Jeff Bridges

Jest najmłodszym synem i trzecim z czworga dzieci pary aktorskiej Lloyda Bridgesa i Dorothy (Simpson) Dean. Miał dwóch starszych braci – Beau (ur. 9 grudnia 1941) i Gary'ego (ur. 1947, zm. 1947 – śmierć łóżeczkowa) oraz ma młodszą siostrę Lucindę (ur. 1954). Jako trzymiesięczne niemowlę pojawił się na planie filmowym, w ramionach aktorki Jane Greer na stacji kolejowej, w dramacie "Przedsiębiorstwo ona utrzymuje" (1951). Mając osiem lat wystąpił u boku swojego ojca, w dwóch odcinkach serialu Ziv TV "Morskie polowanie" (1958). Będąc jeszcze w szkole podstawowej odbył wraz z ojcem tournée po Stanach Zjednoczonych ze spektaklem "Rocznicowy walc". Po ukończeniu Palisades High School w Pacific Palisades i University High School w Los Angeles odbył służbę wojskową, w jednostce Amerykańskej Straży Przybrzeżnej. Jako utalentowany gitarzysta początkowo myślał o karierze muzyka, do aktorstwa przekonał go w końcu ojciec. Uczęszczał na kurs aktorski w Herbert Berghof Studio w Nowym Jorku i odbył praktykę sceniczną, zanim powrócił na duży ekran w dreszczowcu "Trzecie oko" (1970) i dramacie "Sale gniewu" (1970).

Był czterokrotnie nominowany do nagrody Oscara; jako wrażliwy, nękany problemami dorastania Duane Jackson z małego miasteczka, w dramacie Petera Bogdanovicha, "Ostatni seans filmowy" (1971); za drugoplanową rolę 'Lekkiej Stopy', w sensacyjno-przygodowej komedii kryminalnej Michaela Cimino, "Piorun i Lekka Stopa" (1974); uhonorowany nagrodą Saturna za kreację gwiezdnego przybysza, który przybrał postać ludzką w melodramacie sci-fi Johna Carpentera, "Gwiezdny przybysz" (1984) oraz jako prezydent Jackson Evans, w thrillerze "Ukryta prawda" (2000).

Chociaż często obsadzany był w rolach buntujących się ludzi, to jednak pozornie silny ekranowy wizerunek aktora, był jednocześnie nieco zwodniczy; występował bowiem w filmach bardzo nietypowych, są wśród nich dzieła artystyczne, które w Stanach Zjednoczonych nie zdobyły sobie popularności – "Zachłanne miasto" (1972), "Ostatni amerykański bohater" (1973), "Pozostań głodny" (1976) czy udziwniony "Sposób Cuttera" (1981). Są także szeroko reklamowane superfilmy, które poniosły spektakularne klęski kasowe – jak choćby "King Kong" (1976), western "Wrota niebios" (1980) Michaela Cimino czy sci-fi "TRON" (1982). Na uwagę zasługuje postać reportera radiowego, który pod maską cynizmu skrywa wielkie uczucie, w komedii "The Fisher King" (1991), za którą zdobył nominację do nagrody Złotego Globu. Za rolę zwolnionego z więzienia złodzieja, kuszonego przez dawnego wspólnika proponującego mu udział w skoku, który usiłuje stworzyć synowi (Edward Furlong) normalny dom, w dramacie kryminalnym "Serce Ameryki" (1992) odebrał nagrodę Independent Spirit na festiwalu filmów niezależnych w Santa Monica. Zachwycił także rolą lirycznego i gwałtownego, naiwnego i cudownie ujmującego wziętego architekta z San Francisco, przeżywającego katastrofę samolotową, po której doznaje swoistej iluminacji w intrygującym filmie Petera Weira "Bez lęku" (1993).