Mam prośbę, nie bierz tego do siebie, ale przeczytaj z raz albo dwa swoje wypowiedzi nim je zamieścisz i oceń ich logiczność oraz ogranicz w nich chaotyczność, by były trochę bardziej zrozumiałe. Dziękuję.

Ale znowu brednie. Podaj argumenty na istnienie ewolucji.

Ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat

Na szybko przychodzą mi do głowy te nie raz wykorzystywane argumenty, czyli coś spowodowało wielki wybuch, albo coś zapoczątkowało pierwsze procesy chemiczne które doprowadziły do powstania życia. No i ten z obliczeniem prawdopodobieństwa zaistnienia człowieka w takiej formie jaka jest. Wynosiło to coś ok 0.0003%

skoro kreacjonizm to prawda to czemu chyba żaden naukowiec nie uważa że to prawda i wszyscy są przeciwko niej

Super strona Arkham. wink.gif Zawsze to zdrowo się pośmiac z takich zmyślnych artykułów próbujących za wszelką cenę obalic ewolucję. Podziwiam autorów. Ileż muszą się nagimnastykowac żeby znaleźc coś co będzie przypominało jakowyś dowód, argument.
Przestrzegam jednak!. Brak zapasu wiedzy z dziedziny biologii może się zakończyc uwierzeniem, że fantastyczny obraz świata wykreowany przez twórcę jest prawdziwy.

Cytat

Nie musi ponieważ niektórzy ludzie nie potrzebują wyjaśnienia skąd się wzięliśmy istniejemy i to się liczy, i jak na mnie to nie jest argument w ogóle, poza tym dodam dokonywujemy się do prawdy, naszej prawdy.

Cytat

DZIECI RODZĄ SIĘ Z OGONAMI! Albo byłeś kiedyś czymś z ogonem albo będziesz czymś z ogonem. Bez względu na to w którą stronę to pójdzie to i tak mamy już ewolucję

Oczywiście prawdopodobieństwo że ludzie byli lepieni z gliny jest bardziej.... prawdopodobne( wybaczcie że to ciągnę ale nie mogę się powstrzymać).

Dlaczego twierdzisz, że to co zostało napisane w tym artykule "przypomina" dowód, argument?

"Obecnie nauka potwierdza słuszność poglądu od dawna głoszonego przez większość wielkich religii, że ludzie wszystkich ras pochodzą (...) od tego samego pierwszego człowieka"
(Amram Scheinfeld, Heredity in Humans, Filadelfia i Nowy Jork 1972, s. 238).

"W spisanej przed wiekami biblijnej opowieści o Adamie i Ewie, ojcu i matce całego rodzaju ludzkiego, zawarta jest ta sama prawda, którą głosi dzisiejsza nauka, mianowicie że wszyscy ludzie na ziemi stanowią jedną rodzinę i są tego samego pochodzenia" (Ruth Benedict i Gene Weltfish, The Races of Mankind, Nowy Jork 1978, s. 3).

Darwinowski światopogląd jest prawdziwy (...) jest to jedyna znana dziś koncepcja, która w ogóle może - choćby tylko w teorii - wyjaśnić tajemnicę naszego istnienia. (s. 14)

Bóg i Jezus też mogli być metaforami, a więc jeżeli nie zgadzasz się z lepieniem z gliny to musisz także obalić tą dwójkę i już nie ma chrześcijaństwa:P

Życie i służba Jezusa

UCZNIOWIE w dalszym ciągu są przygnębieni. Nie pojmują, co oznacza pusty grobowiec, ani nie dają wiary wieściom przyniesionym przez kobiety. Toteż jeszcze w niedzielę Kleofas z drugim uczniem udają się z Jeruzalem do Emaus, oddalonego o ponad 10 kilometrów.

Kiedy idąc rozmawiają o wydarzeniach dnia, przyłącza się do nich jakiś nieznajomy i pyta: „O czym to rozprawiacie ze sobą po drodze?"

Zasmuceni uczniowie przystają, a Kleofas dziwi się: „Czy samotnie mieszkasz jako cudzoziemiec w Jeruzalem, że nie wiesz, co się tam wydarzyło w tych dniach?"

„Cóż takiego?" — dopytuje się tamten.

„To, co dotyczy Jezusa Nazarejczyka" — odpowiadają. „Nasi naczelni kapłani i władcy wydali na niego wyrok śmierci i przybili go do pala. A myśmy się spodziewali, że jest to ten, który ma wyzwolić Izraela".

