Zbigniew Preisner

Uczył się grać na gitarze i fortepianie. Już w liceum zaczął komponować, nigdy jednak nie ukończył żadnej szkoły muzycznej. Samodzielnie uczył się grać – ze słuchu odtwarzał wysłuchane nagrania. Studiował historię oraz filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

W 1977 roku związał się z "Piwnicą pod Baranami". Pod wpływem Zygmunta Koniecznego zaczął pisać muzykę do "piosenek artystycznych". Po sukcesach w Piwnicy rozpoczął współpracę ze Starym Teatrem w Krakowie. Potem przyszedł czas pierwszych kompozycji filmowych. W 1982 roku pracował nad "Prognozą pogody" razem z Antonim Krauze, dzięki któremu poznał Krzysztofa Kieślowskiego. Film "Bez końca" zapoczątkował stałą współpracę z Kieślowskim. Razem ze scenarzystą Krzysztofem Piesiewiczem stworzyli telewizyjny cykl "Dekalog", "Podwójne życie Weroniki" oraz trylogię "Trzy kolory".

Śmierć Kieślowskiego w 1996 roku uniemożliwiła realizację ich drugiego tryptyku: "Niebo, Czyściec, Piekło". To właśnie muzyka do dzieł Krzysztofa Kieślowskiego rozsławiła nazwisko Preisnera. Dwukrotnie część swoich kompozycji do filmów Kieślowskiego Preisner podpisał pseudonimem — nazwiskiem fikcyjnego holenderskiego kompozytora Van den Budenmayera. Obecnie kompozytor pracuje we własnym studiu pod Krakowem.

Z początkiem lat dziewięćdziesiątych Preisner stał się znany na całym świecie. W tym okresie napisał muzykę do filmów wielu różnych reżyserów, m.in.: do filmu "Prominent" Johna Irvina, "Zabawy w Boga" brazylijskiego reżysera Hectora Babenco, do filmów Agnieszki Holland, do "Skazy" Louisa Malle, do filmu "Kiedy mężczyzna kocha kobietę" Luisa Mandoki itd. W sumie skomponował muzykę do ponad 80 produkcji.

W 1994 zdobył Césara za muzykę do filmu "Trzy kolory. Czerwony", w 1995 za kompozycję do filmu Jeana Beckera "Élisa". W 1997 zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Berlińskim za "Wyspę przy ulicy Ptasiej". Trzykrotnie (w 1991, 1992 i 1993) został uznany za Najwybitniejszego Kompozytora Muzyki Filmowej przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych w Los Angeles. Kilka razy był nominowany do Złotego Globu: w 1992 roku za muzykę do filmu "Zabawa w Boga" oraz 1994 za "Trzy kolory. Niebieski".

1 października 1998 r. w Teatrze Wielkim w Warszawie, odbyła się prapremiera "Requiem dla mojego przyjaciela". Początkowo miało stanowić narrację do kolejnego scenariusza Piesiewicza, ale po śmierci Kieślowskiego stało się dziełem poświęconym pamięci zmarłego. Wkrótce potem ukazał się album: pierwsza niefilmowa płyta Preisnera. W 1999 roku Preisner napisał 10 łatwych utworów na fortepian, które następnie ukazały się na płycie w wykonaniu Leszka Możdżera. W tym samym roku powstał album Moje kolędy na koniec wieku, na którym znalazła się między innymi znana Kolęda dla nieobecnych z tekstem Szymona Muchy.

W 2001 roku prowadził program Historia muzyki popularnej w radiu RMF FM. W 2006 roku wystąpił z orkiestrą wraz z Davidem Gilmourem w koncercie, w Gdańsku.

Styl Preisnera można przede wszystkim określić jako nawiązujący do romantyzmu. Siostrą Zbigniewa Preisnera jest Tamara Kalinowska – artystka "Piwnicy pod Baranami".