złotego Globu. Zasłynął także z roli Martina Penwalda, kierowcy ciężarówki o przezwisku "Gumowy Kaczor", w sensacyjnym filmie drogi Sama Peckinpaha "Konwój" (1978). Jednak jego kreacja szeryfa Jamesa Averilla, w westernie Michaela Cimino "Brama nieba" (1980) i postać bankiera Hubbela Smitha, w dramacie Alana J. Pakuli "Prolongata" (1981), były nominowane do anty-nagrody Złotej Maliny, dla najgorszego aktora.

Za oryginalną muzykę, skomponowaną do dramatu muzycznego "Autor tekstu" (1984) zdobył nominację do Oscara.