Kleofas i jego współtowarzysz opowiadają o zdumiewających wypadkach, które zaszły tego dnia — o nadprzyrodzonym pojawieniu się aniołów i o pustym grobowcu — ale potem okazuje się, że nie bardzo wiedzą, co to znaczy. Nieznajomy strofuje ich: „O bezrozumni i nieskorzy w sercu do uwierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czy Chrystus nie musiał tego wycierpieć i wejść do swej chwały?" Następnie objaśnia im fragmenty świętych pism odnoszące się do Chrystusa.

Zbliżają się już do Emaus i wygląda na to, że nieznajomy zamierza iść dalej. Uczniowie chcą go jeszcze posłuchać, toteż nalegają: „Zostań z nami, bo ma się ku wieczorowi i dzień przygasa". Zatrzymuje się więc na posiłek, a gdy się modli, łamie chleb i podaje im, poznają, że ich rozmówcą jest sam Jezus w zmaterializowanym ciele ludzkim. Jednakże zaraz potem znika im z oczu.

Teraz rozumieją, dlaczego nieznajomy tyle wiedział! „Czy nasze serca nie pałały", pytają, „gdy po drodze mówił do nas i w pełni otwierał przed nami Pisma?" Natychmiast wstają, pośpiesznie wracają do Jeruzalem i odszukują apostołów oraz tych, którzy są z nimi. Zanim zdążyli się odezwać, tamci podnieceni mówią: „Pan rzeczywiście został wskrzeszony i ukazał się Szymonowi!" Wtedy Kleofas z drugim uczniem opowiadają, że oni też widzieli Jezusa. W sumie tego dnia ukazał się uczniom czterokrotnie, za każdym razem komu innemu.

Chociaż z obawy przed Żydami uczniowie zamknęli drzwi, Jezus nieoczekiwanie pojawia się po raz piąty. Staje wśród nich i mówi: „Pokój wam". Są przerażeni, ponieważ biorą go za ducha. Jezus wyjaśnia im, że nie jest zjawą: „Dlaczego się niepokoicie i dlaczego w waszych sercach powstają wątpliwości? Spójrzcie na moje ręce i stopy, że to ja sam; dotknijcie mnie i obejrzyjcie, bo duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że ja mam". Oni jednak wciąż nie chcą wierzyć, że Jezus żyje, wydaje im się to bowiem zbyt piękne, aby było prawdziwe.

Chcąc im uzmysłowić, że to naprawdę on, Jezus pyta: „Czy macie tu coś do jedzenia?" Bierze kawałek pieczonej ryby, zjada go i zaczyna nauczać: „To są słowa moje, które mówiłem wam, gdy jeszcze byłem z wami [zanim umarłem], że musi się wypełnić wszystko, co napisano o mnie w prawie Mojżeszowym i w Prorokach, i w Psalmach".

Jezus dalej ciągnie to swoiste studium Biblii, mówiąc: „W ten sposób napisano, że Chrystus miał cierpieć i na trzeci dzień powstać spośród umarłych, a na podstawie jego imienia miała być wszystkim narodom głoszona skrucha ku przebaczeniu grzechów — począwszy od Jeruzalem, wy macie być tego świadkami".

Z jakiejś przyczyny na tym znamiennym spotkaniu w niedzielę wieczorem nie ma Tomasza. Któregoś dnia pozostali mówią mu więc z radością: „Widzieliśmy Pana!"

„Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę" — oponuje Tomasz.

Po ośmiu dniach uczniowie znów się zbierają. Tym razem Tomasz też jest obecny. Mimo iż drzwi są zamknięte, Jezus ponownie staje wśród nich i mówi: „Pokój wam!" Potem zwraca się do Tomasza i zachęca: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym".

„Pan mój i Bóg mój!" — wykrzykuje Tomasz.

„Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś?" — pyta Jezus. „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". Łukasza 24:11, 13-48; Jana 20:19-29, BT.

Uff... ale gafę popełniłem. Ale jakie to szczęście, że u nas nie ma takiej zasady. I że nie jesteśmy na zachodzie.

Nie jest problemem zacząć ja stosować Majorku, naprawdę nie jest problemem.

I na twoje nieszczęście na owym "zachodzie" jesteśmy, czy chcesz tego, czy też nie.

W tej konkretnej sprawie, wziąwszy pod uwagę Twoje poprzednie "wyczyny" na forum i charakter puszczam to płazem.

Na przyszłość mała rada: masz już 18 lat i musisz już brać pełną odpowiedzialność za to, co piszesz i mówisz.

Okej, każdy inteligentny i szanujący się człek poprzednią wypowiedź Majorka po prostu pominie.