Willem Dafoe

Jest siódmym z ośmiorga dzieci chirurga dr. Williama Alfreda Dafoe i pielęgniarki Muriel Isabel Sprissler. Jego dziadek pochodził z Kanady, z Ontario. W szkole Einstein Junior High School, mówiono na niego 'Billy'. Swoje imię 'Willem' otrzymał w szkole średniej Appleton East High School w Appleton, w stanie Wisconsin, ale dyplom zdobył na sąsiednim Lawrence University. Studiował na University of Wisconsin na wydziale dramatycznym, lecz przed ukończeniem studiów opuścił uczelnię, podejmując decyzję, że więcej nauczy się jako aktor. Przyłączył się do eksperymentalnej trupy Theater X, z którą odbył czteroletnie tournée po Chicago, Denver i Europie. W 1977 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie związał z eksperymentalnym teatrem Performance Group (później The Wooster Group).

Jego kariera na dużym ekranie rozpoczęła się od udziału w westernie Michaela Cimino "Wrota niebios" (1980). Dwa lata później zagrał w melodramacie "Niekochana" (1982), a następnie w epizodycznej roli młodego mężczyzny w budce telefonicznej, w dramacie niesamowitym "Zagadka nieśmiertelności" (1983). Swoją pierwszą główną rolę, bezwzględnego fałszerza pieniędzy, zagrał w sensacyjnym dramacie kryminalnym Williama Friedkina, "Żyć i umrzeć w Los Angeles" (1985). Jego głośne kreacje filmowe to przeciwstawiający się bezwzględności i okrucieństwu sierżant Elias Grodin, w sensacyjnym dramacie wojennym o wojnie wietnamskiej Olivera Stone'a, "Pluton" (1986), za którą dostał nominację do nagrody Oscara, za najlepszą rolę drugoplanową; Jezus z Nazaretu w dyskusyjnym i wywołującym wiele kontrowersji dramacie Martina Scorsese, "Ostatnie kuszenie Chrystusa" (1988); żydowski więzień w Oświęcimiu, w biograficznym dramacie sportowym, "Triumf ducha" (1989) oraz obmierzły bandyta w przygodowej komedii kryminalnej Davida Lyncha, "Dzikość serca" (1990). Jednak jego rola adwokata i kochanka oskarżonej o morderstwo, za pomocą przemocy seksualnej, w thrillerze erotycznym "Sidła miłości" (1993) i postać psychopaty-geniusza komputerowego, który przejął kontrolę nad statkiem, w filmie sensacyjnym "Speed 2: Wyścig z czasem" (1997), przyniosły mu nominację do Złotej Maliny, dla najgorszego aktora drugoplanowego. Za rolę mieszkającego w ruinach starego zamku, w górach Słowacji, Maxa Schrecka, w dramacie grozy "Cień wampira" (2000) otrzymał wiele nagród, m.in. Saturna oraz nominację do nagrody Oscara i Złotego Globu. Sławę zdobyła także rola czarnego charakteru – Normana Osborne, ex-właściciela największego w Nowym Yorku koncernu chemicznego, który przeżył wypadek w laboratorium, przemieniając się w monstrualnego Zielonego Goblina, w filmie sensacyjnym fantasy "Spider-Man" (2002) i jego sequelach – "Spider-Man 2" (2004) i "Spider-Man 3" (2007).

Najważniejsza jest dla niego sztuka ekspresji mimiki i gestu, mniej słowa. Mówi o sobie: – "Jestem aktorem biologicznym". Pracował jako model dla domu mody Prada. Użyczał swojego głosu w reklamach.