Coś zabija dzieciaki. Tom 3

W trzecim tomie "Coś zabija dzieciaki" do Archer's Peak przybywają inni przedstawiciele Domu Slaughterów. Myliłby się jednak ten, kto uznałby, że to ułatwi zadanie Erice.

Zaniepokojona kolejnymi morderstwami i wylęgiem nowych potworów wierchuszka Domu Slaughterów wysyła do miasteczka całą gromadę białych masek. Mają oni opanować dramatyczną sytuację w Archer's Peak, lecz zależy im nie tylko na pozbyciu się stworów odpowiedzialnych za śmierć kilkunastu dzieci. Co najmniej równie istotne jest, aby informacje o nadnaturalnym zagrożeniu nie wypłynęły poza miasteczko.

W pewnym momencie scenariusz faktycznie każe się zastanowić nad tym, kto jest większym potworem wśród istot zgromadzonych w Archer's Peak. Zabieg ten determinuje mocny zwrot akcji w końcówce trzeciego tomu i nade wszystko ukazuje Zakon Świętego Jerzego z negatywnej strony, przez co kładzie wyraźne podwaliny pod spin–off pt. "Slaughter House". Trzecia część "Coś zabija dzieciaki" to jednak wciąż głównie historia Eriki i poznanych przez nią dzieciaków. Nareszcie dowiadujemy się więcej o dziwnej i gadającej zabawce łowczyni potworów oraz samym rodowodzie "Obscury". Scenarzysta tym razem przemyka obok relacji międzyludzkich dotyczących mieszkańców miasteczka (poza dwójką dzieciaków) i nastawia się na więcej akcji. To działa, ponieważ bohaterowie byli tylko "ok" nakreśleni pomimo wcześniejszych starań Jamesa Tyniona IV, natomiast w trzeciej części tempo jest zdecydowanie wyższe, dramaturgia podkręcona, a próby pozbycia się stworów raz na zawsze dobrze wywiązują się z napędzania pozostałych wydarzeń.

Kontynuacja "Coś zabija dzieciaki" to podręcznikowy przykład "jeszcze więcej tego samego" i w tym przypadku takie podejście skutkuje najlepszym tomem serii. Akcja pędzi przed siebie, w Archer's Peak robi się gęsto od łowców potworów (samych potworów zresztą też), a lektury nie chce się przerywać przed jej wchłonięciem "na raz".

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za dostarczenie egzemplarza recenzenckiego.