Helen Mirren

Jest córką Angielki i rosyjskiego arystokraty, który przebywał w trakcie rewolucji październikowej w Anglii i zdecydował się pozostać w tym kraju.

Po studiach aktorskich w Londynie i Paryżu grała na scenie National Youth Theatre, a później w teatrze Petera Brooka i w Royal Shakespeare Company, gdzie stworzyła szereg postaci w dramatach Williama Szekspira. Rolą Hermii w ekranizacji "Snu nocy letniej" zadebiutowała w 1968 roku w filmie. Przez wiele lat łączyła pracę w teatrze z występami na ekranie. W latach 70. była aktorką kina młodych gniewnych: zagrała w "Dzikim Mesjaszu" (1972) i "Szczęśliwym człowieku" (1973), w którym wcieliła się w postać Patricii, rozpieszczonej dziewczyny z bogatego domu, która wiąże się ze środowiskiem muzyków rockowych. Do jej największych atutów krytycy zaliczali bogactwo środków wyrazu, ekspresję i niejednoznaczność.

Nie unikała produkcji komercyjnych (thriller "Długi Wielki Piątek" z 1980 czy komedia "Szatański plan doktora Fu Manchu" także z 1980) oraz uznanych za skandalizujące, jak "Kaligula" (1979) czy "Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek" (1989). Najważniejsze role stworzyła jednak z dramatach obyczajowych, głównie w "Calu" (1984) w roli doświadczonej włoskiej emigrantki, w której zakochuje się młody terrorysta; "Wybrzeżu Moskitów" (1986) i "Szaleństwie króla Jerzego" (1994), w którym zagrała żonę obłąkanego króla Jerzego III – pierwszą z trzech ról królowych brytyjskich. W latach 1991-2006 wcielała się w rolę porucznik Jane Tennison w popularnym serialu telewizyjnym "Główny podejrzany"; za tę rolę została kilkakrotnie uhonorowana statuetkami Emmy i BAFTA.

Talent komediowy ujawniła w "Dziewczynach z kalendarza" (2003). Chętnie występuje również w ambitnych filmach telewizyjnych, jak "Pasja Ayn Rand" (1996), "Losing Chase" (1996), "Rzymska wiosna pani Stone" (2003), czy "Elżbieta I" (2006).

Jej ostatnie role filmowe charakteryzują się ascetyczną, zminimalizowaną formą; buduje postaci na drobnych gestach, spojrzeniu i tembrze głosu. W ten sposób stworzyła dwie najbardziej doceniane i chwalone kreacje: oschłej pani Wilson, służącej w "Gosford Park" (2001) i Elżbiety II w "Królowej" (2006).

5 grudnia 2003 roku otrzymała tytuł szlachecki.