William Hurt

Urodził się jako starszy syn Alfreda McCorda Hurta (zm. 1996 na nowotwory wątroby w wieku 86. lat), dyrektora kredytowego Departamentu Stanu USA i Claire McGill (zm. 1972 na raka trzustki w wieku 47. lat), pracownika Time Inc., ma młodszego brata Jamesa (ur. 1951). W 1956 roku, kiedy miał sześć lat jego rodzice rozwiedli się. W 1960 roku matka ponownie wyszła za mąż za Henry'ego Luce III, wydawcę, jednego z szefów trustu Time Magazin i Life, zamieszkali na Manhattanie.

W 1968 roku ukończył Middlesex School w Concord, w stanie Massachusetts, gdzie uczęszczał na kółko teatralne. W 1972 roku otrzymał licencjat na wydziale teologii na Tufts University w Medford, w stanie Massachusetts. W 1972 roku krótko spędził czas na owczej farmie w Australii. W latach 1972-75 studiował dramat w nowojorskiej The Juilliard School. W 1975 roku przyłączył się na Oregon Shakespeare Festival, a rok później pierwsze kroki stawiał na nowojorskiej scenie w sztuce "Henryk V" (1976), podczas New York Shakespeare Festival i w 1977 roku związał się za awangardową grupą Circle Repertory Theatre oraz występował na scenie Off-Broadwayu.

Po raz pierwszy pojawił się na szklanym ekranie w serialach: CBS "Kojak" (1977) i PBS "Najlepsze rodziny" (1977). Na dużym ekranie debiutował w dramacie sci-fi Kena Russella "Odmienne stany świadomości" (1980), w roli młodego naukowca, który na samym sobie dokonuje niebezpiecznych eksperymentów, cofających go w bezdenną otchłań czasu, za którą był nominowany do nagrody Złotego Globu. Peter Yates powierzył mu interesującą psychologicznie rolę portiera z Manhattanu, który obsesyjnie nagrywa relacje komentatorki telewizyjnej, w thrillerze "Naoczny świadek" (1981). W melodramacie "Żar ciała" (1981) zagrał adwokata kuszonego przez femme fatale Kathleen Turner, a następnie pojawił się jako Nick Carlton, pochłonięty psychologią były handlarz narkotyków, w nostalgicznej opowieści o rozczarowaniach kontestatorów i zagubionych byłych buntownikach z końca lat 60. "Wielki chłód" (1983) oraz dramacie kryminalnym "Park Gorkiego" (1983). Za rolę Eddiego w broadwayowskiej sztuce Davida Rabe "Harmider" (1984), zdobył nominację do nagrody Tony.

Ryzykowna kreacja homoseksualisty więziennego, w jednej celi brazylijskiego więzienia, z postępowym działaczem politycznym, w dramacie Hectora Babenco "Pocałunek kobiety pająka" (1985) przyniosła mu nagrodę Oscara, Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA), nagrodę na festiwalu w Cannes, włoską nagrodę Davida, National Board of Review, nagrodę krytyków filmowym w Los Angeles i Londynie oraz nominację do nagrody Złotego Globu. Kolejne dwie nominacje do nagrody Oscara i nagrody Złotego Globu za najlepszą rolę męską, otrzymał za postać nauczyciela głuchoniemych, przeżywającego trudną miłość z jedną ze swych podopiecznych, w dramacie "Dzieci gorszego Boga" (1986) oraz jako telewizyjny prezenter w komedio-dramacie Jamesa L. Brooksa "Telepasja" (1987). W 1986 roku został laureatem nagrody im. Josepha Plateau. W 1988 roku otrzymał, jako pierwsza osoba, nagrodę im. Spencera Tracy'ego Uniwersytetu Południowej Kalifornii. Po udziale w melodramacie "Przypadkowy turysta" (1988), powrócił na scenę Off-Broadwayu w przedstawieniu "Obok siebie" (1989) z awangardową grupą Circle Rep.

Wystąpił potem w komedii kryminalnej "Kocham cię na zabój" (1990), melodramacie fantasy Woody'ego Allena "Alicja" (1990) jako mąż tytułowej bohaterki (Mia Farrow), dramacie "Doktor" (1991), niemiecko-francusko-australijskim dramacie sci-fi Wima Wendersa "Aż na koniec świata" (1991), francusko-brytyjsko-argentyńskiej ekranizacji powieści Alberta Camusa "Dżuma" (1992) jako doktor Bernard Rieux, czarnej komedii "Dym" (1995), dramacie fantasy "Michael" (1996) jako cyniczny dziennikarz brukowca, filmie sci-fi "Zagubieni w kosmosie" (1998), dramacie "Jedyna prawdziwa rzecz" (1998), dramacie Istvána Szabó "Kropla słońca" (1999) jako komunistyczny lokaj, dramacie sensacyjnym sci-fi Stevena Spielberga "A.I. Sztuczna inteligencja" (2001) oraz thrillerze "Zmiana pasa" (2002).

Za rolę Williama Blake'a Pellarina, kandydata na gubernatora stanu Missouri z niejasną przeszłością, w dramacie "Droga do białego domu" (1999), odebrał nagrodę na festiwalu filmowym w Newport w stanie Rhode Island. Postać Variana Fry, w dramacie wojennym "Wojna Variana" (2001) została nominowana do nagrody Złotej Satelity. Za kreację Richiego Cusacka, w filmowej wersji komiksu Davida Cronenberga "Historia przemocy" (2005), zdobył nominację do nagrody Oscara i nagrody Saturna za najlepszą rolę drugoplanową oraz został uhonorowany nagrodą krytyków w Los Angeles i Nowym Jorku.

Aktywnie występuje także w radiu; wziął udział w nagraniu licznych tytułów książek, m.in. Wielki kolejowy targ (The Great Railway Bazar) Paula Therouxa, Kroniki portowe (The Shipping News) E. Annie Proulx, Ekspres polarny (The Polar Express), Chłopiec, którego pociągały kotki (The Boy Who Drew Cats), był narratorem dokumentów Einstein-Jak widzę świat (Einstein—How I See the World), Szukanie Ameryki: Odyseja Johna Dosa Passa (Searching for America: The Odyssey of John Dos Pass) i Żeby mówić niewymownie (To Speak the Unspeakable).